Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.207.2021.1.WK
z 1 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2021 r. (data wpływu 8 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 maja 2021 r. (data wpływu 24 maja 2021 r.) oraz pismem z dnia 24 maja 2021 r. (data wpływu 26 maja 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności wycofania z działalności gospodarczej nieruchomości w celu ich dalszego wykorzystania przez Wnioskodawcę na potrzeby najmu oraz braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego z tytułu wybudowania i ulepszenia tych budynków – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności wycofania z działalności gospodarczej nieruchomości w celu ich dalszego wykorzystania przez Wnioskodawcę na potrzeby najmu oraz braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego z tytułu wybudowania i ulepszenia tych budynków. Wniosek został uzupełniony w dniu 24 maja 2021 r. oraz w dniu 26 maja 2021 r. o adres elektroniczny do doręczeń e-PUAP.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej pod nazwą (...) (dalej: Wnioskodawca, Zainteresowany), i z tego tytułu zobowiązana jest do prowadzenia ksiąg rachunkowych i jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest przede wszystkim sprzedaż hurtowa wyrobów metalowych oraz sprzętu i dodatkowego wyposażenia hydraulicznego i grzejnego. Wnioskodawca wykorzystuje w działalności gospodarczej nieruchomości, które są objęte małżeńską wspólnością majątkową Wnioskodawcy i jej męża. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą na terenie nieruchomości gruntowych wzniesione zostały budynki, które są składnikami przedsiębiorstwa (Firmy) Wnioskodawcy. Pierwszy z nich – budynek biurowo-handlowy został oddany do użytkowania i przyjęty do ewidencji środków trwałych w dniu 31 grudnia 2000 r. i od dnia 1 stycznia 2001 r. Wnioskodawca rozpoczął dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Budynek został ulepszony w roku 2014 r., a wartość ulepszenia uwzględniono w odpisach amortyzacyjnych od dnia 1 listopada 2014 r. Drugi z budynków – budynek magazynowy został oddany do użytkowania i przyjęty do ewidencji środków trwałych 27 marca 2013 r. i amortyzowany od 1 kwietnia 2013 r. Budynek podlegał ulepszeniu w listopadzie 2014 r., a wartość ulepszenia uwzględniono w odpisach amortyzacyjnych od dnia 1 listopada 2014 r. Wnioskodawca odliczył podatek VAT od wszystkich wydatków związanych z budową i ulepszeniem budynków.

Wnioskodawca zamierza wycofać budynki z majątku Firmy i przeznaczyć je pod wynajem. Wynajem nieruchomości będzie miał charakter prywatny, ciągły i służący celom zarobkowym Wnioskodawcy.

Przedsiębiorstwo (Firma) po wycofaniu nieruchomości zostanie przez Wnioskodawcę przekazane dzieciom w formie darowizny lub zlikwidowane, a Wnioskodawca zakończy prowadzenie działalności gospodarczej, której dotyczy dotychczasowy wpis w CEDG. Wnioskodawca po wycofaniu budynków z działalności nadal będzie natomiast czynnym podatnikiem podatku VAT z tytułu odpłatnego świadczenia usług, tj. usługi wynajmu lokali użytkowych (budynków).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wycofanie budynków: biurowo-handlowego i magazynowego, stanowiących środki trwałe, z majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej i przekazanie ich do majątku osobistego Wnioskodawcy w celu wykonywania wynajmu prywatnego rodzi skutki w postaci obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług w oparciu o art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 106)?
2. Czy wycofanie budynków: biurowo-handlowego i magazynowego, stanowiących środki trwałe z majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej i przekazanie ich do majątku osobistego Wnioskodawcy w celu wykonywania wynajmu prywatnego rodzi na podstawie art. 91 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 106) skutki w postaci obowiązku skorygowania podatku VAT odliczonego od wydatków na wybudowanie i ulepszenie tych budynków?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Wycofanie składników majątku z działalności gospodarczej z przeznaczeniem tych składników – budynków, biurowo-handlowego i magazynowego pod wynajem, w sytuacji opisanej we wniosku, nie rodzi obowiązku podatkowego w zakresie opodatkowania tej czynności podatkiem od towarów i usług.

Ad 2

Wycofanie składników majątku z działalności gospodarczej z przeznaczeniem tych składników – budynków, biurowo-handlowego i magazynowego pod wynajem, w sytuacji opisanej we wniosku, nie rodzi obowiązku podatkowego w zakresie korekty VAT odliczonego od wydatków na budowę i ulepszenie budynków.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Budynki służące dotąd działalności gospodarczej, pomimo ich wycofania z majątku przedsiębiorstwa (Firmy), będą przez Wnioskodawcę wynajmowane tzn. będą nadal wykorzystywane w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Dla celów podatku VAT nie dojdzie do wycofania budynków z działalności gospodarczej mimo ich przesunięcia do majątku „prywatnego” z majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Czynność wycofania nie będzie zatem podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT i nie wystąpi obowiązek korekty podatku VAT odliczonego od wydatków na wybudowanie i ulepszenie budynków.

