Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.310.2021.2.DA
z 14 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2021 r. (data wpływu 4 marca 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 czerwca 2021 r. (data wpływu 4 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaconym odszkodowaniem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaconym odszkodowaniem.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 25 maja 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.310.2021.1.DA, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 26 maja 2021 r. (skutecznie doręczone w dniu 26 maja 2021 r.). W dniu 4 czerwca 2021 r. (nadano w dniu 2 czerwca 2021 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu … stycznia 2021 r. została zawarta ugoda sądowa przed mediatorem wpisanym na listę mediatorów stałych przy Sądzie Okręgowym w … pomiędzy byłą pracownicą (powódką) a Wnioskodawcą (pozwanym). Na podstawie ugody Wnioskodawca zmienił tryb rozwiązania umowy o pracę zastępując dotychczasowe oświadczenie Wnioskodawcy (pozwanego) o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia na zgodne rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron (art. 30 § 1 pkt 1 z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu pracy) oraz wypłacił na rzecz powódki kwotę w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia za pracę tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Zgodnie z ugodą Wnioskodawca dokonał zmiany trybu rozwiązania umowy o pracę na świadectwie pracy i wypłacił byłej pracownicy w dniu … lutego 2021 r. odszkodowanie po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Potrącenia zaliczki na podatek Wnioskodawca dokonał po zasięgnięciu opinii z kancelarii adwokackiej obsługującej Wnioskodawcę. Stanowisko to potwierdził również pracownik Krajowej Informacji Skarbowej, z którym udało się Wnioskodawcy skontaktować telefonicznie w dniu 27 stycznia 2021 r.

W dniu 4 lutego 2021 r. Wnioskodawca otrzymał od powódki e-maila, w którym poinformowała, że nie zgadza się z dokonanym potrąceniem od odszkodowania. Wnioskodawca odpowiedział byłej pracownicy że zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych naliczono zgodnie z posiadaną opinią prawną kancelarii adwokackiej i informacją od pracownika Krajowej Informacji Skarbowej.

W dniu 22 lutego 2021 r. powódka poinformowała Wnioskodawcę e-mailowo, że nadal nie zgadza się z dokonanym potrąceniem, i że również kontaktowała się z Krajową Informacją Skarbową i uzyskała interpretację przeciwną.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzowano opis stanu faktycznego wskazując, że pracownica … była zatrudniona w … (przez Wnioskodawcę) na podstawie umowy o pracę z dnia … grudnia 2016 r.

W dniu … września 2020 r. Wnioskodawca złożył ww. pracownicy oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia … grudnia 2016 r. bez wypowiedzenia z dniem … września 2020 r. w trybie dyscyplinarnym, wskazując jako podstawę prawną art. 52 § 1 pkt 1 ustawy Kodeks pracy. Pracownica nie zgodziła się z treścią złożonego jej oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, dlatego odwołała się do sądu pracy.

Pozwem z dnia … października 2020 r. złożonym do Sądu Rejonowego … była pracownica wystąpiła przeciwko Wnioskodawcy o odszkodowanie w kwocie 20 100 zł, tj. w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Jako podstawę swoich roszczeń była pracownica podała art. 56 § 1 i art. 58 Kodeksu pracy. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt …. W związku z zawisłym sporem sądowym, Sąd Rejonowy … postanowieniem z dnia … listopada 2020 r. skierował strony do mediacji.

W dniu … stycznia 2021 r. przed mediatorem wpisanym na listę mediatorów przy Sądzie Okręgowym w … strony (tj. była pracownica i Wnioskodawca) zawarły ugodę o następującej treści: „Strony wyrażają wolę polubownego zakończenia sprawy o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, toczącej się przed Sądem Rejonowym …, …, sygn. akt … w ten sposób, że:

