2021.04.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.38.2021.3.AWO
z 9 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2021 r. (data wpływu 12 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia samochodu oraz korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku wykupu samochodu będącego przedmiotem leasingu (trzecie i czwarte z zadanych we wniosku pytań) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, o wydanie indywidualnej interpretacji dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia samochodu oraz korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku wykupu samochodu będącego przedmiotem leasingu (trzecie i czwarte z zadanych we wniosku pytań).

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od dnia 9 stycznia 2013 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej (data wpisu do CEDG: ...), podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Dla potrzeb podatku dochodowego prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, rozlicza się na zasadach ogólnych, jest czynnym podatnikiem podatku VAT i składa deklaracje miesięczne.

Głównym przedmiotem działalności jest ..., w ramach działalności prowadzenia pozaszkolnych form edukacji z zakresu nauki jazdy i pilotażu (zgodnie z kodem PKD 85.53.Z).

Wnioskodawca prowadzi wyłącznie sprzedaż opodatkowaną podatkiem VAT, nie występuje u Niego sprzedaż zwolniona z podatku VAT. W lipcu 2016 r. została zawarta umowa leasingu operacyjnego, która spełnia warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umowa została zawarta na okres 59 miesięcy i przewidywała możliwość wykupu samochodu w zależności od woli leasingobiorcy. Umowa dotyczy samochodu osobowego o wartości brutto ... zł (wartość na dzień zawarcia umowy leasingu), który jest wykorzystywany w działalności gospodarczej, tzn. jest wynajmowany innemu podmiotowi (...) na potrzeby organizowanych szkoleń i eventów z jazdy samochodem osobowym.

W okresie leasingu odliczane jest 100% VAT z faktur otrzymywanych od leasingodawcy. Pozostała kwota faktury stanowi podatkowe koszty uzyskania przychodów. Ponoszone były także wydatki związane z bieżącą eksploatacją tego samochodu, czyli: zakup paliwa, polisy ubezpieczeniowe, bieżące drobne serwisy, wymiana opon, obowiązkowe badania techniczne, usługi utrzymania czystości samochodu. Umowa ma być zakończona wcześniej, tj. po upływie 55 rat leasingowych. Po zakończeniu umowy samochód ma być wykupiony na cele prywatne i nie będzie wprowadzany do firmy, ani w żaden sposób wykorzystywany dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Faktura wykupu tego samochodu nie będzie ujmowana w kosztach podatkowych, ani w ewidencji środków trwałych. Nie będzie też odliczana w zakresie podatku VAT. Wyżej wskazany samochód będzie wykorzystywany tylko i wyłącznie do celów prywatnych i Wnioskodawca nie zamierza go sprzedać przed upływem sześciu miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie tego samochodu na cele prywatne.

W związku z powyższym opisem ˗ w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych ˗ zadano następujące pytania (pytanie zamieszczone we wniosku ˗ kolejno ˗ jako trzecie i czwarte).

Czy sprzedaż wykupionego z leasingu na cele osobiste samochodu po upływie ponad sześciu miesięcy, licząc od końca miesiąca wykupu, spowoduje powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
Czy wykup samochodu po zakończeniu umowy leasingu i przeznaczeniu go na cele prywatne nie powoduje konieczności skorygowania kosztów uzyskania przychodów z okresu, kiedy samochód był wykorzystywany w działalności gospodarczej na podstawie leasingu operacyjnego?

Przedstawiając własne stanowisko ˗ w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych ˗ Wnioskodawca wskazał, że:

˗ odpowiedź na pytanie numer 3 ˗

W ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym sprzedaż wykupionego z leasingu na cele osobiste samochodu po upływie ponad sześciu miesięcy, licząc od końca miesiąca wykupu, nie spowoduje powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

˗ odpowiedź na pytanie numer 4 ˗

W ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym wykup samochodu po zakończeniu umowy leasingu i przeznaczeniu go na cele prywatne nie powoduje konieczności skorygowania kosztów uzyskania przychodów z okresu, kiedy samochód był wykorzystywany w działalności gospodarczej na podstawie leasingu operacyjnego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania numer 3

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „ustawa o PIT) w art. 10 ust. 1 wskazuje, że źródłami przychodów m.in. są:

pkt 3 ˗ pozarolnicza działalność gospodarcza;
pkt 8 ˗ odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 (lit. d) innych rzeczy),

