Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.183.2021.2.NF
z 6 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z 20 marca 2021 r. (data wpływu 13 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 9 czerwca 2021 r. (data wpływu 11 czerwca 2021 r. oraz 23 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek i sposobu udokumentowania tej transakcji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

13 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek i sposobu udokumentowania tej transakcji. Wniosek uzupełniono pismem z 9 czerwca 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz wskazanie właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, a także o wskazanie zakresu sprawy i własne stanowisko. 15 czerwca 2021 r. Wnioskodawcy dokonali wpłaty brakującej opłaty.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowaną będącą stroną postępowania:
  Panią A;
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  Pana B

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

2 lutego 2004 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupili, na prawach współwłasności majątkowej małżeńskiej, prawo użytkowania wieczystego działki budowlanej.

Od 14 czerwca 2006 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmie nieruchomości własnych i jest czynnym płatnikiem podatku VAT. Mąż Wnioskodawczyni nie pracuje i nie prowadzi działalności gospodarczej.

6 kwietnia 2011 r. Wnioskodawcy zmienili ustrój majątkowy, wprowadzając rozdzielność majątkową, pozostając właścicielami ww. działki w udziałach po 50%.

26 marca 2015 r. Wnioskodawcy przekształcili prawo użytkowania wieczystego ww. nieruchomości we własność.

Od 1 maja 2019 r. do 30 kwietnia 2020 r. działka była wydzierżawiona osobie fizycznej.

Żadne z Wnioskodawców, ani Wnioskodawczyni, ani jej mąż nie sprzedali w tym czasie żadnej nieruchomości gruntowej.

Obecnie do Wnioskodawców zgłosił się potencjalny nabywca opisanego gruntu. Podpisana jest umowa wstępna sprzedaży, która upoważnia przyszłego nabywcę do występowania w urzędach.

Ponadto, w piśmie z 9 czerwca 2021 r. w odpowiedzi na wezwanie udzielono następujących odpowiedzi:

1. Numery działek – 1 i 2 w (…).
2. Działka została nabyta 21 czerwca 2002 r. od podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, nie została wystawiona faktura na jej zakup, ani nie został naliczony podatek VAT.
3. Wnioskodawcom nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku tytułem nabycia ww. działki.
4. Działka nie była przez Wnioskodawców wykorzystywana w żaden sposób od roku 2002 do 2019, kiedy to została wydzierżawiona przez męża, na okres 1 roku. Mąż stał się jedynym dysponentem działki na podstawie umowy użyczenia i on jako osoba fizyczna, nieprowadząca żadnej działalności gospodarczej wydzierżawił ww. działkę.
5. Wnioskodawczyni nigdy nie wykorzystywała udziału w ww. działce do prowadzenia działalności gospodarczej i nie była nigdy w żaden sposób związana z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą.
6. W maju 2020 r. Wnioskodawcy wystąpili o warunki przyłącza energetycznego i je otrzymali. Natomiast inwestycja nie będzie realizowana do czasu sprzedaży działki.
7. W latach 2015 do 2019 działka była zgłoszona przez Wnioskodawców do sprzedaży w biurze pośrednictwa nieruchomości, bez żadnych rezultatów i bez ponoszenia przez nich jakichkolwiek kosztów. Obecnie jest podpisana umowa przedwstępna sprzedaży, więc żadne działania marketingowe nie są konieczne.
8. Działka jest objęta miejscowym planem zagospodarowania, i jest w nim oznaczona jako MU 1 (tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usług turystycznych). Wnioskodawcy nie występowali nigdy o wydanie warunków zabudowy. Jednak w przedwstępnej umowie sprzedaży wydali zgodę na to, aby zainteresowany kupnem mógł wystąpić do urzędu o wydanie ww. warunków zabudowy.
9. Jak wskazano w pkt 4 niniejszego pisma:
   • mąż był jedynym dysponentem działki na podstawie umowy użyczenia i tylko on wydzierżawiał grunt;
   • udostępnienie miało charakter odpłatny;
   • podatek od niniejszego zdarzenia został odprowadzony przez męża.
10. 1. warunki jakie muszą zaistnieć, aby transakcja doszła do skutku:
       • Kupujący musi uzyskać pozwolenie na budowę,
       • Kupujący musi uzyskać od odpowiednich organów zgodę na wykonanie zjazdu na działkę,
       • Kupujący musi uzyskać zgodę na wycięcie drzew,
       • Kupujący musi uzyskać zgodę na wycinkę drzew w obrębie zjazdu na działkę,
       • Kupujący przeprowadzi badania dotyczące zanieczyszczenia nieruchomości,
       • Kupujący przeprowadzi badania geotechniczne dotyczące możliwości posadowienia na nieruchomości budynków,
       • Kupujący musi uzyskać warunki przyłączy mediów,
       • Kupujący musi uzyskać warunki techniczne usunięcia kolizji infrastruktury technicznej z planowanym obiektem,
       • Sprzedający muszą uzyskać informację na temat formy opodatkowania danej transakcji,
    2. Wnioskodawcy udzielili Kupującemu pełnomocnictwa do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń koniecznych do spełnienia warunków zawartych w pkt 10 podpunkt a.

