2021.03.31 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.67.2021.1.ST
z 31 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 19 stycznia 2021 r. (data wpływu 12 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawców za podatników podatku VAT w przypadku opisanej umowy sprzedaży – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawców za podatników podatku VAT w przypadku opisanej umowy sprzedaży.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
Pana C.;
Zainteresowanych niebędących stroną postępowania:
Panią A.;
Pana B.

przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowani (dalej także jako: „Wnioskodawcy”) od roku 2011 są współwłaścicielami nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości (…), gmina (…), stanowiącej działkę o numerze (…), o łącznej powierzchni 1,0000 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW numer (…).

Sposób korzystania według księgi wieczystej to: „R-grunty orne”.

Nieruchomość jest niezabudowana i posiada dostęp do drogi gminnej.

Nieruchomość nie posiada żadnych obciążeń, ani nie zabezpiecza wierzytelności osób trzecich.

Struktura udziałów we współwłasności opisanej wyżej nieruchomości Wnioskodawców wygląda następująco:

udział 3/10 części – Pan C.,
udział 7/10 części – małżonkowie – Państwo A. i B.

W tym miejscu zaznaczenia wymaga, iż w momencie zakupu Wnioskodawcy nie działali w charakterze podatników VAT.

Transakcja umowy sprzedaży z dnia (…) września 2011 r. nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W momencie zakupu Zainteresowani Państwo A. i B. pozostali w związku małżeńskim, w którym obowiązywał i nadal obowiązuje ustrój ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej.

Z kolei Zainteresowany Pan C. w momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości był stanu cywilnego wolnego – nabycie nieruchomości miało miejsce do jego majątku prywatnego, obecnie zaś pozostaje w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustrój ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej.

W dniu (…) grudnia 2019 r. Wójt Gminy (…) wydał decyzję o warunkach zabudowy nr (…), znak sprawy: (…) w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dziewięciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych na przedmiotowej działce (nr (…)). Wnioskodawcy zaznaczają, że przedmiotowa decyzja nie została wydana na ich wniosek. Decyzja o warunkach zabudowy z dnia (…) grudnia 2019 r. została wydana na wniosek i na rzecz pośrednika nieruchomości, z którym współpracowali w zakresie odnalezienia kupca działki.

W dniu (…) listopada 2020 r. Wnioskodawcy zawarli umowę przedwstępną sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w formie aktu notarialnego, na mocy której strony zobowiązały się do zawarcia umowy przyrzeczonej najpóźniej do dnia (…) grudnia 2021 r.

W przedmiotowej umowie Wnioskodawcy zastrzegli, iż z tytułu dokonania czynności sprzedaży nieruchomości nie są oni podatnikami podatku od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106).

W ramach przedmiotowej umowy przedwstępnej Wnioskodawcy zobowiązali się dokonać podziału geodezyjnego działki nr (…), zaś nabywca (inwestor) zobowiązał się pokryć koszty związane z tym podziałem, a także zobowiązał się ponieść wszelkie koszty związane z uzyskaniem pozwoleń na budowę oraz z uzyskaniem zapewnienia gestora na dostawę gazu.

Ponadto, Wnioskodawcy w przywołanej wyżej umowie przedwstępnej udzielili kupującemu (inwestorowi) pełnomocnictwa w następującym zakresie:

do dokonania wszelkich czynności związanych z uzyskaniem zezwolenia na budowę na przedmiotowej działce nr (…),
do dokonania wszelkich czynności mających na celu uzyskania decyzji podziałowej zawierającej podział geodezyjny działki o numerze (…) oraz do uzyskania w tym zakresie pozwolenia na budowę,
do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych niezbędnych do uzyskania decyzji i pozwoleń warunkujących zawarcie umowy ostatecznej, w szczególności składania wniosków oraz odbioru decyzji i postanowień.

Opisana we wniosku nieruchomość, stanowiąca przedmiot umowy przedwstępnej sprzedaży stanowi dla Wnioskodawców wyłącznie ich majątek prywatny.

