Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.523.2020.2.SK
z 12 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 października 2020 r. (data wpływu 1 grudnia 2020 r.), uzupełnionym 5 lutego 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z wcześniejszym wykupem samochodu osobowego, będącego przedmiotem umowy leasingu zawartej przed 1 stycznia 2019 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z wcześniejszym wykupem samochodu osobowego, będącego przedmiotem umowy leasingu zawartej przed 1 stycznia 2019 r.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 stycznia 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.523.2020.1.SK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Uzupełnienia dokonano 5 lutego 2021r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku z 3 lutego 2021 r.):

Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Rok podatkowy spółki trwa od 1 stycznia do 31 grudnia. W dniu 29 grudnia 2018 r. spółka zawarła umowę leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 66 § 1 k.c. na samochód, który zgodnie z definicją zawartą w ustawie jest samochodem osobowym.

Z umowy tej nie wynika możliwość wcześniejszego wykupu samochodu jednak leasingodawca wyrażą na to zgodę.

Umowa leasingowa zawiera informacje opisane w art. 17a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406). Zgodnie z zapisami umowy wartość netto tego samochodu wyniosła 715.447,15 zł. Tym samym wysokość opłat wynikających z umowy leasingu przekracza kwotę 150.000 zł. Spółka przewiduje, że w 2021 r. będzie chciała zakończyć prowadzoną działalność gospodarczą. W związku z powyższym chciała dokonać wcześniejszego wykupu samochodu objętego leasingiem, ale po upływie 40% normatywnego okresu jego amortyzacji, to jest de facto po wystawieniu 24 faktury przez leasingodawcę tytułem opłat rat leasingowych. Wskutek wcześniejszego wykupu samochodu, zgodnie z pozyskanymi informacjami od leasingodawcy drogą e-mailową, Spółka zobowiązana będzie do zapłaty opłaty administracyjnej według stawek leasingodawcy w kwocie 500 zł. Zgodnie z twierdzeniem leasingodawcy, w przypadku dokonania wcześniejszego wykupu samochodu, ogólna wartość rat kapitałowych leasingu, jaka będzie do uregulowania nie zmienia się, mimo jednorazowej płatności. W ramach opłaty leasingowej zmieni się nieznacznie wysokość rat odsetkowych z powodu tzw. dyskonta odsetek wobec wcześniejszego wykupu samochodu. Wartość samochodu nie będzie zmieniona.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy wcześniejszy wykup samochodu, o którym mowa powyżej, wpływający na zmianę harmonogramu płatności, spółka powinna potraktować jako zmianę umowy leasingowej o której mowa w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 poz. 2159), i tym samym powinna do niej stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., co skutkowałoby niemożliwością zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rat kapitałowych lub rat odsetkowych leasingu ponad kwotę 150.000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku), wcześniejszy wykup samochodu, powodujący jednorazową płatność pozostałych do uregulowania rat leasingowych, bez jednoczesnej zmiany wartości początkowej auta, nie jest zmianą, ani odnowieniem umowy, o której mowa w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw. Zauważyć bowiem należy, iż wskutek wcześniejszego wykupu, raty kapitałowe leasingu nie podlegają w ogóle zmianie, jedynie leasingodawca pobiera opłatę administracyjną w wysokości 500 zł w zakresie raty odsetkowej leasingu następuje jej nieznaczne dyskonto wobec wcześniejszej spłaty.

Niemniej jednak kluczowa dana, to jest wartość samochodu, została określona w umowie zawartej przed 1 stycznia 2019 r. i ona nie będzie zmieniona.

Nadto, Wnioskodawca zaznacza, że zgodnie z objaśnieniami podatkowymi Ministerstwa Finansów z dnia 9 kwietnia 2020 r. wykorzystanie samochodu osobowego w prowadzonej działalności - zmiana w podatkach dochodowych od 2019 r. - str. 9 akapit trzeci: „z uwagi na cel wprowadzenia omawianego przepisu (charakter antyabuzywny) należy dodać, iż istotną okolicznością dla oceny tego, czy w danej sytuacji zmiana umowy powinna zostać zakwalifikowana jako zmiana skutkująca koniecznością stosowania nowych regulacji, jest to, czy taka zmiana umowy wpływa na skutki podatkowe związane z rozliczeniem umowy leasingu, najmu, dzierżawy, itp. (w stosunku do stanu przed zmiana umowy). W szczególności, jest tu istotny wpływ takiej zmiany na wysokość możliwych do zaliczenia przez podatnika kosztów uzyskania przychodów.” W tym stanie rzeczy Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przy wartości samochodu opiewającej w grudniu 2018 r. na kwotę 715.447,15 zł netto, ustalenie przez leasingodawcę „opłaty administracyjnej” w kwocie 500 zł tytułem wcześniejszego wykupu samochodu stanowi nieistotny/nieznaczny wpływ takiej zmiany umowy na wysokość możliwych do zaliczenia przez podatnika/wnioskodawcę ogólnych kosztów uzyskania przychodu, wynikających z zawartej umowy leasingu. Przy czym zaznaczyć trzeba, iż jednocześnie nieznacznie zmniejszeniu podlega ogólna wartość rat odsetkowych leasingu wskutek zastosowania dyskonta odsetek. Tymczasem, aby zaistniał skutek w postaci utraty prawa do stosowania dotychczasowych przepisów, zmiana umowy musi mieć charakter istotnej zmiany treści stosunku prawnego.