Ponadto, Wnioskodawcy wskazali, że przedmiotem wniosku są obie działki, tj. działka nr 1 i działka nr 2 i przedstawiony opis sprawy dotyczy obu działek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż ww. działek powinna być opodatkowana podatkiem VAT?
2. Jeśli tak, to w jaki sposób należy to zafakturować, gdyż Wnioskodawczyni jest właścicielką jako osoba fizyczna, a co za tym idzie, działka nie jest środkiem trwałym w jej firmie, mąż Wnioskodawczyni w ogóle nie jest płatnikiem podatku VAT?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych, transakcja ta nie powinna być opodatkowana podatkiem VAT, gdyż jest to sprzedaż jednorazowa, a nie wykonywana w sposób ciągły w celach zarobkowych i nie jest związana z działalnością gospodarczą.

Grunt ten nie był dzielony, nie były wydane warunki zabudowy, ani nie były poczynione żadne zorganizowane działania przed sprzedażą, nie było aktywności charakterystycznej dla obrotu nieruchomościami.

Zdanie to wynika ściśle z opublikowanej interpretacji indywidualnej nr 0112-KDIL1-2.4012.83.2019.2.TK: „Nie jest podatnikiem VAT ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wzbogaca się do majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzenia działalności gospodarczej nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności”.

Ponadto, w piśmie z 9 czerwca 2021 r. Wnioskodawcy doprecyzowali swoje stanowisko wskazując, że w przypadku tej transakcji, nie są zobligowani do wystawienia faktury, gdyż nabyli ww. działki kilkanaście lat temu, jako osoby fizyczne i jest to ich jedyna transakcja dotycząca sprzedaży gruntu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawców w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.; dalej: ustawa), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru, wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.; dalej: Dyrektywa 2006/112/WE), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. Teren budowlany to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Opodatkowaniu podatkiem VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do faktycznego opodatkowania danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot występuje w charakterze podatnika podatku VAT, należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia TSUE z 15 września 2011 r., w sprawach C-180/10 i C-181/10, czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki, w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, sama w sobie nie jest decydująca. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w przypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Przyjęcie zatem, że sprzedając nieruchomość dana osoba fizyczna działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy) czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Zainteresowani zakupili, na prawach współwłasności majątkowej małżeńskiej, prawo użytkowania wieczystego działek budowlanych. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmie nieruchomości własnych i jest czynnym płatnikiem podatku VAT. Wnioskodawczyni nigdy nie wykorzystywała udziału w ww. działkach do prowadzenia działalności gospodarczej i nie były one nigdy w żaden sposób związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Mąż Wnioskodawczyni nie pracuje i nie prowadzi działalności gospodarczej. Zainteresowani zmienili ustrój majątkowy, wprowadzając rozdzielność majątkową, pozostając właścicielami ww. działek w udziałach po 50%.

Działki nie były przez Zainteresowanych wykorzystywane w żaden sposób od roku 2002 do 2019, kiedy to zostały wydzierżawione przez męża, na okres 1 roku. Od 1 maja 2019 r. do 30 kwietnia 2020 r. działki były wydzierżawione osobie fizycznej. Mąż był jedynym dysponentem działek na podstawie umowy użyczenia i tylko on wydzierżawiał grunt; udostępnienie miało charakter odpłatny, a podatek od niniejszego zdarzenia został odprowadzony przez męża.

Żadne z Wnioskodawców, ani Wnioskodawczyni, ani jej mąż nie sprzedali w tym czasie żadnej nieruchomości gruntowej. W latach 2015 do 2019 działka była zgłoszona przez Wnioskodawców do sprzedaży w biurze pośrednictwa nieruchomości, bez żadnych rezultatów i bez ponoszenia przez nich jakichkolwiek kosztów. W maju 2020 r. Wnioskodawcy wystąpili o warunki przyłącza energetycznego i je otrzymali. Natomiast inwestycja nie będzie realizowana do czasu sprzedaży działek.

Obecnie do Wnioskodawców zgłosił się potencjalny nabywca opisanego gruntu. Podpisana jest umowa wstępna sprzedaży, która upoważnia przyszłego nabywcę do występowania w urzędach. Aby transakcja doszła do skutku muszą zostać spełnione określone warunki. Ponadto, Wnioskodawcy udzielili Kupującemu pełnomocnictwa do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń koniecznych do spełnienia ww. warunków.

Wątpliwości Wnioskodawców dotyczą w pierwszej kolejności kwestii opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek o nr. 1 i 2.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów (w tym nieruchomości gruntowej) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Wnioskodawcy podjęli w odniesieniu do działek będących przedmiotem planowanej sprzedaży.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży Zainteresowani będą spełniali przesłanki do uznania ich za podatników podatku od towarów i usług.

W przypadku rozdzielności majątkowej – tak jak ma to miejsce w tej sprawie – należy przyjąć, że każdy z małżonków posiada udział w nieruchomości w swoim majątku odrębnym i każdy z nich będzie dokonywał dostawy własnego udziału w nieruchomości. Dlatego też, każdego z małżonków w takim przypadku należy traktować jako odrębnego podatnika. W związku z tym, należy odrębnie rozpatrzyć kwestię w jaki sposób każdy z małżonków wykorzystywał swój udział w nieruchomości i czy w związku ze sprzedażą będzie występował jako podatnik podatku VAT.

Jak wynika z okoliczności sprawy, od 1 maja 2019 r. do 30 kwietnia 2020 r. działki była wydzierżawione osobie fizycznej. Mąż był jedynym dysponentem działek na podstawie umowy użyczenia i tylko on wydzierżawiał grunt. Udostępnienie miało charakter odpłatny, a podatek od niniejszego zdarzenia został odprowadzony przez męża.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Z treści przywołanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy i przedstawionych w tym zakresie objaśnień wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawione powyżej okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Zainteresowany niebędący stroną postępowania (mąż) wykorzystywał swój udział w działkach w prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym, sprzedaż udziału w działkach przez Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania będzie dostawą dokonywaną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Ponadto, w przedmiotowej sprawie należy również zwrócić uwagę na kwestię udzielonych Kupującemu przez Wnioskodawców pełnomocnictw.

Należy w tym miejscu wskazać, że kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych między podmiotami, w tym kwestie dotyczące przeniesienia własności nieruchomości, regulują przepisy Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi sprzedaży – przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę (art. 535 Kodeksu cywilnego).

Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, w myśl którego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły.

Z kolei umowa przedwstępna została uregulowana w art. 389-396 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 389 § 1 Kodeksu cywilnego – umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej.

Jeżeli termin, w ciągu którego ma być zawarta umowa przyrzeczona, nie został oznaczony, powinna ona być zawarta w odpowiednim terminie wyznaczonym przez stronę uprawnioną do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej. Jeżeli obie strony są uprawnione do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej i każda z nich wyznaczyła inny termin, strony wiąże termin wyznaczony przez stronę, która wcześniej złożyła stosowne oświadczenie. Jeżeli w ciągu roku od dnia zawarcia umowy przedwstępnej nie został wyznaczony termin do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie można żądać jej zawarcia - art. 389 § 2 Kodeksu cywilnego.

