Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.516.2021.2.ICZ
z 14 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 czerwca 2021 r. (data wpływu 14 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania otrzymanych środków pieniężnych z tytułu dobrowolnych wpłat przez osoby fizyczne korzystające z toalet w centrach handlowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2021 r., do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania otrzymanych środków pieniężnych z tytułu dobrowolnych wpłat przez osoby fizyczne korzystające z toalet w centrach handlowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka, Wnioskodawca, jest spółką będącą polskim rezydentem podatkowym, zarejestrowaną w Polsce jako podatnik VAT czynny. Spółka świadczy m. in. usługi sprzątania galerii handlowych. Z tego tytułu, Spółka wystawia faktury VAT, które uwzględniane są następnie w kalkulacji podatku dochodowego od osób prawnych (przychód należny) oraz podatku od towarów i usług (obrót oraz podatek VAT należny).

Zgodnie z zawartymi przez Wnioskodawcę umowami z operatorami centrów handlowcach, wynagrodzenie z tytułu utrzymania czystości toalet nie są kalkulowane odrębnie w kontrakcie.

Zgodnie z przyjętymi w centrach handlowych zasadami, toalety, co do zasady, są bezpłatne dla klientów galerii. Niemniej, przed wejściem do toalet umieszczana jest informacja, zgodnie z którą, korzystający może złożyć dobrowolną opłatę za skorzystanie z toalety. Korzystający uiszczają taką opłatę według uznania co do kwoty, często w walutach innych niż polski złoty. Opłaty te zbierane są przez personel Spółki i na zakończenie miesiąca wpłacane do kasy Wnioskodawcy (co udokumentowane jest odpowiednim dowodem KP z datą z tego samego dnia).

Z tych środków Spółka powinna pokryć koszty pracy (wynagrodzenia) personelu obsługujących toalety.

W związku z powyższym opisem, w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie oznaczone we wniosku nr 2:

Czy otrzymane środki pieniężne (dobrowolne opłaty) powinny być uznane za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przy czym, zgodnie z art. 8 ust. 1 tejże ustawy, „Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7,

w tym również: przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa”.

Przy czym, zgodnie z ust. 2 cytowanego artykułu, „Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika”.
   
   

Obowiązek podatkowy, w myśl art. 19 ust. 1 u.p.t.u. powstaje z chwilą wykonania usługi.

Natomiast, zgodnie z art. 29a ust. 1 „Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika”. Przy czym, w myśl ust. 5 cytowanego artykułu, „W przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika”.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, że korzystający z toalet mogą, ale nie muszą wnosić dobrowolnej opłaty. Brak wniesienia opłaty nie powoduje, że dana osoba nie może skorzystać z toalety. Tym samym, nie istnieje związek pomiędzy świadczeniem (skorzystaniem z toalety), a wniesioną (bądź nie) opłatą. Nie można w tym wypadku mówić również o jakiejkolwiek ekwiwalentności świadczeń, jak też o umówionym wcześniej wynagrodzeniu w określonej wysokości.

Po drugie, Spółka zaznacza, że pobiera dobrowolne opłaty od korzystających (którzy chcą taką opłatę uiścić), natomiast jej świadczenie nie polega na udostępnieniu toalety klientom centrów handlowych, a jedynie na utrzymaniu czystości w tych toaletach. Tym samym, przedmiot usług Spółki nie jest tożsamy z konsumowanym przez klientów centrów handlowych świadczeniem.

W tym miejscu należy wskazać wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/94 R.J. Tolska v. Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, w którym Trybunał uznał, że „Świadczenie usług jest realizowane za „wynagrodzeniem” w rozumieniu art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady (77/388/EWG) w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych i podlega w związku z tym opodatkowaniu tylko i wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego można mówić o wzajemnym świadczeniu polegającym na tym, że wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę za usługę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługę świadczoną na rzecz usługobiorcy”.

Powszechnie również, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podnosi, że „W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) wypracowany został pogląd (na bazie m.in. orzeczeń w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council, C-16/93 Tolsma, C-174/00 Kennemer Golf), zgodnie z którym aby daną relację można było uznać za świadczenie usług na gruncie VAT, powinny zostać spełnione następujące przesłanki:

1. istnienie świadczenia - konkretnego zachowania się dostawcy usługi, stanowiącego przedmiot czynności,
2. istnienie stosunku prawnego łączącego strony - stosunku zobowiązaniowego pomiędzy podmiotem świadczącym usługę a jej usługobiorcą, na podstawie którego dochodzi do wykonania świadczenia za wynagrodzeniem,
3. istnienie beneficjenta świadczenia - podmiotu, który przez nabycie świadczenia nabywa określoną korzyść,
4. istnienie wynagrodzenia/odpłatności - precyzyjnie określonego wynagrodzenia (wyrażalnego w pieniądzu) należnego w zamian za wykonanie świadczenia (mające zatem charakter ekwiwalenty w stosunku do świadczenia), stanowiącego korzyść dla świadczącego usługę, przy czym, wynagrodzenie to musi mieć bezpośredni związek z usługą, za które jest wypłacane.
   
   

Dla uznania danej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, konieczne jest spełnienie wszystkich powyższych warunków łącznie. W przypadku, gdy choćby jeden z wyżej wymienionych warunków nie został spełniony (np. wynagrodzenia/odpłatności), wówczas czynność nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT” (tak na przykład Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 10 grudnia 2019 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.495.2019.2.IZ/KOM).

Biorąc powyższe pod uwagę, w opinii Spółki, otrzymane dobrowolne opłaty nie stanowią wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług, które podlegałoby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tym bowiem przypadku, nie są spełnione wskazane powyżej przesłanki, a mianowicie:

• Spółka nie dokonuje żadnego świadczenia na rzecz osób korzystających z toalet;
• pomiędzy Wnioskodawcą a osobami korzystającymi z toalet nie istnieje stosunek zobowiązaniowy, na podstawie którego dochodziłoby do świadczenia usług za wynagrodzeniem;
• osoby korzystające z toalet nie są beneficjentami świadczenia wykonywanego przez Spółkę;
• nie istnieje określone precyzyjnie wynagrodzenie, które korzystający z toalet byliby zobowiązani zapłacić.
  
  

Tym samym, otrzymane przez Spółkę dobrowolne opłaty nie podlegają opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, w zakresie podatku od towarów i usług, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (…) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy zauważyć, że z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że dostawa towarów i świadczenie usługi co do zasady podlegają opodatkowaniu wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Obydwa warunki muszą być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wskazać należy, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council TSUE stwierdził, że czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W konsekwencji należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie jest usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy podkreślić, że przepisy dotyczące funkcjonowania podatku VAT w krajach członkowskich Unii Europejskiej podlegają harmonizacji na zasadach określonych w Dyrektywie 2006/112/WE/Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1, z późn. zm.).

Uszczegółowieniem zasad obowiązywania i funkcjonowania podatku VAT określonych w dyrektywie są wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

TSUE w wyroku z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG wskazał, że „(…) w ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT (zob. wyrok z dnia 29 października 2009 r. w sprawie C-246/08 Komisja przeciwko Finlandii, Zb.Orz. s. I-10605, pkt 43). W tym świetle świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy VAT, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy (ww. wyrok w sprawie MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring, pkt 47). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „świadczenie usług dokonywane odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem (wyrok z dnia 29 lipca 2010 r. w sprawie C-40/09 Astra Zeneca UK, Zb. Orz. s. I-7505, pkt 27 i przytoczone orzecznictwo)” (pkt 17-19).

W wyroku z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie C-151/13 Le Rayon d’Or SARL przeciwko Ministre de l’Économie et des Finances Trybunał wskazał, że „(…) aby świadczenie usług mogło być uznane za „odpłatne” w rozumieniu tej dyrektywy, nie wymaga ona, aby świadczenie wzajemne za taką usługę było uzyskane bezpośrednio od jej odbiorcy. Świadczenie wzajemne może pochodzić także od osoby trzeciej (zob. podobnie wyrok Loyalty Management UK i Baxi Group, C-53/09 i C-55/09, EU:C:2010:590, pkt 56)” (pkt 34).

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez dokonującego dostawy/świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy odpowiednio za odpłatną dostawę towarów/odpłatne świadczenie usług określone w art. 7 i w art. 8 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Należy również wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy danym świadczeniem, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z przedstawionego w złożonym wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca świadczy m. in. usługi sprzątania galerii handlowych. Z tego tytułu wystawia faktury VAT.

Zgodnie z zawartymi przez Spółkę umowami z operatorami centrów handlowcach, wynagrodzenie z tytułu utrzymania czystości toalet nie jest kalkulowane odrębnie w kontrakcie.

Zgodnie z przyjętymi w centrach handlowych zasadami, toalety, co do zasady, są bezpłatne dla klientów galerii. Niemniej, przed wejściem do toalet umieszczana jest informacja, zgodnie z którą, korzystający może złożyć dobrowolną opłatę za skorzystanie z toalety. Korzystający uiszczają taką opłatę według uznania co do kwoty, często w walutach innych niż polski złoty. Opłaty te zbierane są przez personel Spółki i na zakończenie miesiąca wpłacane do kasy Spółki (co udokumentowane jest odpowiednim dowodem KP z datą z tego samego dnia).

Wątpliwość Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług dotyczy opodatkowania otrzymanych środków pieniężnych.

Z cytowanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przesłanką uznania danego zdarzenia za opodatkowane VAT świadczenie usługi za wynagrodzeniem jest istnienie stosunku prawnego pomiędzy świadczącym usługę i jej beneficjentem, z którego wynika świadczenie wzajemne, w postaci wynagrodzenia płatnego przez beneficjenta usługi na rzecz usługodawcy.

Aby odpowiedzieć na zawarte we wniosku pytanie, należy przeanalizować, czy wpłacane środki pieniężne otrzymywane od osób korzystających z toalet w centrach handlowych stanowią zapłatę za wykonaną usługę oraz czy klienta korzystającego z toalety łączy ze Spółką stosunek zobowiązaniowy dot. świadczenia usług.

Jak wyżej wskazano, przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest m.in. usługa utrzymania czystości toalet w centrach handlowych, jednakże za wykonaną przez Wnioskodawcę usługę - utrzymania czystości toalet - wynagrodzenie wypłaca kontrahent – centrum handlowe, z którym łączy Spółkę umowa cywilnoprawna regulująca kwestię wypłaty wynagrodzenia i sposób wykonania tej usługi.

Osoba fizyczna korzystająca z toalety nie ma obowiązku wpłaty środków pieniężnych za korzystanie z toalety. Środki pieniężne wpłacane przez osoby fizyczne są dobrowolne.

Wobec tego Spółka nie świadczy usług na rzecz osób fizycznych korzystających z toalet, z którymi można by powiązać otrzymywane przez Wnioskodawcę środki pieniężne. Zatem ww. wpłat nie można również uznać za wynagrodzenie z tytułu świadczenia usługi.

Tym samym z uwagi na fakt, że między Spółką a osobą korzystającą z toalety nie dochodzi do zawarcia żadnej umowy (korzystanie jest bezpłatne, środki pieniężne są wpłacane dobrowolnie, środki pieniężne są wpłacane w dobrowolnej wysokości) otrzymane przez Państwa środki pieniężne nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako wynagrodzenie z tytułu odpłatnego świadczenia usług. Między stronami nie zachodzi bowiem stosunek prawny, w ramach którego wpłacona kwota odpowiadałaby realnej wartości świadczenia.

Wobec powyższego w zaistniałej sytuacji otrzymane przez Wnioskodawcę środki pieniężne wpłacone przez klientów dobrowolnie nie stanowią zatem płatności z tytułu świadczenia usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i nie będą więc podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy w kwestii objętej pytaniem nr 2 jest prawidłowe.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (zagadnienie objęte pytaniem nr 1) jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy niniejsza interpretacja traci swą aktualność.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przypisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinie zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się do błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawą.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.