2021.03.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.1.2021.3.SKJ
z 8 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 5 stycznia 2021 r. (data wpływu 8 stycznia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 lutego 2021 r. (data wpływu 24 lutego 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 23 lutego 2021 r. znak 0114-KDIP4-2.4012.1.2021.2.SKJ o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji sprzedaży nieruchomości, która nie nastąpi w ramach prowadzonej przez Sprzedającego działalności gospodarczej, lecz w ramach zarządu majątkiem osobistym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji sprzedaży nieruchomości, która nie nastąpi w ramach prowadzonej przez Sprzedającego działalności gospodarczej, lecz w ramach zarządu majątkiem osobistym.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 lutego 2021 r.

We wniosku wspólnym złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
A. Spółka komandytowa
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
Pani E.P.

Przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

A. s.k. („Kupujący”) prowadzi działalność gospodarczą obejmującą działalność deweloperską, w związku z którą zamierza nabyć niezabudowaną nieruchomość gruntową od Pani E.P. („Sprzedającego”).

Sprzedający prowadzi od 1999 r. jednoosobową działalność gospodarczą, której przeważającym przedmiotem jest doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Sprzedający zajmuje się także wynajmem nieruchomości własnych. Sprzedający jest udziałowcem spółki z o.o. - komplementariusza Kupującego. Sprzedający oraz Kupujący są czynnymi podatnikami podatku VAT.

Przedmiotem umowy sprzedaży, którą zamierzają zawrzeć strony, jest stanowiąca własność Sprzedającego niezabudowana nieruchomość gruntowa (składająca się z położonych w miejscowości (…) działek o numerach ewidencyjnych: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14 - „nieruchomość”) przeznaczona pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Plan miejscowy dla terenu, na którym jest położona przedmiotowa nieruchomość został uchwalony przez Radę Gminy, co odbyło się z inicjatywy władz samorządowych, a nie z inicjatywy Sprzedającego, czy też osoby bądź osób go reprezentujących.

Działki, które mają zostać sprzedane stanowiły pierwotnie część większej nieruchomości, nabytej przez Sprzedającego na podstawie umowy renty z dnia 6 grudnia 1989 r. (Rep. …)) oraz umowy sprzedaży z dnia 30 grudnia 1996 r. (Rep. …)) do jego majątku prywatnego. Sprzedający nabywał działki z zamiarem przeznaczenia ich na własne cele mieszkalne (swoje oraz swoich dzieci) do czego jednak, z uwagi na zmiany planów życiowych nie doszło. Nabycie miało miejsce przed założeniem przez Sprzedającego działalności gospodarczej w 1999 r. Sprzedający w 2008 r. dokonał podziału nieruchomości w wyniku czego wyodrębniono między innymi działki, które Kupujący zamierza nabyć.

Nieruchomość od momentu jej nabycia była wykorzystywana przez Sprzedającego wyłącznie w celach osobistych, aczkolwiek de facto wykorzystanie to nie przybrało nigdy żadnej formy, w szczególności nieruchomość, wbrew pierwotnym planom, nie została wykorzystana na cele mieszkalne Sprzedawcy bądź jego dzieci. Należy podkreślić, że nieruchomość będąca przedmiotem transakcji nie była i nadal nie jest wykorzystywana przez Sprzedającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a jej stan zagospodarowania nie uległ większym zmianom od daty nabycia. Przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana przez Sprzedającego w ramach czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Nieruchomość jest niezabudowana i niezagospodarowana (częściowe ogrodzenie od strony sąsiadującej działki niepostawione przez Sprzedającego, stan doprowadzenia mediów nie uległ zmianie od czasu zakupu nieruchomości, nieruchomość porośnięta wysoką trawą, na nieruchomości znajduje się sad).

Sprzedający nigdy nie dokonywał i nie będzie dokonywał w przyszłości żadnych nakładów finansowych na nieruchomość, mających na celu podniesienie jej wartości. Sprzedający nie podejmował żadnych działań marketingowych związanych z wyszukiwaniem potencjalnego nabywcy. Kupujący sam zgłosił się do Sprzedającego składając propozycję kupna w związku z planowaną przez niego inwestycją.

Sprzedający jako podatnik VAT nie zajmował się i również obecnie nie zajmuje się profesjonalnie, w sposób ciągły i zorganizowany obrotem nieruchomościami dla celów zarobkowych, rozumianym jako cykliczne nabywanie nieruchomości w celu ich sprzedaży z zyskiem. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Sprzedający nabywa co najwyżej nieruchomości lokalowe oraz budynkowe, wyłącznie w celu ich wynajmowania i czerpania zysku z najmu, nie zaś ich sprzedaży. Na przestrzeni ostatnich 20 lat Sprzedający sprzedał wyjątkowo (jedynie) trzy nieruchomości lokalowe, które pierwotnie nabył w celu wynajmu.