˗ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)˗c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy ˗ przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Wykup tego samochodu jest na cele prywatne, niezwiązane z działalnością gospodarczą. Faktura dokumentująca zakup nie zostanie rozliczona w działalności gospodarczej, samochód nie będzie środkiem trwałym i w żaden sposób nie będzie wykorzystywany do działalności gospodarczej, a tylko i wyłącznie będzie służył celom prywatnym. W związku z tym, jeżeli samochód ten nie był i nie będzie składnikiem majątku w firmie Wnioskodawcy, ani nie będzie wykorzystywany w żaden inny sposób w działalności, to nie ma tu zastosowania art. 14 ust. 1 i 2, ani art. 14 ust. 2 pkt 3 ustawy o PIT i tym samym nie będzie to przychód, o którym mówi art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Czyli przychód ze sprzedaży tego samochodu nie będzie dotyczył przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie zamierza sprzedawać tego samochodu przed upływem ponad pół roku, licząc od końca miesiąca w którym nastąpi wykup tego samochodu z leasingu operacyjnego na cele prywatne. W związku z powyższym nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o którym mówi art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d).

Reasumując Wnioskodawca uważa, że sprzedaż tego samochodu po upływie ponad pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpi nabycie nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał, że podobne stanowisko zajmowały także organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 21 października 2020 r. (znak sprawy 0113˗KDIPT2˗1.4011.629.2020.5.MGR).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania numer 4

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania
przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
musi być należycie udokumentowany.

Samochód służył wykonywanej działalności gospodarczej na podstawie leasingu operacyjnego, który spełnia warunki określone w art. 23a pkt 1 ustawy o PIT. Opłaty ustalone w umowie leasingu, o których mowa w art. 23b ust. 1 ww. ustawy, były dokumentowane fakturami. Stanowiły one koszt uzyskania przychodów. Dodatkowo ponoszone były koszty związane z eksploatacją tego samochodu w działalności gospodarczej, czyli zakup paliwa, bieżące naprawy, ubezpieczenia, wymiana opon, utrzymanie czystości samochodu, które także stanowiły koszty uzyskania przychodu. Po zakończeniu umowy leasingowej samochód ten nie będzie już wykorzystywany w działalności i sam wykup będzie już wykupem prywatnym. Wykupienie samochodu po zakończeniu okresu umowy leasingu nie zmienia faktu, że zapłacone do czasu zakończenia umowy raty leasingowe oraz pozostałe wydatki wiązane z eksploatacją stanowią koszty uzyskania przychodów w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Będą one mogły stanowić koszt uzyskania przychodów, gdyż spełniały warunek celowości, wynikający z cytowanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Między tymi wydatkami a przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej zachodził bowiem związek tego typu, że ponoszenie wydatków miało wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu i na funkcjonowanie oraz zabezpieczenie źródła przychodu Wnioskodawcy, jakim jest działalność gospodarcza. W związku z powyższym uważa On, że nie ma konieczności skorygowania ww. kosztów uzyskania przychodów z okresu, kiedy samochód był wykorzystywany w firmie na podstawie umowy leasingu operacyjnego. Podobne stanowisko zajmowały także organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 21 października 2020 r. (znak sprawy 0113˗KDIPT2˗1.4011.629.2020.5.MGR).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 cytowanej ustawy zawiera katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów. Jednym ze źródeł przychodów jest ˗ wymieniona w punkcie 3 tego przepisu ˗ pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 przywołanej wyżej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Odrębnym od pozarolniczej działalności gospodarczej źródłem przychodu jest wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,
innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)˗c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 wskazanej wyżej ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Wyłączenie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 obejmuje w szczególności te składniki majątku, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej lub zostały z niej wycofane, a przy tym spełniają warunki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1, a więc podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca od dnia 9 stycznia 2013 r. prowadzi działalność gospodarczą. Dla potrzeb podatku dochodowego prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów i rozlicza się na zasadach ogólnych. W lipcu 2016 r. Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego, która spełnia warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umowa została zawarta na okres 59 miesięcy i przewidywała możliwość wykupu samochodu w zależności od woli leasingobiorcy. Umowa dotyczy samochodu osobowego, który jest wykorzystywany w działalności gospodarczej. Umowa ma być zakończona wcześniej, tj. po upływie 55 rat leasingowych. Po zakończeniu umowy samochód ma być wykupiony na cele prywatne i nie będzie wprowadzany do firmy, ani w żaden sposób wykorzystywany dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Faktura wykupu tego samochodu nie będzie ujmowana w kosztach podatkowych, ani w ewidencji środków trwałych. Wyżej wskazany samochód będzie wykorzystywany tylko i wyłącznie do celów prywatnych i Wnioskodawca nie zamierza go sprzedać przed upływem sześciu miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie tego samochodu na cele prywatne.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy wykupiony po zakończeniu umowy leasingu samochód nie będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej i nie zostanie zaliczony do składników majątku tej działalności, wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód uzyskany ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowił przychodu z działalności gospodarczej. Skutki podatkowe sprzedaży takiego samochodu należy zatem rozpoznać pod kątem powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli odpłatnego zbycia rzeczy. W konsekwencji, planowana sprzedaż samochodu będzie skutkować powstaniem przychodu z tego źródła, jeżeli nastąpi przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpi jego nabycie. Natomiast obowiązek podatkowy nie powstanie, jeżeli zbycie samochodu będzie miało miejsce po upływie tego okresu, tj. po upływie pól roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie tego samochodu.

