Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.393.2021.1.SJ
z 30 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2021 r. (data wpływu 20 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w odniesieniu do świadczeń uzyskiwanych przez pracowników Wnioskodawcy w związku z ich uczestnictwem w programach o charakterze motywacyjnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w odniesieniu do świadczeń uzyskiwanych przez pracowników Wnioskodawcy w związku z ich uczestnictwem w programach o charakterze motywacyjnym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

1. … S.A. (dalej: „Spółka”) jest spółką kapitałową z siedzibą w …, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej, na której czele stoi … SE (dalej: „SE”) – jest spółką europejską będącą rodzajem spółki akcyjnej z siedzibą we … (państwo jej rezydencji podatkowej), której akcje są notowane na giełdzie papierów wartościowych w ... SE jest jednostką dominującą w odniesieniu do Spółki w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 37 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r., poz. 217, z późn. zm.).
2. SE jest organizatorem dwóch programów motywacyjnych – programu klasycznego oraz programu lewarowanego (zwane dalej łącznie „Programy”, a każdy z osobna odpowiednio „Program Klasyczny” i „Program Lewarowany”). Do uczestniczenia w tych Programach, obejmujących Grupę SE, uprawnieni są pracownicy SE oraz jej spółek zależnych. Uczestnikami Programów są także pracownicy Spółki, którzy spełnią kryteria udziału w Programach.

Programy zostaną utworzone na podstawie uchwały Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy SE. W ramach Programów uczestnicy będą uprawnieni do objęcia akcji SE (dalej: „Akcje”).

3. Uprawnienie pracowników Spółki do udziału w Programach będzie wynikać z uchwały Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy SE, która jest organizatorem i administratorem Programów. SE wykonuje wszystkie kluczowe zadania związane z przeprowadzeniem Programów, w szczególności:
   1. SE jest odpowiedzialna za określenie warunków Programów i kryteriów uczestnictwa. Spółka nie bierze udziału w tym procesie;
      
   2. pracownicy Spółki nie są uprawnieni do udziału w Programach i otrzymania nagrody na podstawie umów o pracę, regulaminu wynagradzania, jak również innych regulaminów obowiązujących w Spółce, a dotyczących zasad wynagradzania;
      
   3. podstawowym celem Programów jest zmotywowanie pracowników uczestniczących w Programach do zwiększenia wydajności oraz efektywności pracy, a w konsekwencji do osiągania przez Grupę SE jak najwyższych dochodów przy jednoczesnym braku ingerencji w obowiązujące zasady wynagradzania za pracę. Uczestnictwo w Programach ani Akcje przyznawane w Programach nie są natomiast ekwiwalentem za pracę faktycznie wykonaną przez uczestników Programów dla ich pracodawcy, w tym Spółki.
      
   4. Spółka ma za zadanie jedynie dokonać technicznych czynności, które umożliwią komunikację pomiędzy SE i pracownikami Spółki związanych m.in. z przesłaniem lub udostępnieniem dokumentów i danych oraz zebraniem i przekazaniem SE środków finansowych, które pracownicy chcą zainwestować w Programach.
   
   
4. W przypadku obu Programów Akcje SE będą subskrybowane za pośrednictwem i przechowywane w imieniu uczestników przez specjalny wehikuł inwestycyjny (Fonds Communs de Placement d’Entreprise; dalej: „FCPE”).
   

FCPE jest powszechnie wykorzystywany we Francji dla celów przechowywania akcji posiadanych przez pracowników-inwestorów. FCPE wydał uczestnikom jednostki uczestnictwa, których wartość będzie odzwierciedlaniem wartości Akcji. Wartość jednostek uczestnictwa w FCPE ulega zmianom odpowiadającym zmianom kursu akcji Spółki.

FCPE został utworzony we Francji, według prawa francuskiego i zgodnie z obowiązującym we Francji prawem nie jest traktowany jako osoba prawna, ani spółka osobowa. Według wiedzy Spółki, FCPE nie jest funduszem kapitałowym w rozumieniu art. 5a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa o PIT”). FCPE nie jest również funduszem w rozumieniu Dyrektywy 2009/65/EC z dnia 13 lipca 2009 r.

Jednostki uczestnictwa FCPE stanowią inne prawa majątkowe, o których mowa w art. 24 ust. 11b ustawy o PIT), w brzmieniu ustawy obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r., tj. takie prawa, w wyniku realizacji których uczestnik nabywa i posiada Akcje.

Zgodnie z prawem francuskim, uczestnicy programu posiadający jednostki FCPE, są właścicielami Akcji SE. Jednocześnie FCPE nie jest – z formalnego punktu widzenia – stroną jakichkolwiek czynności prawnych. Stroną umów zawieranych przez FCPE są bowiem uczestnicy Programów posiadający jednostki FCPE. Oznacza to, że Akcje SE nie będą własnością FCPE.

Według wiedzy Spółki, francuskie regulacje zasadniczo nie dopuszczają zbywalności jednostek uczestnictwa w FCPE. Jednostki uczestnictwa FCPE mogą być jedynie umorzone w określonych okolicznościach. Jakkolwiek istnieją trudności z przełożeniem charakteru prawnego jednostek uczestnictwa z przepisów francuskich na polskie to ta okoliczność braku powszechnej zbywalności powoduje, że trudno byłoby je zaklasyfikować jako papiery wartościowe w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2020 r., poz. 89).

Jednostki uczestnictwa FCPE stanowią więc inne prawa majątkowe, o których mowa w art. 24 ust. 11b ustawy o PIT, w brzmieniu ustawy obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r., tj. takie prawa, w wyniku realizacji których Wnioskodawca nabywa i posiada Akcje.

5. W obu Programach Akcje SE są obejmowane przez uczestników w zamian za kwoty subskrypcyjne pochodzące z ich środków własnych. Akcje obejmowane przez uczestników na podstawie Programów są przyznawane z dyskontem od ich bieżącej wartości rynkowej (dalej: „Dyskonto”). Cena subskrypcyjna Akcji będzie oparta o średnią dwudziestu kursów otwarcia Akcji SE odnotowanych na giełdzie papierów wartościowych w … przed wyznaczoną w Programach datą (dalej: „Cena Referencyjna”) po pomniejszeniu o Dyskonto.
6. W obu Programach inwestycja osobista uczestników w Programach jest uzupełniana o przyznanie im dodatkowych akcji SE (tzw. „Wkład Uzupełniający”). Liczba akcji przyznanych Wnioskodawcy w ramach Wkładu Uzupełniającego określona jest w oparciu o odpowiedni algorytm zależny od ilości nabytych Akcji za środki własne przez pracownika uczestniczącego w Programie.

W rezultacie, w zamian za zapłatę ceny subskrypcyjnej Akcji w formie wkładu osobistego, uczestnicy otrzymują Akcje w ilości wynikającej z wysokości wkładu osobistego oraz dodatkowe Akcje w wysokości Wkładu Uzupełniającego. Dodatkowe Akcje w wysokości Wkładu Uzupełniającego zostają przyznane w tym samym momencie, w którym nastąpiła subskrypcja akcji za własny wkład uczestników.

7. W przypadku Programu Klasycznego, dywidendy wypłacane przez SE będą automatycznie reinwestowane przez FCPE w dodatkowe akcje SE, które zostaną przyznane uczestnikom posiadającym Akcje. Reinwestycja spowoduje przyznanie dodatkowych jednostek FCPE, aby odzwierciedlić wartość reinwestycji dywidendy. W związku z tym, faktycznie uprawnienie do otrzymania dywidend jest wykonywane przez FCPE. Przy czym, uprawnienie to jest skorelowane z obowiązkiem reinwestycji dywidendy zgodnie z zasadami Programu. Koszt dywidend będzie ponoszony zatem przez SE i nie będzie on ponoszony przez Spółkę.

8. Natomiast, w przypadku Programu Lewarowanego, formuła tego programu będzie oparta o tzw. mechanizm lewarowania. Mechanizm ten polega na zaangażowaniu w ramach programu banku, który współfinansuje inwestycję w Programie oraz gwarantuje uczestnikom minimalny zwrot z inwestycji. Inwestycja w Programie Lewarowanym obejmie zatem następujące etapy:
   1. cena subskrypcyjna Akcji zostanie ustalona przez SE w oparciu o Cenę Referencyjną po pomniejszeniu o Dyskonto od tak ustalonej wartości Akcji (dalej: „Cena Subskrypcyjna”);
      
   2. uczestnicy pokryją ze środków własnych 10% Ceny Subskrypcyjnej Akcji (dalej: „Wkład Osobisty”);
      
   3. jednocześnie, FCPE zawrze z bankiem umowę SWAP, zgodnie z którą bank zapłaci pozostałą część Ceny Subskrypcyjnej Akcji niepokrytą Wkładem Osobistym, tj. 90% Ceny Subskrypcyjnej (dalej: „Wkład Uzupełniający Banku”);
      
   4. po otrzymaniu powyższych wpłat, FCPE nabędzie Akcje SE w imieniu uczestników. W konsekwencji, uczestnicy nie będą zobowiązani do pokrycia Wkładu Uzupełniającego Banku, który to zostanie pokryty przez bank na podstawie umowy SWAP. Uczestnicy nigdy nie będą korzystali wprost z Wkładu Uzupełniającego Banku;
      
   5. za kwotę równą wartości Wkładu Osobistego, uczestnik otrzyma jednostkę uczestnictwa w FCPE, której wartość będzie obliczana z uwzględnieniem: (i) wartości Wkładu Osobistego uczestnika oraz (ii) Wkładu Uzupełniającego Banku. Uczestnikom nigdy nie będzie natomiast przysługiwał Wkład Uzupełniający Banku. Wkład Uzupełniający Banku zostanie jedynie wzięty pod uwagę w ramach algorytmu przy obliczeniu ew. zysku uczestników z inwestycji, w przypadku wzrostu wartości Akcji w okresie blokady.

9. Zgodnie z ww. umową SWAP zawartej przez bank z FCPE:
   1. Bank zapewnia finansowanie Wkładu Uzupełniającego Banku oraz gwarantuje uczestnikom zwrot z inwestycji w wysokości nie niższej niż wartość Wkładu Osobistego i wartości Wkładu Uzupełniającego. W zamian za tę gwarancję Bankowi należne są:
      • kwota Dyskonta, która efektywnie obniża wartość finansowania wpływającą na wysokość Wkładu Uzupełniającego Banku,
        
      • kwoty wszelkich dywidend wypłacanych w trakcie trwania Programu, oraz
        
      • częściowy udział w zysku z inwestycji w Programie osiągniętym przez uczestników.
   2. w czasie subskrypcji bank zapłaci do FCPE Wkład Uzupełniający Banku w celu nabycia przez FCPE Akcji. Wkład Uzupełniający Banku będzie równy Cenie Referencyjnej pomniejszonej o Dyskonto i Wkład Osobisty uczestników.
      Bank jest zatem beneficjentem Dyskonta, ponieważ:
      • w momencie subskrypcji Akcji - bank finansuje Wkład Uzupełniający Banku równy Cenie Referencyjnej pomniejszonej o Dyskonto i Wkład Osobisty uczestników i to bank korzysta z kwoty całej kwoty Dyskonta, zgodnie z algorytmem ustalania wynagrodzenia z tytułu zakończenia inwestycji w Programie
        
      • Dyskonto z którego skorzystał bank nigdy nie zostaje uwzględnione w kalkulacji wynagrodzenia należnego uczestnikom tj. nie powoduje zwiększenia lub zmniejszenia tego wynagrodzenia.
      Oznacza to, że uczestnicy nie korzystają z Dyskonta w momencie subskrypcji ani w trakcie trwania Programu ani przy jego zakończeniu.
      c) w przypadku, gdy w okresie blokady SE wypłaci dywidendy, FCPE automatycznie przekaże je bankowi na podstawie zawartej umowy SWAP. W konsekwencji, kwoty dywidend nie będą wypłacane uczestnikom lub inwestowane na ich rzecz, np. w dodatkowe akcje SE. Nie dojdzie w tym przypadku także ani do przyznania dodatkowych jednostek FCPE uczestnikom lub ich ułamków ani do zwiększenia wartości dotychczas przyznanych jednostek;
      d) Bank gwarantuje, że po zakończeniu okresu blokady, uczestnicy otrzymają minimalny zwrot z inwestycji w wysokości nie niższej niż wartość Wkładu Osobistego i Wkładu Uzupełniającego (gwarantowane minimum). Jednocześnie, w przypadku gdy uczestnik osiągnie zysk z inwestycji w Programie, bankowi będzie przysługiwał częściowy udział w tym zysku obliczony na podstawie algorytmu określonego w Programie.

Pomimo sfinansowania przez bank Wkładu Uzupełniającego uczestnikom nigdy ten wkład nie będzie przysługiwał, ani w momencie Subskrypcji, ani w trakcie Programu, ani po zakończeniu okresu blokady. W momencie zakończenia Programu Lewarowanego uczestnicy będą bowiem uprawnieni jedynie do otrzymania zwrotu z inwestycji w postaci Wkładu Osobistego i Wkładu Uzupełniającego (co jest gwarantowane), jak również do uzyskania ewentualnego zysku z inwestycji w przypadku wzrostu Wartości Akcji po pomniejszeniu go o udział w tym zysku przysługujący Bankowi. W celu obliczenia wysokości tego zysku wzięta pod uwagę zostanie całość inwestycji (tj. Wkład Osobisty, Wkład Uzupełniający i Wkład Uzupełniający Banku). Kolejno część z tego zysku będzie przypadała bankowi. Pozostała część będzie zaś przypadała uczestnikom.

Reasumując, z perspektywy uczestników zainwestują oni w Akcje SE Wkład Osobisty. Umowa SWAP zawarta między FCPE i bankiem gwarantuje mu zwrot tego Wkładu Osobistego po okresie blokady. Uczestnikom nie będą przysługiwały Dyskonto i dywidendy – są one należne bankowi za zawarcie umowy SWAP. Uczestnicy nigdy nie uzyskają też Wkładu Uzupełniającego Banku. Wkład ten zostanie jedynie użyty dla obliczenia ew. zysku uczestników przy wzroście kursu Akcji podczas okresu blokady. Na potrzeby obliczenia tego zysku hipotetycznie zostanie przyjęte, że uczestnikom przysługuje również zysk od wartości Akcji sfinansowanych z Wkładu Uzupełniającego Banku. Część z tego zysku przypadnie bankowi, a pozostała część uczestnikom.

10. W obu Programach Spółka może ponosić koszt Dyskonta w sytuacji, w szczególności w sytuacji, w której akcje obejmowane przez uczestników będą Akcjami już istniejącymi. Spółka nie powinna ponosić kosztu dywidend (ekonomiczny ciężar dywidend powinien być ponoszony przez SE). Spółka będzie ponosić również koszt Wkładu Uzupełniającego przyznanego uczestnikom.
    

11. Inwestycja w ramach obu Programów, w których pracownicy będą posiadać Akcje SE objęta będzie 5 letnim okresem blokady. W ciągu tego okresu uczestnicy co do zasady (za wyjątkiem kilku ściśle określonych przypadków wcześniejszej sprzedaży lub umorzenia), nie mogą dokonać zbycia Akcji lub umorzenia posiadanych jednostek uczestnictwa w FCPE.
    

12. W przypadku obu Programów, w momencie zakończenia okresu blokady uczestnicy będą mogli umorzyć jednostki uczestnictwa w FCPE na podstawie kursu Akcji na dzień umorzenia (w przypadku Programu Klasycznego) lub za wynagrodzeniem ustalonym na podstawie określonego algorytmu, jednakże nie niższym niż wartość Wkładu Osobistego i Wkładu Uzupełniającego (w przypadku Programu Lewarowanego) Uczestnikowi na skutek umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE zostaną wypłacone środki pieniężne. Alternatywnie, uczestnicy będą mogli kontynuować posiadanie Akcji SE poprzez FCPE. Uczestnicy będą samodzielnie decydowali o dacie i sposobie zakończenia swojej inwestycji i Spółka nie będzie w tym zakresie podejmowała żadnych decyzji.
    

Umorzenie jednostek uczestnictwa FCPE będzie miało formę odpłatną i będzie wiązało ze sprzedażą Akcji. Na skutek umorzenia uczestnicy otrzymają środki pieniężne. W wyniku umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE uczestnicy będą mogli ewentualnie otrzymać Akcje SE, jeśli dokonają takiego wyboru. W przypadku umorzenia jednostek FCPE w zamian za Akcje dojdzie do zmiany sposobu posiadania akcji przez uczestników – z posiadania poprzez FCPE na posiadanie bezpośrednie przez uczestników.

Wyjście z inwestycji w obu Programach może więc nastąpić na dwa sposoby:
1. dojdzie do umorzenia jednostek FCPE w zamian za Akcje i późniejszego zbycia tych Akcji, albo
2. obie czynności zadzieją się jednocześnie – FCPE zbędzie Akcje przechowywane dla uczestników i wyda środki z tego tytułu uczestnikom umarzając jednostki FCPE.

Środki pieniężne lub Akcje SE będą technicznie przekazywane pracownikom przez fundusz FCPE, który dokonana umorzenia jednostek FCPE. Może się zdarzyć, że Spółka będzie na polecenie SE faktycznie pośredniczyć w wydawaniu uczestnikom środków pieniężnych, które uzyskają oni w wyniku umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE. W takim przypadku Spółka będzie działać jedynie jako wręczyciel pośredniczący w przekazaniu świadczeń.

13. Jeżeli uczestnicy po wygaśnięciu okresu blokady dokonają umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE w zamian za Akcje, w dalszej kolejności będą uprawnieni do zbycia tych Akcji. W takim przypadku uczestnicy będą samodzielnie decydowali o dacie i sposobie zbycia Akcji i Spółka nie będzie w tym zakresie podejmowała żadnych decyzji.
    

14. Spółka może udzielić uczestnikom obu Programów, którzy są pracownikami Spółki, nieoprocentowanego wsparcia finansowego na cel udziału w Programach. Wsparcie finansowe dotyczy całej kwoty zakładanej przez pracownika inwestycji. Wsparcie to będzie/ musi być w całości przeznaczone na pokrycie ceny Akcji. Wsparcie to będzie mieć formę nieoprocentowanej pożyczki udzielonej pracownikom.
    

Wsparcie finansowe będzie udzielane przez Spółkę automatycznie, jeżeli tylko pracownik weźmie udział w jednym z Programów. Wszyscy pracownicy, którzy spełnią warunki udziału w Programach mogą otrzymać wsparcie w tej formie na takich samych warunkach i zasadach.

Kwota wsparcia finansowego udzielonego pracownikowi przekazywana jest przez Spółkę do SE w terminie wyznaczonym w warunkach Programów. Pracownik, który zdecyduje się skorzystać ze wsparcia finansowego będzie zobowiązany spłacić wynikającą z niego kwotę w dwunastu ratach w okresie dwunastu miesięcy począwszy od miesiąca, w którym dojdzie do subskrypcji Akcji lub od następnego miesiąca. Pracownik upoważni Spółkę do dokonywania co miesiąc potrącenia z jego wynagrodzenia kwoty odpowiadającej tym ratom. Jednocześnie, Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek.

15. Jednocześnie, Spółka zwraca uwagę, że Programy, jak również przedmiotowy wniosek nie są złożone w celu obejścia prawa podatkowego lub unikania jakiegokolwiek opodatkowania. Programy są elementem polityki korporacyjnej SE pozwalającej pracownikom spółek z wielu państw na świecie na objęcie Akcji i partycypowanie w rozwoju Grupy SE.
    

Programy oparte są o realnie emitowane i notowane Akcje SE, nie zaś o instrumenty finansowe zależne od wskaźników finansowych osiąganych przez SE. W Programach jest również wykorzystywany powszechnie stosowany przez spółki francuskie wehikuł FCPE. Jest on oparty o wieloletnią legislację i praktykę we Francji. Nad przebiegiem Programu czuwają zarówno organy SE, instytucje finansowe angażowane przez FCPE, jak również francuski nadzór finansowy.

Programy nie tylko z prawnego, ale i ekonomicznego punktu widzenia nie stanowią elementu wynagrodzenia pracowników. Oznacza to, że niezależnie od tego, czy pracownik uczestniczy w Programach czy nie, jego zarobki z umowy o pracę pozostają na tym samym poziomie. Pracownikowi nie zostaje zatem przyznany żaden instrument finansowy zastępujący część jego wynagrodzenia, lecz jedynie dodatkowa możliwość uczestniczenia w Programach. W tym zakresie Programy nie tylko nie powoduje możliwości uniknięcia jakiegokolwiek opodatkowania, lecz wręcz przeciwnie pozwalają na powstanie dodatkowego przychodu do opodatkowania w Polsce po stronie uczestników.

W związku z powyższym, ani Program, ani przedmiotowy wniosek nie wpisują się w schemat opisany w Informacji Szefa KAS o stosowaniu przepisów dotyczących przeciwdziałania unikaniu opodatkowania w kontekście tzw. Programów Motywacyjnych z dnia 1 sierpnia 2017 r. Program natomiast, co zostaje wykazane poniżej, wpisuje się w regulację wynikającą z przepisów art. 24 ust. 11-12a ustawy o PIT. Z uwagi na niedawną nowelizację tych przepisów Spółka jest zainteresowana ich interpretacją.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wartość Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego i Wkładu Uzupełniającego Banku przyznanych pracownikom Spółki w Programach, wartość dywidend lub środki uzyskane przez pracowników Spółki z umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE lub zbycia Akcji będą stanowiły dla nich przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o PIT?
2. Czy w konsekwencji odpowiedzi na pytanie nr 1, Spółka nie będzie płatnikiem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu przychodów pracowników Spółki uzyskanych w wyniku przyznania Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego, Wkładu Uzupełniającego Banku, wartość dywidend lub środków uzyskanych przez nich z umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE lub zbycia Akcji?
3. Czy nieoprocentowane wsparcie finansowe (pożyczka) przyznane pracownikom Spółki na cele udziału w Programie nie będzie skutkowało powstaniem dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy?
4. Czy w konsekwencji odpowiedzi na pytanie nr 3, Spółka nie będzie płatnikiem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu przyznania pracownikom nieoprocentowanego wsparcia finansowego (pożyczki) na cele udziału w Programach?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

1. Uwagi ogólne do pytania nr 1 i nr 2
   
   

Ponieważ w zakresie pytania nr 1 i 2 Wnioskodawca pyta o możliwość klasyfikowania jako przychodu ze stosunku pracy przychodów z sześciu źródeł (Dyskonto, Wkład Uzupełniający, Wkład Uzupełniający Banku dywidendy, środki uzyskane z umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE lub zbycia Akcji po umorzeniu tych jednostek) Wnioskodawca z ostrożności przyjmuje, że pytanie to dotyczy sześciu stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych.

Wnioskodawca ma przy tym istotny interes prawny w zadaniu pytań nr 1 i 2 oraz w wystąpieniu z wnioskiem o interpretację, ponieważ powyższe przychody będą uzyskiwane przez uczestników będących Jego pracownikami. W związku z powyższym, Spółka pragnie potwierdzić, czy przychody te nie stanowią podstawy dla pobrania przez Spółkę zaliczek na poczet podatku dochodowego tych uczestników (vide pytanie nr 2). Spółka dla precyzyjnego określenia pytań oraz kalkulacji poprawnej wysokości opłaty za wydanie interpretacji rozbiła jedynie kwestię objętą pytaniami nr 1 i 2 na dwa pytania. Wartość opłaty powinna być więc liczona w tym zakresie od 12 zdarzeń (stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe) razy 2 pytania (niezależnie od odrębnych pytań nr 3 i 4).

2. Pytanie nr 1
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego i Wkładu Uzupełniającego Banku przyznanych pracownikom Spółki w Programach, wartość dywidend lub środki uzyskane przez pracowników Spółki z umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE lub zbycia Akcji nie będą stanowiły dla nich przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o PIT.

1. Stosownie do art. 24 ust. 11 ustawy o PIT, jeżeli w wyniku realizacji programu motywacyjnego utworzonego przez spółkę akcyjną będącą jednostką dominującą w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 37 ustawy o rachunkowości w stosunku do spółki, od której podatnik uzyskuje świadczenia oraz inne należności z tytułów określonych w art. 12 lub art. 13 podatnik faktycznie obejmuje lub nabywa akcje spółki w stosunku do niej dominującej, przychód z tego tytułu powstaje w momencie odpłatnego zbycia tych akcji. Dochodem z odpłatnego zbycia akcji, o których mowa w ww. art. 24 ust. 11 ustawy o PIT, jest różnica między przychodem uzyskanym z odpłatnego zbycia akcji a kosztami uzyskania przychodu określonymi na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 38.

Jednocześnie zgodnie z art. 24 ust. 11 b ustawy o PIT, przez program motywacyjny, o którym mowa w ww. ust. 11, rozumie się system wynagradzania utworzony na podstawie uchwały walnego zgromadzenia przez m.in. spółkę akcyjną będącą jednostką dominującą w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 37 ustawy o rachunkowości w stosunku do spółki, od której osoby uprawnione do otrzymania świadczeń w ramach tego systemu wynagradzania uzyskują świadczenia lub inne należności z tytułów określonych w art. 12 lub art. 13 w wyniku którego osoby uprawnione do otrzymania świadczeń w ramach tego systemu wynagradzania bezpośrednio lub w wyniku realizacji praw z pochodnych instrumentów finansowych lub realizacji praw z papierów wartościowych, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, lub realizacji innych praw majątkowych, nabywają prawo do faktycznego objęcia lub nabycia akcji spółki akcyjnej będącą jednostką dominującą w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 37 ustawy o rachunkowości w stosunku do spółki, od której osoby uprawnione do otrzymania świadczeń w ramach tego systemu wynagradzania uzyskują świadczenia lub inne należności z tytułów określonych w art. 12 lub art. 13.

Powyższe przepisy mają zastosowanie do dochodu uzyskanego przez osoby uprawnione z tytułu objęcia lub nabycia akcji spółek akcyjnych, których siedziba lub zarząd znajduje się na terytorium państwa, z którym Rzeczpospolita Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania.

2. Jednocześnie, w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
   
   
3. Z treści powyższego przepisu wynika, że wszelkie świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń uważa się za przychody ze stosunku służbowego. Przez przychód ze stosunku pracy należy zatem rozumieć wszelkiego rodzaju wynagrodzenia, w szczególności określone w umowie o pracę, a także należne pracownikowi na podstawie regulaminów pracy, płacy lub nagradzania pracowników.
   
   
4. Jednocześnie, zgodnie z utrwalaną linia orzeczniczą sądów administracyjnych za przychód ze stosunku pracy nie może zostać uznane przysporzenie uzyskiwane przez pracownika, ale wyłącznie przy okazji stosunku pracy, nie pozostające w związku faktycznym z wykonywaniem pracy.
   1. w wyroku z dnia 21 maja 2014 r., sygn. akt II FSK 1428/12, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że: „przywołany przepis stanowi (...) o przychodach ze stosunku pracy, a nie przychodach związanych, towarzyszących albo osiągniętych przy okazji stosunku pracy. Jeżeli zatem pracownik osiągnie przychód pozostający w związku faktycznym z wykonywaniem pracy, ale nie stanowiący przychodu ze stosunku pracy, nie będzie to przychód, o którym jest mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. (...)”. Podobne stanowisko zostało wskazane przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 730/13, w wyroku z dnia 21 maja 2014 r., sygn. akt II FSK 1428/12, a także w wyroku z dnia 17 grudnia 2013 r., sygn. akt II FSK 2888/11;
      
   2. w wyroku z dnia 13 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 1433/11, w którym Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że: „(...) Musi istnieć zatem na tyle ścisły związek pomiędzy zatrudnieniem a oferowanym świadczeniem (przychodem), który uzasadnia uznanie go za pochodzące ze stosunku pracy. (...) Należy zwrócić uwagę, iż z treści tego przepisu wynika, że stanowi on o przychodach z określonych (w nim) stosunków prawnych, w tym istotnego w niniejszej sprawie – stosunku pracy. Zatem ustawodawca nie użył w nim sformułowań w rodzaju „przychody związane ze stosunkiem pracy, towarzyszące stosunkowi pracy, osiągnięte przy okazji stosunku pracy”.
      
   3. w wyroku z dnia 13 lutego 2014 r., sygn. akt II FSK 665/12, w którym skład orzekający wskazał na konieczność otrzymania świadczenia będącego przychodem pracowniczym bezpośrednio od pracodawcy: „Istotne dla uznania, że dany przychód pochodzi ze źródła, jakim jest stosunek pracy, jest jednak uzyskanie go przez pracownika od pracodawcy (pogląd taki wyrażono także w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 kwietnia 2011r., sygn. akt II FSK 1410/10, CBOSA). Prawidłowość tej wykładni potwierdza treść art. 31 u.p.d.o.f., określającego obowiązki płatników- zakładów pracy i nakazujący im pobieranie w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy. Także i ten przepis wiąże przychody ze stosunku pracy z przychodami pochodzącymi od pracodawcy”.

5. W analizowanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym pracownicy Spółki są uprawnieni do udziału w Programach organizowanych przez SE. W ramach Programów pracownicy mogą nabywać Akcje SE z Dyskontem. Dodatkowo, Pracownicy otrzymują część Akcji w ramach Wkładu Uzupełniającego.

Programy organizowane są na podstawie uchwały Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy SE. SE określa warunki Programów, ponosi koszty jego organizacji. Spółka z kolei ponosi koszty Wkładu Uzupełniającego oraz może ponosić koszty dyskonta, w szczególności w sytuacji obejmowania przez uczestników Akcji już istniejących. Spółka ma za zadanie jedynie dokonać technicznych czynności, które umożliwią komunikację pomiędzy SE i jej pracownikami związanych m.in. z przesłaniem lub udostępnieniem dokumentów, czy przekazaniem środków pieniężnych.

Akcje SE będą subskrybowane za pośrednictwem i będą przechowywane w imieniu uczestników przez specjalny fundusz FCPE. Inwestycja w ramach Programów będzie objęta 5 letnim okresem blokady, w ciągu której uczestnicy co do zasady (za wyjątkiem kilku ściśle określonych w prawie francuskim przypadków wcześniejszego umorzenia), nie będą mogli dokonać umorzenia posiadanych jednostek uczestnictwa w FCPE.

W przypadku Programu Lewarowanego, gdy w okresie blokady SE wypłaci dywidendy, będą one przekazywane przez FCPE do banku zgodnie z zawartą umową SWAP.

W konsekwencji, kwota dywidend nie będzie wypłacana pracownikom ani inwestowana na ich rzecz, np. w dodatkowe Akcje SE. Nie dojdzie w tym przypadku także ani do przyznania dodatkowych jednostek FCPE uczestnikom lub ich ułamków ani do zwiększenia wartości przyznanych jednostek.

W przypadku Programu Klasycznego, gdy w okresie blokady SE wypłaci dywidendy, będą one automatycznie reinwestowane przez FCPE w dodatkowe akcje SE, które zostaną przyznane uczestnikom posiadającym Akcje. Reinwestycja spowoduje przyznanie nowych jednostek FCPE, aby odzwierciedlić wartość reinwestowanej dywidendy.

W momencie zakończenia okresu blokady uczestnicy będą mogli umorzyć jednostki uczestnictwa w FCPE na podstawie kursu Akcji na dzień umorzenia (w przypadku Programu Klasycznego) lub za wynagrodzeniem ustalonym na podstawie określonego algorytmu, jednakże nie niższym niż wartość Wkładu Osobistego i Wkładu Uzupełniającego (w przypadku Programu Lewarowanego). Alternatywnie, uczestnicy będą mogli kontynuować posiadanie Akcji SE poprzez FCPE. Nie jest przy tym wykluczone, że uczestnicy po wygaśnięciu okresu blokady będą dokonywali umorzenia jednostek FCPE w zamian za Akcje. W tej sytuacji, w dalszej kolejności uczestnicy będą uprawnieni do zbycia Akcji.

6. Zestawiając powyższe przepisy z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy po pierwsze wskazać, że zdaniem Wnioskodawcy, Dyskonto, Wkład Uzupełniający oraz Wkład Uzupełniający Banku nie będą generować dla uczestników przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych („PIT”) w momencie objęcia Akcji za pośrednictwem FCPE.

Dojdzie w tym zakresie bowiem do spełnienia się wszystkich przesłanek wskazanych w przepisie art. 24 ust. 11-12a ustawy o PIT:
1. Uczestnikom zostaną przyznane Akcje spółki europejskiej będącej rodzajem spółki akcyjnej, a będącą jednostką dominującą w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 37 ustawy o rachunkowości w stosunku do Spółki, od której uczestnicy uzyskują świadczenia oraz inne należności z tytułów określonych w art. 12 ustawy o PIT – vide art. 24 ust. 11 ustawy o PIT;
2. Uczestnicy faktycznie obejmą Akcje SE w ramach Programów utworzonych na podstawie uchwały walnego zgromadzenia SE, co mieści się w hipotezie normy wynikającej z przepisu art. 24 ust. 11b ustawy o PIT;
3. SE jest francuskim rezydentem podatkowym, zaś Polska zawarła z Francją umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania - por. art. 24 ust. 12a ustawy o PIT.

Co za tym idzie, wartość Dyskonta. Wkładu Uzupełniającego i Wkładu Uzupełniającego nie będzie stanowiła przychodu uczestników w momencie objęcia Akcji. Nie może być ona zatem tym bardziej opodatkowana jako przychód ze stosunku pracy.

7. Nawet przyjmując, że wartość Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego i Wkładu Uzupełniającego Banku stanowi przychód uczestników (a poprawniej, że wartość ta będzie faktycznie wpływała na dochód z tytułu zbycia Akcji z uwagi na to, że nie będzie ona powiększała kosztów uzyskania przychodów z tytułu tych zdarzeń - vide art. 24 ust. 11a ustawy o PIT), przychód ten nie będzie opodatkowany jako pochodzący ze stosunku pracy.

Opodatkowaniu w ramach tego źródła przychodu nie będą podlegać również dywidendy, które w zależności od rodzaju Programu będą przekazywane do banku na podstawie umowy SWAP i nie zostaną nigdy wypłacone lub inwestowane na rzecz pracowników lub reinwestowane w dodatkowe Akcje powodujące przyznanie nowych jednostek FCPE, aby odzwierciedlić wartość reinwestowanej dywidendy. Podobnie, środki pochodzące z umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE lub zbycia Akcji (w przypadku otrzymania tych ostatnich w wyniku umorzenia jednostek FCPE) nie będą opodatkowane jako pochodzące ze stosunku pracy.

8. Dla powstania przychodu z tytułu stosunku pracy niezbędnym jest bowiem, aby istniał ścisły związek pomiędzy zatrudnieniem a świadczeniem. Żaden ze wskazanych przychodów (tj. wartość Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego, Wkładu Uzupełniającego Banku, wartość wypłaconych przez SE dywidend lub środki uzyskane przez uczestników z umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE lub zbycia Akcji) nie będzie generował dla pracowników przychodu ze stosunku pracy. Nie będą one bowiem stanowiły korzyści ze stosunku pracy, a jedynie przychód związany faktycznie z wykonywaniem pracy.

Taka konkluzja znajduje potwierdzenie w warunkach Programów, jak również okolicznościach, które towarzyszą przyznaniu Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego i Wkładu Uzupełniającego Banku oraz uzyskania przychodów z dywidend, umorzenia jednostek FCPE lub zbycia Akcji, ponieważ:
1. uprawnienie do udziału w Programach i otrzymania Akcji nie stanowi elementu warunków pracy i płacy obowiązujących w Spółce. W szczególności, pracownicy nie są uprawnieni do otrzymania Akcji na podstawie umów o pracę zawartych ze Spółką, regulaminu wynagradzania, jak również innych regulaminów obowiązujących w Spółce, a dotyczących zasad wynagradzania;
   
2. uprawnienie do udziału w Programach oraz otrzymania Dyskonta. Wkładu Uzupełniającego, Wkładu Uzupełniającego Banku, przychodów z dywidend, umorzenia jednostek FCPE i zbycia Akcji nie są związane z pracą wykonywaną na rzecz Spółki, w szczególności nie stanowią one ekwiwalentu za pracę dla Spółki. Programy są organizowane z inicjatywy SE i mają na celu zmotywować osoby pracujące w różnych krajach w spółkach zależnych SE do efektywnej pracy na rzecz Grupy SE. Program jest zatem systemem wynagradzania zupełnie niezależnym od stosunku pracy pomiędzy pracownikami i Spółką;
   
3. uprawnienie pracowników Spółki do uczestnictwa w Programach wynika z decyzji SE, która ustala warunki Programów i kryteria uczestnictwa. Spółka nie bierze udziału w tym procesie;
   
4. zasady i warunki Programów, w tym warunki przyznania Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego, otrzymania dywidend, umorzenia jednostek FCPE oraz zbycia Akcji zostały ustalone przez SE, która ma decydujący wpływ na kształt Programów. Spółka nie ma wpływu na decyzje czy plany związane z realizacją Programów, w tym na warunki uczestnictwa i pełni jedynie funkcje administracyjne w zakresie Programów realizowanych na rzecz swoich pracowników.

9. W ocenie Wnioskodawcy, bez znaczenia dla powyższej konkluzji pozostaje fakt ponoszenia ekonomicznego ciężaru Wkładu Uzupełniającego przez Spółkę. Okoliczność ta nie zmienia bowiem zasadniczej kwalifikacji przyznawanych w ramach Programów Akcji, które nie zostaną otrzymane przez uczestników Programów od Spółki, ale od zagranicznego podmiotu, z którym uczestników Programów nie wiąże żaden stosunek pracy.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przykładowo w wyroku z dnia 9 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 730/13, w którym Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „(...) nawet refinansowanie (ex post) przez krajową spółkę określonej części wydatków, organizowanych przez inną spółkę planów udostępniania na dogodnych zasadach akcji podmiotu zagranicznego nie świadczy też samodzielnie, że jest to wynikające ze stosunku pracy, w szczególności warunków pracy, płacy i ewentualnie innych świadczeń wymagalnych od pracodawcy, świadczenie ponoszone za uprawnionych pracowników”.

Podobne stanowisko prezentują także organy podatkowe w podobnych sprawach, przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 2 maja 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.51.2018.2.DS: „Jak już wyżej wskazano przesłanką zakwalifikowania przychodu do źródła określonego, jako „stosunek pracy" jest to, aby przychód stanowił wynagrodzenie w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, czyli musi wiązać się z wykonywaniem określonej pracy na rzecz podmiotu wypłacającego to świadczenie. Świadczenie, które nie wynika ze stosunku pracy, otrzymane od osoby trzeciej (w przedmiotowej sprawie spółki z siedzibą w A.) – nawet jeżeli jako kryterium stanowiące podstawę jego przyznania został określony fakt istnienia stosunku pracy z określonym podmiotem (spółką z grupy) nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia Jako pochodzącego ze stosunku pracy pomimo, że Wnioskodawca pokrywa koszt nabycia akcji bonusowych ze swoich środków”.

Podobne podejście zostało potwierdzone przez organy podatkowe m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:
• z dnia 4 kwietnia 2018 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.28.2018.2.MK,
  
• z dnia 16 maja 2018 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.125.2018.2.AK,
  
• z dnia 9 maja 2018 r., nr0112-KDIL3-3.4011.67.2018.2.WS,
  
• z dnia 20 grudnia 2019 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.515.2019.2.MG,
  
• z dnia 20 grudnia 2019 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.514.2019.2.MG.

10. Reasumując, wartość Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego, Wkładu Uzupełniającego Banku wartość otrzymanych przez nich dywidend lub środki uzyskane przez nich z umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE lub zbycia Akcji nie będą stanowiły dla pracowników Spółki przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o PIT. Będą one opodatkowane w ramach stosownych źródeł przychodów uczestników (kwestia ta pozostaje poza interesem prawnym Spółki).
    

11. Podobne stanowisko prezentują także organy podatkowe w podobnych sprawach, przykładowo:
    • Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 3 lipca 2018 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.239.2018.3.MG,
      
    • Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 6 września 2018 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.380.2018.1.AK
      
    • Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 24 lutego 2021 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.859.2020.1.TR: „W takiej sytuacji nie można stwierdzić, że świadczenia pracowników związane z uczestnictwem w Programie są przez nich uzyskiwane od Wnioskodawcy jako pracodawcy. Podmiotem przekazującym opisane świadczenia jest spółka dominująca z siedzibą we Francji, jako świadczeniodawca Programu i jednocześnie spółka, której akcje stają się własnością pracowników. W szczególności, przedstawione okoliczności faktyczne sprawy nie dają podstaw do uznania, że spółka z siedzibą we Francji, jako spółka dominująca realizuje na rzecz pracowników Wnioskodawcy świadczenia „zlecone”, „zorganizowane” przez Wnioskodawcę”;
      
    • Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 10 listopada 2016 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.810.2016.1.HS: „Mając na uwadze przywołane przepisy prawa i przedstawione we wniosku zdarzenie należy stwierdzić, że w związku z uczestnictwem pracowników Wnioskodawcy w Programie organizowanym przez francuską Spółkę Y. na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika, gdyż jak już powyżej wyjaśniono warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu, co w omawianej sprawie miejsca nie będzie miało, bowiem „świadczeniodawcą” jest francuska Spółka Y”;
      
    • Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 1 lutego 2018 r., nr 0111-KDIB2-3.4011.287.2017.1.MK potwierdził w odniesieniu do programu, w którym pracodawca był obciążany kosztem udziału swoich pracowników w programie motywacyjnym, że: „Biorąc powyższe pod uwagę, jak już wyżej wskazano świadczenie, które nie wynika ze stosunku pracy, otrzymane od osoby trzeciej (w przedmiotowej sprawie od spółki z siedzibą w Szwajcarii) – nawet jeżeli jako kryterium stanowiące podstawę jego przyznania został określony fakt istnienia stosunku pracy z określonym podmiotem (spółką z grupy kapitałowej) nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy pomimo, że Wnioskodawca ponosi koszty uczestnictwa swoich pracowników w ramach Programu motywacyjnego.”
      
    • Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 27 stycznia 2015 r., nr IBPBII/2/415-939/14/MMA: „(...) warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu lub w przypadku obowiązków informacyjnych dokonywanie wypłat należności lub świadczeń przez ten podmiot. Mając na uwadze powyższe przepisy i przedstawione we wniosku zdarzenie należy stwierdzić, że w związku z uczestnictwem pracowników Wnioskodawcy w planie motywacyjnym organizowanym przez spółkę francuską, pracownicy Wnioskodawcy nie uzyskują przychodu ze stosunku pracy, w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika ani żadne inne obowiązki informacyjne”.
    
    
    

Pytanie nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie płatnikiem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu przychodów pracowników Spółki uzyskanych w wyniku przyznania Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego, Wkładu Uzupełniającego Banku, wartość dywidend lub środków uzyskanych przez nich z umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE lub zbycia Akcji.

1. Jak wykazano w uzasadnieniu stanowiska Spółki do pytania nr 1, wartość Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego, Wkładu Uzupełniającego Banku, wartość otrzymanych przez nich dywidend lub środków uzyskanych przez nich z umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE lub zbycia Akcji nie będą stanowiły dla pracowników Spółki przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o PIT.
   
   
2. W konsekwencji, po stronie Spółki nie powstaną obowiązki płatnika zaliczki na PIT, o których mowa w szczególności w art. 31 ustawy o PIT.
   
   
3. Jednocześnie, Spółka nie będzie też w praktyce miała możliwości dowiedzieć się, czy i kiedy pracownicy uzyskają przychód z tytułu ww. zdarzeń. W szczególności, Spółka nie będzie miała wpływu na moment przyznania pracownikom Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego, Wkładu Uzupełniającego Banku oraz wypłatę na ich rzecz dywidend. To pracownicy również samodzielnie i w momencie nieznanym Spółce będą decydować czy i kiedy umorzą jednostki FCPE lub zbędą Akcje.
   
   
4. Tym bardziej na Spółce nie mogą zatem ciążyć obowiązki płatnika zaliczki na PIT od przychodów w uzyskaniu których nie uczestniczy i o których nie będzie miała nawet wiedzy, czy i kiedy one powstały. Przyjęcie odmiennego wniosku prowadziłoby do całkowitej nieracjonalności ustawodawcy nakładającego na Spółkę obowiązki, których nie jest ona w stanie spełnić.
   
   

3. Uwagi ogólne do pytania nr 3 i nr 4
   
   

Wnioskodawca ma istotny interes prawny w zadaniu pytań nr 3 i nr 4 oraz w wystąpieniu z wnioskiem o interpretację, ponieważ pytania te dotyczą ewentualnego przychodu uczestników będących jego pracownikami. W związku z powyższym, Spółka pragnie potwierdzić, czy przychody te nie stanowią podstawy dla pobrania przez Spółkę zaliczek na poczet podatku dochodowego tych uczestników (vide pytanie nr 4). Spółka dla precyzyjnego określenia pytań oraz kalkulacji poprawnej wysokości opłaty za wydanie interpretacji rozbiła jedynie kwestię objętą pytaniami nr 3 i nr 4 na dwa pytania. Wartość opłaty powinna być więc liczona w tym zakresie od dwóch zdarzeń (stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe) razy dwa pytania (niezależnie od odrębnych pytań nr 1 i nr 2).

Pytanie nr 3

Zdaniem Wnioskodawcy, nieoprocentowane wsparcie finansowe (pożyczka) przyznane pracownikom Spółki na cele udziału w Programie nie będzie stanowiło dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 Ustawy o PIT.

1. W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
   
   
2. Stosownie do treści art. 12 ust. 3 ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 2 ustawy o PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
   
   
3. Ustawa o PIT nie zawiera definicji świadczenia nieodpłatnego. Zgodnie jednak z utrwaloną linią interpretacyjną prezentowaną przez sądy administracyjne i organy podatkowe pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” na gruncie ustawy o PIT odnosi się do wszystkich zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub tych wszystkich zdarzeń prawnych i zdarzeń gospodarczych w działalności zarówno osób prawnych, jak i fizycznych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osoby, mające konkretny wymiar finansowy (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 2016 r., sygn. akt II FSK 3469/13.).
   

Jednocześnie, zagadnienie nieodpłatnego świadczenia było także przedmiotem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W tym wyroku Trybunał Konstytucyjny zauważył, że aby dane zdarzenie stanowiło przychód podatkowy konieczne jest wystąpienie po stronie określonego podmiotu przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

4. W analizowanym zdarzeniu przyszłym Spółka udzieli pracownikom nieoprocentowanego wsparcia finansowego (pożyczki) na cel związany z udziałem w Programach, w których Akcje SE subskrybowane są i przechowywane za pośrednictwem FCPE.

Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Wsparcie finansowe może zatem mieć charakter nieodpłatny albo odpłatny. Umowa pożyczki ma charakter odpłatny tylko wtedy, gdy dający zastrzegł wynagrodzenie za korzystanie z kapitału, np. w postaci odsetek. Odpłatność (lub nieodpłatność) nie należy jednak do postanowień przedmiotowo istotnych dla takiej umowy.

5. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, możliwość skorzystania ze wsparcia finansowego będzie dostępna dla każdego pracownika Spółki, który spełni kryteria uczestnictwa w Programach. Warunki udzielania tego wsparcia będą jednakowe dla wszystkich pracowników. W związku z tym, każdy z pracowników, który będzie chciał wziąć udział w jednym z Programów będzie uprawniony do otrzymania wsparcia finansowego na takich samych zasadach.

Jednocześnie, Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek. W konsekwencji, nie ma możliwości porównania warunków udzielenia omawianego wsparcia finansowego z zasadami, na jakich Spółka przyznaje takie wsparcie finansowe w innych przypadkach. Tym samym, nie można także ustalić ewentualnej ceny rynkowej udzielenia wsparcia finansowego na cel udziały w Programach.

6. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, nieoprocentowane wsparcie finansowe (pożyczka) przyznane pracownikom Spółki na cele udziału w Programach nie będzie stanowiło dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy, ponieważ:
   1. umowa pożyczki jest z natury czynnością nieodpłatną. Udzielenie zatem nieodpłatnego wsparcia finansowego przez Spółkę nie powoduje po stronie pracowników powstania przysporzenia lub zaoszczędzenia wydatków;
      
   2. wsparcie finansowe jest świadczeniem zwrotnym. Kwota udostępniona pracownikom na cel udziału w Programie będzie musiała zostać w całości zwrócona Spółce. W konsekwencji, po stronie pracowników nie powstanie żadne trwałe przysporzenie majątkowe;
      
   3. możliwość skorzystania ze wsparcia finansowego będzie dostępna dla wszystkich pracowników spełniających kryteria uczestnictwa w Programach. Wszyscy pracownicy będą mogli otrzymać wsparcie na jednakowych warunkach. Uzyskanie nieoprocentowanego wsparcia na cel udziału w Programach nie będzie zatem w żaden sposób preferencyjną formą wsparcia dla pracowników, którzy z niej skorzystają;
      
   4. Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek. Tym samym, wsparcia finansowego udzielanego przez SE nie można odnieść do warunków na jakich pożyczki byłyby udzielane na wolnym rynku przez podmioty profesjonalnie zajmujące się działalnością kredytową. Tym samym, nie sposób byłoby nawet ustalić ceny rynkowej omawianego wsparcia finansowego pracowników;
      
   5. jednocześnie, udzielenie wsparcia finansowego (pożyczki) nie jest związane z pracą wykonywaną na rzecz Spółki, w szczególności nie stanowi wynagrodzenia za pracę dla Spółki. Pracownicy nie są uprawnieni do otrzymania takiego wsparcia na podstawie umów o pracę zawartych ze Spółką, regulaminu wynagradzania, jak również innych regulaminów obowiązujących w Spółce, a dotyczących zasad wynagradzania. Możliwość skorzystania z takiej formy wsparcia finansowego wynika jedynie z zasad Programów.

7. Podobne stanowisko prezentują także organy podatkowe w podobnych sprawach, przykładowo:
   • Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 3 lipca 2018 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.239.2018.3.MG: „W sytuacji, gdy zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek, a zasady udzielania tych pożyczek stosowane są według jednolitych reguł wobec wszystkich pracowników, wówczas brak jest podstaw do zakwalifikowania niezapłaconych odsetek z umowy pożyczki nieoprocentowanej lub niskooprocentowanej jako przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.
     
   • analogicznie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacjach indywidualnych:
     • z dnia 7 lutego 2019 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.640.2018.1.AK,
       
     • z dnia 7 lutego 2019 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.618.2018.1.JG1,
       
     • z dnia 13 lutego 2019 r., nr 0112-KDIL3-3.4011.428.2018.1.MM,
       
     • z dnia 14 lutego 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.652.2018.2.KS,
       
     • z dnia 24 lutego 2021 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.859.2020.1.TR,
   • Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 5 stycznia 2017 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.1050.2016.2.MMA: „Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym zawarcie przez nią jako pracownika, zleceniobiorcę lub twórcę dzieła umowy pożyczki (nieoprocentowanej), na warunkach określonych w Programie pożyczkowym, nie spowoduje powstania po jej stronie nieodpłatnego świadczenia i w związku z tym nie będzie wymagało od Wnioskodawczyni zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, należało uznać za prawidłowe”,
     
   • Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 6 sierpnia 2015 r., nr IPPB4/4511-700/15-2/MP: „W sytuacji, gdy zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek lub kredytów, a zasady udzielania tych kredytów (pożyczek) stosowane są według jednolitych reguł wobec wszystkich pracowników, wówczas brak jest podstaw do zakwalifikowania niezapłaconych odsetek z umowy pożyczki nieoprocentowanej lub niskooprocentowanej jako przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”,
     
   • Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 7 stycznia 2017 r., nr IPPB2/415-746/14-4/MK: „Zatem udzielanie pracownikom i zleceniobiorcom niskooprocentowanych pożyczek ze środków obrotowych nie będzie wiązać się z powstaniem po stronie pożyczkobiorców częściowo odpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Powyższe oznacza, iż w przedstawionym zdarzeniu przychód podatkowy nie wystąpi, a zatem na Spółce nie będą ciążyły obowiązki płatnika”.
   
   

1. Pytanie nr 4
   
   

W konsekwencji pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 3, nieoprocentowane wsparcie finansowe (pożyczka) przyznane pracownikom Spółki na cele udziału w Programach nie będzie skutkowało powstaniem dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy.

W konsekwencji na Spółce nie będą ciążyły z tym związane obowiązki płatnika zaliczki na PIT, w szczególności w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020, poz. 1325, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na płatniku ciążą zatem trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

1. obliczenia,
2. pobrania,
3. wpłacenia

–podatku, zaliczki lub raty.

Z kolei zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020, poz. 1426, z późn. zm.), ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych oraz daninę solidarnościową.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje przy tym dwa „tryby” zapłaty/poboru podatku dochodowego od osób fizycznych:

1. tzw. samoobliczenie (samowymiar) i zapłatę podatku przez podatnika;
2. obliczenie, pobór i zapłatę podatku przez płatnika.
   
   

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę, poprzez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w art. 31, 33, 34, 35, 41 i 42e. Wymienione przepisy nakładają obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. na:

• osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy” – są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31);
  

• osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. – są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 41 ust. 1);
  

• osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej – są obowiązane jako płatnicy pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4).
  
  

Ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych poprzez:

• określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
  

• określenie kategorii przychodów (dochodów), w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.
  
  

Podstawowym warunkiem dla rozważań o obowiązku płatnika jest jednak istnienie relacji: udzielający świadczenia (płatnik) – uzyskujący świadczenie (podatnik). Udzieleniem świadczenia jest przy tym zarówno sytuacja, gdy świadczenie jest przekazywane bezpośrednio przez płatnika, jak również sytuacja, gdy świadczenie jest realizowane przez podmiot trzeci, ale jest „zlecane”, „organizowane” przez płatnika (czyli w istocie pochodzi od płatnika).

W szczególności, w odniesieniu do przywołanego art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nadającego status płatnika podatku „zakładom pracy”, należy podkreślić, że przepis ten dotyczy:

1. przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy uzyskiwanych od zakładów pracy oraz
2. zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy.
   
   

Analiza treści ww. przepisu wymaga wskazania, że ogólne określenie „przychodów” zawiera art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do tego przepisu, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Pojęcie przychodu wiąże się z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się – stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy – wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy rozumiane są przez ustawodawcę szeroko. Pojęcie to obejmuje zarówno świadczenia pieniężne, jak i wartość świadczeń niepieniężnych, w tym świadczeń nieodpłatnych. W szczególności, ustawodawca nie ogranicza omawianego pojęcia do wynagrodzenia za pracę, a wskazany przez niego katalog rodzajów przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych zawarty w powołanym przepisie ma charakter przykładowego wyliczenia (świadczy o tym użyte sformułowanie „w szczególności”).

O tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy, decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy także inna osoba, niezwiązana z pracodawcą. Istotne jest także to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia z istniejącym stosunkiem pracy. Nie ma natomiast znaczenia, z jakiego źródła pracodawca pokrywa wypłatę danych świadczeń dla pracowników – czy pokrywa wypłatę tych świadczeń bezpośrednio ze środków własnych czy pośrednio poprzez zapewnienie wypłaty świadczeń ze źródeł bezpośrednio z pracodawcą niezwiązanych.

Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika (pracownika) powstaniem przysporzenia majątkowego, uzyskane bezpośrednio lub pośrednio od pracodawcy i mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie natomiast do art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Na podstawie zaś art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się przychody z odpłatnego zbycia udziałów (akcji), udziałów w spółdzielni oraz papierów wartościowych.

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17 (art. 20 ust. 1 ww. ustawy).

Zaznaczyć jednak należy, że w sytuacji gdy podmiot występuje z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej jako potencjalny płatnik, to z tej perspektywy (indywidualnej sprawy wnioskodawcy jako potencjalnego płatnika) ocena sytuacji faktycznych w pierwszej kolejności wymaga ustalenia, czy dany wnioskodawca jest świadczeniodawcą świadczeń, w odniesieniu do których rozważa rolę płatnika,

• a jeśli tak – kolejnym krokiem powinno być ustalenie, czy świadczenia realizowane przez danego wnioskodawcę mieszczą się w kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na świadczeniodawcy ciążą obowiązki płatnika podatku;
  

• natomiast jeśli nie – indywidualna sprawa wnioskodawcy jest wyjaśniona (kwestia kwalifikacji podatkowej świadczeń po stronie ich odbiorców nie jest indywidualną sprawą wnioskodawcy, więc nie może być przedmiotem wydanej dla niego interpretacji indywidualnej).
  
  

W analizowanej sprawie wątpliwości Spółki (Wnioskodawcy) budzi kwestia ciążących na Niej obowiązków płatnika związanych z uczestnictwem wybranych pracowników Spółki w programach motywacyjnych organizowanych przez spółkę francuską oraz udzieleniem przez Spółkę pracownikom nieoprocentowanej pożyczki w związku z udziałem w programie.

Na wstępie należy zatem przeanalizować, czy pracownicy Wnioskodawcy (Spółki) otrzymują opisane świadczenia od Wnioskodawcy czy od innego podmiotu. Obowiązki płatnika po stronie Wnioskodawcy mogłyby bowiem powstać wyłącznie w odniesieniu do sytuacji udzielenia przez Niego świadczeń na rzecz pracowników.

W pierwszej kolejności Organ podatkowy odniesie się więc do stanowiska Spółki dotyczącego pytań nr 1 i nr 2 wniosku, tj. Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego i Wkładu Uzupełniającego Banku przyznanych pracownikom Spółki w Programach, wartość dywidend lub środków uzyskanych przez pracowników Spółki z umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE lub zbycia Akcji, w kontekście ciążących na Spółce z tych tytułów obowiązków płatnika.

W związku z powyższym, należy rozważyć, czy pracownicy Wnioskodawcy otrzymują powyższe świadczenia od Wnioskodawcy czy od innego podmiotu (spółki z siedzibą we Francji, będącej spółką dominującą w stosunku do Wnioskodawcy). Jak już wyjaśniono, obowiązki płatnika po stronie Wnioskodawcy mogłyby bowiem powstać wyłącznie w odniesieniu do sytuacji udzielenia świadczeń na rzecz pracowników przez Wnioskodawcę.

W opisanej we wniosku sytuacji nie można stwierdzić, że ww. świadczenia pracowników związane z uczestnictwem w Programach są przez nich uzyskiwane od Wnioskodawcy jako pracodawcy. Podmiotem przekazującym opisane świadczenia jest spółka dominująca z siedzibą we Francji, jako świadczeniodawca Programów i jednocześnie spółka, której akcje stają się własnością pracowników. W szczególności, przedstawione okoliczności faktyczne sprawy nie dają podstaw do uznania, że spółka z siedzibą we Francji, jako spółka dominująca realizuje na rzecz pracowników Wnioskodawcy świadczenia „zlecone”, „zorganizowane” przez Wnioskodawcę.

Skoro Wnioskodawca nie jest podmiotem dokonującym opisanych we wniosku ww. świadczeń na rzecz pracowników, po Jego stronie nie powstają obowiązki płatnika określone w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od kwalifikacji podatkowej opisanych świadczeń po stronie pracowników Wnioskodawcy, jako podatników.

Ponadto organ podatkowy zauważa, że sprzedaż akcji nabytych w wyniku uczestnictwa w Programach również nie rodzi żadnych obowiązków płatnika po stronie Wnioskodawcy. W momencie odpłatnego zbycia przez pracowników akcji spółki francuskiej powstanie przychód z kapitałów pieniężnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki w odniesieniu do pytań nr 1 i nr 2, że wartość Dyskonta, Wkładu Uzupełniającego i Wkładu Uzupełniającego Banku przyznanych pracownikom Spółki w Programach, wartość dywidend lub środki uzyskane przez pracowników Spółki z umorzenia jednostek uczestnictwa FCPE lub zbycia Akcji nie będą stanowiły dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, że z tychże tytułów Spółka nie będzie płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, o którym mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy jednocześnie podkreślić, że przedmiotem niniejszej interpretacji w zakresie pytań nr 1 i nr 2 jest wyłącznie kwestia istnienia po stronie Wnioskodawcy obowiązków płatnika, określonych w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z treścią sformułowanych pytań. Niniejsza interpretacja indywidualna nie rozstrzyga natomiast, czy uzyskiwanie przez pracowników Wnioskodawcy świadczenia w związku z opisanymi Programami powoduje po ich stronie obowiązki podatkowe, w szczególności nie rozstrzyga, czy uzyskane świadczenia są przychodami pracowników, w tym przychodami z określonych źródeł przychodów oraz o momencie ich uzyskania. Kwestie te nie są bowiem decydujące dla wyjaśnienia indywidualnej sprawy Wnioskodawcy jako podmiotu nie dokonującego opisanych świadczeń.

W dalszej kolejności, odnosząc się do stanowiska Spółki odnośnie do pytań nr 3 i nr 4 dotyczących nieoprocentowanego wsparcia finansowego przyznanego pracownikom Spółki na cel udziału w Programie, tut. organ stwierdza, co następuje.

Przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych są, jak już wskazano powyżej, wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Przychód ze stosunku pracy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym pracownik uzyskuje realną korzyść. Wyjątek stanowią jedynie rodzaje świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień przedmiotowych w szczególności określonym w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Stosownie do art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W zakresie pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”, z uwagi na brak definicji jego znaczenia w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – należy zastosować definicję wynikającą z utrwalonego w tej mierze orzecznictwa, która została zawarta w szczególności w uchwale NSA z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, w której wskazano, że termin ten ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym i w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym nieodpłatnym świadczeniem jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Umowa pożyczki została uregulowana w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Ze swej istoty umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy. Zatem, z punktu widzenia podatku dochodowego od osób fizycznych, kwota pożyczki jest świadczeniem zwrotnym. Jak wynika z powyższej definicji powinna zostać zwrócona przez pożyczkobiorcę. Konsekwentnie sama pożyczka, jako taka nie stanowi dochodu podatkowego dla pożyczkobiorcy, ponieważ w wyniku jej udzielenia nie następuje stałe przysporzenie majątkowe dla pracownika. Jednak brak określenia przez ustawodawcę w Kodeksie cywilnym odpłatności, jako koniecznego elementu pożyczki, nie jest jednoznaczny z uzyskaniem przez pożyczkobiorcę przychodu z tytułu nienaliczonych i nieuiszczonych odsetek od udzielonej mu nieoprocentowanej lub niskooprocentowanej pożyczki.

W sytuacji, gdy zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek, a zasady udzielania tych pożyczek stosowane są według jednolitych reguł wobec wszystkich pracowników, wówczas brak jest podstaw do zakwalifikowania niezapłaconych odsetek z umowy pożyczki nieoprocentowanej lub niskooprocentowanej jako przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, stanowisko Spółki w odniesieniu do pytań nr 3 i nr 4, zgodnie z którym nieoprocentowane wsparcie finansowe (pożyczka) przyznane pracownikom Spółki na cele udziału w Programie nie będzie skutkowało powstaniem dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy, a w konsekwencji na Spółce nie będą ciążyły z tym związane obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać za prawidłowe.

Ponadto, odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych organów podatkowych oraz wyroków sądowoadministracyjnych należy wskazać, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, jak również przywołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.