Ostatnia dokonana przez Sprzedającego transakcja sprzedaży dwóch działek z majątku osobistego miała miejsce w 2017 r. Wskazana transakcja sprzedaży została dokonana przez Sprzedającego w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Sprzedane działki znajdują się w sąsiedztwie nieruchomości, którą zamierza nabyć Kupujący. Sprzedający nie dokonywał w ostatnim czasie innych transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowych.

Reasumując, planowana sprzedaż opisanej nieruchomości nie będzie realizowana przez Sprzedającego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ale w ramach zarządu majątkiem osobistym (prywatnym) Sprzedającego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy planowana transakcja sprzedaży nieruchomości, która nie nastąpi w ramach prowadzonej przez Sprzedającego działalności gospodarczej, lecz w ramach zarządu majątkiem osobistym, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług czy podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytanie w zakresie podatku od towarów i usług. W zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego podatku od czynności cywilnoprawnych, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Zainteresowanych,

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym planowana transakcja sprzedaży nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż przedmiotowa sprzedaż będzie realizowana w ramach zarządu majątkiem osobistym.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 u.p.t.u. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 u.p.t.u. podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.t.u. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza o której mowa w art. 15 ust. 2 u.p.t.u. obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Przepisy u.p.t.u. stanowią implementację rozwiązań dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej („dyrektywa 2006/112/WE”), w tym również w zakresie ustalenia opodatkowania.

W świetle art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie w sposób ciągły własności dóbr materialnych lub niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Należy podkreślić, że w ustawie o podatku od towarów i usług brak jest jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 u.p.t.u., w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Wywodzenie z normy art. 15 ust. 2 u.p.t.u., że Polska skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE nie jest możliwe w świetle orzecznictwa TSUE i samego sformułowania art. 15 ust. 2 u.p.t.u. (por. wyrok NSA z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1536/10).

Mając na uwadze zharmonizowany charakter podatku od towarów i usług, oceniając czy podmiot sprzedający nieruchomość gruntową spełnia przesłanki uznania go za podatnika podatku od towarów i usług w związku z daną transakcją, należy mieć na uwadze wykładnię istotnych z tego punktu widzenia przesłanek, prezentowaną w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Szczególnie istotne w tym zakresie pozostają tezy zawarte w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”) z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). W wyroku tym TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, a sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych nie ma charakteru decydującego. Według TSUE także okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego (por. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec. s. 1-3013, pkt 32 i 37). Inaczej natomiast sytuacja się przedstawia w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE. Te mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Zdaniem TSUE nie należą one do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowalnego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności (tak wyroki z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01 EDM; z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C-8/03).

Co istotne, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W wyroku z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Przedstawione powyżej okoliczności dowodzą, że Sprzedający nie będzie działać w ramach dokonywanej sprzedaży nieruchomości jako profesjonalista w zakresie obrotu nieruchomościami, a więc w sposób zawodowy tj. zorganizowany i ciągły. W szczególności Sprzedający nie podejmował aktywnych działań w celu sprzedaży nieruchomości, którą Kupujący zamierza nabyć, ani żadnych innych nieruchomości gruntowych, które należą do jego majątku prywatnego i nie są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej przez Sprzedającego. Sprzedający nie zmierzając do sprzedaży nieruchomości, nie angażował środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców, usługodawców np. doprowadzając do uzbrojenia terenu nieruchomości czy prowadząc działania marketingowe. Sprzedający nie podjął w stosunku do nieruchomości, którą Kupujący zamierza nabyć, żadnych działań wykraczających poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Sprzedający nie przyczynił się w sposób aktywny i celowy do zwiększenia wartości nieruchomości.

Zbycie należącej do Sprzedającego nieruchomości ma charakter incydentalny i odbywa się poza sferą prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Nieruchomość stanowiła od momentu jej nabycia majątek osobisty Sprzedającego. Nie została nabyta, ani też nie była wykorzystywana w trakcie jej posiadania w celu jej odsprzedaży ani do jakichkolwiek celów zarobkowych. Nieruchomość nie jest związana z prowadzoną przez Sprzedającego działalnością gospodarczą.

Podejmowane wobec nieruchomości czynności nie wskazują na działalność Sprzedającego zbliżoną do działalności podmiotu, zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Działania Sprzedawcy w związku ze sprzedażą nieruchomości należały do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Sprzedawca dokonując sprzedaży nieruchomości będzie realizował przysługujące mu prawo do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej oraz nie podlega przepisom u.p.t.u.

