Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.499.2020.3.AH
z 18 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 listopada 2020 r. (data wpływu 2 grudnia 2020 r.), uzupełnionym 29 stycznia 2021 r. oraz 25 marca 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku składania rocznego zeznania podatkowego:

• w części dotyczącej dochodów zwolnionych z art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a – jest prawidłowe
• w części dotyczącej dochodów zwolnionych z art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku składania rocznego zeznania podatkowego.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismami z 14 stycznia 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.499.2020.1.AH, oraz z 16 marca 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.499.2020.2.AH wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 29 stycznia 2021 r. i 25 marca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest kościelną osobą prawną. Prowadzi (…).

Korzysta ze zwolnienia przedmiotowego zgodnie z art. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. Działania Wnioskodawcy finansowane są otrzymanymi dotacjami oświatowymi oraz środkami z PFRON. Sporadycznie otrzymywane są darowizny, które w całości są przeznaczane na cele statutowe, tj.: (…).

W uzupełnieniach wniosku, ujętych w pismach z 22 stycznia 2021 r. oraz 16 marca 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Uzyskiwane dochody są zwolnione od opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 i art. 17 ust. 1 pkt 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie ze statutem, jako kościelna osoba prawna Wnioskodawca prowadzi (…).

Dochody uzyskiwane dotychczas przez Wnioskodawcę i wykazywane jako zwolnione od opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczyły działalności (…). Jako zwolnione od opodatkowania na podstawie art. (…) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wykazywane były w ostatnich latach następujące rodzaje dochodów: (…) np. (…).

Wszystkie osiągane dochody są przeznaczone na cele statutowe.

Wątpliwości, które wynikły podczas ubiegłorocznej weryfikacji konieczności składania zeznania podatkowego CIT -8, spowodowały również wątpliwość co do kwalifikacji w/w dochodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma obowiązek składać zeznanie podatkowe CIT – 8 za każdy rok kalendarzowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on takiego obowiązku. Swoje stanowisko opiera na opiniach prawnych, uzyskanych we własnym zakresie. Zmiany personalne na stanowisku głównego księgowego spowodowały ponowną analizę sytuacji w zakresie w/w obowiązku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe a w części nieprawidłowe.

Kościelne osoby prawne, jako podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, podlegają opodatkowaniu oraz korzystają ze zwolnień od podatku dochodowego według zasad określonych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 z pózn. zm.), (dalej „updop”).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. 2019, poz. 1347 ze zm.),(dalej „uspdk”) osobami prawnymi są następujące terytorialne jednostki organizacyjne Kościoła:

1. metropolie,
2. archidiecezje,
3. diecezje,
4. administratury apostolskie,
5. parafie.
   
   

W myśl art. 7 ust. 2 ww. ustawy osobami prawnymi są również:

1. kościoły rektoralne (rektoraty),
2. (...) Polska,
3. (...) diecezji,
4. (…).
   
   

Z art. 12 uspdk wynika, że kościelne wydawnictwa, zakłady wytwórcze, usługowe i handlowe, zakłady charytatywno-opiekuńcze, szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze, nieposiadające osobowości prawnej, działają w ramach kościelnych osób prawnych, które je powołały. Art. 38 ust. 1 uspdk stanowi, że osoby prawne Kościoła mają prawo prowadzenia właściwej dla każdej z nich działalności charytatywno-opiekuńczej.

Stosownie do art. 39 uspdk, działalność charytatywno-opiekuńcza Kościoła obejmuje w szczególności:

1. prowadzenie zakładów dla sierot, starców, osób upośledzonych fizycznie lub umysłowo oraz innych kategorii osób potrzebujących opieki;
2. prowadzenie szpitali i innych zakładów leczniczych oraz aptek;
3. organizowanie pomocy w zakresie ochrony macierzyństwa;
4. organizowanie pomocy sierotom, osobom dotkniętym klęskami żywiołowymi i epidemiami, ofiarom wojennym, znajdującym się w trudnym położeniu materialnym lub zdrowotnym rodzinom i osobom, w tym pozbawionym wolności;
5. prowadzenie żłobków, ochronek, burs i schronisk;
6. udzielanie pomocy w zapewnianiu wypoczynku dzieciom i młodzieży znajdującym się w potrzebie;
7. krzewienie idei pomocy bliźnim i postaw społecznych temu sprzyjających;
8. przekazywanie za granicę pomocy ofiarom klęsk żywiołowych i osobom znajdującym się w szczególnej potrzebie.
   
   

Natomiast w myśl art. 40 uspdk, środki na realizację działalności charytatywno-opiekuńczej pochodzą w szczególności z:

1. ofiar pieniężnych i w naturze;
2. spadków, zapisów i darowizn krajowych i zagranicznych;
3. dochodów z imprez i zbiórek publicznych;
4. subwencji, dotacji i ofiar pochodzących od krajowych instytucji i przedsiębiorstw państwowych, społecznych, wyznaniowych i prywatnych;
5. odpłatności za usługi świadczone przez kościelne instytucje charytatywno-opiekuńcze;
6. dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej przez (...) Polską i (...) diecezji bezpośrednio lub w formie wyodrębnionych zakładów;
7. dochodów instytucji kościelnych.
   
   

Na podstawie art. 55 ust. 1 uspdk, majątek i przychody kościelnych osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym z wyjątkami określonymi w ust. 2-6. Stosownie do art. 55 ust. 2 uspdk, kościelne osoby prawne są zwolnione z opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej – w tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy ustawy o zobowiązaniach podatkowych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 updop, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób prawnych i spółek kapitałowych w organizacji. Stosownie do art. 7 ust. 1 updop, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. (art. 7 ust. 2 updop).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 updop, wolne od podatku są: dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 1c, których celem statutowym jest działalność naukowa, naukowo-techniczna, oświatowa, w tym również polegająca na kształceniu studentów, kulturalna, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, wspierania inicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów oraz kultu religijnego- w części przeznaczonej na te cele.

Zwolnienie, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 updop, jest zwolnieniem o charakterze warunkowym, bowiem ustawodawca uzależnia możliwość jego zastosowania od przeznaczenia dochodów na ściśle określone cele statutowe podatników. Celem wprowadzenia omawianego przepisu jest propagowanie określonych rodzajów działalności, inicjatyw społecznie użytecznych w zakresach preferowanych przez państwo. Celem tym nie było natomiast wyróżnianie czy stawianie w uprzywilejowanej pozycji określonych podatników.

W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, którego zasadniczą myślą jest stwierdzenie, że cytowany przepis ma na celu premiowanie określonych działań, nie zaś konkretnych podatników. Oznacza to, że punkt ciężkości w rozpoznaniu możliwości zastosowania tego przepisu położony jest przede wszystkim na rodzaju prowadzonej statutowej działalności przez dany podmiot. To jest wyróżnik pozwalający dokonać oceny spełnienia przesłanek do skorzystania z tego zwolnienia, tj. przeznaczenia i wydatkowania dochodu na cele wymienione w tym przepisie.

Z kolei w art. 17 ust. 1 pkt 4a updop zawarto zwolnienie przedmiotowe, będące przeniesieniem na grunt prawa podatkowego zapisów wynikających z uspdk. W myśl tego przepisu wolne od podatku są dochody kościelnych osób prawnych:

1. z niegospodarczej działalności statutowej; w tym zakresie kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej,
2. z pozostałej działalności – w części przeznaczonej na cele: kultu religijnego, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, charytatywno-opiekuńcze oraz na konserwację zabytków, prowadzenie punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odbudowy kościołów oraz kaplic, adaptację innych budynków na cele sakralne, a także innych inwestycji przeznaczonych na punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze.
   
   

Konstrukcja przepisu art. 17 ust. 1 pkt 4a lit a updop, została oparta na dwóch przesłankach łącznych, które tworzą zwolnienie podatkowe o charakterze bezwarunkowym, tj.:

1. Wnioskodawca musi być kościelną osobą prawną oraz
2. musi osiągać dochody z niegospodarczej działalności statutowej.
   
   

Należy wskazać, że ustawa podatkowa nie definiuje pojęcia „niegospodarcza działalność statutowa”. W celu określenia zakresu tego pojęcia należy zdefiniować znaczenie poszczególnych słów. I tak, działalnością jest „zespół czynności, działań, podejmowanych w jakimś celu lub w jakimś zakresie, czynny udział w czymś; działanie, praca” (Uniwersalny Słownik Języka Polskiego PWN). Przez pojęcie „działalność gospodarcza” – w myśl art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r.– Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424 i 1086), w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców;

Zgodnie natomiast z art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 162 ze zm.), działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły. Działalność, która nie spełnia kryteriów przedstawionych wyżej nie może stanowić działalności gospodarczej. Natomiast działalność statutowa to każda działalność, która została określona, dopuszczona, przewidziana w statucie. Pojęcie „niegospodarcza działalność statutowa” należy więc rozumieć jako przeciwieństwo działalności gospodarczej w rozumieniu Ordynacji podatkowej, zaś dodanie przymiotnika „statutowa” oznacza ograniczenie zwolnienia dochodów kościelnej osoby prawnej tylko do dochodów z takiej działalności niegospodarczej, która znajduje odzwierciedlenie w prawie wewnętrznym danego kościoła, czy związku wyznaniowego. Nie jest więc działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy Prawo Przedsiębiorców prowadzona przez kościelne osoby prawne działalność opiekuńczo-wychowawcza, oświatowo-wychowawcza, opiekuńczo-lecznicza oraz w zakresie pomocy społecznej w formie prowadzenia przedszkoli, placówek opieki nad dzieckiem, internatów, burs, szkół, zakładów opiekuńczo-leczniczych, domów pomocy, itp.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz lit. b updop, należy rozróżnić wyłącznie „niegospodarczą działalność statutową” oraz „pozostałą działalność”. Opodatkowanie dochodów kościelnych osób prawnych uzależnione jest od sposobu uzyskania, a także celu przeznaczenia tych dochodów. Kościelne osoby prawne oprócz niegospodarczej działalności statutowej mogą również prowadzić działalność gospodarczą uregulowaną przepisami ustawy Prawo Przedsiębiorców.

Niegospodarczą działalność statutową Kościoła stanowi każda działalność, niebędąca działalnością gospodarczą i będąca działalnością wynikającą z samej istoty Kościoła i specyfiki jego działalności. Dochody uzyskiwane z niegospodarczej działalności statutowej Kościoła Katolickiego są wolne od podatku, bez względu na cel ich przeznaczenia i ostatecznego wydatkowania.

W świetle powyższych przepisów dochody z każdej działalności wynikającej z istoty funkcjonowania Kościoła niebędącej działalnością gospodarczą (działalność statutowa) korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego. Natomiast dochody z pozostałej działalności są zwolnione z podatku dochodowego tylko, jeżeli zostaną przeznaczone, a następnie wydatkowane na cele wymienione w art. 17 pkt 4a lit. b updop.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 updop podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust.1, z zastrzeżeniem ust. 1d, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku. Wnioskując a contrario należy stwierdzić, że podmioty korzystające ze zwolnienia m.in. określonego w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a updop nie są zobowiązane do składania urzędom skarbowym zeznań podatkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz jego uzupełnień wynika, że Wnioskodawca jako kościelna osoba prawna prowadzi (…). Nie prowadzi działalności gospodarczej. Cele statutowe Wnioskodawcy to (…)

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że dochody Wnioskodawcy będącego kościelną osobą prawną korzystają ze zwolnienia z art. 17 ust. 1 pkt 4a updop.

Wnioskodawca zgodnie ze statutem prowadzi (…).

Należy więc stwierdzić, że dochody dotyczące (…) jako osiągnięte z niegospodarczej działalności statutowej. W takim przypadku Wnioskodawca nie ma obowiązku składania rocznego zeznania podatkowego.

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca osiąga również dochody z (…). Wpłaty te stanowią dochody z pozostałej działalności o jakiej mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b updop i w związku tym korzystają ze zwolnienia określonego w tym przepisie, pod warunkiem przeznaczenia ich na cele w nim wskazane, min. na cele oświatowo-wychowawcze. Dochody te podlegają wykazaniu w zeznaniu podatkowym, które Wnioskodawca winien złożyć.

Z uwagi na powyższe, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, uznano w części za prawidłowe a w części za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.