Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.573.2018.1.MS2
z 29 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2018 r. (data wpływu 7 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zakup okularów korekcyjnych dla córki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zakup okularów korekcyjnych dla córki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest matką 24 letniej córki, która jest osobą niepełnosprawną. Stan ten potwierdza orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 15 czerwca 2018 roku. Jedną z przyczyn niepełnosprawności jest choroba narządu wzroku (oznaczenie 04-O). Niepełnosprawność istnieje od 7 roku życia.

Z powyższego orzeczenia wynika również konieczność zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie według zaleceń lekarza specjalisty. W przypadku córki Wnioskodawczyni jest to konieczność korzystania z okularów korekcyjnych, tj. oprawek okularowych oraz szkieł korekcyjnych. Ponieważ wzrok ulega ciągłemu pogorszeniu, córka Wnioskodawczyni raz na 3 miesiące poddaje się badaniom u specjalisty chorób oczu, który decyduje o zmianie szkieł korekcyjnych na coraz mocniejsze. Córka Wnioskodawczyni jest studentką i okulary są jej niezbędne w nauce oraz najprostszych czynnościach życiowych. W związku z otrzymanym ostatnio zleceniem na zaopatrzenie w środki pomocnicze w zakresie optyki okularowej od lekarza specjalisty chorób oczu, Wnioskodawczyni zakupiła w dniu 29 listopada 2018 r. okulary korekcyjne o szkłach: do dali OP(+ 0,5 cylinder 1,5), OL (- 0,75 cylinder 3,5), do bliży OP (3,25 cylinder, 1,5), OL (2, cylinder 3,5). Na podstawie zakupu wyrobu medycznego, córka Wnioskodawczyni otrzymała fakturę VAT wystawioną na jej dane identyfikacyjne oraz dane sprzedającego oraz kwotę do zapłaty, tj. 570 zł. Wydatek ten został poniesiony w całości przez Wnioskodawczynię i nie został sfinansowany z żadnych innych źródeł, ani też dofinansowany, nie został tez zwrócony w żadnej innej formie.

Córka Wnioskodawczyni jest całkowicie na utrzymaniu Wnioskodawczyni, nie uzyskuje żadnych przychodów, co zgodnie z obowiązującymi przepisami oznacza, że ulga rehabilitacyjna jest odliczana od dochodu Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zakup środka pomocniczego, tj. okularów korekcyjnych może być w zeznaniu podatkowym za 2018 rok odliczone w ramach ulgi rehabilitacyjnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowych od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu m.in. wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

W myśl art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 3 jest posiadanie przez osobę której wydatek dotyczy orzeczenia o stopniu niepełnosprawności przez organ orzekający. Córka Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy wydatki, o których mowa w ust. 7a podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszy Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ani ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ani nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek innej formie. Córka Wnioskodawczyni nie otrzymała dofinansowania na zakup okularów z jakiegokolwiek źródła.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1 ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego i sprzedającego, rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty. W opisanym przypadku jest to faktura VAT, która zawiera wymienione dane. Zatem wydatek, który poniosła Wnioskodawczyni na zakup okularów dla niepełnosprawnej córki, można uznać za wydatki na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018, poz. 1509, z poźn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt (urządzenie, czy narzędzie) musi posiadać właściwości leczniczo-rehabilitacyjne lub ułatwiać tej osobie, ze względu na jej niepełnosprawność, wykonywanie czynności życiowych.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
  

• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu lub ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
  

• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
  
  
  

Do oceny przydatności tego sprzętu w rehabilitacji pomocnym będzie oparcie się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia konkretnej osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami, a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 511, z późn. zm.) rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy rehabilitacja społeczna realizowana jest przede wszystkim przez:

• wyrabianie zaradności osobistej i pobudzanie aktywności społecznej osoby niepełnosprawnej,
  

• wyrabianie umiejętności samodzielnego wypełniania ról społecznych,
  

• likwidację barier, w szczególności architektonicznych, urbanistycznych, transportowych, technicznych, w komunikowaniu się i dostępie do informacji,
  

• kształtowanie w społeczeństwie właściwych postaw i zachowań sprzyjających integracji z osobami niepełnosprawnymi.
  
  
  

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że córka Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną. Stan ten potwierdza orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o z dnia 15 czerwca 2018 roku. Jedną z przyczyn niepełnosprawności jest choroba narządu wzroku. Niepełnosprawność istnieje od 7 roku życia. W związku z otrzymanym ostatnio zleceniem na zaopatrzenie w środki pomocnicze w zakresie optyki okularowej od lekarza specjalisty chorób oczu, Wnioskodawczyni zakupiła w dniu 29 listopada 2018 r. okulary korekcyjne. Na podstawie zakupu wyrobu medycznego, córka Wnioskodawczyni otrzymała fakturę VAT wystawioną na jej dane identyfikacyjne oraz dane sprzedającego oraz kwotę do zapłaty, tj. 570 zł. Wydatek ten został poniesiony w całości przez Wnioskodawczynię i nie został sfinansowany z żadnych innych źródeł, ani też dofinansowany, nie został tez zwrócony w żadnej innej formie. Córka Wnioskodawczyni jest całkowicie na utrzymaniu Wnioskodawczyni, nie uzyskuje żadnych przychodów, co zgodnie z obowiązującymi przepisami oznacza, że ulga rehabilitacyjna jest odliczana od dochodu Wnioskodawczyni.

Jak już wcześniej wskazano, warunkiem koniecznym do odliczenia ulgi rehabilitacyjnej, jest m.in. utrzymywanie niepełnosprawnego dziecka (dzieci). Utrzymywać to znaczy zapewnić środki do życia, ponosić koszty związane z czyimś wyżywieniem, mieszkaniem i innymi potrzebami.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności, stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że wymieniony we wniosku wydatek, poniesiony przez Wnioskodawczynię na zakup okularów korekcyjnych przeznaczonych dla córki, stanowi wydatek na indywidualny sprzęt niezbędny w rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych oraz odpowiadający potrzebom wynikającym z niepełnosprawności córki Wnioskodawczyni. Dziecko cierpi bowiem na chorobę narządu wzroku. Opisany we wniosku wydatek spełnia zatem przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy i może być odliczony od dochodu Wnioskodawczyni w rocznym zeznaniu podatkowym, jako wydatek poniesiony na cele rehabilitacyjne, o ile spełnione zostaną pozostałe warunki, o których mowa wyżej, w tym m.in. warunek udokumentowania i sfinansowania poniesionego wydatku. W przypadku, gdy z ulgi ma skorzystać osoba mająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, to dokument stwierdzający poniesienie wydatku uprawniającego do odliczenia, może być wystawiony na osobę niepełnosprawną, jak i na osobę, która utrzymuje osobę niepełnosprawną. Powyższe wydatki, będące wydatkami na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.