Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDWT.4011.142.2021.1.DS
z 5 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1 oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2021 r. (data wpływu 30 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą wynagrodzenia zleceniobiorcom będącym obywatelami innych państw – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą wynagrodzenia zleceniobiorcom będącym obywatelami innych państw.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej Wnioskodawca) świadczy usługi w zakresie outsourcingu usług. Z uwagi na sytuację na rynku pracy i coraz większe problemy z pozyskaniem współpracowników wśród polskich obywateli, Wnioskodawca coraz częściej musi rekrutować i zatrudniać osoby będące obywatelami innych państw, obecnie głównie z Ukrainy (dalej również zleceniobiorcy). Celem Wnioskodawcy jest zawieranie umów zlecenia z obywatelami innych państw, które będą zawierane w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, natomiast obywatele innych państw będą zawierać umowy zlecenia jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Zleceniobiorcy będą przebywali i pracowali legalnie na terytorium Polski, tzn. będą posiadali wymagane polskimi przepisami dokumenty, takie jak wiza, pozwolenie na pobyt i/lub pracę, etc. Ponadto, w początkowym okresie współpracy niektórzy zleceniobiorcy (obcokrajowcy) będą również wykonywać pracę na podstawie oświadczenia złożonego przez Wnioskodawcę i zarejestrowanego w odpowiednim organie i posiadanej wizy (a dopiero w późniejszym okresie uzyskiwane będzie zezwolenie na pracę lub zezwolenie na pobyt i na pracę). Umowy zlecenia zawierane przez Wnioskodawcę nie będą podlegały opodatkowaniu właściwemu dla tzw. „małych zleceń", tj. nie będą opodatkowane zgodnie w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ciągu roku podatkowego zleceniobiorcy, świadcząc swe usługi na rzecz Spółki, będą przebywać na terenie Polski poniżej lub powyżej 183 dni. Wnioskodawca zakłada, że zleceniobiorcy nie przedstawią żadnych certyfikatów rezydencji, które to dokumenty wyjaśniłyby zasady opodatkowania zleceniobiorców. W związku z czym w celu wyjaśnienia rezydencji podatkowej zleceniobiorcy, Wnioskodawca zamierza zwracać się do nich o wyjaśnienie tej kwestii. W związku z tym Wnioskodawca zamierza zwracać się do zleceniobiorców o złożenie odpowiednich oświadczeń.

Zleceniobiorca będzie miał możliwość złożenia jednego z trzech rodzajów oświadczeń:

1. W ramach pierwszego rodzaju oświadczeń zleceniobiorcy mogą oświadczyć, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce. Podstawą takiego stwierdzenia - co będzie również wynikać z treści oświadczenia - będzie fakt, iż zleceniobiorca oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy na terytorium Polski położone są główne lub jedyne ośrodki jego interesów gospodarczych - w szczególności tutaj będzie zarabiał większość lub całość swoich dochodów. Treść takiego oświadczenia będzie brzmiała: „Niniejszym oświadczam, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz ………… posiadam ośrodek interesów życiowych (a co za tym idzie rezydencję podatkową) w Polsce, co wynika z faktu, iż w tym okresie w Polsce znajdują się moje główne/jedyne źródła dochodów". (PIERWSZY STAN FAKTYCZNY)
2. W ramach drugiego rodzaju oświadczeń zleceniobiorcy będą mogli oświadczyć, że w danym roku podatkowym przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym i pod wskazanym adresem w Polsce. Treść takiego oświadczenia będzie brzmiała: „Niniejszym oświadczam, że w ……. roku mój pobyt w Polsce przekroczył 183 dni, co oznacza, że w roku ……. jestem rezydentem podatkowym Polski”. (DRUGI STAN FAKTYCZNY)
3. W ramach trzeciego rodzaju oświadczeń zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że nie spełnia i w danym roku nie będzie spełniał żadnego z warunków opisanych w oświadczeniu pierwszego i drugiego typu, w związku z czym w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nadal pozostaje rezydentem podatkowym państwa z którego przyjechali (przykładowo Ukrainy). Treść takiego oświadczenia będzie następująca: „Niniejszym oświadczam, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz ……….. nie posiadam ośrodek interesów życiowych w Polsce, a ponadto w………. roku mój pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni, co oznacza, że w …………… roku nie jestem rezydentem podatkowym Polski." (TRZECI STAN FAKTYCZNY)