1. Pozwany … reprezentowany przez Dyrektora … zobowiązuje się zapłacić na rzecz Powódki ‒ … kwotę w wysokości 5 428,00 zł brutto (słownie: pięć tysięcy czterysta dwadzieścia osiem złotych 00/100) tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w terminie 7 dni od dnia zatwierdzenia ugody przez Sąd Rejonowy … i wydania w sprawie o sygn. akt … postanowienia o umorzeniu postępowania wskutek zawarcia niniejszej ugody, na rachunek bankowy Powódki, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia w płatności tejże kwoty.
2. Strony zgodnie oświadczają, że dokonują zmiany trybu rozwiązania umowy o pracę, zastępując dotychczasowe oświadczenie Pozwanego o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia ‒ zgodnym rozwiązaniem umowy o pracę za porozumieniem stron (art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy) ze skutkiem na dzień ….09.2020 r.
3. Pozwany zobowiązuje się wydać Powódce świadectwo pracy, uwzględniając tryb rozwiązania umowy o pracę, o którym mowa w pkt 2 ugody w terminie 7 dni od daty zatwierdzenia niniejszej ugody przez Sąd Rejonowy … i wydania postanowienia o umorzeniu postępowania w sprawie wskutek zawarcia niniejszej ugody.
4. Powódka oświadcza, że wyraża zgodę na powyższe warunki i niniejsza ugoda w całości wyczerpuje jej roszczenia wobec Pozwanego z tytułu rozwiązania umowy o pracę, objęte postępowanie w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym … sygn. akt … i zamyka spór między stronami.
5. Strony zgodnie oświadczają, iż nie posiadają innych wzajemnych roszczeń związanych z łączącym je uprzednio stosunkiem pracy.
6. Strony zgodnie znoszą pomiędzy sobą koszty procesu o wskazanej wyżej sygnaturze akt.
7. Strony zgodnie oświadczają, że postanowienia ugody są dla nich zrozumiałe i nie wnoszą żadnych zastrzeżeń co do treści.
8. Ugodę sporządzono w czterech jednobrzmiących egzemplarzach, po jednym dla Sądu, dla każdej ze stron i dla mediatora.”
   
   

Postanowieniem z dnia … stycznia 2021 r. Sąd Rejonowy …, sygn. akt …, zatwierdził ugodę zawartą przez strony przed mediatorem w dniu … stycznia 2021 r. (pkt 1); umorzył postępowanie w sprawie (pkt 2). Na podstawie art. 183 15 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, ugoda zawarta przed mediatorem, po jej zatwierdzeniu przez Sąd, ma moc ugody zawartej przed sądem. Pracodawca wydał pracownikowi świadectwo pracy z trybem rozwiązania umowy o pracę „porozumienie stron” oraz dokonał wypłaty odszkodowania dokonując potrącenia kwoty podatku dochodowego od osób fizycznych uznając, że odszkodowanie to nie jest objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426).

W wyniku zawartej w dniu … stycznia 2021 r. ugody przed mediatorem, a zatwierdzonej przez Sąd doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę, tj. w efekcie rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za porozumieniem stron z dniem … września 2020 r. Jednocześnie strony ugody uzgodniły, że Wnioskodawca zobowiązuje się zapłacić byłej pracownicy określoną kwotę tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem z nią umowy o pracę.

Przepisy ustawy Kodeks pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron, co powoduje, że zmienił się charakter świadczenia. Konsekwencją powyższego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie Kodeksu pracy podstawy prawnej ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego, zawarta między Wnioskodawcą a byłą pracownicą ugoda stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. ustawy Kodeks cywilny w zw. z art. 300 ustawy Kodeks pracy.

Zgodnie z art. 917 powołanej wyżej ustawy Kodeks cywilny, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Kwota odszkodowania wypłacona byłemu pracownikowi wynika zatem z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody i ma charakter umowy, a jej wysokość uwzględnia interes obu stron.

Kwota ta była mniejsza niż trzykrotność wynagrodzenia miesięcznego pracownika, któremu w przypadku rozwiązania umowy za wypowiedzeniem przysługiwałby trzymiesięczny okres wypowiedzenia.

Uwzględniając powyższe stwierdzić zatem należy, że kwota wypłacona pracownikowi wynika jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, ma charakter umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Treść ugody zawiera zmianę trybu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia na porozumienie stron. Oznacza to określoną w ugodzie kwotę zobowiązania do wypłaty na rzecz pracownika, którego wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. W ugodzie nie zawarto stwierdzenia o naruszenie przez Wnioskodawcę przepisów prawa pracy traktujących o rozwiązaniu umowy o pracę. Wysokość odszkodowania wynikała z ustaleń pomiędzy stronami procesu, lecz nie przekraczała wysokości odszkodowania, o którym mowa w art. 58 Kodeksu pracy. Odszkodowanie, o którym mowa powyżej dotyczyło korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby jemu szkody nie wyrządzono poprzez dalsze otrzymywanie wynagrodzenia za pracę. Zawarta ugoda uwzględniała interes obu stron, jednak źródłem wypłaconego odszkodowania był wskazany przepis art. 58 Kodeksu pracy. Wnioskodawca rozwiązał z pracownikiem łączącą strony umowę o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Pracownik wniósł odwołanie do sądu pracy. Roszczenie pracownika zostało oparte na art. 56 i art. 58 Kodeksu pracy. Strony zawarły ugodę polegającą na tym, że za zgodną wolą stron zmieniony został sposób rozwiązania umowy o pracę, strony zmieniły go na „porozumienie stron”. Ponadto, Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz pracownika odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę. W ocenie Wnioskodawcy, odszkodowanie dotyczyło korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby jemu szkody nie wyrządzono poprzez dalsze otrzymywanie wynagrodzenia za pracę. Zawarta w dniu … stycznia 2021 r. ugoda wyczerpuje wszystkie wzajemne roszczenia związane z łączącym Wnioskodawcę z byłym pracownikiem stosunkiem pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wypłacone przez Wnioskodawcę odszkodowanie na podstawie ugody sądowej powinno być opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy zwolnione z ww. opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku ugody sądowej doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę, tj. w efekcie rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za porozumieniem stron, a więc wypłacone świadczenie jest dla pracownika korzyścią i tym samym nie powinno być zwolnienia z opodatkowania. Przy rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron pracownik nie otrzymuje dodatkowego jednomiesięcznego wynagrodzenia.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź od których zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymywane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r ‒ Kodeks pracy, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c, odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw oraz postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego cd osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane za podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Zakres zwolnienia określony w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfikacja prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wnioskodawca rozwiązał z pracownikiem łączącą strony umowę o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Pracownik wniósł odwołanie do Sądu Pracy. Roszczenie pracownika zostało oparte na art. 56 i art. 58 Kodeksu pracy. Strony zawarły ugodę przed Sądem polegającą na tym, że za zgodną wolą stron zmieniony został sposób rozwiązania umowy

o pracę, strony zmieniły go na „porozumienie stron”. Ponadto, Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz pracownika odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę. Wysokość odszkodowania wynikała z ustaleń pomiędzy stronami procesu, lecz nie przekraczała wysokości odszkodowania, o którym mowa w art. 58 Kodeksu pracy.

Uwzględniając powyższe stwierdzić zatem należy, że kwota wypłacona pracownikowi wynika z ustaleń pomiędzy stronami ugody i ma charakter umowny, a jej wysokość uwzględnia interes obu stron. Oznacza to, że wypłacona kwota odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, odszkodowanie dotyczyło korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby jemu szkody nie wyrządzono poprzez dalsze otrzymywanie wynagrodzenia za pracę, zatem, znajduje zastosowanie wyłączenie ze zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ww. ustawy. W konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy, był On jako płatnik zobowiązany do poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że podstawą nabycia prawa m.in. do odszkodowania wypłaconego pracownikowi lub byłemu pracownikowi jest łączący lub uprzednio łączący tę osobę z pracodawcą stosunek pracy, a zatem odszkodowania takie stanowią przychód ze stosunku pracy, opodatkowany lub zwolniony od podatku.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku, a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że na podstawie umowy o pracę z dnia … grudnia 2016 r. Wnioskodawca zatrudnił pracownicę, której w dniu … września 2020 r. złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z dniem … września 2020 r. w trybie dyscyplinarnym, wskazując jako podstawę prawną art. 52 § 1 pkt 1 ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320, z późn. zm.). W dniu …października 2020 r. była pracownica złożyła pozew do sądu występując przeciwko Wnioskodawcy o odszkodowanie w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Jako podstawę swoich roszczeń podała art. 56 § 1 i art. 58 Kodeksu pracy. W dniu … stycznia 2021 r. została zawarta ugoda sądowa pomiędzy byłą pracownicą i Wnioskodawcą. Postanowieniem z dnia … stycznia 2021 r. sąd zatwierdził ww. ugodę. Zgodnie z zawartą ugodą Wnioskodawca zmienił tryb rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron (art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy) oraz w dniu … lutego 2021 r. dokonał wypłaty odszkodowania na rzecz byłej pracownicy w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia za pracę potrącając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wypłacona byłej pracownicy kwota odszkodowania wynikała z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody i miała charakter umowy, a jej wysokość uwzględniała interes obu stron. Oznacza to, że określona w ugodzie kwota zobowiązania do wypłaty na rzecz byłej pracownicy nie wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. W ugodzie nie zawarto stwierdzenia o naruszenie przez Wnioskodawcę przepisów prawa pracy traktujących o rozwiązaniu umowy o pracę. Wysokość odszkodowania wynikała z ustaleń pomiędzy stronami procesu, lecz nie przekraczała wysokości odszkodowania, o którym mowa w art. 58 Kodeksu pracy. Przedmiotowe odszkodowanie dotyczyło korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby jemu szkody nie wyrządzono poprzez dalsze otrzymywanie wynagrodzenia za pracę. Zawarta ugoda wyczerpuje wszystkie wzajemne roszczenia związane z łączącym Wnioskodawcę z byłą pracownicą stosunkiem pracy.

