2021.09.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.462.2021.1.MM
z 13 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2021 r. (data wpływu 29 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty napiwków – jest nieprawidłowe .

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty napiwków.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe .

Wnioskodawca (zwany dalej również Spółką) prowadzi na terytorium Polski działalność w zakresie usług restauracyjnych. Jest on czynnym podatnikiem VAT.

Usługi oferowane Klientom rozliczane są w oparciu o ogólnodostępny cennik (menu) lub z umów (imprezy zorganizowane) z Klientem, w oparciu o te umowy. Kwoty te zawierają w sobie podatek VAT naliczony zgodnie z obowiązującymi w danym czasie przepisami. Częstą praktyką w punktach gastronomicznych Spółki jest przyznawanie przez Klientów napiwków obsługującym ich pracownikom. W przypadku Klientów Spółki kwoty te mają charakter dobrowolny. Ich przyznanie zależy tylko i wyłącznie od uznania Klienta, jego oceny i dobrej woli. Klient decyduje, czy zamierza przyznać dobrowolny napiwek w dowolnej wysokości.

Przyznanie takiej uznaniowej kwoty będącej formą wyrazu satysfakcji z obsługi ma miejsce w różnej formie (sytuacje):

Pozostawienie reszty lub innej kwoty gotówki po rozliczeniu rachunku gościa, jeśli Klient zdecyduje o wyższej lub niższej wysokości dobrowolnego napiwku;
Na prośbę Klienta przy dokonywaniu płatności za rachunek. Klient mówi ile chce przyznać napiwku, a Kelner dolicza kwotę poprzez jej doliczenie przy płatności terminalem (kwota z rachunku plus kwota napiwku). W takiej sytuacji, kwotę napiwku po dokonaniu obciążenia pobiera za zgodą managera w gotówce z kasy restauracji. Pobrane w ten sposób kwoty są rejestrowane przez managera poprzez wpisanie imienia i nazwiska kelnera, kwoty przekazanego napiwku, daty i numeru transakcji oraz podpisu kelnera. Na zestawieniu podpisywanym przez kelnera musi być wyraźnie napisane, że sumaryczna, roczna kwota pobranych przez kelnera napiwków w jakiejkolwiek formie stanowi jego „dochód z innych źródeł", który jest zobowiązany ująć w swojej rocznej deklaracji podatkowej i opodatkować.

Miesięczne zestawienie tak pobranych napiwków manager przekazuje do księgowości. Warunkiem niezbędnym do takiego postępowania jest bezwzględne przypisanie każdego pobranego w ten sposób napiwku, w całości jednemu kelnerowi obsługującemu danego klienta oraz wskazana wyżej rejestracja takiego zdarzenia. Stosowane przez Spółkę systemy sprzedażowe pozwalają określić i jednoznacznie przypisać kwoty poszczególnych przydzielonych napiwków konkretnym pracownikom.

Kelnerzy są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę oraz są polskimi rezydentami podatkowymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania .

Czy zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, otrzymany przez Kelnera napiwek stanowi po jego stronie przychód z innych źródeł?
Czy zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca jest zobowiązany pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, w przypadku otrzymania przez Kelnera napiwku?

Zdaniem Wnioskodawcy – otrzymane przez Kelnerów napiwki stanowią przychód z innych źródeł. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania zaliczek na podatek dochodowy od przychodu podatnika pochodzącego z tytułu otrzymanego napiwku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody, niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Natomiast w myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Napiwki otrzymane przez pracowników zawsze stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Mogą jednak stanowić przychód ze stosunku pracy (art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), bądź przychód z tzw. innych źródeł (art. 20 ust. 1 tej ustawy). O zakwalifikowaniu napiwków do jednego z wyżej wymienionych źródeł decyduje sposób ich otrzymania.

W przypadku, gdy rachunek wystawiony dla klienta nie zawiera kwoty napiwku, który jest wręczany pracownikowi bezpośrednio przez klienta, to napiwek stanowi dla pracownika przychód z innych źródeł (art. 20 ww. ustawy o podatku dochodowym) wykazywany w rocznym zeznaniu podatkowym, łącznie z dochodami z pozostałych źródeł (por. interpretację Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź-Bałuty z dnia 27 lutego 2004 r. USB XVI-412/152/2004).

Napiwki uiszczone kartą bankową również mogą być kwalifikowane jako przychody z innych źródeł. Przy czym w takiej sytuacji należy spełnić pewne szczególne warunki, w szczególności konieczna jest alokacja danego napiwku do konkretnego kelnera. Wprowadzenie systemu alokacji środków do konkretnych osób wskazanych przez klienta spowoduje, że otrzymane przez kelnerów napiwki traktowane będą jako indywidualny przychód kelnera. Powyższe przychody nie będą traktowane jako przychód pracodawcy (Spółki), a co za tym idzie nie będą rodziły po jego stronie żadnych obowiązków podatkowych w momencie ich wpłacenia przez klienta, jak i w podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie ich przekazania kelnerowi (por. pismo z dnia 7 lipca 2008 r. Izby Skarbowej w Warszawie IPPB1/415-430/08-2/JK).

W orzecznictwie przyjmuje się, że o zakwalifikowaniu napiwku do wynagrodzenia z umowy o pracę mogą zdecydować również postanowienia regulaminu wynagrodzenia, czy też umowy o pracę (por. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 3 czerwca 2008 r. I SA/Gd 46/08 (LEX nr 479876). Jeśli są one wyłączone z wynagrodzenia z umowy o pracę winny być opodatkowane jako przychód z innych źródeł.

Reasumując można przyjąć, że możliwość alokacji napiwku do konkretnego pracownika powoduje, że kwota ta będzie uznawana za przychód z innych źródeł.

Z uwagi na fakt, że zgodnie z opisanym stanem faktycznym napiwki będą kwalifikowane jako przychody z innych źródeł, Wnioskodawca uważa, że kelnerzy (jego pracownicy) powinni sami rozliczyć podatek z tego tytułu. Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wymienił źródła przychodów, w pkt 1 wskazując stosunek pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 tej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ponadto wskazać należy, że w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca (zwany dalej również Spółką) prowadzi na terytorium Polski działalność w zakresie usług restauracyjnych. Jest on czynnym podatnikiem VAT.

Przyznanie takiej uznaniowej kwoty będącej formą wyrazu satysfakcji z obsługi ma miejsce w różnej formie (sytuacje):

Pozostawienie reszty lub innej kwoty gotówki po rozliczeniu rachunku gościa, jeśli Klient zdecyduje o wyższej lub niższej wysokości dobrowolnego napiwku;
Na prośbę Klienta przy dokonywaniu płatności za rachunek. Klient mówi ile chce przyznać napiwku, a Kelner dolicza kwotę poprzez jej doliczenie przy płatności terminalem (kwota z rachunku plus kwota napiwku). W takiej sytuacji, kwotę napiwku po dokonaniu obciążenia pobiera za zgodą managera w gotówce z kasy restauracji. Pobrane w ten sposób kwoty są rejestrowane przez managera poprzez wpisanie imienia i nazwiska kelnera, kwoty przekazanego napiwku, daty i numeru transakcji oraz podpisu kelnera. Na zestawieniu podpisywanym przez kelnera musi być wyraźnie napisane, że sumaryczna, roczna kwota pobranych przez kelnera napiwków w jakiejkolwiek formie stanowi jego „dochód z innych źródeł", który jest zobowiązany ująć w swojej rocznej deklaracji podatkowej i opodatkować.

Kelnerzy są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę oraz są polskimi rezydentami podatkowymi.

Wątpliwości Spółki w opisanych we wniosku okolicznościach budzi fakt powstania obowiązków płatnika w sytuacji gdy:

Kelner otrzymuje napiwek od klienta poprzez pozostawienie reszty lub innej kwoty gotówki po rozliczeniu rachunku gościa, jeśli Klient zdecyduje o wyższej lub niższej wysokości dobrowolnego napiwku;
Na prośbę Klienta, który mówi ile chce przyznać napiwku, Kelner dolicza kwotę przy dokonywaniu płatności za rachunek terminalem (kwota z rachunku plus kwota napiwku).

Podkreślenia wymaga, że określenie prawidłowego źródła przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych związanego z otrzymanym przez pracownika napiwkiem uzależnione zostało od formy otrzymania napiwku, tj. czy otrzymanie napiwku odbywa się za pośrednictwem, czy bez pośrednictwa pracodawcy. W praktyce napiwki mogą być bowiem bezpośrednio otrzymywane przez pracowników od klientów lub też są gromadzone przez pracodawcę, a następnie dzielone pracownikom według określonych reguł.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedmiotowej sprawy wskazać należy, że w sytuacji, gdy klient przekazuje bezpośrednio kelnerowi kwotę napiwku (i nie jest ona przekazywana do pracodawcy/Wnioskodawcy), to wówczas napiwki te stanowią dla kelnera przychód z innych źródeł, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Natomiast w sytuacji gdy wartość napiwku doliczana jest do płatności terminalem, zaś kelner kwotę napiwku po dokonaniu obciążenia pobiera za zgodą managera w gotówce z kasy restauracji czyli napiwek najpierw trafia do pracodawcy, a następnie wypłacany jest kelnerowi, napiwki te stanowią przychód ze stosunku pracy i podlegają opodatkowaniu łącznie z wynagrodzeniami za pracę kelnera, zaś Spółka – jako płatnik – ma obowiązek pobrania od tych napiwków zaliczki na podatek zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin