INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 03.10.2011 r. (data wpływu 07.10.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.10.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej w zakresie instalowania, konserwacji i naprawy maszyn dla rolnictwa oraz sprzedaży maszyn i urządzeń rolniczych. Działalność opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych według stawki liniowej 19 procent. Spółka prowadzi księgi rachunkowe.

W grudniu 2007 roku Wnioskodawca wykonał montaż systemu hodowlanego na fermie drobiu u klienta i wystawił fakturę z tytułu wykonania usługi w dniu 31.12.2007 roku. Faktura została zaakceptowana przez klienta, co potwierdził swoim podpisem. W dniu 9 stycznia 2008 roku nastąpił pożar, w wyniku którego spłonął budynek fermy wraz z urządzeniami. Klient odmówił zapłaty, twierdząc, że przyczyna pożaru powstała z winy Wnioskodawcy, z powodu nieprawidłowego montażu urządzeń. Wnioskodawca wniósł pozew o zapłatę. W kwietniu 2010 roku sąd oddalił pozew uzasadniając wyrok tym, że pozwany uznając roszczenie Wnioskodawcy, wystąpił jednocześnie w stosunku do spółki, o zapłatę na jego rzecz odszkodowania w wysokości przewyższającej roszczenia Wnioskodawcy i zgłosił zarzut potrącenia z dochodzonej przez Wnioskodawcę kwoty wierzytelności. W roku 2011 Wnioskodawca wystąpił o kasację wyroku, którą sąd ponownie oddalił. W księgach rachunkowych ujęty został odpis aktualizujący wartość należności w wysokości kwoty należnej. Wartość netto należności była w 2007 roku zaliczona do przychodów z działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym przypadku, w związku z tym, że wierzytelność jest nieściągalna, może być w kwocie netto uznana za koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisana należność w kwocie netto może być uznana za koszt uzyskania przychodu, ponieważ została uprzednio na podstawie art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych uznana za przychód należny, a dłużnik odmówił jej zapłaty. Spełnia zatem warunki określone w art. 23 ust. 1 pkt 21 oraz ust. 3 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307), kosztami uzyskania przychodu, są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 21 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Z kolei przepis art. 23 ust. 3 ww. ustawy stanowi, iż nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1. dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku albo
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze powództwa sądowego.
   
   

W cytowanych przepisach art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Natomiast wyliczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 3 ma charakter otwarty. Dopuszczalnym jest zatem dokumentowanie nieściągalności wierzytelności innymi nie wskazanymi w tym przepisie dowodami, które muszą jednak dostatecznie przekonywająco wskazywać na stan majątkowy dłużnika i niemożność zaspokojenia swojej wierzytelności.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wskazana w nim wierzytelność została zaliczona do przychodów podatkowych (należnych). Kontrahent Wnioskodawcy nie uregulował należności. Następnie Wnioskodawca wniósł pozew o zapłatę. W kwietniu 2010 r. sąd oddalił pozew uzasadniając wyrok tym, że pozwany uznając roszczenie Wnioskodawcy, wystąpił jednocześnie w stosunku do spółki, o zapłatę na jego rzecz odszkodowania w wysokości przewyższającej roszczenia Wnioskodawcy i zgłosił zarzut potrącenia z dochodzonej przez Wnioskodawcę kwoty wierzytelności. W roku 2011 Wnioskodawca wystąpił o kasację wyroku, którą sąd ponownie oddalił. W księgach rachunkowych ujęty został odpis aktualizujący wartość należności w wysokości kwoty należnej.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz wyżej wskazane przepisy prawa, stwierdzić należy, iż brak jest podstaw prawnych do zaliczenia wierzytelności, o której mowa we wniosku do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, w sytuacji, gdy nieściągalność wierzytelności nie została udokumentowana w sposób o którym mowa w art. 23 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wcześniej wskazano ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

W świetle powyższych przepisów zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

1. wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,
2. wierzytelność nie została odpisana jako przedawniona,
3. nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
   
   

W związku z brakiem dokumentów o których mowa w art. 23 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca nie ma przesłanek do zaliczenia wierzytelności, o której mowa we wniosku do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Również wskazany przez Wnioskodawcę przepis art. 23 ust. 1 pkt 21 oraz art. 23 ust. 3 nie daje możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących bowiem wierzytelność nie została zasądzona prawomocnym wyrokiem sądu. Sąd bowiem oddalił pozew w związku z uznaniem roszczenia przez kontrahenta.

Kontrahent Wnioskodawcy uznał roszczenie, a więc nie ma podstaw do uznania, iż wierzytelność jest nieściągalna.

Wobec powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.