Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.115.2021.1.NF
z 5 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 marca 2021 r. (data wpływu 8 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży działek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni na skutek postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z 11 lipca 2012 r. oraz postanowienia o dział spadku z 19 kwietnia 2013 r. nabyła w drodze dziedziczenia nieruchomość położoną w (…).

Z tytułu nabycia nieruchomości Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT.

Od momentu nabycia nieruchomość stanowi prywatny majątek Wnioskodawczyni; cześć nieruchomości na której znajduje się budynek mieszkalny Wnioskodawczyni zamieszkuje i wykorzystuje wyłącznie do zaspokajania swoich potrzeb mieszkaniowych, pozostała cześć nieruchomości nie była w jakikolwiek sposób przez Wnioskodawczynię używana, w szczególności na cele rolnicze, działalności gospodarczej, nie była też oddana osobie trzeciej na podstawie jakiejkolwiek umowy do odpłatnego używania (w szczególności, najmu, dzierżawy).

Wnioskodawczyni cześć nieruchomości przez krótki okres czasu użyczała osobie trzeciej bez pobierania jakiegokolwiek wynagrodzenia czy ekwiwalentu za korzystanie.

Nieruchomość nie jest i nie była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, Wnioskodawczyni także nie składała żadnego wniosku w tym zakresie.

Nieruchomość położona jest przy drodze, która powstała kilkanaście lat temu, bez jakiejkolwiek inicjatywy Wnioskodawczyni. Nieruchomość ma dostęp do mediów, które zostały do niej przyłączone przed otrzymaniem przez Wnioskodawczynię nieruchomości.

Z uwagi na sytuację majątkową Wnioskodawczyni postanowiła sprzedać cześć nieruchomości.

Ze względu na wielkość nieruchomości i potencjalną trudność w znalezieniu kupującego, a także z uwagi na zamiar pozostawienia części nieruchomości z budynkiem mieszkalnym na realizację własnych potrzeb mieszkaniowych, Wnioskodawczyni wystąpiła do Burmistrza (…) z wnioskiem o podział nieruchomości; decyzją z 25 stycznia 2021 r. Burmistrz wydał decyzję zatwierdzającą podział nieruchomości na 8 działek.

Równocześnie decyzją z 8 września 2020 r. Wnioskodawczyni uzyskała decyzję o warunkach zabudowy – budowy sześciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych oraz drogi wewnętrznej. Wnioskodawczyni na wyodrębnionej działce (nr 1/1) na której znajduje się dom zamierza dalej mieszkać, działka nr 1/8 stanowić ma drogę dojazdową do sześciu działek; sześć działek o nr.: 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7 zamierza docelowo sprzedać.

Wnioskodawczyni nie podjęła i nie zamierza podjąć jakichkolwiek czynności mających na celu zwiększenie wartości nieruchomości, w szczególności działań marketingowych, takich jak reklama, ogłoszenia o sprzedaży w portalach lub gazetach, korzystanie z pomocy biur pośrednictwa sprzedaży itp.; Wnioskodawczyni nie uzbroiła terenu, nie wybudowała, ani nie utwardzała drogi dojazdowej do działek.

Wnioskodawczyni nie dokonała/zamierza ponieść nakładów w celu sprzedaży działek, w szczególności nie ogrodziła działek, nie urządziła zieleni, nie dokonała ani nie zamierza dokonać innych działań zwiększających wartość działek bądź ich atrakcyjność.

Niniejsze czynności (sprzedaż działek) traktuje jako jednorazowe związane z rozporządzeniem majątkiem prywatnym.

Wnioskodawczyni jest obywatelem polskim, na stałe zamieszkuje w Polsce i tutaj pracuje (stosunek pracy) i jest polskim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawczyni nie jest i nigdy nie była czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawczyni ma zarejestrowaną działalność gospodarczą w Polce – obecny status zawieszona.

