Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.1.2021.2.MN
z 19 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2020 r. (data wpływu 5 stycznia 2021 r.) uzupełnionym pismem z 7 kwietnia 2021 r. (data wpływu 7 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej on-line – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej on-line. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 7 kwietnia 2021 r. (data wpływu 7 kwietnia 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 25 marca 2021 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.1.2021.1.MN.

W przedmiotowym wniosku, uzupełnionym pismem z 7 kwietnia 2021 r., przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi w imieniu własnym, lecz pod firmą jednej z sieci franczyzowych osiedlowy sklep wielobranżowy z przeważającą sprzedażą żywności i napojów. W ramach asortymentu sklep sprzedaje posiłki (dania) gotowe. Zarówno dania gotowe nie wymagają żadnej obróbki. Dania gotowe zostają jedynie podgrzane. Czynności te nie stanowią w żadnym wypadku głównej działalności sklepu - sprzedawcy dokonują ich w trakcie obsługi klienta przy kasie. Co więcej sklep nie posiada wewnętrznych ani zewnętrznych miejsc przeznaczonych na konsumpcję towarów. W sklepie nie ma zatrudnionych kelnerów, kucharzy, pomocy kuchennych i innego personelu przygotowującego pokarmy. Nie ma też infrastruktury zwykle towarzyszącej restauracji, takiej jak toalety, szatnie. Gotowe produkty sprzedawane to: zapiekanki, hot dogi, hamburgery, kotlety i kurczaki z rożna pochodzące z gotowych produktów, typowo zapakowanych próżniowo.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że sprzedaż gotowych produktów wymaga dodatkowych czynności polegających na podaniu takich produktów obróbce termicznej, np. podgrzaniu w mikrofalówce (jak w przypadku zapiekanek) lub grillowaniu na opiekaczu rolkowym (jak w przypadku parówek do hot-dogów) lub pieczeniu w piecu konwekcyjno-parowym jak w przypadku kurczaka czy innych mięs.

Do niektórych z proponowanych produktów gotowych klient może zażyczyć sobie dodania sosu, musztardy czy ketchupu jak w przypadku hot-dogów (produkcja i sprzedaż hot-dogów i zapiekanek w naszym sklepie wygląda dokładnie tak samo jak to ma miejsce np. na stacjach benzynowych). Z uwagi na różnorodność proponowanego asortymentu, klienci mają możliwość dowolnie łączyć ze sobą różnego rodzaju proponowane produkty jak np. do kurczaka z rożna klient może dobrać frytki lub ziemniaczki ćwiartki (gotowe produkty mrożone przeznaczone do zrobienia w piecu konwekcyjno-parowym) lub mix warzyw (produkowane z gotowych mrożonych mieszanek warzyw podgrzewanych na parze w piecu konwekcyjno-parowym). Wszystkie proponowane dania gotowe przeznaczone do spożycia poza sklepem.

W opisie sprawy mowa jest o takich produktach gotowych jak: zapiekanki, hot-dogi, różnego rodzaju pierogi, kurczak z rożna, udko z rożna, ziemniaczki ćwiartki, frytki, schab z pieca, golonko z pieca, różnego rodzaju ryby z pieca, kiełbasa z pieca, kaszanka z pieca, kotlety mielone z pieca, kotlety schabowe z pieca, rolady z pieca, żeberka z pieca czy mix różnych warzyw.

Wszystkie wymienione produkty powstają z gotowych mrożonych lub chłodzonych półproduktów, wymagających dalszej obróbki termicznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży detalicznej w sklepie gotowych posiłków bez możliwości ich konsumpcji na miejscu, sprzedaż ta objęta jest od 1 stycznia 2021 r. obowiązkiem rejestracyjnym na kasach rejestracyjnych łączących się za pośrednictwem systemu teleinformatycznego z Centralnym Repozytorium Kas, prowadzonym przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej - tak zwanych kas „online”?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie wnioskodawcy odpowiedź na postawione w pkt 75 pytania odpowiedź brzmi „nie”.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że w związku z wejściem w życie z dniem 1 maja 2019 r. nowelizacji ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy prowadzący działalność gospodarczą we wskazanych przez ustawodawcę wrażliwych branżach zostali zobowiązani do stosowania kas rejestrujących zapewniających łączność z Centralnym Repozytorium Kas.

Wśród tych branż (działalności) wymienione zostały usługi wyżywienia wyłącznie świadczone przez stacjonarne placówki gastronomiczne. Obowiązek ten, na mocy § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2021 r.

Istotne zatem z punktu widzenia stosowania wskazanych wyżej przepisów jest ustalenie zakresu znaczenia sformułowań „usługi wyżywienia” oraz „stacjonarne placówki gastronomiczne” w odniesieniu do osiedlowego sklepu wielobranżowego. Wnioskodawca podnosi, że ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się klasyfikacją towarów i usług według klasyfikacji PKWiU oraz oznaczeniami numerycznymi z niej wynikającymi. Usługi wyżywienia zostały sklasyfikowane jako „usługi związane z wyżywieniem” w ramach grupowania 56 PKWiU. Mieszczą się w nich wszelkie usługi wyżywienia z wyjątkiem sprzedaży gotowej żywności, łatwo psującej się takiej jak kanapki - sklasyfikowanej w grupie 10.89.16.0.

Dla uznania, czy dana czynność będzie zaliczona do klasy PKWiU 10.85 „Gotowe posiłki i dania”, czy do działu PKWiU 56 „Usługi związane z wyżywieniem” istotne jest, czy oferowane produkty są w pełni przyrządzone i serwowane jako posiłek gotowy do bezpośredniego spożycia, czy też nie są przeznaczone do bezpośredniej konsumpcji - np. są zamrożone lub pakowane próżniowo i etykietowane z przeznaczeniem na sprzedaż.

Niemniej zwrócić uwagę, że obowiązek posiadania kasy rejestrującej on-line dotyczy usług wyłącznie świadczonych przez „stacjonarne placówki gastronomiczne”.

Samo pojęcie stacjonarnych placówek gastronomicznych nie jest zdefiniowane ani w krajowym, ani w unijnym ustawodawstwie. W związku z tym należy odwołać się do rozumienia tego sformułowania w języku potocznym.

I tak zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN (spj.pwn.pl):

„placówka” - oznacza „przedstawicielstwo handlowe” (autor pomija pozostałe znaczenia, niemające zastosowania w sprawie);

„gastronomia” - „działalność produkcyjno-usługowa, obejmująca restauracje i bary”; - „stacjonarny” - „znajdujący się gdzieś na stałe, niezmieniający miejsca pobyty lub swego położenia”.

Zestawiając ze sobą te trzy definicje stwierdzić należy, że sklep wielobranżowy spełnia wyłącznie dwa elementy hipotezy zawartej w treści art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług, mianowicie: sklep jest stacjonarną placówką. Nie może natomiast zostać uznany za placówkę „gastronomiczną” albowiem na terenie sklepu nie ma możliwości skonsumowania pokarmu a sam sklep nie uczestniczy w procesie przetwarzania pokarmu. Zaoferowanie czynności podgrzania dania stanowią jedynie typową, pobieżną i stypizowaną czynność i nie są elementem przetwarzania żywności, związanych z przygotowaniem pokarmu w restauracji, czy w barze.

Wnioskodawca pragnie także zwrócić uwagę na orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 10 marca 2011 r., dotyczącym spraw połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09. W wyroku tym Trybunał stwierdził, że gdy przygotowanie ciepłego produktu gotowego ogranicza się do czynności pobieżnych i znormalizowanych, a ponadto zwykle następuje nie na życzenie konkretnego klienta, lecz w sposób stały i regularny, zależny od popytu, wówczas przygotowanie ciepłego produktu nie można uznać za świadczenie usług, tylko za dostawę towarów. Dalej Trybunał wskazał, że działalność restauracyjna charakteryzuje się szeregiem elementów i czynności, wśród których dostawa żywności jest tylko jedną ze składowych i gdzie zdecydowanie przeważają usługi. W przypadku działalności restauracyjnej sprzedaż gotowych artykułów żywnościowych i napojów do spożycia na miejscu jest wynikiem świadczenia szeregu usług, od przygotowania posiłku do jego podania, i że wiąże się z zapewnieniem klientom infrastruktury obejmującej salę jadalną z pomieszczeniami przyległymi (szatnia itd.) oraz meble i nakrycia. W niektórych przypadkach osoby fizyczne, które zawodowo realizują świadczenia wchodzące w skład działalności restauracyjnej, nakrywają do stołu, służą poradą klientom i udzielają im wyjaśnień w przedmiocie oferowanych artykułów żywnościowych i napojów, podają te produkty do stołu i wreszcie sprzątają stoły po konsumpcji. Inaczej natomiast, zdaniem Trybunału wygląda dostawa artykułów żywnościowych na wynos. Nie wiąże się ona ze świadczeniem usług służących organizacji konsumpcji na miejscu w odpowiednich warunkach. W przypadku, gdy przygotowanie ciepłego produktu gotowego ogranicza się do czynności pobieżnych i znormalizowanych, a ponadto zwykle następuje nie na życzenie konkretnego klienta, lecz w sposób stały i regularny, zależny od popytu, wówczas przygotowanie ciepłego produktu nie można uznać za świadczenie usług, tylko za dostawę towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685), zwanej dalej „ustawą”. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń. Jeżeli nabywcą danej usługi lub towaru jest podmiot inny niż wymieniony w art. 111 ust. 1, to taka sprzedaż w ogóle nie jest objęta obowiązkiem ewidencjonowania jej przy użyciu kasy rejestrującej. Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, tj. firm, przedsiębiorstw, organizacji.

