Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.91.2021.1.MM
z 1 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2021 r. (data wpływu 29 stycznia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 czerwca 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Z uwagi, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 7 czerwca 2021 r. wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Ww. wniosek uzupełniony został pismem z dnia 14 czerwca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W związku z posiadanym orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym Wnioskodawczyni ma możliwość odliczenia zakupu lekarstw. Powzięła jednak wątpliwość w jaki sposób powinna traktować zakup pasków testowych do poziomu cukru we krwi, igły do podawania insuliny, lancet do przekłuwania palców oraz systemu ciągłego monitorowania glikemii. Jest to sensor oraz transmiter.

Orzeczenie o niepełnosprawności zostało wydane Wnioskodawczyni przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności dnia 6 marca 2000 r. na stałe.

Ww. wydatki Wnioskodawczyni ponosi co miesiąc.

Wnioskodawczyni pracuje zawodowo i uzyskuje dochody.

Wydatki na cele rehabilitacyjne (lekarstwa, wyjazdy do lekarza, zakup sensorów) Wnioskodawczyni ma częściowo dofinansowywane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (w kwocie 1000 zł na rok).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy ww. sprzęt można również uwzględnić w zeznaniu rocznym i czy należy go traktować jako lekarstwa, czy jako sprzęt rehabilitacyjny?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zarówno paski do pomiaru cukru, jak i igły (do podawania insuliny, jak i mierzenia cukru we krwi) są pewnego rodzaju sprzętem rehabilitacyjnym. Oczywiście system ciągłego monitorowania glikemii również. Do tej pory Wnioskodawczyni odliczała jedynie lekarstwa przepisane na receptę przez lekarza rodzinnego i innych specjalistów. Niedawno jednak dowiedziała się, że mając orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności może również odliczać wydatki na zakup sprzętu. Oczywiście ww. sprzęt nie wyleczy Wnioskodawczyni z choroby jednak w bardzo dużym stopniu ułatwia jej funkcjonowanie. Pomaga również Wnioskodawczyni w bardzo dużym stopniu trzymać w ryzach poziom cukru we krwi dzięki czemu Wnioskodawczyni dostatecznie szybko może zareagować, kiedy ww. poziom zaczyna rosnąć lub spadać. Od momentu zakupu tego urządzenia Wnioskodawczyni odczuwa bezpieczeństwo psychiczne podczas nocnego wypoczynku, gdy tylko poziom cukru spada jej poniżej 80.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Z art. 26 ust. 7a pkt 3 i pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

• zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
• leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 tej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
   
   
   
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono::
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Z treści wniosku wynika, że w związku z posiadanym orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym Wnioskodawczyni ma możliwość odliczenia zakupu lekarstw. Powzięła jednak wątpliwość w jaki sposób powinna traktować zakup pasków testowych do poziomu cukru we krwi, igły do podawania insuliny, lancet do przekłuwania palców oraz systemu ciągłego monitorowania glikemii. Jest to sensor oraz transmiter.

Orzeczenie o niepełnosprawności zostało wydane Wnioskodawczyni przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności dnia 6 marca 2000 r. na stałe.

Ww. wydatki Wnioskodawczyni ponosi co miesiąc.

Wnioskodawczyni pracuje zawodowo i uzyskuje dochody.

Wydatki na cele rehabilitacyjne (lekarstwa, wyjazdy do lekarza, zakup sensorów) Wnioskodawczyni ma częściowo dofinansowywane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (w kwocie 1000 zł na rok).

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, że wydatki na zakup pasków testowych do poziomu cukru we krwi, igły do podawania insuliny, lancet do przekłuwania palców oraz systemu ciągłego monitorowania glikemii należy zakwalifikować do wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do wydatków na zakup indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Z uregulowań zawartych w ww. art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek. Zakupiony sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne muszą mieć indywidualny charakter, być wykorzystywane (używane) w rehabilitacji oraz ułatwiać wykonywanie czynności życiowych, ograniczenie których wynika z zakresu niepełnosprawności.

Określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności.

Powołany art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje, że potrzeby wynikające z niepełnosprawności mają wynikać wprost z orzeczenia o zakwalifikowaniu do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, zwłaszcza, że osoba korzystająca z ulgi rehabilitacyjnej może również posiadać decyzję przyznającą rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną (art. 26 ust. 7d pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Związek pomiędzy zakupionym sprzętem, urządzeniem lub narzędziem technicznym, a niepełnosprawnością podatnik powinien wykazać w taki sposób, aby organy podatkowe mogły uznać, że zakupiony przedmiot ułatwia wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jak również, że pomiędzy rodzajem nabytego przedmiotu, a rodzajem niepełnosprawności podatnika istnieje ścisły związek, np. powinien okazać zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, iż skoro zakupione: paski testowe do mierzenia poziomu cukru we krwi, igły do podawania insuliny, lancety do przekłuwania palców oraz system ciągłego monitorowania glikemii ułatwiają Wnioskodawczyni funkcjonowanie i pomagają trzymać w ryzach poziom cukru we krwi (dzięki czemu Wnioskodawczyni dostatecznie szybko może zareagować, kiedy poziom cukru zaczyna rosnąc lub spadać), to wydatki na ich zakup można zakwalifikować do wydatków na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji wydatki te będą podlegały odliczeniu od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Jednakże wskazać należy, że warunkiem dokonania odliczeń od dochodu wydatków na ww. cel – stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy – jest posiadanie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty.

W przypadku gdy wydatki na ten cel zostaną częściowo dofinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych lub dofinansowane z funduszów/środków wskazanych w 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub zwrócone w jakiejkolwiek innej formie, to Wnioskodawczyni będzie mogła odliczyć od dochodu różnicę pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą która zostanie jej zrefundowana, dofinansowana lub zwrócona w jakiejkolwiek formie.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego opisanego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.