Nieruchomość nie była przez nich wykorzystywana w jakiejkolwiek pozarolniczej działalności gospodarczej.

Nieruchomość nie była przedmiotem umowy dzierżawy.

Z uwagi na klasyfikację „R-Grunty orne” od momentu zakupu leżała ona odłogiem.

Podejmując zaś decyzję o sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawcy nie wykroczyli poza zwykłe formy ogłoszenia.

Ponadto Wnioskodawcy nie ogrodzili nieruchomości ani też jej nie uzbroili (nie doprowadzili do działki mediów).

Co więcej, Wnioskodawcy nie prowadzili jakichkolwiek prac ziemnych w zakresie np. wyrównania terenu, mającego na celu zwiększenie atrakcyjności i wartości nieruchomości gruntowej.

Ponadto, na mocy umowy przedwstępnej z dnia (…) listopada 2020 r., postanowiono, iż decyzja o warunkach zabudowy z dnia (…) grudnia 2019 r. wydana na wniosek i na rzecz pośrednika nieruchomości, z którym Wnioskodawcy współpracowali w zakresie odnalezienia kupca działki, została przepisana na rzecz potencjalnego nabywcy nieruchomości, z którym Wnioskodawcy zawarli umowę przedwstępną.

Szczególnego zaznaczenia wymaga, iż na przedmiotowej nieruchomości znajduje się rów melioracyjny. Wydając decyzję o warunkach zabudowy Wójt Gminy (…) wskazał, iż na ww. działce znajduje się rów melioracyjny (…), w związku z tym inwestor zobowiązany jest wykonać inwestycję w sposób zapewniający zachowanie sprawności użytkowania tego urządzenia (rowu). Z uwagi na fakt, iż na nieruchomości istnieje sieć drenarska oraz zrurociągowany rów melioracyjny, wszelką ewentualną zabudowę należy uzgodnić z Związkiem Spółek Wodnych. Również w tym zakresie wskazać należy, iż Wnioskodawcy nie podjęli jakichkolwiek działań związanych ze znajdującym się na terenie nieruchomości urządzeniem (rowem melioracyjnym). Wnioskodawcy nie konsultowali się także z Związkiem Spółek Wodnych.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawcy wskazują, iż nie wykonywali oni jakichkolwiek aktywności i działań zbliżonych do handlowców działających w obrocie nieruchomościami.

Wnioskodawcy nigdy nie prowadzili i nie prowadzą działalności rolniczej.

Wnioskodawcy nie są i nie byli rolnikami ryczałtowymi i nie dokonywali sprzedaży produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej prowadzonej na przedmiotowej nieruchomości.

Wnioskodawcy dokonują sprzedaży nieruchomości jednorazowo, w sposób okazjonalny (brak ciągłości i zorganizowania), wyłącznie w celu spieniężenia posiadanego w formie nieruchomości gruntowej majątku prywatnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku opisanej we wniosku umowie sprzedaży, Wnioskodawcy będą działali jako podatnicy podatku VAT?

Zdaniem Zainteresowanych, z uwagi na okoliczności faktyczne zaprezentowane w opisie stanu faktycznego, w przedmiotowej transakcji Wnioskodawcy nie będą działali w charakterze podatników podatku od towarów i usług.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106; dalej jako: „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przytoczone definicje prowadzą do jednoznacznego wniosku, iż sprzedaż nieruchomości stanowi przedmiotowo dostawę towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Zastrzec jednak należy, że z ustawy o VAT wynika, iż transakcja opodatkowana będzie podatkiem VAT wyłącznie wówczas, gdy sprzedaż będzie dokonywana przez podatników podatku od towarów i usług, w ramach wykonywanych przez nich działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku nieruchomości, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Tak wskazał m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 14 stycznia 2021 r., nr 0111-KDIB3-2.4012.874.2020.1.MN.

Jednocześnie wskazuje się, że dla opodatkowania transakcji sprzedaży towarów podatkiem VAT, okoliczności dokonania takiej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa przytoczonym przepisie (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT), tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zatem, status podatnika podatku VAT wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawcy, w celu dokonania sprzedaży przedmiotowej nieruchomości podejmowali aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania ich za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT.

Co ważne, w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze współwłasnością nieruchomości, gdzie każdy ze współwłaścicieli zbywa cały posiadany udział w przedmiotowej nieruchomości. Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740; dalej jako: „k.c.”).

Zgodnie z art. 195 k.c., współwłasność ma miejsce wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca Pan C. zbywa 3/10 udziału w nieruchomości oraz Wnioskodawcy Państwo A. i B. zbywają 7/10 udziału w przedmiotowej nieruchomości.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 46 § 1 k.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Podkreślić należy, że każdy współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.).

Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział, (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 stycznia 2021 r., nr 0111-KDIB3-2.4012.874.2020.1.MN).

Zgodnie z powyższym, w przedmiotowej sprawie, aby określić czy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT prowadzącym działalność gospodarczą, zbadać należy oddzielnie okoliczności dla każdego ze współwłaścicieli.

Jak wynika z zaprezentowanego opisu stanu faktycznego, żaden z Wnioskodawców nie podejmował aktywnych działań w zakresie sprzedaży nieruchomości takich jak uzbrojenie terenu, wyrównanie terenu, jego ogrodzenie czy prowadzenie działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia. Żaden z Wnioskodawców nie angażował środków podobnych do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Co za tym idzie, nieuprawnione byłoby uznanie Wnioskodawców za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu ww. przepisów, a więc za podatników podatku od towarów i usług. Ponadto, wskazać należy, że brak jest także okoliczności świadczących o wykorzystaniu przez Wnioskodawców nieruchomości w sposób ciągły do celów zarobkowych. W szczególności nieruchomość nie była nigdy przedmiotem najmu, dzierżawy oraz innych umów o podanym charakterze. Każdy ze współwłaścicieli nabył i traktował przedmiotową nieruchomość w jednakowy sposób – w celu lokaty kapitału. Prowadzi to bowiem do wniosku, że Wnioskodawcy sprzedając nieruchomość, będą działali w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Samo zaś pojęcie „majątku prywatnego” nie zostało zdefiniowane w brzmieniu ustawy o VAT, jednakże wynika ono z wykładni z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zasadne jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht). Z orzeczenia tego wynika, że „majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Aby więc uznać daną nieruchomość jako aktywo majątku prywatnego takiego podatnika, podatnik ten musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Podobnie wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zaznaczając, że „właściwym jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W kontekście powyższych rozważań nie jest bowiem podatnikiem podatku VAT ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności”. (Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 stycznia 2021 r., nr 0113-KDIPT1-3.4012.879.2020.1.KS).

Ponadto jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Mając na uwadze powyższe rozważania, warunkiem dla opodatkowania danej czynności podatkiem VAT w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, oraz po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z uwagi na zaprezentowany stan faktyczny stwierdzić należy, że o tyle, o ile transakcja sprzedaży nieruchomości obiektywnie kwalifikuje się w ramy czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, to czynność sprzedaży przedmiotowej nieruchomości dokonywana przez Wnioskodawców nie jest czynnością wykonywaną przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT.

Skoro bowiem Wnioskodawcy nabyli przedmiotową nieruchomość w roku 2011 i przez okres 10 lat nie wykorzystywali jej do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej, nie ulepszali nieruchomości, nie podejmowali aktywnych działań zbliżonych dla handlowców (ich działalność w tym zakresie nie przybrała formy zawodowej, profesjonalnej), a jedynie potraktowali zakup nieruchomości jako formę „lokaty kapitału”, spełniony został warunek, o jakim mowa w przytaczanych wyżej definicjach, tj. Wnioskodawcy w całym okresie podsiadania nieruchomości gruntowej oznaczonej nr (…) wykazywali zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego. W przedmiotowej sprawie sprzedawana nieruchomość była i jest wyłącznie majątkiem prywatnym Wnioskodawców.