Prywatny najem nieruchomości niemieszkalnych stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...). Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świetle ustawy o podatku od towarów i usług, najem wypełnia definicję działalności gospodarczej, o ile jest wykonywany w sposób ciągły dla celów zarobkowych (w szczególności: przez okres długotrwały, z ustaleniem stałych korzyści), bez względu na to czy jest wykonywany w ramach działalności gospodarczej, czy stanowi odrębne źródło przychodu.

Wnioskodawca wynajmując budynki „prywatnie” nadal będzie prowadzić działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust 2 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. W konsekwencji czynność polegająca na przekazaniu lokali użytkowych (budynków) na cele prywatne w związku z ich wynajmem, podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT, sama nie będzie skutkowała opodatkowaniem podatkiem VAT, gdyż w istocie nie będzie to przekazanie na cele prywatne podatnika w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy.

W związku z tym, że czynność wycofania budynków w sytuacji opisanej we wniosku nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, nie wystąpi również obowiązek korekty podatku VAT odliczonego przez Wnioskodawcę od wydatków na budowę i ulepszenie budynków. Taki obowiązek powstałby tylko wtedy gdy wycofanie budynków z działalności, w warunkach opisanych we wniosku i w tzn. okresie korekty podlegałoby opodatkowaniu w oparciu o art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, jednocześnie korzystałoby ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy od podatku od towarów i usług.

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę znajduje oparcie w interpretacjach podatkowych Dyrektora KIS wydanych w podobnych sprawach z dnia 6 listopada 2018 r., nr 0112-KDIL1-2.4012.613.2018.1.MR, z dnia 5 stycznia 2018 r., nr 0112-KDIL2-2.4012.495.2017.1.JK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą
i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2016, str. 1 ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

‒ jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu VAT podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Natomiast zużycie towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy dokonywane jest na rzecz podmiotów i na cele wymienione w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, pod warunkiem, że przysługiwało prawo do odliczania podatku naliczonego.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego, to wszelkie przekazanie lub zużycie towarów bez wynagrodzenia (nieodpłatne przekazania), pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym – jak wynika z § 2 tego samego artykułu – czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Zatem oddanie w ramach umowy najmu osobie trzeciej nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie podmiotu dokonującego wynajmu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest przede wszystkim sprzedaż hurtowa wyrobów metalowych oraz sprzętu i dodatkowego wyposażenia hydraulicznego i grzejnego. Składnikami przedsiębiorstwa (Firmy) Wnioskodawcy są dwa budynki. Budynek biurowo-handlowy, który został oddany do użytkowania i przyjęty do ewidencji środków trwałych w dniu 31 grudnia 2000 r. i od dnia 1 stycznia 2001 r. Wnioskodawca rozpoczął dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Budynek został ulepszony w roku 2014 r. a wartość ulepszenia uwzględniono w odpisach amortyzacyjnych od dnia 1 listopada 2014 r. Budynek magazynowy, który został oddany do użytkowania i przyjęty do ewidencji środków trwałych 27 marca 2013 r. i amortyzowany od 1 kwietnia 2013 r. Budynek podlegał ulepszeniu w listopadzie 2014 r., a wartość ulepszenia uwzględniono w odpisach amortyzacyjnych od dnia 1 listopada 2014 r. Wnioskodawca odliczył podatek VAT od wszystkich wydatków związanych z budową i ulepszeniem budynków. Wnioskodawca zamierza wycofać budynki z majątku Firmy i przeznaczyć je pod wynajem. Przedsiębiorstwo (Firma) po wycofaniu nieruchomości zostanie przez Wnioskodawcę przekazane dzieciom w formie darowizny lub zlikwidowane, a Wnioskodawca zakończy prowadzenie działalności gospodarczej, której dotyczy dotychczasowy wpis w CEDG. Wnioskodawca po wycofaniu budynków z działalności nadal będzie natomiast czynnym podatnikiem podatku VAT z tytułu odpłatnego świadczenia usług, tj. usługi wynajmu lokali użytkowych (budynków). Wnioskodawca zamierza wycofać budynki z majątku Firmy i przeznaczyć je pod wynajem. Wynajem nieruchomości będzie miał charakter prywatny, ciągły i służący celom zarobkowym Wnioskodawcy.

W pierwszej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą, ustalenie czy wycofanie budynków: biurowo-handlowego i magazynowego, stanowiących środki trwałe, z majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej i przekazanie ich do majątku osobistego Wnioskodawcy w celu wykonywania wynajmu nie będzie podlegało opodatkowaniu w oparciu o art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zatem, ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Wobec powyższego, zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi w zakresie wynajmowania i dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, natomiast usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze niemieszkalnym są opodatkowane.

Mając na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy, definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, „prywatny” najem nieruchomości niemieszkalnych, stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, że w rozpoznawanej sprawie w odniesieniu do składników majątku wymienionych powyżej, w postaci nieruchomości, które Wnioskodawca ma zamiar wynajmować, nie będzie miał zastosowania art. 7 ust. 2 ustawy. Przedmiotowe nieruchomości – jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego – Wnioskodawca zamierza wycofać z majątku Firmy i przeznaczyć je pod wynajem. Wynajem nieruchomości będzie miał charakter prywatny, ciągły i służący celom zarobkowym Wnioskodawcy. Wnioskodawca po wycofaniu budynków z działalności nadal będzie natomiast czynnym podatnikiem podatku VAT z tytułu odpłatnego świadczenia usług, tj. usługi wynajmu lokali użytkowych (budynków).

Wskazać należy, że Wnioskodawca oddając w najem składniki majątku po ich wykreśleniu z ewidencji środków trwałych nie utraci statusu podatnika podatku VAT w tym zakresie. Wynika to z faktu, że oddanie przedmiotowych składników majątkowych w najem poza dotychczasową działalność gospodarczą – na gruncie ustawy – skutkować będzie wykonywaniem działalności gospodarczej (polegającej na wynajmie nieruchomości), zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy, oraz dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu (czynsz z tytułu najmu), określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, które są opodatkowane podatkiem VAT.

W konsekwencji czynność polegająca na przekazaniu wskazanych składników majątkowych do majątku prywatnego Wnioskodawcy (w sytuacji gdy Zainteresowany zamierza wycofać budynki z majątku Firmy i przeznaczyć je pod wynajem) nie będzie skutkowała opodatkowaniem podatkiem VAT przedmiotowej czynności, gdyż w istocie nie będzie to przekazanie na cele prywatne w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Tak więc wycofanie nieruchomości z ewidencji środków trwałych oraz przeniesienie ich do majątku prywatnego na gruncie ustawy o podatku VAT, nie będzie stanowić przekazania tych składników na cele osobiste Wnioskodawcy, gdyż składniki te będą nadal wykorzystywane do czynności opodatkowanych polegających na świadczeniu usług najmu.

Podsumowując, wycofanie przez Wnioskodawcę budynków tj. biurowo-handlowego i magazynowego, stanowiących środki trwałe, z majątku wykorzystywanego do działalności gospodarczej i przekazanie ich do majątku osobistego w celu wykonywania wynajmu nie będzie podlegać opodatkowaniu w oparciu o art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Kolejne wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy Wnioskodawca wycofując budynki, tj. biurowo-handlowy i magazynowy, stanowiące środki trwałe z majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej i przekazując je do majątku osobistego Wnioskodawcy w celu wykonywania wynajmu, będzie zobowiązany skorygować podatek VAT odliczony od wydatków na wybudowanie i ulepszenie tych budynków na podstawie art. 91 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do ich dokonania zostały określone w art. 91 ustawy.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2−10a, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2−6, 10 lub 10a lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Zgodnie z art. 91 ust. 3 ustawy, korekty, o której mowa w ust. 1 i 2 ustawy, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

W przypadku, gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2 ustawy, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2 ustawy, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14 ustawy, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty (art. 91 ust. 4).

Natomiast zgodnie z art. 91 ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 – w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

W świetle art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Zgodnie z art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty (art. 91 ust. 7a).

Zatem mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe należy zauważyć, że Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego, w odniesieniu do nieruchomości, stanowiących środki trwałe, mających być przedmiotem planowanego najmu, gdyż:

• przekazanie opisanych we wniosku składników majątkowych z działalności gospodarczej do majątku prywatnego Wnioskodawcy celem ich wynajmu nie będzie stanowiło zmiany w sposobie ich wykorzystania, w szczególności nie będzie stanowiło czynności zwolnionej od podatku;
• przedmiotowe składniki majątkowe nadal będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do działalności gospodarczej, do czynności opodatkowanych, tj. wynajmu.
  
  

Nie nastąpi więc w tym przypadku zmiana przeznaczenia tych składników.

W świetle powyższych okoliczności, wycofanie z działalności gospodarczej nieruchomości, w przypadku gdy od ich wybudowania i ulepszenia Wnioskodawca odliczył podatek VAT nie spowoduje, że trzeba będzie naliczyć podatek należny od wycofanego majątku. W związku z czym Wnioskodawca nie będzie musiał korygować odliczonego wcześniej podatku VAT w sytuacji, gdy ten najem prywatny będzie nadal czynnością opodatkowaną podatkiem VAT.

Podsumowując, wycofanie budynków: biurowo-handlowego i magazynowego, stanowiących środki trwałe z majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej i przekazanie ich do majątku osobistego Wnioskodawcy w celu wykonywania wynajmu prywatnego nie spowoduje na podstawie art. 91 ust. 2 ustawy, obowiązku skorygowania podatku VAT odliczonego od wydatków na wybudowanie i ulepszenie tych budynków.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.

Ponadto, należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.