Oświadczenia będą składane dobrowolnie, co oznacza, że decyzja czy zleceniobiorca podpisze jedno z opisanych wyżej oświadczeń, a jeżeli tak, to które z nich podpisze - należy wyłącznie do zleceniobiorcy. Jeżeli jednak zleceniobiorca złoży jedno z powyższych oświadczeń, to w treści samego oświadczenia zostanie zobowiązany do ich aktualizacji, jeżeli zmienią się okoliczności objęte tym oświadczeniem. W przypadku gdy zleceniobiorca nie złoży żadnego oświadczenia, lub złoży trzeci rodzaj oświadczenia, to Wnioskodawca będzie traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski. W sytuacji, gdy Wnioskodawca otrzyma oświadczenie złożone według wzorca opisanego jako pierwszy bądź drugi rodzaj oświadczenia, Wnioskodawca zamierza traktować zleceniobiorców jako rezydentów podatkowych Polski. Ponadto, oświadczenia będą sporządzone w dwóch wersjach językowych - polskiej wersji językowej i wersji językowej zrozumiałej dla zleceniobiorcy. Celem takiego postępowania Wnioskodawcy jest uniknięcie sytuacji, gdy zleceniobiorca podpisze dokument sporządzony w języku polskim, którego treści może nie do końca zrozumieć. Tak więc sporządzenie oświadczeń także w języku obcym (zrozumiałym dla zleceniobiorcy) pozwoli na pełne zrozumienie treści oświadczeń przez zleceniobiorcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku gdy zleceniobiorca złoży pierwszy rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce - to czy Wnioskodawca może traktować go od początku współpracy jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych a nie ryczałtem? Pytanie dotyczy pierwszego stanu faktycznego.
2. Czy w przypadku, gdy w momencie zatrudnienia zleceniobiorca złoży drugi rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym - to czy Wnioskodawca może od początku współpracy traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych a nie ryczałtem? Pytanie dotyczy drugiego stanu faktycznego.
3. Czy w przypadku, gdy zleceniobiorca złoży trzeci rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia - to czy Wnioskodawca może od początku współpracy traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać podatek dochodowy według ryczałtowej stawki wynoszącej 20%? Pytanie dotyczy trzeciego stanu faktycznego.
4. Jeżeli Dyrektor Krajowej Informacji Podatkowej nie podzieli stanowiska Wnioskodawcy w stosunku do pytania pierwszego, drugiego lub trzeciego, to Wnioskodawca prosi o odpowiedź na podstawie jakich dokumentów Wnioskodawca ma ustalić czy jej zleceniobiorca (obcokrajowiec) jest lub nie jest rezydentem podatkowym Polski w okresie współpracy z Wnioskodawcą?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy zleceniobiorca złoży pierwszy rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce - to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych a nie ryczałtem - stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pierwszego stanu faktycznego.

W przypadku, gdy zleceniobiorca zatrudniony w danym roku podatkowym złoży drugi rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym - to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych a nie ryczałtem - stanowisko Wnioskodawcy dotyczy drugiego stanu faktycznego.

W przypadku, gdy zleceniobiorca złoży trzeci rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia - to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać podatek dochodowy według ryczałtowej stawki wynoszącej 20% - stanowisko Wnioskodawcy dotyczy trzeciego stanu faktycznego,

Z uwagi na fakt, iż w ocenie Wnioskodawcy złożenie wyżej wymienionych oświadczeń pierwszego, drugiego lub trzeciego rodzaju jest wystarczające do ustalenia rezydencji podatkowej zleceniobiorcy-Wnioskodawca nie musi posiadać innych dokumentów potwierdzających rezydencję podatkową jej zleceniobiorców.

Bez względu na fakt, czy zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski, czy też nie - w związku z zatrudnieniem na podstawie umów zlecenia obywateli innych państw na Wnioskodawcy spoczywają obowiązki płatnika tj. obowiązki w zakresie obliczenia, pobrania i odprowadzenia do urzędu skarbowego:

1. zaliczek na podatek dochodowy - jeżeli zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski - co wynika z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lub
   
2. zryczałtowanego podatku dochodowego - jeżeli zleceniobiorca nie jest rezydentem podatkowym Polski - co wynika z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tak więc prawidłowe wywiązanie się z obowiązków podatkowych spoczywających na Wnioskodawcy jako płatniku podatku dochodowego uzależnione jest od ustalenia statusu podatkowego osób współpracujących z Wnioskodawcą na podstawie umów zlecenia.

Kwestię rezydencji podatkowej reguluje art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne są rezydentami podatkowymi Polski (mają nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce), jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Z kolei za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski - w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - uważa się osobę fizyczną, która spełnia jeden z następujących warunków:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Innymi słowy, osoba spełniająca jeden z powyższych warunków będzie uznawana za rezydenta podatkowego Polski, zaś osoba, która nie spełnia żadnego z wymienionych wyżej warunków będzie uznawana za nierezydenta podatkowego Polski.

Powyższe regulacje - zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Z uwagi jednak na fakt, iż - zgodnie z przyjętym dla potrzeb niniejszego wniosku założeniem - zleceniobiorcy nie będą przedstawiać Wnioskodawcy żadnych certyfikatów rezydencji, to nie będzie możliwe zastosowanie w tym przypadku umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Tak więc ustalenie statusu obywatela innego państwa dla potrzeb podatkowych oraz jego późniejsze rozliczenie podatkowe będzie oparte wyłącznie na podstawie polskich przepisów, w szczególności ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym nie daje Wnioskodawcy jako płatnikowi żadnych prawnych narzędzi do weryfikowania, czy zatrudniony przez nią zleceniobiorca jest czy też nie jest rezydentem podatkowym Polski. Z tego powodu w ocenie Wnioskodawcy takich informacji powinien dostarczyć Wnioskodawcy zatrudniany przez niego zleceniobiorca i informacja w tym zakresie powinna być dla Wnioskodawcy wiążąca. To bowiem zleceniobiorca, najlepiej znający swoją sytuację osobistą i majątkową, a także swoje dalsze plany życiowe (zarówno osobiste jak i zawodowe) jest jedyną osobą, która jest w stanie w sposób wiarygodny ocenić gdzie położona jest jego rezydencja podatkowa.

Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że jego zleceniobiorcy (obcokrajowcy) zapewne nie znają przepisów polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dlatego nie prosi zleceniobiorców o złożenie prostego oświadczenia czy ich rezydencja podatkowa jest położona w Polsce, czy na terytorium innego niż Polska państwa- nie znając kryteriów, według których polskie przepisy oceniają rezydencję podatkową, zleceniobiorca nie będzie w stanie złożyć wiarygodnego oświadczenia o swojej rezydencji podatkowej. Z tego powodu - co zostało opisane w stanie faktycznym - Wnioskodawca będzie prosił ich o złożenie oświadczenia o tym, czy spełniają oni poszczególne przesłanki do uznania ich - w świetle polskich regulacji - za rezydentów podatkowych Polski, czy też nie.

I tak w ramach pierwszego oświadczenia, zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce. Podstawą takiego stwierdzenia - co zostanie wskazane w treści tego oświadczenia - jest fakt, iż zleceniobiorca oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy na terytorium Polski położone są główne lub jedyne ośrodki jego interesów gospodarczych - w szczególności tutaj będzie zarabiał większość lub całość, swoich dochodów. Należy bowiem zwrócić uwagę, że w art. 3 ust. la pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał, że za rezydenta podatkowego uznaje się osobę posiadającą w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Użycie w tym przepisie spójnika „lub" oznacza, że spełnienie jednego z warunków - czyli że zleceniobiorca ma centrum interesów osobistych lub też, że zleceniobiorca ma centrum interesów gospodarczych przesądza o tym, że dana osoba ma ośrodek interesów życiowych w Polsce i z tego powodu jest rezydentem podatkowym Polski.

Pod pojęciem centrum interesów gospodarczych należy z kolei rozumieć- zgodnie z doktryną międzynarodowego prawa podatkowego - terytorium tego państwa, z którym zleceniobiorcę łączą silniejsze więzy o charakterze ekonomicznym. Skoro więc zleceniobiorca oświadczy, że na terytorium Polski znajduje się jego centrum interesów gospodarczych z uwagi na położenie w Polsce jego głównych (a często nawet jedynych) źródeł utrzymania, to w ocenie Wnioskodawcy takie oświadczenie będzie wystarczające do uznania, że jest on rezydentem podatkowym Polski.

Takie stanowisko potwierdza również orzecznictwo sądów administracyjnych, czego przykładem jest chociażby wyrok WSA w Opolu z dnia 10 czerwca 2009 roku (sygn. akt 1 SA/Op 164/09), w który Sąd wskazał, że oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, organ odwoławczy słusznie podniósł, że należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których w pierwszej kolejności wymienić należy więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza ona swoim mieniem.

Analogiczne stanowisko zaprezentował WSA w Warszawie w wyroku z dnia 20 kwietnia 2016 roku (sygn. akt III SA/Wa 1562/15), w którym stwierdzono, że: „Oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem (tak WSA w Opolu w wyroku z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt 1 SA/Op 164/09, LEX nr 510684). Wystarczy posiadać w Polsce jedno z "centrów" (tj. centrum interesów osobistych lub centrum interesów gospodarczych), aby stać się rezydentem podatkowym. [...] Jeśli dana osoba posiada w Polsce centrum interesów gospodarczych lub osobistych, będzie traktowana, w świetle u.p.d.o.f. jak polski rezydent podatkowy bez względu na to, czy jej pobyt w Polsce przekroczy 183 dni w roku czy też nie (J. Narkiewicz-Tarłowska, Przepisy o rezydencji podatkowej a opodatkowanie cudzoziemców w Polsce i Polaków za granicą, Przegląd Podatkowy z 2007, nr. 5, s. 7)".

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, w ramach pierwszego rodzaju oświadczenia zleceniobiorca będzie oświadczał, że miejscem w którym będzie on osiągał swoje przychody będzie Polska. Okres, którego dotyczy to oświadczenie obejmuje okres wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy, czyli okres, w którym Wnioskodawca pełni rolę płatnika. Co więcej, Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że położenie ośrodka interesów życiowych może ulec zmianie - stąd też w treści samego oświadczenia pojawi się zobowiązanie zleceniobiorcy, który złoży takie oświadczenie do jego aktualizacji, jeżeli wystąpią okoliczności wpływające na aktualność takiego oświadczenia.

Stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pierwszego z przedstawionych stanów faktycznych potwierdzają również znane Wnioskodawcy interpretacje podatkowe. Przykładem jest interpretacja Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z dnia 8 października 2019 roku (nr 0115-KDIT2-2.4011.308.2019.1.ENB), w której stwierdzono, że „(..,)w momencie wypłaty wynagrodzenia płatnik może posłużyć się jedynie faktycznymi informacjami, które są w jego posiadaniu (np. oświadczenie o posiadaniu ośrodka interesów życiowych przez zleceniobiorcę, czy potwierdzony fakt przebywania na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym) i na ich podstawie pobierać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy).

Z kolei w ramach drugiego rodzaju oświadczeń zleceniobiorca będzie miał możliwość oświadczyć, że przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, w którym złoży to oświadczenie, pod wskazanym Wnioskodawcy adresem w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rezydentem podatkowym jest osoba przebywająca w Polsce powyżej 183 dni w roku podatkowym (czyli w przypadku osób fizycznych - w roku kalendarzowym). Oznacza to, że okres 183 dni pobytu należy liczyć oddzielnie w każdym roku podatkowym. Z tego powodu - jeżeli zleceniobiorca złożył przy zatrudnieniu oświadczenie, że przebywa w roku, w którym został zatrudniony powyżej 183 dni w Polsce - to na początku kolejnego roku Wnioskodawca będzie prosiła go o wyjaśnienie swojej rezydencji podatkowej. Jeżeli na początku nowego roku nie złoży oświadczenie według pierwszego rodzaju oświadczeń (czyli oświadczenia o posiadaniu w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych) Wnioskodawca będzie go w danym roku traktował jako nierezydenta (chyba, że czasie tego roku przekroczy 183 dni pobytu w Polsce).

Okres, którego niniejsze oświadczenie dotyczy obejmuje okres od początku roku podatkowego, a więc może również obejmować okres dłuższy niż okres wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy. Aby ująć w oświadczeniach wszelkie możliwe warianty dotyczące rezydencji podatkowej zleceniobiorców będących obcokrajowcami, Wnioskodawca przygotował również trzeci rodzaj oświadczeń, w ramach którego zleceniobiorca ma możliwość oświadczyć, że nie spełnia i w danym roku nie będzie spełniał żadnego z warunków opisanych w oświadczeniu pierwszego i drugiego typu, w związku z czym w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nadal pozostaje rezydentem podatkowym państwa z którego pochodzi. W przypadku złożenia tego typu oświadczenia, Wnioskodawcy będzie traktował zleceniobiorcę jak nierezydenta podatkowego Polski.

W celu dochowania jak najwyższej staranności w wykonywaniu obowiązków płatnika na gruncie podatku dochodowego i ułatwienia złożenia prawidłowego i świadomego oświadczenia przez zleceniobiorców z zagranicy, Wnioskodawca zamierza przygotować wzory wyżej opisanych oświadczeń w języku polskim jak i w języku ojczystym zleceniobiorcy. Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że nie wszyscy jej zleceniobiorcy będą władać biegle językiem polskim, a wręcz przeciwnie, duża część jej zagranicznego personelu najprawdopodobniej nie będzie posługiwać się dobrze językiem polskim. Aby uniknąć wszelkiego rodzaju nieporozumień związanych ze składanymi oświadczeniami Wnioskodawca planuje podjąć decyzję o przygotowaniu dwujęzycznych oświadczeń, w tym również w języku, którym biegle władają osoby składające oświadczenia.

Wnioskodawca nie ma prawnych podstaw do wymuszenia na jej zleceniobiorcach złożenia jednego w opisanych w stanie faktycznym oświadczeń, tak więc złożenie jednego z wyżej opisanych oświadczeń jest w pełni dobrowolne. Wnioskodawca dopuszcza więc sytuację, gdy zleceniobiorca nie będzie chciał złożyć takiego oświadczenia. W takiej sytuacji Wnioskodawca będzie traktował go dla potrzeb podatkowych jak nierezydenta podatkowego Polski.

Z uwagi na przyjęte przez Wnioskodawcę rozwiązania mające na celu ustalenie rezydencji podatkowej jej zleceniobiorców (składane oświadczenia), a także przedsięwzięte środki mające na celu zrozumienie przez zleceniobiorców treści składanych oświadczeń i dobrowolność składania oświadczeń - Wnioskodawca nie ma podstaw, ani też instrumentów prawnych do weryfikacji złożonych oświadczeń i dlatego zamierza traktować złożone oświadczenia jako podstawę do przyjęcia określonych zasad opodatkowania wynagrodzeń wypłacanych zleceniobiorcom.

Warto również wskazać, że stanowisko przedstawione w niniejszym wniosku potwierdza również interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 stycznia 2021 roku (nr 0113-KDIPT2-2.4011.836.2020.3.MK). Stanowisko takie potwierdzają również interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 lipca 2020 r. nr 0113-KDIPT2-3.4011.473.2020.2.AC oraz z dnia 28 sierpnia 2019 r nr 0114-KDIP3-3.4011.293.2019.1.JK2.

Reasumując:

1. w przypadku gdy zleceniobiorca (obcokrajowiec) złoży Wnioskodawcy oświadczenie o posiadaniu w Polsce ośrodka interesów życiowych lub o pobycie w Polsce w danym roku powyżej 183 dni - to Wnioskodawca powinien traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla celów prawidłowego wypełniania przez Wnioskodawcę obowiązków płatnika, zaś
2. w przypadku złożenia przez zleceniobiorcę (obcokrajowca) oświadczenia o braku spełniania warunków wskazanych w oświadczeniu pierwszego lub drugiego rodzaju, lub w przypadku braku złożenia jakiegokolwiek oświadczenia, Wnioskodawca ma prawo traktować zleceniobiorców jak nierezydentów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1128) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
   6a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;
   
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy ww. analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
   
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością
   
3. przedsiębiorstwa w spadku

• z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że celem Wnioskodawcy jest zawieranie umów zlecenia z obywatelami innych państw, które będą zawierane w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, natomiast obywatele innych państw będą zawierać umowy zlecenia jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Wnioskodawca zakłada, że zleceniobiorcy nie przedstawią żadnych certyfikatów rezydencji. W związku z tym Wnioskodawca zamierza zwracać się do zleceniobiorców o złożenie odpowiednich oświadczeń.

W ramach pierwszego rodzaju oświadczeń zleceniobiorcy mogą oświadczyć, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce. Podstawą takiego stwierdzenia - co będzie również wynikać z treści oświadczenia - będzie fakt, iż zleceniobiorca oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy na terytorium Polski położone są główne lub jedyne ośrodki jego interesów gospodarczych - w szczególności tutaj będzie zarabiał większość lub całość swoich dochodów.

W ramach drugiego rodzaju oświadczeń zleceniobiorcy będą mogli oświadczyć, że w danym roku podatkowym przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym i pod wskazanym adresem w Polsce.

W ramach trzeciego rodzaju oświadczeń zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że nie spełnia i w danym roku nie będzie spełniał żadnego z warunków opisanych w oświadczeniu pierwszego i drugiego typu, w związku z czym w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nadal pozostaje rezydentem podatkowym państwa z którego przyjechał.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że w sytuacji gdy zleceniobiorca nie przedstawi Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji, lecz złoży oświadczenie, z którego będzie wynikało, że w okresie wykonywania zlecenia/świadczenia na rzecz Spółki zleceniobiorca posiada ośrodek interesów życiowych (a co za tym idzie rezydencję podatkową) w Polsce, wówczas Wnioskodawca od początku współpracy będzie zobowiązany do traktowania go jak rezydenta podatkowego Polski i poboru zaliczek na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (czyli na zasadach ogólnych – skala podatkowa).

W sytuacji gdy zleceniobiorca oświadczy w momencie zatrudnienia, że w danym roku podatkowym (na moment składania oświadczenia) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to wówczas Wnioskodawca od początku współpracy będzie zobowiązany do traktowania go w trakcie tego roku jak rezydenta podatkowego Polski i poboru zaliczek na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (czyli na zasadach ogólnych – skala podatkowa).

W sytuacji natomiast, gdy zleceniobiorca złoży oświadczenie, z którego będzie wynikało, że nie spełnia i w danym roku nie będzie spełniał żadnego z warunków opisanych w oświadczeniu pierwszego i drugiego typu (oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni) lub też nie złoży żadnego oświadczenia, to wówczas Wnioskodawca od początku współpracy w danym roku podatkowym, do momentu przekroczenia przez zleceniobiorcę 183 dni pobytu w Polsce (w roku podatkowym) będzie zobowiązany traktować go jak nierezydenta podatkowego Polski i – co do zasady - pobierać 20% zryczałtowany podatek, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zaznaczyć jednak należy, że w sytuacji gdy faktyczny pobyt zleceniobiorcy w Polsce przekroczy 183 dni w roku podatkowym, zleceniobiorca ten stanie się osobą, o której mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostanie bowiem spełniony warunek wynikający z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy. W konsekwencji od wynagrodzenia ww. zleceniobiorcy, który nie przedstawił certyfikatu rezydencji, i nie złożył żadnego z oświadczeń lub złożył oświadczenie typu trzeciego, a jego pobyt w Polsce przekroczył 183 dni w roku podatkowym Wnioskodawca będzie zobowiązany pobierać podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach wynikających z art. 41 ust. 1 ustawy. Zasada ta będzie obowiązywała od dnia następującego po 183 dniu pobytu w danym roku podatkowym (kalendarzowym) do końca roku kalendarzowego, za który dokonywane jest rozliczenie podatkowe.

Podkreślenia wymaga, że w momencie wypłaty wynagrodzenia płatnik może posłużyć się jedynie faktycznymi informacjami, które są w jego posiadaniu (np. oświadczenie o posiadaniu ośrodka interesów życiowych przez zleceniobiorcę, czy potwierdzony fakt przebywania na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym) i na ich podstawie pobierać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy). Informacje takie płatnik ocenia w każdym przypadku indywidualnie, działając w dobrej wierze i wyłącznie na podstawie dostępnych mu danych. Należy zauważyć, iż to zleceniobiorca składając podpisane oświadczenie, potwierdza zawarte w nich dane. Należy również zauważyć, że w przypadku złożenia przez podatnika oświadczenia o posiadaniu ośrodka interesów w Polsce, płatnik nie ma możliwości badania prawdziwości takiego oświadczenia, chyba, że z informacji i dokumentów znajdujących się w jego posiadaniu wynikają ustalenia przeciwne, jak również w takiej sytuacji brak jest podstaw prawnych do żądania od zleceniobiorcy dodatkowych dokumentów, w tym certyfikatów rezydencji wydawanych przez polskie organy podatkowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych i wyroków sądów tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Z uwagi na to, że organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, 2 i 3, udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 4 stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.