Umowa przedwstępna jest więc jedynie zobowiązaniem do przeniesienia własności, lecz własności nie przenosi. Kupujący nie otrzymuje na mocy tej umowy żadnych uprawnień właścicielskich. Właścicielem zostaje dopiero dzięki zawarciu umowy przyrzeczonej.

Tym samym, zgodnie z powyższymi normami prawa cywilnego, umowa przedwstępna, będąca przyrzeczeniem zawarcia właściwej umowy sprzedaży, nawet jeśli sporządzona została w formie aktu notarialnego, nie powoduje przeniesienia prawa własności nieruchomości.

Ponadto, należy zwrócić uwagę, na kwestię udzielania pełnomocnictw, uregulowaną w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle § 2 tego artykułu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 Kodeksu cywilnego, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 Kodeksu cywilnego, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 Kodeksu cywilnego wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95-109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Jak wynika z okoliczności sprawy, Zainteresowani zawarli z potencjalnym nabywcą umowę wstępną sprzedaży opisanego gruntu. Z zawartej umowy wstępnej sprzedaży wynika, że aby doszło do sprzedaży musi zostać spełniony szereg warunków: Kupujący musi uzyskać pozwolenie na budowę, Kupujący musi uzyskać od odpowiednich organów zgodę na wykonanie zjazdu na działkę, Kupujący musi uzyskać zgodę na wycięcie drzew, Kupujący musi uzyskać zgodę na wycinkę drzew w obrębie zjazdu na działkę, Kupujący przeprowadzi badania dotyczące zanieczyszczenia nieruchomości, Kupujący przeprowadzi badania geotechniczne dotyczące możliwości posadowienia na nieruchomości budynków, Kupujący musi uzyskać warunki przyłączy mediów, Kupujący musi uzyskać warunki techniczne usunięcia kolizji infrastruktury technicznej z planowanym obiektem, Sprzedający muszą uzyskać informację na temat formy opodatkowania danej transakcji. Ponadto, Wnioskodawcy udzielili Kupującemu pełnomocnictwa do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń koniecznych do spełnienia ww. warunków.

Z powyższych okoliczności sprawy wynika, że w stosunku do ww. działek będzie podejmowanych szereg czynności, które mają wpływ na dostosowanie gruntu do potrzeb potencjalnego Nabywcy. W związku z tym, Zainteresowani będą podejmowali świadome czynności w celu wyjścia naprzeciw oczekiwaniom Kupującego, które nie stanowią zwykłego wykonywania prawa własności, a zatem Zainteresowani będą działali w tym zakresie jak handlowcy.

Fakt, że opisane we wniosku działania, nie będą podejmowane bezpośrednio przez Zainteresowanych, ale przez Kupującego nie oznacza, że pozostaną bez wpływu na sytuację prawną Zainteresowanych. Kupujący dokonując tych działań dokona uatrakcyjnienia przedmiotowej nieruchomości – stanowiącej nadal własność Zainteresowanych – skutkującego wzrostem jej wartości. Czynności te dokonywane będą za pełną zgodą Zainteresowanych, przejawiającą się udzieleniem pełnomocnictwa.

Zatem fakt, że czynności faktyczne i prawne niezbędne dla uzyskania decyzji i pozwoleń będą przeprowadzane przez Kupującego na podstawie udzielonego przez Zainteresowanych pełnomocnictwa, nie powoduje, że będą one obojętne dla oceny skutków, jakie wywołają dla Zainteresowanych (Sprzedających) na gruncie podatku od towarów i usług.

Okoliczności te prowadzą do wniosku, że Zainteresowani dokonując sprzedaży udziału w opisanych działkach, tj. działki nr 1 i działki nr 2, nie będą korzystali z przysługującego im prawa do rozporządzania własnym majątkiem prywatnym, nie będzie to bowiem typowe (zwykłe) rozporządzanie prawem własności.

Zatem w przedmiotowej sprawie Zainteresowani, udzielając Kupującemu pełnomocnictwa do podejmowania w swoim imieniu określonych czynności, poprzedzających zbycie prawa własności nieruchomości, zaangażowali środki podobne do tych, jakie wykorzystują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, o których mowa we wskazanych orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10. Zainteresowani wykazali bowiem aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

W ocenie Organu, podejmowane przez Zainteresowanych działania oraz dokonywane czynności wykluczają sprzedaż prawa własności przedmiotowej nieruchomości w ramach zarządu majątkiem prywatnym (osobistym). Wobec powyższego należy stwierdzić, że sprzedaż przez Zainteresowanych udziału w działkach o nr. 1 i 2 będzie dostawą dokonaną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Zainteresowani będą działali jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Tym samym, skoro w przedmiotowej sprawie wystąpią przesłanki stanowiące podstawę uznania Zainteresowanych za podatników, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność sprzedaży udziału w przedmiotowych działkach będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może albo być opodatkowana podatkiem VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu ww. art. 2 pkt 33 ustawy, pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane – są zwolnione od podatku.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r. poz. 741 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – na podstawie ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

W związku z powyższym, ustawa nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że działki objęte są miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, gdzie oznaczone są jako tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usług turystycznych.

W związku z powyższym wskazać należy, że dostawa działek, nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż przepis ten stosuje się tylko do dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że przy nabyciu nieruchomości nie wystawiono faktury VAT. Zatem należy wskazać, że przy nabyciu tej nieruchomości nie wystąpił podatek VAT należny, który mógłby podlegać odliczeniu przez Zainteresowanych. Tym samym nie można uznać, że w takiej sytuacji Zainteresowanym przysługiwało prawo do odliczenia VAT, przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości lub, że takie prawo nie przysługiwało.

W świetle powyższego, sprzedaż udziału w opisanych działkach nie będzie korzystała także ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, że nie zostały spełnione warunki, o których mowa w tym przepisie.

Tym samym, sprzedaż udziału w działce nr 1 i nr 2 nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 i pkt 2 ustawy. W konsekwencji sprzedaż ta będzie czynnością opodatkowaną podatkiem VAT.

Podsumowując, sprzedaż udziału w działkach nr 1 i nr 2 będzie opodatkowana podatkiem VAT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawców w tym zakresie należy uznać jako nieprawidłowe.

Ponadto, wątpliwości Zainteresowanych dotyczą również sposobu udokumentowania sprzedaży działek.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118 – jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.
   
   

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Generalnie ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Jednakże nie ma przeszkód, aby w powyższych sytuacjach podatnik wystawiał fakturę.

Mając na uwadze, że przedmiotem dostawy jest składnik majątku małżonków pomiędzy, którymi istnieje rozdzielność majątkowa, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który dokonuje dostawy we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej) – jako podatnik VAT. W związku z tym, jak już udowodniono powyżej, Zainteresowani przy sprzedaży udziału w przedmiotowych działkach będą działali jak podatnicy podatku VAT.

Podsumowując, Wnioskodawcy będąc właścicielami udziału w działkach, zobowiązani będą udokumentować sprzedaż, wystawiając każdy we własnym imieniu fakturę na kwotę odpowiadającą połowie ceny sprzedaży, z uwzględnieniem uregulowań zawartych w art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Zainteresowanych również w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę treści interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 kwietnia 2019 r., nr 0112-KDIL1-2.4012.83.2019.2.TK, stwierdzić należy, że powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna została wydana w indywidualnej sprawie, w której indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa i tut. Organ nie jest nią związany. Jednocześnie należy zauważyć, że organ wydający interpretację, na podstawie zaprezentowanego w niej opisu sprawy uznał wnioskodawcę za podatnika podatku od towarów i usług zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy z tytułu sprzedaży nieruchomości. Tym samym, wskazana interpretacja indywidualna potwierdza stanowisko tut. Organu zaprezentowane w tej interpretacji indywidualnej.

Z uwagi na rozbieżności w treści wniosku dotyczące daty nabycia działek – mając na uwadze, że pozostają one bez wpływu na wydane rozstrzygniecie – organ uznał je jako oczywistą omyłkę.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawców w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawców i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.