Należy podkreślić, że odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu przytoczonego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są: otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1040 1043), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Zwolnieniem określonym w przytoczonym powyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalone zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa Kodeks pracy.

W myśl art. 45 § 1 ustawy Kodeks pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 ww. ustawy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 471 ustawy Kodeks pracy).

Przepis art. 52 § 1 ustawy Kodeks pracy, stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

1. ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych;
2. popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem;
3. zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.
   
   

Zgodnie z art. 56 § 1 ww. ustawy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc (art. 57 § 1 ustawy Kodeks pracy).

Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem – ojcem wychowującym dziecko lub pracownikiem – innym członkiem najbliższej rodziny, o którym mowa w art. 1751 pkt 3, w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego, albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego (art. 57 § 2 ustawy Kodeks pracy).

Stosownie do treści art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, umowę o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron.

Jednakże należy zauważyć, że przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Konsekwencją tego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanych wyżej przepisów Kodeksu pracy ustalenia wysokości odszkodowania.

Wobec tego, zawarta między byłym pracownikiem a Wnioskodawcą ugoda sądowa stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 917 ustawy Kodeks cywilny, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

W związku z powyższym należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie przyznane przez Wnioskodawcę byłemu pracownikowi nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, przedmiotowe świadczenie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie ww. artykułu.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Zatem, jeżeli otrzymane odszkodowanie mieści się w pojęciu jednego z ww. wyjątków, stanowi wystarczający argument do braku skorzystania ze zwolnienia od podatku i powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawową przesłanką zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jako wyłączone ze zwolnienia, podlega odszkodowanie otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to podlegałyby one opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody w rozumieniu art. 917 ustawy Kodeks cywilny, której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Zatem, wypłacone przez Wnioskodawcę byłemu pracownikowi odszkodowanie nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, jeśli rozwiązanie umowy nastąpiło w efekcie za porozumieniem stron (czyli za zgodą pracownika). Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki były pracownik mógłby otrzymać, gdyby nadal łączył go stosunek pracy z Wnioskodawcą, a więc gdyby do rozwiązania umowy o pracę nie doszło. W związku z tym, wypłacona przez Wnioskodawcę kwota odszkodowania na rzecz byłego pracownika nie będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wypłacone przez Wnioskodawcę byłemu pracownikowi odszkodowanie na podstawie ugody sądowej stanowi dla tego pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu tym podatkiem, ponieważ wypłata świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownika z Wnioskodawcą stosunku pracy. Wskazać należy, że gdyby tego stosunku nie było – pracownik nie miałby podstaw występować z roszczeniem przeciwko Wnioskodawcy o zasądzenie odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

Odszkodowanie wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz byłego pracownika, na mocy zawartej ugody – na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem, Wnioskodawca jako płatnik, wypłacając byłemu pracownikowi odszkodowanie na podstawie zawartej ugody zobowiązany był do naliczenia, pobrania i odprowadzenia z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo tutejszy Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.