Dodatkowo odnośnie raty odsetkowej leasingu wskazać trzeba, że harmonogram finansowy do umowy zawiera rozbicie na kapitał i odsetki. Zgodnie z dotychczasowym stanowiskiem KIS, do części odsetkowej nie mają zastosowania ograniczenia wynikające z wprowadzonych od 1 stycznia 2019 r. zmian ustawy CIT „cześć odsetkowa jest to koszt, jaki przedsiębiorca ponosi w związku z użytkowaniem przedmiotu leasingu. Odsetki nie mają związku z wartością pojazdu, ani nie są kosztem związanym z jego eksploatacją. Cześć odsetkowa leasingu będzie zatem kosztem działalności, a nie kosztem pojazdu”. Wnioskodawca nadmienia również, że ministerstwo finansów stwierdziło, iż zmiana umowy leasingu z powodu COVID-19, która nie wpłynie na wysokość możliwych do zaliczenia do kosztów podatkowych rat leasingowych, a jedynie na ich przesuniecie w czasie, nie powoduje konieczności stosowania do takiej umowy nowych regulacji podatkowych. Zatem, a contrario zmiana umowy leasingowej polegająca na wcześniejszym wykupie samochodu i tym samym skróceniem w czasie regulowania rat leasingowych, i która również nie wpływa istotnie na wysokość możliwych do zaliczenia przez wnioskodawcę kosztów uzyskania przychodów, nie powinna powodować konieczności stosowania do takiej umowy nowych regulacji podatkowych.

Wnioskodawca uważa więc, że wcześniejszy wykup samochodu, po upływie 40% normatywnego okresu jego amortyzacji, jest okolicznością nie nakładająca na spółkę obowiązku stosowania zmienionych przepisów, a w efekcie do tej umowy należy stosować zapisy ustawy w treści obowiązującej przed 1 stycznia 2019 r.

W konsekwencji Wnioskodawca może zaliczyć do kosztu uzyskania przychodów raty kapitałowe jak i raty odsetkowe leasingu ponad kwotę 150.000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Z powyższego wynika zatem, że aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą podmiotu.

Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 17a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei art. 17a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

Zgodnie z art. 17b ust. 1 cytowanej ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.
   
   

Stosownie do art. 17b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)

-do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Z przepisów powyższych wynika zatem, co do zasady, że jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 17b ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2 ustawy warunki, to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego) w związku z tą umową wydatki w podstawowym okresie, z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Od 1 stycznia 2019 r. zmieniły się zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat wynikających z umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy i innej o podobnym charakterze dotyczącej samochodu osobowego.

W myśl art. 2 pkt 6 lit. a) ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159, dalej: ustawa zmieniająca), w art. 16 w ust. 1 po pkt 49 dodaje się pkt 49a.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Na mocy art. 16 ust. 5c ww. ustawy, w przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 49a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego.

Natomiast skutki w podatku dochodowym wynikające ze zmiany umowy leasingu samochodu osobowego zawartej przed dniem 1 stycznia 2019 r. określa art. 8 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159).

Na podstawie powołanego przepisu, do umów leasingu dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się dotychczasowe, tj. obowiązujące do dnia 31 grudnia 2018 r., przepisy regulujące zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z opłatami za korzystanie z samochodów używanych na podstawie umowy leasingu. Nowe regulacje, tj. obwiązujące od dnia 1 stycznia 2019 r. znajdują zastosowanie do umów leasingu zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r.

Wskazać należy, żeby zaistniał skutek w postaci utraty prawa do stosowania dotychczasowych przepisów, tj. przepisów obowiązujących do dnia 31 grudnia 2018 r., zmiana umowy musi mieć charakter istotnej zmiany treści stosunku prawnego łączącego strony. Istotne znaczenie ma również wpływ dokonanej zmiany umowy leasingu na skutki podatkowe związane z rozliczeniem umowy leasingu, co w szczególności wiąże się z rozliczaniem kosztów uzyskania przychodów.

Celem wprowadzonych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zmian jest ujednolicenie zasad podatkowego rozliczania przez podatników wykorzystywania w prowadzonej działalności samochodów osobowych, niezależnie od rodzaju umowy, na podstawie której podatnik korzysta z takiego samochodu. W przepisie tym, zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy, zakłada się wprowadzenie limitu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat z tytułu używania samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze. Do końca 2018 r. korzystanie przez podatników z tych form wykorzystywania samochodów osobowych stanowiło preferencję w stosunku do zakupu samochodu osobowego. Preferencja ta miała charakter wielopłaszczyznowy. Nie ograniczała się bowiem jedynie do szybszego rozliczenia kosztu „nabycia” samochodu przez przedsiębiorcę. Korzyść ta związana była również z możliwością pełnego podatkowego rozliczenia takich kosztów. Po stronie leasingobiorcy/najemcy nie obowiązywał bowiem w tym zakresie limit odnoszący się do wartości samochodu osobowego. Sytuacja taka prowadziła do tego, że jako samochody „firmowe” powszechnie wykorzystywane są samochody luksusowe, których charakterystyka niejednokrotnie przekracza faktyczne potrzeby przedsiębiorcy związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Charakterystyka ta predysponuje taki pojazd do wykorzystywania zasadniczo również do celów prywatnych.

Należy zauważyć, że ustawodawca – uchwalając niniejsze zmiany – w art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej wskazał, że w przypadku umów leasingu zawartych przed 1 stycznia 2019 r. podatnik będzie mógł rozliczać leasing na zasadach obowiązujących do końca 2018 r., chyba że umowa taka została zmieniona lub odnowiona po 31 grudnia 2018 r.

Analizując wyjątek określony w art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej, w pierwszej kolejności należy ustalić, kiedy dochodzi do zmiany lub odnowienia umowy leasingu, najmu, dzierżawy itp. Należy zauważyć, że dopuszczalne jest dokonywanie zmian treści umowy (leasingu, najmu, dzierżawy itp.) niewpływających na możliwość stosowania zasady określonej w art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej. Innymi słowy, nie każda zmiana treści umowy pociąga za sobą utratę prawa do stosowania korzystniejszej, dotychczasowej regulacji. Aby zaistniał skutek w postaci utraty prawa do stosowania dotychczasowych przepisów, zmiana umowy musi mieć charakter istotnej zmiany treści stosunku prawnego łączącego strony, niewynikającej z treści samej umowy. Taką istotną zmianą będzie np. zmiana przedmiotu umowy leasingu, zmiana wysokości opłat leasingowych.

Z uwagi na cel wprowadzenia omawianego przepisu (charakter antyabuzywny) należy dodać, że istotną okolicznością dla oceny tego, czy w danej sytuacji zmiana umowy powinna zostać zakwalifikowana jako zmiana skutkująca koniecznością stosowania nowych regulacji jest to, czy taka zmiana umowy wpływa na skutki podatkowe związane z rozliczeniem umowy leasingu, najmu, dzierżawy itp. (w stosunku do stanu przed zmianą umowy). W szczególności jest tu istotny wpływ takiej zmiany na wysokość możliwych do zaliczenia przez podatnika kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że wcześniejszy wykup samochodu osobowego Spółka nie powinna potraktować jako zmianę umowy leasingowej skutkującą konieczności stosowania do takiej umowy nowych regulacji podatkowych. Jak wynika bowiem z wniosku w przypadku dokonania wcześniejszego wykupu samochodu, ogólna wartość rat kapitałowych leasingu pozostaje bez zmian, a zatem zmiana harmonogramu płatności umożliwiająca wcześniejsze rozwiązanie umowy leasingu (wykup samochodu), nie wpłynie na wysokość możliwych do zaliczenia do kosztów podatkowych rat leasingowych. Zatem do zawartej umowy leasingu samochodu osobowego zastosowanie będą miały przepisy obowiązujące do 31 grudnia 2018 r., w konsekwencji Wnioskodawca do czasu rozwiązania umowy leasingu ma możliwość pełnego podatkowego rozliczenia kosztów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że wcześniejszy wykup samochodu, po upływie 40% normatywnego okresu jego amortyzacji, jest okolicznością nie nakładającą na Spółkę obowiązku stosowania zmienionych przepisów, a w efekcie do tej umowy należy stosować zapisy ustawy w treści obowiązującej przed 1 stycznia 2019 r. W konsekwencji Wnioskodawca może zaliczyć do kosztu uzyskania przychodów raty kapitałowe jak i raty odsetkowe leasingu ponad kwotę 150.000 zł uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.