Z dniem 1 maja 2019 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 marca 2019 r. o zmianie ustawy podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. poz. 675). Ustawa ta wprowadza do ustawy o podatku od towarów i usług zmiany w zakresie kas rejestrujących. Ustawa ta zakłada m.in. możliwość, a dla podatników prowadzących działalność gospodarczą w określonych w ustawie wrażliwych branżach – obowiązek stosowania nowego rodzaju kas rejestrujących (kas on-line) w celu prowadzenia ewidencji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Kasy on-line wyposażone są w nowe funkcjonalności umożliwiające, oprócz zapisu w pamięci fiskalnej i chronionej kasy, również przekazywanie w sposób ciągły, zautomatyzowany i bezpośredni danych rejestrowanych przy ich użyciu z prowadzonej ewidencji oraz danych o zdarzeniach mających znaczenie dla pracy kas do systemu teleinformatycznego Centralnego Repozytorium Kas.

W myśl art. 111a ust. 3 ustawy, kasy rejestrujące łączą się z Centralnym Repozytorium Kas za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej w sposób, który zapewnia:

1. przesyłanie danych z kas rejestrujących do Centralnego Repozytorium Kas w sposób bezpośredni, ciągły, zautomatyzowany lub na żądanie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2 Ordynacji podatkowej;
   
2. przesyłanie poleceń z Centralnego Repozytorium Kas do kas rejestrujących, dotyczących pracy kas, i ich odbiór przez te kasy:
   
   1. związanych z fiskalizacją kasy rejestrującej,
      
   2. obejmujących określenie:
      
      • sposobu i zakresu przesyłania danych z tej kasy,
        
      • sposobu pracy kasy rejestrującej,
   3. zapewniających prawidłowość pracy kasy rejestrującej.
   
   
   
   

Art. 111 ust. 6a ustawy określa wymagania i zasady działania, którym powinny odpowiadać kasy on-line. W myśl przywołanego przepisu, kasa rejestrująca musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie, przechowywanie i bezpieczne przesyłanie danych z kasy rejestrującej na zewnętrzne nośniki danych oraz umożliwiać połączenie i przesyłanie danych między kasą rejestrującą a Centralnym Repozytorium Kas określonych w art. 111a ust. 3 (…).

Pojęcie „kasa fiskalna on-line” zdefiniowane zostało w § 2 pkt 6 rozporządzenia z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. 2019 r., poz. 816), który odwołuje się do treści znowelizowanej ustawy, wskazując, że przez kasę on-line rozumie się kasę o której mowa w art. 111 ust. 6a ustawy.

Znowelizowana ustawa o podatku od towarów i usług wskazuje terminy i grupy podatników, których obejmie obowiązek posiadania kasy on-line. Natomiast podatnicy, prowadzący działalność w innych obszarach niż określone w ustawie, nie zostali objęci obowiązkiem posiadania kas fiskalnych on-line. W ich przypadku ewidencja sprzedaży może być prowadzona z wykorzystaniem dotychczas stosowanych „tradycyjnych” kas fiskalnych. Zgodnie bowiem z art. 145a ust. 1, z zastrzeżeniem art. 145b, podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, które nie umożliwiają połączenia i przesyłania danych między kasą rejestrującą a Centralnym Repozytorium Kas, określonych w art. 111a ust. 3.

W myśl art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy, podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii w terminie do dnia 30 czerwca 2020 r. – do świadczenia usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania.

Przepis ust. 1 stosuje się tylko do kas rejestrujących, przy zastosowaniu których jest prowadzona ewidencja sprzedaży w zakresie sprzedaży towarów lub świadczenia usług wymienionych w ust. 1 (art. 145b ust. 2 ustawy).

W tym miejscu należy wskazać, że w dniu 19 czerwca 2020 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii (Dz. U. z 2020 r., poz. 1059).

Na podstawie § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ww. rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii należy stwierdzić, że dniem rozpoczęcia prowadzenia ewidencji (granicznym dniem) przy użyciu kas on-line dla usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania będzie dzień 1 stycznia 2021 r.

Tym samym, mając na uwadze zapisy art. 145b ust. 1 oraz art. 145b ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia są obligatoryjnie zobowiązani do rozpoczęcia ewidencji za pomocą kas on-line od 1 stycznia 2021 r.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca prowadzi osiedlowy sklep wielobranżowy z przeważającą sprzedażą żywności i napojów. W ramach asortymentu sklep sprzedaje posiłki (dania) gotowe. Dania gotowe nie wymagają żadnej obróbki, zostają jedynie podgrzane. Czynności te nie stanowią żadnym wypadku głównej działalności sklepu - sprzedawcy dokonują ich w trakcie obsługi klienta przy kasie.

Sklep nie posiada wewnętrznych ani zewnętrznych miejsc przeznaczonych na konsumpcję towarów. W sklepie nie ma zatrudnionych kelnerów, kucharzy, pomocy kuchennych i innego personelu przygotowującego pokarmy. Nie ma też infrastruktury zwykle towarzyszącej restauracji, takiej jak toalety, szatnie.

Sprzedaż gotowych produktów wymaga dodatkowych czynności polegających na podaniu takich produktów obróbce termicznej, np. podgrzaniu w mikrofalówce (jak w przypadku zapiekanek) lub grillowaniu na opiekaczu rolkowym (jak w przypadku parówek do hot-dogów) lub pieczeniu w piecu konwekcyjno-parowym jak w przypadku kurczaka czy innych mięs. Do niektórych z proponowanych produktów gotowych klient może zażyczyć sobie dodania sosu, musztardy czy ketchupu jak w przypadku hot-dogów (produkcja i sprzedaż hot-dogów i zapiekanek w naszym sklepie wygląda dokładnie tak samo jak to ma miejsce np. na stacjach benzynowych). Z uwagi na różnorodność proponowanego asortymentu, klienci mają możliwość dowolnie łączyć ze sobą różnego rodzaju proponowane produkty jak np. do kurczaka z rożna klient może dobrać frytki lub ziemniaczki ćwiartki (gotowe produkty mrożone przeznaczone do zrobienia w piecu konwekcyjno-parowym) lub mix warzyw (produkowane z gotowych mrożonych mieszanek warzyw podgrzewanych na parze w piecu konwekcyjno-parowym). Wszystkie proponowane dania gotowe przeznaczone są do spożycia poza sklepem.

Wnioskodawca wyjaśnił, że mowa jest o takich produktach gotowych jak: zapiekanki, hot-dogi, różnego rodzaju pierogi, kurczak z rożna, udko z rożna, ziemniaczki ćwiartki, frytki, schab z pieca, golonko z pieca, różnego rodzaju ryby z pieca, kiełbasa z pieca, kaszanka z pieca, kotlety mielone z pieca, kotlety schabowe z pieca, rolady z pieca, żeberka z pieca czy mix różnych warzyw.

Wszystkie wymienione produkty powstają z gotowych mrożonych lub chłodzonych półproduktów, wymagających dalszej obróbki termicznej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej on-line od 1 stycznia 2021 r.

Odnosząc się do obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kas on-line od 1 stycznia 2021 r., należy zauważyć, że dotyczy on tylko ściśle określonych grup podatników.

W świetle powyższego – aby określić, czy dany podmiot od 1 stycznia 2021r. został objęty obowiązkiem wymiany dotychczas używanych kas rejestrujących na kasy on-line na podstawie art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o VAT – konieczne jest zdefiniowane dwóch elementów, tj. usług związanych z wyżywieniem oraz stacjonarnej placówki gastronomicznej.

W przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy w odniesieniu do sprzedaży przedstawionej przez Wnioskodawcę w opisie sprawy mamy do czynienia ze sprzedażą realizowaną przez stacjonarną placówkę gastronomiczną, która świadczy usługi związane z wyżywieniem.

Mając na uwadze powyższe konieczne jest zdefiniowanie dwóch elementów: usług związanych z wyżywieniem oraz stacjonarnej placówki gastronomicznej.

Należy zauważyć, że ustawodawca w art. 145b ust. 1 pkt 2 ustawy nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych usług, jednakże bazując pomocniczo na tych klasyfikacjach należy stwierdzić, że usługi związane z wyżywieniem ujęte zostały w Dziale 56 PKWiU, który to dział obejmuje usługi związane z zapewnieniem pełnego wyżywienia przeznaczonego do bezpośredniej konsumpcji w restauracjach, włączając restauracje samoobsługowe i oferujące posiłki „na wynos”, z lub bez miejsc do siedzenia. Nie jest przy tym istotny rodzaj obiektu serwującego posiłki, ale fakt, że są one przeznaczone do bezpośredniej konsumpcji.

Dla dokonania prawidłowej klasyfikacji wg PKWiU nie mają wpływu również czynniki takie jak to, czy:

• punkty sprzedaży znajdują się w miejscu ogólnodostępnym,
• w punktach sprzedaży znajdują się stoliki i krzesła,
• dostępne są naczynia i sztućce,
• produkty są przeznaczone do spożycia na miejscu czy na wynos, (np. pakowane w bibułki czy tekturowe pudełka),
• w punktach sprzedaży są: toalety, szatnia, zainstalowana jest klimatyzacja, czy ogrzewanie.
  
  

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca przygotowując gotowe dania takie jak np. zapiekanki, hot-dogi, różnego rodzaju pierogi, kurczak z rożna, udko z rożna, ziemniaczki ćwiartki, frytki, schab z pieca, golonko z pieca, różnego rodzaju ryby z pieca, kiełbasa z pieca, kaszanka z pieca, kotlety mielone z pieca, kotlety schabowe z pieca, rolady z pieca, żeberka z pieca, mix różnych warzyw pochodzące z gotowych mrożonych lub chłodzonych półproduktów, wymagających dalszej obróbki termicznej, sprzedaje gotowe posiłki w pełni przyrządzone i serwowane do bezpośredniego spożycia. Czyli takie jak oferowane w placówkach gastronomicznych.

Jak wskazał Wnioskodawca poddanie obróbce termicznej polega np. na podgrzaniu w mikrofalówce (jak w przypadku zapiekanek), grillowaniu na opiekaczu rolkowym (jak w przypadku parówek do hot-dogów) lub pieczeniu w piecu konwekcyjno-parowym jak w przypadku kurczaka czy innych mięs. Ponadto do niektórych z proponowanych produktów gotowych klient może zażyczyć sobie dodania sosu, musztardy czy ketchupu (jak w przypadku hot-dogów). Dodatkowo klienci mają możliwość dowolnie łączyć ze sobą różnego rodzaju proponowane produkty jak np. do kurczaka z rożna klient może dobrać frytki lub ziemniaczki ćwiartki (gotowe produkty mrożone przeznaczone do zrobienia w piecu konwekcyjno-parowym) lub mix warzyw (produkowane z gotowych mrożonych mieszanek warzyw podgrzewanych na parze w piecu konwekcyjno-parowym). Wszystkie wymienione produkty powstają z gotowych mrożonych lub chłodzonych półproduktów wymagających obróbki termicznej.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), pod pojęciem gastronomii rozumie się „działalność produkcyjno-usługową obejmującą prowadzenie restauracji, barów, itp.” oraz „sztukę przyrządzania potraw”. Natomiast zgodnie z definicją stosowaną w statystyce publicznej zakład lub punkt gastronomiczny stały lub sezonowy, to obiekt którego przedmiotem działalności jest przygotowanie oraz sprzedaż posiłków i napojów do spożycia na miejscu i na wynos.

Placówki gastronomiczne dzielą się na:

• placówki ogólnie dostępne;
• placówki nastawione na obsługę określonych grup konsumentów.
  
  

Placówki gastronomiczne mogą być prowadzone m.in. w obrębie hoteli, moteli, zajazdów, schronisk, pól campingowych, w pensjonatach, domach wypoczynkowych i innych miejscach krótkotrwałego pobytu jak też w wagonach kolejowych wchodzących w skład pociągu oraz na statkach pasażerskich. Do placówek gastronomicznych nie zalicza się ruchomych punktów sprzedaży detalicznej i automatów sprzedażowych. Z kolei punktem gastronomicznym jest placówka gastronomiczna prowadząca ograniczoną działalność gastronomiczną, taką jak: smażalnia, pijalnia, lodziarnia, bufet w kinie, na stadionie, itp. Jednocześnie stała placówka gastronomiczna to placówka czynna w ciągu całego roku kalendarzowego, ewentualnie pracująca z pewnymi przerwami, wynikającymi z takich przyczyn jak remont, okresowy brak personelu (z powodu urlopu lub choroby), okresowa inwentaryzacja itp. Z kolei sezonowa placówka gastronomiczna to placówka uruchamiana okresowo i działająca nie dłużej niż sześć miesięcy w roku kalendarzowym. Dalej wg Głównego Urzędu Statystycznego, stacjonarne placówki gastronomiczne to m.in. bary, punkty gastronomiczne, restauracje, sezonowe placówki gastronomiczne, stołówki.

Ponadto dział 56.10.A Polskiej Klasyfikacji Działalności obejmuje „Restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne” - Podklasa ta obejmuje przygotowywanie i podawanie posiłków gościom siedzącym przy stołach lub gościom dokonującym własnego wyboru potraw z wystawionego menu, bez względu na to czy spożywają oni przygotowywane posiłki na miejscu, biorą je na wynos czy są im dostarczane. Podklasa ta obejmuje działalność:

• restauracji,
• kawiarni,
• restauracji typu fast food,
• barów mlecznych,
• barów szybkiej obsługi,
• lodziarni,
• pizzerii,
• miejsc z żywnością na wynos,
• restauracyjną lub barową prowadzoną w środkach transportu, wykonywaną przez oddzielne jednostki.
  
  

Odnosząc powyższe do sprawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku należy stwierdzić, że prowadząc punkt sprzedaży, w którym sprzedawane będą uprzednio przygotowane przez Wnioskodawcę z półproduktów wyroby gastronomiczne, tj. dania gotowe podgrzane, Wnioskodawca świadczy usługi związane z wyżywieniem w stacjonarnych placówkach gastronomicznych. Nie ma w tym przypadku znaczenia fakt, że sklep nie posiada wewnętrznych ani zewnętrznych miejsc przeznaczonych na konsumpcję towarów, że nie ma zatrudnionych kelnerów, kucharzy, pomocy kuchennych i innego personelu przygotowującego pokarmy oraz to, że nie ma też infrastruktury zwykle towarzyszącej restauracji, takiej jak toalety, szatnie.

Tym samym, mając na uwadze powyższe regulacje prawne wynikające z powołanych przepisów należy stwierdzić, że skoro – jak wynika z opisu sprawy – w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi placówkę (sklep), w której sprzedawane są gotowe wyroby gastronomiczne, tj. uprzednio przygotowane do bezpośredniego spożycia dania np. pierogi, kurczak z rożna, udko z rożna, ziemniaczki ćwiartki, frytki, schab z pieca, golonko z pieca, różnego rodzaju ryby z pieca, kiełbasa z pieca, kaszanka z pieca, kotlety mielone z pieca, kotlety schabowe z pieca, rolady z pieca, żeberka z pieca, zapiekanki, hot-dogi, mix różnych warzyw, pochodzące z gotowych mrożonych lub chłodzonych półproduktów, poddane dalszej obróbce termicznej do których klient może zażyczyć sobie np. dodania sosu, musztardy czy ketchupu lub dobrać frytki, ziemniaczki ćwiartki lub mix warzyw, to stosownie do zapisu art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy w zw. z § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia z dnia 10 czerwca 2020 r., Wnioskodawca zobowiązany jest w tej placówce do prowadzenia ewidencji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych od 1 stycznia 2021 r. przy użyciu kas on-line, tj. kas umożliwiających połączenie i przesyłanie danych między kasami rejestrującymi, a Centralnym Repozytorium Kas, z uwzględnieniem przepisu art. 145b ust. 2 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy i własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, jak również w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.