Reasumując, sprzedaż wykupionego samochodu przeznaczonego na cele osobiste (prywatne, niezwiązane z działalnością gospodarczą), po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie, nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości Wnioskodawcy przedstawionych w drugim pytaniu dotyczącym materii podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie oznaczone we wniosku numerem 4), tj. odnoszącym się do tego, czy wykup samochodu po zakończeniu umowy leasingu na cele prywatne nie spowoduje konieczności korekty kosztów uzyskania przychodów, należy wskazać, że w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem ˗ stosownie do wskazania Wnioskodawcy ˗ aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
musi być należycie udokumentowany.

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu.

Innymi słowy poniesienie wydatku, który nie został wskazany w art. 23 wyżej wskazanej ustawy, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod warunkiem że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca, posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu”, przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania Podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że Podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo˗skutkowego między poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na Podatniku.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu, rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

W świetle art. 23b ust. 1 cytowanej ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 23b ust. 2 wskazanej ustawy określa, że jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r., poz. 484 i 1178)

˗ do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f˗23h.

W związku z powyższym, jeżeli zawarta umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz finansujący w dniu jej zawarcia nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 23b ust. 2 cytowanej ustawy, to korzystający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie poniesione wydatki związane z przedmiotem umowy leasingu.

Przy ocenie możliwości zaliczenia wydatków związanych z umową leasingu operacyjnego do kosztów uzyskania przychodów należy także mieć na uwadze generalną zasadę kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, o której mowa we przywołanym powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy jednak zwrócić uwagę, że obowiązujące od dnia 1 stycznia 2019 r. przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadziły ograniczenia w zaliczeniu do kosztów podatkowych wydatków na używanie samochodów osobowych, w tym na podstawie umowy leasingu.

Z powyższych względów, należy stwierdzić, że po wykupie i przekazaniu przedmiotowego samochodu na cele osobiste Wnioskodawcy, nie należy korygować kosztów uzyskania przychodów w zakresie zaliczanych do nich w trakcie trwania umowy leasingu operacyjnego opłat oraz wydatków związanych z eksploatacją przedmiotowego samochodu służącego do prowadzonej działalności gospodarczej.

Wykupienie samochodu po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego nie wpływa na zasadność zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu uprzednio (do czasu zakończenia umowy) wskazanych opłat, o ile zgodne są z art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, po wykupie i przekazaniu samochodu na cele prywatne Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku korygowania kosztów uzyskania przychodów w zakresie zaliczanych do nich wcześniej opłat związanych z przedmiotem leasingu, poniesionych w trakcie trwania umowy leasingu, kiedy to pojazd ten służył prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanych wyżej względów, stanowisko Wnioskodawcy – również w tej części – należało uznać za prawidłowe.

Podsumowując, przedstawione przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku stanowisko w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, należało więc uznać za prawidłowe.

Końcowo należy zauważyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różnić od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na Podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi On dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko˗Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin