Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.164.2021.1.ENB
z 14 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2021 r. (data wpływu 15 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni wraz z całą rodziną od roku 2012 do 13 sierpnia 2019 r. zamieszkiwała w Wielkiej Brytanii. Centrum interesów życiowych i osobistych całej rodziny Wnioskodawczyni było w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem i posiadanymi zwierzętami zamieszkiwali na stałe w Wielkiej Brytanii. Tam mieli zatrudnienie i wykonywali obowiązki służbowe ze stosunków pracy, posiadali konto bankowe w angielskim banku oraz prowadzili gospodarstwo domowe w tym kraju. Dziecko uczęszczało do angielskich szkół, rodzina korzystała z różnych wydarzeń kulturalnych i towarzyskich. Podczas zamieszkiwania w Wielkiej Brytanii - do 13 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni i jej małżonek osiągali tylko i wyłącznie dochody na terenie Wielkiej Brytanii i opodatkowywali je w tym kraju. Ani Wnioskodawczyni ani jej małżonek nie ubiegali się o certyfikat rezydencji podatkowej Wielkiej Brytanii.

W dniu 13 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni wraz z całą rodziną i inwentarzem przeprowadziła się do Polski. Od tego dnia rodzina Wnioskodawczyni zamieszkała w Polsce z zamiarem stałego pobytu. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem podjęli pracę na terenie Polski, dziecko podjęło naukę w polskiej szkole, życie gospodarcze, społeczne i kulturalne od tego momentu ma miejsce w Polsce.

Wnioskodawczyni i małżonek od momentu przeprowadzki do Polski uzyskują dochody tylko i wyłącznie w Polsce. Ani Wnioskodawczyni ani Jej małżonek nie ubiegali się o certyfikat rezydencji podatkowej Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 3 ust. 1, 1a i 2a oraz 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochody Wnioskodawczyni w okresie 1 stycznia do 13 sierpnia 2019 r. (w czasie zamieszkiwania w Wielkiej Brytanii) podlegają opodatkowaniu w Wielkiej Brytanii, natomiast dochody osiągnięte od dnia 14 sierpnia 2019 r. (po przeprowadzce do Polski), podlegają opodatkowaniu w Polsce ?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ośrodek Jej interesów życiowych - kraj, z którym ma ścisłe powiązania osobiste i gospodarcze do dnia 13 sierpnia 2019 r. tj. do momentu przeprowadzki do Polski Wnioskodawczyni i jej rodziny znajdował się na terytorium Wielkiej Brytanii, a zatem w okresie 1 stycznia – 13 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Wielkiej Brytanii i wszystkie dochody z tego okresu są opodatkowane i rozliczone w Wielkiej Brytanii.

Natomiast od momentu przeprowadzki do Polski w dniu 13 sierpnia 2019 r., nastąpiła zmiana ośrodka interesów życiowych - kraju, z którym Wnioskodawczyni i Jej rodzina ma ścisłe powiązania osobiste i gospodarcze, a zatem od 14 sierpnia 2019 r. do dnia dzisiejszego podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce i wszystkie dochody od dnia 14 sierpnia 2019 r. są opodatkowane i rozliczone w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840, ze zm.) określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z całą rodziną od roku 2012 do 13 sierpnia 2019 r. zamieszkiwała w Wielkiej Brytanii. Centrum interesów życiowych i osobistych całej rodziny Wnioskodawczyni było w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem i posiadanymi zwierzętami zamieszkiwali na stałe w Wielkiej Brytanii. Tam mieli zatrudnienie i wykonywali obowiązki służbowe ze stosunków pracy, posiadali konto bankowe w angielskim banku oraz prowadzili gospodarstwo domowe w tym kraju. Dziecko uczęszczało do angielskich szkół, rodzina korzystała z różnych wydarzeń kulturalnych i towarzyskich. Podczas zamieszkiwania w Wielkiej Brytanii - do 13 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni i jej małżonek osiągali tylko i wyłącznie dochody na terenie Wielkiej Brytanii i opodatkowywali je w tym kraju. Ani Wnioskodawczyni ani jej małżonek nie ubiegali się o certyfikat rezydencji podatkowej Wielkiej Brytanii.

W dniu 13 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni wraz z całą rodziną i inwentarzem przeprowadziła się do Polski. Od tego dnia rodzina Wnioskodawczyni zamieszkała w Polsce z zamiarem stałego pobytu. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem podjęli pracę na terenie Polski, dziecko podjęło naukę w polskiej szkole, życie gospodarcze, społeczne i kulturalne od tego momentu ma miejsce w Polsce.

Wnioskodawczyni i małżonek od momentu przeprowadzki do Polski uzyskują dochody tylko i wyłącznie w Polsce. Ani Wnioskodawczyni ani Jej małżonek nie ubiegali się o certyfikat rezydencji podatkowej Rzeczypospolitej Polskiej.

Mając zatem na uwadze, że od 2012 r. do 13 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni zamieszkiwała w Wielkiej Brytanii, gdzie znajdowało się Jej centrum interesów osobistych i gospodarczych, tj. zamieszkiwała tam wraz z mężem i dzieckiem, prowadziła gospodarstwo domowe oraz gdzie znajdowało się Jej jedyne źródło dochodów uznać należy, że w okresie od 1 stycznia do 13 sierpnia 2019 r. – do momentu powrotu – nie posiadała miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski. W konsekwencji Wnioskodawczyni podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowi, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wyłącznie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, że dochody osiągnięte w tym czasie w Wielkiej Brytanii nie podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Natomiast w związku z powrotem wraz z rodziną na stałe do Polski, gdzie Wnioskodawczyni podjęła pracę i gdzie obecnie prowadzi życie gospodarcze, społeczne i kulturalne uznać należy, że Wnioskodawczyni przeniosła do Polski centrum interesów osobistych i gospodarczych, w konsekwencji czego nastąpiła zmiana miejsca zamieszkania. Skutkuje to tym, że po przeniesieniu miejsca zamieszkania do Polski Wnioskodawczyni podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że w Polsce podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Oznacza to, że wskazane we wniosku dochody osiągnięte z pracy wykonywanej na terenie Polski podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Końcowo zauważyć należy, że tut. organ nie ma możliwości potwierdzenia, że do dnia 13 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Wielkiej Brytanii. Kwestia ta jest regulowana wewnętrznymi przepisami obowiązującymi w tym kraju, i tut. organ nie jest uprawniony do ich interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.