Zawieszona działalność gospodarcza nie jest powiązana z handlem/pośrednictwem w obrocie nieruchomościami [działalność w zakresie gastronomii – przeważające PKD 56.21.Z Przygotowywanie i dostarczanie żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering)].

Wnioskodawczyni nigdy wcześniej nie dokonywała zakupu i sprzedaży nieruchomości, nie ma też zamiaru po zbyciu przedmiotowych działek podejmować innych czynności związanych z nieruchomościami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedmiotowych działek, o których mowa wyżej będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, dokonując sprzedaży działek powstałych na skutek podziału nieruchomości stanowiącej majątek prywatny Wnioskodawczyni, Wnioskodawczyni nie będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT. Czynności tej zdaniem Wnioskodawczyni nie można uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT, tym samym sprzedaż działek nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

UZASADNIENIE

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT.

Podatnikami – według przepisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku VAT ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jeśli więc osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku prywatnego, a czynność ma charakter okazjonalny nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT.

Przy czym przez majątek prywatny wobec braku jego definicji zdaniem Wnioskodawczyni należy traktować majątek, który nie jest związany z działalnością gospodarczą.

W tym miejscu warto wskazać na treść orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10.

TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału –okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Wyprzedaż majątku prywatnego przez osobę fizyczną, nawet jeżeli przybierze w określonym przedziale czasowym charakter częstotliwy, nie może być uznana za działalność handlową, czyniącą ten podmiot podatnikiem podatku od towarów i usług.

Co więcej TSUE wskazał, że zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlowa” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić że Wnioskodawczyni nie będzie podatnikiem podatku VAT z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek. Wnioskodawczyni nie podjęła jakichkolwiek czynności, które wskazywałyby że działa jak handlowiec (tak np. NSA w wyroku z 9 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 811/13). Także pozostałe czynności związane z sprzedażą działek nie mogą być traktowane jak działanie profesjonalisty. TSUE w wyroku C-180/10 i C-181/10 wyraźnie wskazał, że nawet podział nieruchomości na mniejsze, atrakcyjniejsze działki jest wciąż zarządem majątkiem prywatnym. Ponadto, co podkreślił TSUE, za podatnika można uznać osobę angażujące „środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT”, gdy „podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami”.

Wnioskodawczyni nie zaangażowała środków podobnych do tych, które wykorzystałyby osoby profesjonalnie zajmujące się obrotem nieruchomościami. Skala czynności podjętych przez Wnioskodawczynię wskazuje wyłącznie na okazjonalne działanie niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej – zawarta w ustawie – ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawczyni na skutek postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku oraz postanowienia o dział spadku nabyła w drodze dziedziczenia nieruchomość położoną w (…). Wnioskodawczyni uzyskała decyzję o warunkach zabudowy – budowy sześciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych oraz drogi wewnętrznej. Wnioskodawczyni na wyodrębnionej działce (nr 1/1) na której znajduje się dom zamierza dalej mieszkać, działka nr 1/8 stanowić ma drogę dojazdową do sześciu działek, natomiast sześć działek o nr.: 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7 zamierza docelowo sprzedać.

W analizowanej sprawie Wnioskodawczyni ma wątpliwości, czy planowana sprzedaż ww. działek będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawczyni należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Zainteresowana będzie działała w charakterze podatnika zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników.

W niniejszej sprawie, w odniesieniu do planowanej sprzedaży działek brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując planowanej dostawy działek Wnioskodawczyni będzie występowała w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawczyni na skutek postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku oraz postanowienia o dział spadku nabyła w drodze dziedziczenia nieruchomość położoną w (…). Z tytułu nabycia nieruchomości Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. Od momentu nabycia nieruchomość stanowi prywatny majątek Wnioskodawczyni; cześć nieruchomości na której znajduje się budynek mieszkalny Wnioskodawczyni zamieszkuje i wykorzystuje wyłącznie do zaspokajania swoich potrzeb mieszkaniowych, pozostała cześć nieruchomości nie była w jakikolwiek sposób przez Wnioskodawczynię używana, w szczególności na cele rolnicze, działalności gospodarczej, nie była też oddana osobie trzeciej na podstawie jakiejkolwiek umowy do odpłatnego używania (w szczególności, najmu, dzierżawy). Wnioskodawczyni cześć nieruchomości przez krótki okres czasu użyczała osobie trzeciej bez pobierania jakiegokolwiek wynagrodzenia czy ekwiwalentu za korzystanie. Wnioskodawczyni nie jest i nigdy nie była czynnym podatnikiem podatku VAT. Nieruchomość nie jest i nie była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, Wnioskodawczyni także nie składała żadnego wniosku w tym zakresie. Ponadto, nieruchomość położona jest przy drodze, która powstała kilkanaście lat temu, bez jakiejkolwiek inicjatywy Wnioskodawczyni. Nieruchomość ma dostęp do mediów, które zostały do niej przyłączone przed otrzymaniem przez Wnioskodawczynię nieruchomości. Z uwagi na sytuację majątkową Wnioskodawczyni postanowiła sprzedać cześć nieruchomości. Ze względu na wielkość nieruchomości i potencjalną trudność w znalezieniu kupującego, a także z uwagi na zamiar pozostawienia części nieruchomości z budynkiem mieszkalnym na realizację własnych potrzeb mieszkaniowych, Wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o podział nieruchomości; Burmistrz wydał decyzję zatwierdzającą podział nieruchomości na 8 działek. Ponadto, Wnioskodawczyni uzyskała decyzję o warunkach zabudowy – budowy sześciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych oraz drogi wewnętrznej. Wnioskodawczyni na wyodrębnionej działce na której znajduje się dom zamierza dalej mieszkać, działka nr 1/8 stanowić ma drogę dojazdową do sześciu działek; sześć działek o nr.: 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7 zamierza docelowo sprzedać. Wnioskodawczyni wskazała, że nie podjęła i nie zamierza podjąć jakichkolwiek czynności mających na celu zwiększenie wartości nieruchomości, w szczególności działań marketingowych, takich jak reklama, ogłoszenia o sprzedaży w portalach lub gazetach, korzystanie z pomocy biur pośrednictwa sprzedaży, itp. Co więcej, Wnioskodawczyni nie uzbroiła terenu, nie wybudowała, ani nie utwardzała drogi dojazdowej do działek. Wnioskodawczyni nie dokonała/zamierza ponieść nakładów w celu sprzedaży działek, w szczególności nie ogrodziła działek, nie urządziła zieleni, nie dokonała ani nie zamierza dokonać innych działań zwiększających wartość działek bądź ich atrakcyjność. Niniejsze czynności (sprzedaż działek) traktuje jako jednorazowe związane z rozporządzeniem majątkiem prywatnym. Wnioskodawczyni nigdy wcześniej nie dokonywała zakupu i sprzedaży nieruchomości, nie ma też zamiaru po zbyciu przedmiotowych działek podejmować innych czynności związanych z nieruchomościami.

Należy w tym miejscu wskazać, że w myśl art. 710 i art. 713 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

Główną cechą umowy użyczenia jest całkowita nieodpłatność. Umowa ta nie przenosi też własności rzeczy. Oznacza to, że oddanie do bezpłatnego używania na podstawie umowy użyczenia jest nieodpłatnym świadczeniem usług.

W niniejszej sprawie brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie planowanej sprzedaży działek, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpi bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanych we wniosku działek wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie podejmie takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Wnioskodawczynię należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowana sprzedając przedmiotowe działki, będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług w stosunku do tej transakcji. W konsekwencji, sprzedaż działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, planowana sprzedaż działek o nr.: 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7 nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie niepodlegania opodatkowaniu planowanej sprzedaży działek jest prawidłowe.

Ponadto, zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. Zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W konsekwencji w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.