Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.477.2021.1.MD
z 7 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2021 r. (data wpływu 10 maja 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu poleasingowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu poleasingowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadziła pozarolniczą jednoosobową działalność gospodarczą od dnia (…) października 2013 r. W dniu 28 lutego 2018 r. dokonała zawieszenia prowadzonej działalności gospodarczej. Od 1 lutego 2014 r. była czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, natomiast z dniem (…) października 2018 r. dokonano z urzędu wykreślenia Jej z rejestru czynnych podatników podatku od towarów i usług na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w dniu (…) listopada 2015 r., Wnioskodawczyni zawarła umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem był samochód osobowy (dalej „auto”) dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Raty leasingowe były księgowane w kosztach działalności gospodarczej w kwocie netto oraz dokonywano odliczenia podatku od towarów i usług od rat leasingowych w wysokości 50%.

W październiku 2018 r. nastąpiło zakończenie umowy leasingu i zgodnie z warunkami tej umowy, Wnioskodawczyni przysługiwało prawo wykupu auta. Faktura dokumentująca wykup została wystawiona na Nią, jako osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą (nazwa firmy, imię i nazwisko, adres przedsiębiorcy, NIP).

Wnioskodawczyni wykupiła auto po zakończeniu umowy leasingu i postanowiła nie wykorzystywać go do działalności gospodarczej i przeznaczyć go w momencie wykupu na cele osobiste. Zgodnie z fakturą dokumentującą zakup auta datą sprzedaży był (…) października 2018 r. Wnioskodawczyni nie odliczyła podatku naliczonego z faktury dokumentującej wykup auta, ani żadnych innych faktur związanych z jego eksploatacją wystawionych po dniu, w którym nastąpił wykup auta i jego przeznaczenie na Jej cele osobiste.

Ponadto, Wnioskodawczyni nie wprowadziła auta do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych firmy, a poniesiona tytułem wykupu opłata nie została zaliczona do kosztów podatkowych firmy. Od momentu wykupu auto nie było wykorzystywane już w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Ponadto moment wykupu przypadał na okres, w którym działalność gospodarcza była już zawieszona.

Aktualnie, Wnioskodawczyni zamierza sprzedać auto. Tym samym, ewentualna sprzedaż nastąpi po upływnie znacznie dłuższego okresu czasu, aniżeli sześć miesięcy licząc od zakończenia miesiąca, w którym nastąpił moment wykupu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż wykupionego z leasingu na cele osobiste auta, spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług?
2. Czy sprzedaż wykupionego z leasingu na cele osobiste auta, po upływie ponad sześciu miesięcy, licząc od zakończenia miesiąca, w którym nastąpił moment wykupu, spowoduje powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania Nr 2, dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie pytania oznaczonego Nr 1, dotyczącego podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowe jest Jej stanowisko, zgodnie z którym sprzedaż wykupionego z leasingu na cele osobiste auta po upływie ponad sześciu miesięcy, licząc od zakończenia miesiąca, w którym nastąpił moment wykupu, nie spowoduje powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „ustawa o PIT”) w art. 10 ust. 1 wskazuje, że źródłami przychodów m.in. są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza - pkt 3.;
  

• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 (lit. d) innych rzeczy) - pkt 8.
  

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Wnioskodawczyni wykupiła przedmiot leasingu na cele osobiste, niezwiązane z działalnością gospodarczą. Faktura dokumentująca zakup nie została rozliczona w działalności gospodarczej, samochód nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i od momentu wykupu nie był wykorzystywany do działalności gospodarczej.

W związku z tym, jeżeli od momentu wykupu auta na cele osobiste, samochód ten nie był składnikiem majątku w firmie Wnioskodawczyni oraz nie był wykorzystywany do działalności gospodarczej, to nie ma tu zastosowania art. 14 ust. 1 i ust. 2, ani art. 14 ust. 2 pkt 3 ustawy o PIT i tym samym nie będzie to przychód, o którym mówi art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Zatem, przychód ze sprzedaży auta nie będzie dotyczył przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Ponadto, ewentualna sprzedaż samochodu nastąpi po upływie ponad pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpił wykup tego samochodu z leasingu operacyjnego na cele osobiste Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o którym mówi art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o PIT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż auta po upływie ponad pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpił wykup, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów. Jednym ze źródeł przychodów jest wymieniona w pkt 3 pozarolnicza działalność gospodarcza. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Odrębnym od pozarolniczej działalności gospodarczej źródłem przychodu jest wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Wyłączenie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 obejmuje w szczególności te składniki majątku, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej lub zostały z niej wycofane, a przy tym spełniają warunki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1, a więc podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadziła pozarolniczą jednoosobową działalność gospodarczą od dnia (…) października 2013 r. W dniu 28 lutego 2018 r. dokonała zawieszenia prowadzonej działalności gospodarczej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w dniu (…) listopada 2015 r., Wnioskodawczyni zawarła umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem był samochód osobowy dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Raty leasingowe były księgowane w kosztach działalności gospodarczej w kwocie netto oraz dokonywano odliczenia podatku od towarów i usług od rat leasingowych w wysokości 50%. W październiku 2018 r. nastąpiło zakończenie umowy leasingu i zgodnie z warunkami tej umowy, Wnioskodawczyni przysługiwało prawo wykupu auta. Faktura dokumentująca wykup została wystawiona na Wnioskodawczynię, jako osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni wykupiła auto po zakończeniu umowy leasingu i postanowiła nie wykorzystywać go do działalności gospodarczej i przeznaczyć go w momencie wykupu na cele osobiste. Zgodnie z fakturą dokumentującą zakup auta data sprzedaży to (…) października 2018 r. Wnioskodawczyni nie wprowadziła auta do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych firmy, a poniesiona tytułem wykupu opłata nie została zaliczona do kosztów podatkowych firmy. Od momentu wykupu auto nie było wykorzystywane w działalności gospodarczej. Ponadto moment wykupu przypadał na okres, w którym działalność gospodarcza była już zawieszona. Wnioskodawczyni zamierza sprzedać auto. Tym samym ewentualna sprzedaż nastąpi po upływnie znacznie dłuższego okresu czasu, aniżeli sześć miesięcy licząc od zakończenia miesiąca, w którym nastąpił moment wykupu.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy wykupiony po zakończeniu umowy leasingu samochód nie będzie wykorzystywany przez Wnioskodawczynię w działalności gospodarczej i nie zostanie zaliczony do składników majątku tej działalności, wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód uzyskany ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowił przychodu z działalności gospodarczej. Wówczas skutki podatkowe sprzedaży takiego samochodu należy rozważyć pod kątem powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) tej ustawy, czyli odpłatnego zbycia rzeczy.

W konsekwencji, planowana sprzedaż samochodu nie będzie skutkować powstaniem przychodu z tego źródła, skoro nastąpi po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie. Wobec powyższego, obowiązek podatkowy nie powstanie, ponieważ zbycie samochodu będzie miało miejsce po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie tego samochodu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różnić od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.