Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.60.2021.KC
z 28 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2021 r. (data wpływu 28 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu … maja 2020 r. rozwiązał z pracownikiem bez zachowania okresu wypowiedzenia umowę o pracę zawartą w dniu … sierpnia 2015 r.

Przyczyną rozwiązania umowy o pracę było ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych, które zostały stwierdzone w sprawozdaniu z przeprowadzonej kontroli wewnętrznej.

Były pracownik poprzez profesjonalnego pełnomocnika złożył pozew z dnia … maja 2020 r. przeciwko pracodawcy – odwołanie od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Wyżej wymieniony pozew został złożony do sądu, w którym pracownik wniósł:

1. Na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy o przywrócenie powoda do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w trybie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy;
2. Na podstawie art. 4772 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego o nałożeniu na pozwanego obowiązku dalszego zatrudnienia powoda do czasu prawomocnego zakończenia postępowania;
3. Na podstawie art. 57 § 1 Kodeksu pracy o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy;
4. O zobowiązanie pozwanego, w trybie art. 208 Kodeksu postępowania cywilnego do przedłożenia akt osobowych powoda.

Stosownie do art. 187 § 1 pkt 11 Kodeksu postępowania cywilnego były pracownik wskazał, że roszczenie dochodzone pozwem o zasądzenie od pracodawcy na rzecz byłego pracownika wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy nie jest wymagalne – roszczenie staje się wymagalne z dniem podjęcia przez powoda pracy w wyniku przywrócenia do pracy.

Na rozprawie w dniu … listopada 2020 r. między stronami została zawarta ugoda, o następującej treści:

1. Pozwany (pracodawca) cofa oświadczenie zawarte w piśmie z dnia … maja 2020 r. o rozwiązaniu bez zachowania okresu wypowiedzenia umowy o pracę zawartej z powodem w dniu … sierpnia 2015 r., na co powód wyraża zgodę;
2. Strony zgodnie oświadczają, że umowa o pracę z dnia … sierpnia 2015 r. uległa rozwiązaniu z dniem … maja 2020 r. na mocy porozumienia stron w trybie art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy;
3. Pozwany (pracodawca) zobowiązuje się wydać powodowi nowe świadectwo pracy z adnotacją, iż stosunek pracy ustał na skutek porozumienia stron w trybie art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy – w terminie 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania.
4. Pozwany (pracodawca) zobowiązuje się zapłacić powodowi kwotę (…) w terminie 14 dni od uprawomocnienia się postępowania o umorzeniu postępowania na rachunek bankowy powoda, którego numer strona przekaże pozwanej spółce w terminie 7 dni, tytułem odszkodowania związanego z rozwiązaniem stosunku pracy;
5. Strony oświadczają, że koszty procesu znoszą się wzajemnie;
6. Strony oświadczają, że niniejsza ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia związane ze stosunkiem pracy łączącym strony na podstawie umowy o pracę z dnia … sierpnia 2015 r.

Zgodnie z treścią ugody pracodawca zobowiązał się do zapłaty kwoty wskazanej w ugodzie w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania na wskazany przez powoda rachunek bankowy.

Postanowienie o umorzeniu postępowania stało się prawomocne w dniu … grudnia 2020 r.

Wnioskodawca w dniu … grudnia 2020 r. przelał na konto wskazane przez pracownika kwotę ujętą w zawartej ugodzie pomniejszając ją o 17 % podatku dochodowego od osób fizycznych.

Były pracownik nie zgodził się z tym uznając, że podatek został niewłaściwie potrącony, gdyż odszkodowanie wypłacone na podstawie ugody zawartej przed sądem na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych i poinformował Wnioskodawcę, że sprawa zostanie skierowana do dalszego procedowania w zakresie dochodzenia przedmiotowego roszczenia do komornika.

W ugodzie sądowej, o której mowa we wniosku nie podano, że wysokość lub zasady ustalenia wskazanego odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, czy też wprost z postanowień układu zbiorowego pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Kwota odszkodowania wskazana w ugodzie sądowej została wynegocjowana przez strony, które zawarły ugodę. Propozycja wysokości odszkodowania wyszła od pracownika i początkowo była wyższa niż ostatecznie wskazana w ugodzie, następnie została ustalona w drodze negocjacji.

Zatem, kwota odszkodowania została ustalona na podstawie zawartej między stronami ugody uwzględniającej interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy. Wskazana kwota odszkodowania ma na celu zrekompensować pracownikowi utracone przez niego w wyniku rozwiązania umowy o pracę korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie rekompensuje wynagrodzenie, jakie pracownik mógłby otrzymać gdyby do rozwiązania umowy nie doszło, na co wskazuje sam pracownik wnosząc o zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych miał prawo do wypłacanego odszkodowania – przyznanego na mocy ugody sądowej dla byłego pracownika, w kwocie ustalonej w tej ugodzie – zastosować zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, określone w ugodzie świadczenie nie wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, w tym także z art. 58 Kodeksu pracy i przyznane było na zaspokojenie roszczeń wynikających z łączącego strony stosunku pracy.

Ustalona kwota odszkodowania określona w ugodzie nie wynika także wprost z postanowień układu zbiorowego pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Ponadto, były pracownik w pozwie wnosił na podstawie art. 57 § 1 Kodeksu pracy o zasądzenie od Wnioskodawcy na rzecz byłego pracownika wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy. Stosownie do art. 187 § 1 pkt 11 Kodeksu postępowania cywilnego były pracownik wskazał, że roszczenie dochodzone niniejszym pozwem o zasądzenie od Wnioskodawcy na rzecz byłego pracownika wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy nie jest wymagalne – roszczenie stanie się wymagalne z dniem podjęcia przez powoda pracy w wyniku przywrócenia do pracy.

Z uwagi na fakt, że kwota odszkodowania została ustalona na podstawie zawartej ugody i jej celem jest zrekompensować pracownikowi utracone przez niego w wyniku rozwiązania umowy o pracę korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę, jakie pracownik mógłby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło, na co wskazuje sam pracownik wnosząc o zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, wynikająca z ugody sądowej kwota odszkodowania powinna być uznana jako przychód ze stosunku pracy.

Wypłata tego świadczenia miała związek z uprzednio łączącym pracownika stosunkiem pracy. Wypłacone odszkodowanie na podstawie ugody sądowej zwartej z byłym pracownikiem stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że wypłacona kwota nie stanowi odszkodowania, którego wysokość lub zasady wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 i art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, wypłacona przez Wnioskodawcę kwota nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca dokonując wypłaty tego rodzaju przychodu jako płatnik był obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego, co uczynił.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu … maja 2020 r. rozwiązał z pracownikiem bez zachowania okresu wypowiedzenia umowę o pracę zawartą w dniu … sierpnia 2015 r. Przyczyną rozwiązania umowy o pracę było ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych, które zostały stwierdzone w sprawozdaniu z przeprowadzonej kontroli wewnętrznej. Były pracownik poprzez profesjonalnego pełnomocnika złożył pozew z dnia … maja 2020 r. przeciwko pracodawcy – odwołanie od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Wyżej wymieniony pozew został złożony do sądu, w którym pracownik wniósł:

1. Na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy o przywrócenie powoda do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w trybie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy;
2. Na podstawie art. 4772 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego o nałożeniu na pozwanego obowiązku dalszego zatrudnienia powoda do czasu prawomocnego zakończenia postępowania;
3. Na podstawie art. 57 § 1 Kodeksu pracy o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy;
4. O zobowiązanie pozwanego, w trybie art. 208 Kodeksu postępowania cywilnego do przedłożenia akt osobowych powoda.

Stosownie do art. 187 § 1 pkt 11 Kodeksu postępowania cywilnego były pracownik wskazał, że roszczenie dochodzone pozwem o zasądzenie od pracodawcy na rzecz byłego pracownika wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy nie jest wymagalne – roszczenie staje się wymagalne z dniem podjęcia przez powoda pracy w wyniku przywrócenia do pracy.

Na rozprawie w dniu … listopada 2020 r. między stronami została zawarta ugoda, o następującej treści:

1. Pozwany (pracodawca) cofa oświadczenie zawarte w piśmie z dnia … maja 2020 r. o rozwiązaniu bez zachowania okresu wypowiedzenia umowy o pracę zawartej z powodem w dniu … sierpnia 2015 r., na co powód wyraża zgodę;
2. Strony zgodnie oświadczają, że umowa o pracę z dnia … sierpnia 2015 r. uległa rozwiązaniu z dniem … maja 2020 r. na mocy porozumienia stron w trybie art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy;
3. Pozwany (pracodawca) zobowiązuje się wydać powodowi nowe świadectwo pracy z adnotacją, iż stosunek pracy ustał na skutek porozumienia stron w trybie art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy – w terminie 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania.
4. Pozwany (pracodawca) zobowiązuje się zapłacić powodowi kwotę (…) w terminie 14 dni od uprawomocnienia się postępowania o umorzeniu postępowania na rachunek bankowy powoda, którego numer strona przekaże pozwanej spółce w terminie 7 dni, tytułem odszkodowania związanego z rozwiązaniem stosunku pracy;
5. Strony oświadczają, że koszty procesu znoszą się wzajemnie;
6. Strony oświadczają, że niniejsza ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia związane ze stosunkiem pracy łączącym strony na podstawie umowy o pracę z dnia … sierpnia 2015 r.

Zgodnie z treścią ugody pracodawca zobowiązał się do zapłaty kwoty wskazanej w ugodzie w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania na wskazany przez powoda rachunek bankowy. Postanowienie o umorzeniu postępowania stało się prawomocne w dniu … grudnia 2020 r. Wnioskodawca w dniu … grudnia 2020 r. przelał na konto wskazane przez pracownika kwotę ujętą w zawartej ugodzie pomniejszając ją o 17 % podatku dochodowego od osób fizycznych. Były pracownik nie zgodził się z tym uznając, że podatek został niewłaściwie potrącony, gdyż odszkodowanie wypłacone na podstawie ugody zawartej przed sądem na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych i poinformował Wnioskodawcę, że sprawa zostanie skierowana do dalszego procedowania w zakresie dochodzenia przedmiotowego roszczenia do komornika. W ugodzie sądowej, o której mowa we wniosku nie podano, że wysokość lub zasady ustalenia wskazanego odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, czy też wprost z postanowień układu zbiorowego pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Kwota odszkodowania wskazana w ugodzie sądowej została wynegocjowana przez strony, które zawarły ugodę. Propozycja wysokości odszkodowania wyszła od pracownika i początkowo była wyższa niż ostatecznie wskazana w ugodzie, następnie została ustalona w drodze negocjacji. Zatem, kwota odszkodowania została ustalona na podstawie zawartej między stronami ugody uwzględniającej interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy. Wskazana kwota odszkodowania ma na celu zrekompensować pracownikowi utracone przez niego w wyniku rozwiązania umowy o pracę korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie rekompensuje wynagrodzenie, jakie pracownik mógłby otrzymać gdyby do rozwiązania umowy nie doszło, na co wskazuje sam pracownik wnosząc o zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Wskazać należy, że o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron stanowi art. 30 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

Przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Konsekwencją tego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanych wyżej przepisów Kodeksu pracy ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego, zawarta między Wnioskodawcą a byłym pracownikiem ugoda sądowa stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 917 powołanej powyżej ustawy, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że kwota wypłacona przez Wnioskodawcę byłemu pracownikowi ma charakter umowny, gdyż wynika jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Ponadto w zawartej ugodzie nie stwierdzono naruszenia przepisów prawa pracy. Doszło natomiast do zawarcia ugody, na mocy której pracodawca zobowiązał się do zapłaty stosownej kwoty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę, a ponadto strony ustaliły, że umowa o pracę rozwiązana zostanie za porozumieniem stron. Zatem w przedmiotowej sprawie nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy, bez względu na to, czy pracownik poniósł jakąkolwiek szkodę.

Mając powyższe na uwadze oraz analizując treść zapisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g tego przepisu, nie można mówić o umocowaniu ustawowym w przedmiocie zwolnienia od podatku dochodowego wypłaconego odszkodowania.

W przypadku natomiast gdy - jak wyżej wskazano - wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą jego otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, odszkodowanie takie co do zasady może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartej między stronami ugody (ugody w rozumieniu art. 917 K.c.), której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, jeśli rozwiązanie umowy nastąpiło w efekcie za porozumieniem stron (czyli za zgodą pracownika). Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki pracownik mógłby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło.

W związku z powyższym, należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie przyznane przez Wnioskodawcę na rzecz byłego pracownika na zaspokojenie roszczeń wynikających z łączącego strony stosunku pracy nie może podlegać również zwolnieniu wynikającemu z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, bowiem wypłacone świadczenie dotyczy korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W sprawie nie stwierdzono naruszenia przez pracodawcę prawa pracy a zasądzone odszkodowanie zostało wypłacone w umówionej przez strony ugody kwocie.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opisany we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, że odszkodowanie określone w ugodzie sądowej zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a byłym pracownikiem stanowi przychód ze stosunku pracy, który nie korzysta ze zwolnień z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b. Wnioskodawca dokonując jego wypłaty jako płatnik był zatem zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.