Powyższe powadzi zatem do stwierdzenia, że Wnioskodawcy, z uwagi na opisany stan faktyczny, nie działają w ramach przedmiotowej transakcji jako podatnicy podatku VAT prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a tym samym przy sprzedaży posiadanych udziałów, żaden z Wnioskodawców nie wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT.

Podsumowując, Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym, przy sprzedaży nieruchomości nie będą działali jako podatnicy podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Należy również wskazać, że w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359), zwanej dalej k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 k.r.o., w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Jak stanowi art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym (art. 43 § 1 k.r.o.).

Zatem w świetle przedstawionych powyżej przepisów, zarówno grunt, jak i udziały w nim spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, może być np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii podlegania opodatkowaniu planowanej sprzedaży udziałów w działce istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Zainteresowani w celu dokonania sprzedaży ww. gruntu podjęli/podejmą aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanych za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Co istotne – jak wskazał TSUE – dla uznania, że czynność sprzedaży działek następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”. Według TSUE, sprzedaż działek przekształconych z rolnych na budowlane nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli następuje w ramach zarządzania majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł, że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu prawa UE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 112. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów, angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawcy od roku 2011 są współwłaścicielami nieruchomości gruntowej, stanowiącej działkę o numerze (…), o łącznej powierzchni 1,0000 ha. Nieruchomość jest niezabudowana i posiada dostęp do drogi gminnej. Struktura udziałów we współwłasności opisanej wyżej nieruchomości Wnioskodawców wygląda następująco: udział 3/10 części – Pan C., udział 7/10 części – małżonkowie – Państwo A. i B. W momencie zakupu Wnioskodawcy nie działali w charakterze podatników VAT, a transakcja umowy sprzedaży z dnia (…) września 2011 r. nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. W momencie zakupu Zainteresowani Państwo A. i B. pozostali w związku małżeńskim, w którym obowiązywał i nadal obowiązuje ustrój ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Z kolei Zainteresowany Pan C. w momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości był stanu cywilnego wolnego. W dniu (…) grudnia 2019 r. Wójt Gminy (…) wydał decyzję o warunkach zabudowy nr (…), znak sprawy: (…) w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dziewięciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych na przedmiotowej działce. Decyzja o warunkach zabudowy została wydana na wniosek i na rzecz pośrednika nieruchomości, z którym Zainteresowani współpracowali w zakresie odnalezienia kupca działki. W dniu (…) listopada 2020 r. Wnioskodawcy zawarli umowę przedwstępną sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w formie aktu notarialnego, na mocy której strony zobowiązały się do zawarcia umowy przyrzeczonej najpóźniej do dnia (…) grudnia 2021 r. W ramach przedmiotowej umowy przedwstępnej Wnioskodawcy zobowiązali się dokonać podziału geodezyjnego działki nr (…), zaś nabywca (inwestor) zobowiązał się pokryć koszty związane z tym podziałem, a także zobowiązał się ponieść wszelkie koszty związane z uzyskaniem pozwoleń na budowę oraz z uzyskaniem zapewnienia gestora na dostawę gazu. Ponadto, Wnioskodawcy w przywołanej wyżej umowie przedwstępnej udzielili kupującemu pełnomocnictwa do: dokonania wszelkich czynności związanych z uzyskaniem zezwolenia na budowę na przedmiotowej działce nr (…), dokonania wszelkich czynności mających na celu uzyskania decyzji podziałowej zawierającej podział geodezyjny działki o numerze (…) oraz do uzyskania w tym zakresie pozwolenia na budowę, występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych niezbędnych do uzyskania decyzji i pozwoleń warunkujących zawarcie umowy ostatecznej, w szczególności składania wniosków oraz odbioru decyzji i postanowień. Opisana we wniosku nieruchomość, stanowiąca przedmiot umowy przedwstępnej sprzedaży stanowi dla Wnioskodawców wyłącznie ich majątek prywatny, nie była przez nich wykorzystywana w jakiejkolwiek pozarolniczej działalności gospodarczej, nie była także przedmiotem umowy dzierżawy. Podejmując zaś decyzję o sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawcy nie wykroczyli poza zwykłe formy ogłoszenia. Ponadto Wnioskodawcy nie ogrodzili nieruchomości ani też jej nie uzbroili, nie prowadzili jakichkolwiek prac ziemnych w zakresie np. wyrównania terenu, mającego na celu zwiększenie atrakcyjności i wartości nieruchomości gruntowej. Ponadto, na mocy umowy przedwstępnej z dnia (…) listopada 2020 r., postanowiono, iż decyzja o warunkach zabudowy z dnia (…) grudnia 2019 r. wydana na wniosek i na rzecz pośrednika nieruchomości, z którym Wnioskodawcy współpracowali w zakresie odnalezienia kupca działki, została przepisana na rzecz potencjalnego nabywcy nieruchomości, z którym Wnioskodawcy zawarli umowę przedwstępną. Wnioskodawcy nie podjęli jakichkolwiek działań związanych ze znajdującym się na terenie nieruchomości rowem melioracyjnym. Wnioskodawcy wskazują, iż nie wykonywali oni jakichkolwiek aktywności i działań zbliżonych do handlowców działających w obrocie nieruchomościami. Wnioskodawcy nigdy nie prowadzili i nie prowadzą działalności rolniczej, nie są i nie byli rolnikami ryczałtowymi i nie dokonywali sprzedaży produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej prowadzonej na przedmiotowej nieruchomości. Wnioskodawcy dokonują sprzedaży nieruchomości jednorazowo, w sposób okazjonalny (brak ciągłości i zorganizowania), wyłącznie w celu spieniężenia posiadanego w formie nieruchomości gruntowej majątku prywatnego.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Zainteresowanych dotyczą ustalenia, czy w związku ze sprzedażą udziałów w działce będą działali jako podatnicy podatku VAT.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów prawa, dostawa towarów (w tym udziałów w gruncie) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Zainteresowani podjęli/podejmą w odniesieniu do nieruchomości będącej przedmiotem planowanej sprzedaży.

Decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma fakt zawarcia umowy przedwstępnej z kupującym, w ramach której udzielono mu szerokiego pełnomocnictwa celem dokonywania szeregu czynności związanych z przedmiotową nieruchomością.

Należy w tym miejscu wskazać, że kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych między podmiotami, w tym kwestie dotyczące przeniesienia własności nieruchomości, reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020, poz. 1740, z późn. zm.) – zwana dalej Kodeksem cywilnym.

Zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi sprzedaży – przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę (art. 535 § 1 Kodeksu cywilnego).

Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego – w myśl którego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły.

Z kolei umowa przedwstępna została uregulowana w art. 389-396 Kodeksu cywilnego. Na podstawie art. 389 § 1 Kodeksu cywilnego – umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej. Jeżeli termin, w ciągu którego ma być zawarta umowa przyrzeczona, nie został oznaczony, powinna ona być zawarta w odpowiednim terminie wyznaczonym przez stronę uprawnioną do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej.

Jeżeli obie strony są uprawnione do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej i każda z nich wyznaczyła inny termin, strony wiąże termin wyznaczony przez stronę, która wcześniej złożyła stosowne oświadczenie. Jeżeli w ciągu roku od dnia zawarcia umowy przedwstępnej nie został wyznaczony termin do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie można żądać jej zawarcia (art. 389 § 2 Kodeksu cywilnego).

Umowa przedwstępna jest więc jedynie zobowiązaniem do przeniesienia własności, lecz własności nie przenosi. Kupujący nie otrzymuje na mocy tej umowy żadnych uprawnień właścicielskich. Właścicielem zostaje dopiero dzięki zawarciu umowy przyrzeczonej.

Tym samym zgodnie z powyższymi normami prawa cywilnego – umowa przedwstępna, będąca przyrzeczeniem zawarcia właściwej umowy sprzedaży, nawet jeśli sporządzona została w formie aktu notarialnego, nie powodują przeniesienia prawa własności nieruchomości.

Ponadto należy zwrócić uwagę na kwestię udzielania pełnomocnictw, która została uregulowana w Dziale VI Przedstawicielstwo.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela.

Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego, o czym stanowi § 2 powyższego artykułu.

W myśl art. 96 Kodeksu cywilnego, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie.

W świetle § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony (art. 108 Kodeksu cywilnego).

Z regulacji art. 109 Kodeksu cywilnego wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawcy w związku z planowaną sprzedażą działki podpisali z kupującym umowę przedwstępną w ramach której zobowiązali się dokonać podziału geodezyjnego działki nr (…), zaś nabywca (inwestor) zobowiązał się pokryć koszty związane z tym podziałem, a także zobowiązał się ponieść wszelkie koszty związane z uzyskaniem pozwoleń na budowę oraz z uzyskaniem zapewnienia gestora na dostawę gazu. Ponadto, Wnioskodawcy w przywołanej wyżej umowie przedwstępnej udzielili kupującemu (inwestorowi) pełnomocnictwa w następującym zakresie:

do dokonania wszelkich czynności związanych z uzyskaniem zezwolenia na budowę na przedmiotowej działce nr (…),
do dokonania wszelkich czynności mających na celu uzyskania decyzji podziałowej zawierającej podział geodezyjny działki o numerze (…) oraz do uzyskania w tym zakresie pozwolenia na budowę,
do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych niezbędnych do uzyskania decyzji i pozwoleń warunkujących zawarcie umowy ostatecznej, w szczególności składania wniosków oraz odbioru decyzji i postanowień.

Zatem fakt, że działania podejmowane przez nabywcę (kupującego) w ramach udzielonych mu pełnomocnictw nie będą podejmowane bezpośrednio przez Wnioskodawców, ale przez osoby trzecie nie oznacza, że pozostają bez wpływu na sytuację prawną Wnioskodawców. Po udzieleniu przedmiotowych pełnomocnictw czynności wykonane przez osoby trzecie wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawców (mocodawców). Tym samym kupujący jako pełnomocnik działać będzie w imieniu Wnioskodawców, a nie w imieniu własnym. Zatem czynności podejmowane przez nabywcę jako przedstawiciela Wnioskodawców, w granicach umocowania, są traktowane tak jak czynności wykonywane bezpośrednio przez Wnioskodawców.

W konsekwencji w analizowanej sprawie wystąpi ciąg działań/aktywności podjętych przez Zainteresowanych, które przyczyniły się do uatrakcyjnienia działki. W pierwszej kolejności należy wskazać, że w celu znalezieniem kupca na nieruchomość Zainteresowani skorzystali z profesjonalnego pośrednika nieruchomości. Następnie za zgodą właścicieli, ale na wniosek pośrednika, została wydana decyzja o warunkach zabudowy działki nr (…), która zostanie przepisana na rzecz nabywcy, z którym Wnioskodawcy zwarli przedwstępną umowę sprzedaży.

Nie bez znaczenia jest – jak wskazano powyżej – kwestia udzielonych przez Zainteresowanych pełnomocnictw, w których upoważniono przyszłego nabywcę do wykonania szeregu czynności celem przystosowania działki do sprzedaży, tj. jej podziału na mniejsze działki, uzyskania pozwolenia na budowę, uzyskania zapewnienia gestora na dostawę gazu, a także innych decyzji i pozwoleń celem zawarcia umowy ostatecznej.

Tak więc w niniejszych okolicznościach, przed planowaną sprzedażą, Zainteresowani wykażą aktywność w przedmiocie sprzedaży działki porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Zatem czynność zbycia udziałów w działce nie będzie mieścić się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, lecz wskazuje na obrót mieniem wykorzystywanym w prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę wszystkie przedstawione we wniosku okoliczności, należy stwierdzić, że Zainteresowani z tytułu transakcji sprzedaży swoich udziałów w działce nr (…) będą działali w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, wykonującego działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym ww. transakcja dostawy będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Podsumowując, w opisanej we wniosku umowie sprzedaży, Wnioskodawcy będą działali jako podatnicy podatku VAT.

W związku z powyższym stanowisko Zainteresowanych należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawców i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin