Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.454.2018.2.MM
z 1 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2018 r. (data wpływu 26 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 stycznia 2019 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 18 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości korzystania z ulg w podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem nr 0115-KDIT2-2.4011.454.2018.1.RS z dnia 10 stycznia 2018 r. wezwano Wnioskodawcę do usunięcia stwierdzonych braków formalnych. Ww. wniosek uzupełniony został pismem z dnia 17 stycznia 2019 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 18 stycznia 2019 r.).

We wniosku oraz w piśmie uzupełniającym przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 7 stycznia 1992 r. zostało wydane przez Rejonową Wojskową Komisję Lekarską orzeczenie w sprawie zdolności do służby wojskowej, na mocy którego Wnioskodawca został zaliczony do trzeciej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia oraz do trzeciej grupy inwalidów w związku ze służbą wojskową. Orzeczenie zostało wydane na trwałe – bez terminu i na dzień złożenia wniosku o wydanie interpretacji nie utraciło mocy.

Jednakże z uwagi na pogorszenie stanu zdrowia Wnioskodawcy – na jego wniosek – Wojskowa Komisja Lekarska w dniu 27 listopada 2018 r. wydała nowe orzeczenie, na mocy którego przyznano Wnioskodawcy I grupę inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia oraz III grupę inwalidztwa w związku ze służbą wojskową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisane inwalidztwo III grupy przyznane orzeczeniem z 1992 r. przez Wojskową Komisję Lekarską pozwala na odliczenie wydatków z tytułu używania samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawcy w ramach ulgi rehabilitacyjnej od 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r., Nr 14, poz. 92) ważne orzeczenie o zaliczeniu do III grupy inwalidztwa wydane przed 1 stycznia 1998 r. przez komisje lekarskie MON lub MSWiA, przekłada się na następujące stopnie niepełnosprawności:

• orzeczenie o zaliczeniu do III grupy inwalidztwa w związku ze służbą i jednoczesnym orzeczeniem inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia traktowane jest na równi z lekkim stopniem niepełnosprawności.

W związku z powyższym – w ocenie Wnioskodawcy – spełniony jest warunek niezbędny do korzystania z prawa do odliczenia wydatków związanych z używaniem przez niego samochodu osobowego stanowiącego jego własność w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.) – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Ww. przepis – w brzmieniu wskazanym powyżej został wprowadzony na mocy art. 1 pkt 16 lit. b), tiret drugi ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U z 2017 r., poz. 2175 z późn. zm.) i stosownie do art. 4 pkt 1 tej ustawy przepis ten stosuje się do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
      
      
      
   
   
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
      

Natomiast z art. 26 ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Jednocześnie stosownie do art. 62 ust. 1 z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 511 z późn. zm.), osoby, które przed dniem wejścia w życie ustawy zostały zaliczone do jednej z grup inwalidów, są osobami niepełnosprawnymi w rozumieniu ustawy, jeżeli przed tą datą orzeczenie o zaliczeniu do jednej z grup inwalidów nie utraciło mocy.

Stosownie natomiast do art. 3 ust. 1 ww. ustawy, ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą:

1. znaczny;
2. umiarkowany;
3. lekki.

Z art. 62 ust. 2 pkt 3 tej ustawy wynika zaś, że orzeczenie o zaliczeniu do III grupy inwalidów traktowane jest na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności.

Art. 62 nie precyzuje podstawy prawnej orzeczenia ani nie wskazuje organu kompetentnego do jego wydania. Dlatego też należy uznać, że również orzeczenia tzw. resortowych komisji lekarskich - wydane przed dniem 1 stycznia 1998 r. o grupie inwalidzkiej – powinny być traktowane jako orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

Należy podkreślić, że zrównanie orzeczeń o grupie inwalidztwa z orzeczeniami o stopniu niepełnosprawności dotyczy tylko i wyłącznie orzeczeń wydanych przed 1 stycznia 1998 r., które przed tą datą nie utraciły ważności.

Natomiast zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (t. j. Dz. U. z 1983 r. Nr 29, poz.139) - obowiązującej w dniu wydania Wnioskodawcy orzeczenia przez Rejonową Wojskową Komisję Lekarską - ustala się trzy grupy inwalidów:

1. I grupa - obejmująca żołnierzy, którzy wskutek naruszenia sprawności organizmu są niezdolni do zawodowej służby wojskowej i do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia oraz wymagają opieki innej osoby,
2. II grupa - obejmująca żołnierzy, którzy wskutek naruszenia sprawności organizmu są niezdolni do zawodowej służby wojskowej i do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia, lecz nie wymagają opieki innej osoby,
3. III grupa - obejmująca żołnierzy, którzy wskutek naruszenia sprawności organizmu zostali uznani za niezdolnych do zawodowej służby wojskowej, ale są zdolni do wykonywania zatrudnienia przy wykorzystaniu częściowej zdolności do pracy oraz posiadanych kwalifikacji ogólnych i przygotowania zawodowego.

Ww. ustawa utraciła moc na podstawie art. 59 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2225 z późn. zm.).

Jak wynika z opisu stanu faktycznego w dniu 7 stycznia 1992 r. zostało wydane przez Rejonową Wojskową Komisję Lekarską orzeczenie w sprawie zdolności do służby wojskowej, na mocy którego Wnioskodawca został zaliczony do trzeciej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia oraz do trzeciej grupy inwalidów w związku ze służbą wojskową. Orzeczenie zostało wydane na trwałe – bez terminu i na dzień złożenia wniosku o wydanie interpretacji nie utraciło mocy.

Jednakże z uwagi na pogorszenie stanu zdrowia Wnioskodawcy – na jego wniosek – Wojskowa Komisja Lekarska w dniu 27 listopada 2018 r. wydała nowe orzeczenie, na mocy którego przyznano Wnioskodawcy I grupę inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia oraz III grupę inwalidztwa w związku ze służbą wojskową.

Mając na uwadze powyżej zacytowane przepisy prawne stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca - na mocy orzeczenia wydanego w dniu 7 stycznia 1992 r., tj. przed dniem 1 stycznia 1998 r. zaliczony został do III grupy inwalidztwa w związku ze służbą wojskową oraz trzeciej grupy inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia i jak twierdzi orzeczenie to nie wygasło, to - stosownie do art. 62 ust. 1 i art. 62 ust. 2 pkt 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych, należy uznać, że posiada on orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności. Jeżeli zatem Wnioskodawca ponosi wydatki na używanie samochodu osobowego stanowiącego jego własność (współwłasność), to wydatki poniesione na ten cel od 2017 r. podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł, pod warunkiem, że nie zostały sfinansowane (dofinansowane) Wnioskodawcy ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały mu zwrócone w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wystąpienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie natomiast do treści art. 14na § 2 ww. ustawy, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.