Planowana transakcja sprzedaży nieruchomości nie będzie zatem podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, skoro osoba Sprzedającego dla tej konkretnej czynności nie będzie działała jako podatnik podatku od towarów i usług. Okoliczności dokonania planowanej transakcji nie będą nosiły znamion działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 u.p.t.u., bowiem nie będzie im towarzyszyć cecha wykorzystywania posiadanej nieruchomości w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji sprzedaży nieruchomości, która nie nastąpi w ramach prowadzonej przez Sprzedającego działalności gospodarczej, lecz w ramach zarządu majątkiem osobistym – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. Teren budowlany to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków i budowli) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W przedmiocie statusu – na płaszczyźnie podatku VAT – podmiotu dokonującego sprzedaży nieruchomości wypowiedział się również NSA w uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07) wskazujące na kryteria, jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Zdaniem NSA ,,(…) przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako osoba wykonująca wolny zawód”. Zatem w opinii NSA ,,ani więc formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesadzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług”.

W przedmiotowym zagadnieniu istotne znaczenie mają tezy przedstawione przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) - ECLI:EU:C:2011:589. W wyroku bowiem tym TSUE wskazał na kryteria uznania tego rodzaju sprzedaży za działalność gospodarczą. TSUE stwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, a sama liczba i zakres dokonanych transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego. Inaczej jest natomiast zdaniem Trybunału w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Z krajowego orzecznictwa sądowo-administracyjnego wynika zatem, że stwierdzenie czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo oceny dokonanej na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy, albowiem odmienność stanów faktycznych zezwala jedynie na sformułowanie pewnych wskazań, bez możliwości tworzenia uniwersalnych wzorców kontroli. W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu.

Podkreślić należy – na co wskazują sądy administracyjne – że ustalenie jakie działania sprzedającego mogą zostać uznane za „aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami” jest przedmiotem badania w każdej indywidualnej sprawie.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą obejmującą działalność deweloperską, w związku z którą zamierza nabyć niezabudowaną nieruchomość gruntową od Pani E.P.

Działki, które mają zostać sprzedane stanowiły pierwotnie część większej nieruchomości, nabytej przez Sprzedającego do jego majątku prywatnego. Sprzedający nabywał działki z zamiarem przeznaczenia ich na własne cele mieszkalne (swoje oraz swoich dzieci) do czego jednak, z uwagi na zmiany planów życiowych nie doszło. Nabycie miało miejsce przed założeniem przez Sprzedającego działalności gospodarczej w 1999 r. Sprzedający w 2008 r. dokonał podziału nieruchomości w wyniku czego wyodrębniono między innymi działki, które Kupujący zamierza nabyć.

Wątpliwości Wnioskodawcy przedstawione we wniosku dotyczą ustalenia kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji sprzedaży nieruchomości, która nie nastąpi w ramach prowadzonej przez Sprzedającego działalności gospodarczej, lecz w ramach zarządu majątkiem osobistym.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej we wniosku czynności sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawca spełni przesłanki do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w świetle powołanych przepisów prawa oraz wyroku TSUE prowadzi do wniosku, że w przedmiotowym opisie sprawy brak jest okoliczności, które wskazują, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości stanowi działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, która skutkuje uznaniem Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT.

Znaczenie dla sprawy ma analiza całokształtu działań jakie Wnioskodawca podjął w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości przez cały okres jej posiadania. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca wskazał, iż działki, które mają zostać sprzedane stanowiły pierwotnie część większej nieruchomości, nabytej przez Sprzedającego do jego majątku prywatnego. Sprzedający nabywał działki z zamiarem przeznaczenia ich na własne cele mieszkalne (swoje oraz swoich dzieci) do czego jednak, z uwagi na zmiany planów życiowych nie doszło. Nabycie miało miejsce przed założeniem przez Sprzedającego działalności gospodarczej w 1999 r. Sprzedający w 2008 r. dokonał podziału nieruchomości w wyniku czego wyodrębniono między innymi działki, które Kupujący zamierza nabyć. Przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana przez Sprzedającego w ramach czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Nieruchomość jest niezabudowana i niezagospodarowana. Sprzedający nigdy nie dokonywał i nie będzie dokonywał w przyszłości żadnych nakładów finansowych na nieruchomość, mających na celu podniesienie jej wartości. Sprzedający nie podejmował żadnych działań marketingowych związanych z wyszukiwaniem potencjalnego nabywcy.

W odniesieniu do sprzedaży działek powstałych z podziału nieruchomości występuje brak przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarczy stwierdzić jedynie dostawy towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie sprzedaż ww. działek będzie czynnością związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Natomiast okoliczność podziału przez Wnioskodawcę nieruchomości nie przesądza o tym, że sprzedaż działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z tym, Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Skutkiem powyższego sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na fakt, że Wnioskodawca z tytułu wskazanej transakcji nie będzie działał w charakterze – zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy – podatnika VAT prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Informuje się, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług. W zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin