2019.03.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.26.2019.2.AT
z 7 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2019 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 18 lutego 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych w 2017 r. na organizację imprezy plenerowej pn. „…”, związanej zarówno z promocją Gminy, regionu, jak i poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 18 lutego 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych w 2017 r. na organizację imprezy plenerowej pn. „…”, związanej zarówno z promocją Gminy, regionu, jak i poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina … (dalej: Gmina) jest podmiotem zarejestrowanym jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Składa do Naczelnika Urzędu Skarbowego w … comiesięczne deklaracje dla podatku od towarów i usług VAT-7. Gmina w 2017 roku poniosła, udokumentowane fakturami, wydatki na organizację imprezy plenerowej o nazwie „…”. Przedmiotowa impreza plenerowa była związana z działalnością Gminy, występującej w tym zakresie zarówno w charakterze organu władzy, jak i podatnika podatku VAT.). W związku z przedmiotową imprezą dokonywała Ona sprzedaży opodatkowanej, udokumentowanej fakturami VAT, za reklamowanie poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej. Gmina, dokonując sprzedaży w powyższym zakresie występuje w charakterze podatnika podatku VAT w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zmianami - dalej: u.p.t.u.). Podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT świadczenia reklamowania poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej są przez nią dokumentowane i ewidencjonowane jako sprzedaż towarów i usług, i podlegają opodatkowaniu VAT.

Wstęp na imprezę plenerową o nazwie „…” był dla jego uczestników nieodpłatny. Nieodpłatny wstęp na ww. imprezę był możliwy dzięki sprzedaży opodatkowanej z tytułu reklamowania poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej.

Głównym celem przedmiotowej imprezy była zarówno promocja Gminy, regionu, jak i poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej. Cel promocyjny poszczególnych przedsiębiorstw nie był celem ubocznym.

Realizacja tego typu imprez, tak jak i sprawy z zakresu wodociągów, zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, cmentarzy gminnych, należy do zadań własnych Gminy.

Gmina nie jest w stanie jednoznacznie przyporządkować poszczególnych wydatków związanych ze wskazaną imprezą plenerową wyłącznie do sprzedaży opodatkowanej VAT, bądź też do czynności zwolnionych, czy niepodlegających opodatkowaniu. Poszczególne wydatki związane z organizacją imprezy nie wiążą się wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi VAT, bądź zwolnionymi, czy niepodlegającymi opodatkowaniu tym podatkiem.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytanie.

Czy Gminie … przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków poniesionych w 2017 roku na organizację imprezy plenerowej o nazwie „…”?

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków poniesionych na organizację imprezy plenerowej o nazwie „…”. Istnieje bowiem bezpośredni związek zakupów ponoszonych w celu zorganizowania przedmiotowej imprezy z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Zgodnie zaś z treścią art. 86 ust. 1 u.p.t.u., w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Z powyższego przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT.

Realizacja zadań własnych Gminy, wynikających z ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 446 ze zmianami), nie wyklucza, iż w ramach tej działalności Gmina nie jest nakierowana również na cele w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 15 ust 1 u.p.t.u., podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie zaś do treści art. 15 ust. 6 u.p.t.u., nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174) – zwanej dalej „ustawą” – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W świetle ust. 2 pkt 1 lit. a) powołanego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z cytowanych powyżej regulacji wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego albo ma zastosowanie 0% stawka podatku. Wskazana norma prawna jest wyrazem zasady neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Ustawodawca formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z aktualnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczające jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Należy zauważyć również, że ustawodawca nie precyzuje jednakże, w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć zatem charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. przez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wydatków mających pośredni związek z działalnością opodatkowaną, jako jeden z aspektów zasady neutralności podatku VAT było także przedmiotem licznych orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. System odliczania podatku VAT – jak wskazuje TSUE m.in. w wyroku z 22 lutego 2001 r. sprawie C-408/98 (Abbey National plc v. Commissioners of Customs Excise) – „(...) ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorców od ciężaru podatku VAT, zapłaconego lub do zapłaty, w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. W konsekwencji wspólny system VAT zapewnia całkowitą neutralność opodatkowania VAT wszelkiej działalności gospodarczej, bez względu na jej cel i rezultat, przy założeniu, że ona sama, co do zasady, podlega opodatkowaniu VAT”.

Zasada neutralności podatku VAT, a także kwestia pośredniego związku pomiędzy podatkiem naliczonym VAT a czynnościami opodatkowanymi jako warunku wystarczającego do zachowania prawa do odliczenia VAT były przedmiotem orzeczeń TSUE m.in.: wyrok z 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95 (Państwo Belgijskie v. Ghent Coal Terminal NV), wyrok z 22 lutego 2001 r. w sprawie C-408/96 (Abbey National pic v. Commissioners of Customs & Excisie), wyrok z 26 maja 2005 r. w sprawie C-465/03 (Kretztechnik AG v. Finanzamt Linz), wyrok z 27 września 2001 r. w sprawie C-16/00 (CIBO Particiationis SA v. Directeur region al des impots du Nord-Pas-de-Calats). TSUE podkreślał, że co do zasady, prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przysługuje podatnikom wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek poniesionych wydatków ze sprzedażą opodatkowaną. Jednakże, brak bezpośredniego związku z konkretną czynnością podlegającą opodatkowaniu nie wyklucza prawa odliczenia podatku VAT w przypadku tzw. kosztów ogólnych działania podatnika, o ile koszty te mogą być przypisane do działalności podatnika podlegającej opodatkowaniu VAT.

Wobec tego w każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Niezależnie od powyższego wskazać także należy, że na podstawie art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie ust. 2c analizowanego artykułu, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

W celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy (art. 86 ust. 2d ustawy).

Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio (art. 86 ust. 2g ustawy).

Zgodnie z art. 86 ust. 2h ustawy, w przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji.

Stosownie do art. 86 ust. 22 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Na podstawie powyższej delegacji zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193). Rozporządzenie to określa w przypadku niektórych podatników sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

W świetle zapisów § 2 pkt 8 rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o jednostkach organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego - rozumie się przez to:

urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego,
jednostkę budżetową,
zakład budżetowy.

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego.

Oznacza to, że w przypadku jednostek samorządu terytorialnego, nie może być ustalany jeden „całościowy” sposób określenia proporcji dla jednostek samorządu terytorialnego jako osoby prawnej, tylko powinny być ustalane odrębnie sposoby określenia proporcji dla jej poszczególnych jednostek organizacyjnych.

Ww. rozporządzenie wprowadza wzory, według których wyznaczane są sposoby określenia proporcji, uznane za najbardziej odpowiadające specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć. Metody te mają charakter „obrotowy”, polegający na ustaleniu „udziałów” z tytułu działalności gospodarczej w całkowitym „obrocie” z tytułu działalności gospodarczej oraz działalności pozostającej poza sferą podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, o czym stanowi art. 15 ust. 6 ustawy.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. takich, które są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem Gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994 z póź.zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 9 i 18 ww. ustawy – zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy: kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami, jak również promocji gminy.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina (czynny podatnik VAT) zrealizowała imprezę plenerową o nazwie „…”. Przedmiotowa impreza była związana z działalnością Gminy, występującej w tym zakresie zarówno w charakterze organu władzy, jak i podatnika podatku VAT. W związku z czym dokonywała sprzedaży opodatkowanej, udokumentowanej fakturami VAT, za reklamowanie poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej. Gmina, dokonując sprzedaży w powyższym zakresie występuje w charakterze podatnika podatku VAT w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Podlegające opodatkowaniu świadczenia reklamowania poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej są przez nią dokumentowane i ewidencjonowane jako sprzedaż towarów i usług, i podlegają opodatkowaniu VAT.

Wstęp na imprezę był dla jego uczestników nieodpłatny. Nieodpłatny wstęp na ww. imprezę był możliwy dzięki sprzedaży opodatkowanej z tytułu reklamowania poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej.

Wnioskodawca podaje, że głównym celem tej imprezy była zarówno promocja Gminy, regionu, jak i poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej, natomiast cel promocyjny poszczególnych przedsiębiorstw nie był celem ubocznym.

Realizacja tego typu imprez należy do zadań własnych Gminy.

Na powyższym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego od udokumentowanych fakturami wydatków związanych z organizacją ww. imprezy plenerowej, wiążącej się zarówno z promocją Gminy, regionu, jak i poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej.

Wnioskodawca uważa, że Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na organizację imprezy plenerowej, oraz że istnieje bezpośredni związek zakupów ponoszonych w celu zorganizowania tej imprezy z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Z poglądem tym można zgodzić się jedynie częściowo.

Z przedstawionych okoliczności bezsprzecznie wynika, że głównym celem zorganizowanej imprezy plenerowej, z tytułu której poniesiono w 2017 r. wydatki udokumentowane fakturami, była promocja Gminy. Adresowana ona była do uczestników, mogących nieodpłatnie skorzystać z tej oferty. Tym samym wpisuje się ona w prowadzenie działalności statutowej, niepodlegającej opodatkowaniu. Zatem w takim przypadku, podatek naliczony w cenie zakupów dokonywanych przez Wnioskodawcę na potrzeby organizacji opisanej we wniosku imprezy plenerowej nie może uprawniać do odliczenia w zakresie, w jakim dotyczy działalności, która ze względu na brak jej gospodarczego charakteru nie należy do zakresu stosowania ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ odliczenie podatku naliczonego jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim zakupy te można przyporządkować działalności gospodarczej podatnika.

Zauważyć należy, że przytoczona w treści wniosku okoliczność wskazująca na to, że głównym celem imprezy jest zarówno promocja Gminy, regionu, jak i poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej, jak również to, że nieodpłatny wstęp uczestników na tą imprezę możliwy był dzięki sprzedaży opodatkowanej z tytułu reklamowania poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej nie jest przesłanką uzasadniającą prezentowaną przez Wnioskodawcę tezę, że cele te są ze sobą równorzędne. Podkreślenia wymaga, że celem statutowym dla Gminy jest m.in. promocja Gminy, nie zaś podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Taki cel nie jest przewidziany pośród zadań statutowych Gminy, o których mowa w powołanym wcześniej art. 7 ustawy o samorządzie gminnym. Wynika to stąd, że nie wpisuje się to w działalność Gminy, dla której zadaniem własnym jest zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. I cele takie ściśle ustawodawca wymienia w ustawie o samorządzie gminnym.

Odmienną kwestią wymagającą analizy na gruncie niniejszej sprawy jest ewentualne istnienie związku pośredniego pomiędzy świadczonymi usługami reklamowymi/promocyjnymi przez Gminę na rzecz poszczególnych przedsiębiorstw a poniesionymi wydatkami służącymi realizacji zadania własnego Gminy. Wnioskodawca powołuje się na okoliczność, iż cel promocyjny tych podmiotów nie był celem ubocznym.

W świetle powołanych regulacji obowiązujących na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, w ocenie Organu, nie każdy zaistniały rodzaj powiązania o charakterze pośrednim przy dokonywaniu świadczeń opodatkowanych, lecz oczywistość oraz bezpośredniość tego powiązania z dokonywaną przez Wnioskodawcę sprzedażą opodatkowaną, może dopiero dawać uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W niniejszej sprawie podkreślenia wymaga, że opodatkowane przychody z tytułu świadczenia usług promocji (reklamy) poszczególnych kontrahentów oraz ich oferty produktowej w związku z organizowaniem imprezy plenerowej będą miały charakter drugorzędny (dodatkowy) w stosunku do podstawowego celu organizowania tej imprezy, tj. zaspokojenia potrzeb mieszkańców w zakresie kultury w połączeniu z celem polegającym na promocji Gminy. Wydatki na realizację działalności statutowej Wnioskodawcy, nie będą spełniać przesłanek uprawniających do odliczenia podatku naliczonego jako że nie mają one związku z czynnościami opodatkowanymi, tj. służą szeroko pojętej działalności kulturalnej i promocyjnej Gminy, co ma służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkańców w tym zakresie. Takie wydatki (zakupy) nie wykazują bezpośredniego związku (nie mają przełożenia) na działalność opodatkowaną realizowaną przez Wnioskodawcę.

Zauważyć również należy, że nie można doszukiwać się bezpośredniego związku zakupu towarów i usług związanych w bliżej nieokreślonym zakresie z czynnościami opodatkowanymi stanowiącymi cel drugorzędny imprezy plenerowej. Wydatki te są jedynie w sposób pośredni związane z czynnościami stanowiącymi uboczny cel tej imprezy, który nie wykazuje nadrzędnego lub równorzędnego celu imprezy. Podkreślić należy zatem jeszcze raz, że w ocenie organu interpretacyjnego opisane we wniosku wydatki nie dotyczą bezpośrednio czynności objętych opodatkowaniem. Skoro mają zasadniczy związek z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu, to nie można doszukiwać się bezpośredniego związku z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

W konsekwencji, w ocenie organu interpretacyjnego, Wnioskodawcy w tym przypadku nie przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku, tj. w 100% z faktur zakupu dotyczących tej imprezy. Zakupy tylko pośrednio i w nieokreślonym zakresie wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi w zakresie promocji kontrahentów oraz ich ofert produktowej. Zastrzec należy, że organizacja opisanej we wniosku imprezy plenerowej wiąże się przede wszystkim z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu. Tym samym w omawianych okolicznościach, nie wystąpił związek przyczynowo-skutkowy, który decydowałby o prawie do odliczenia podatku w pełnym zakresie od wszystkich wskazanych przez Wnioskodawcę zakupów nabytych w ramach realizacji imprezy. O ile nie można wykluczyć, że wspomniane zakupy mogą przyczynić się do uzyskania sprzedaży opodatkowanej, tym niemniej jednak, związek ten nie jest bezpośredni, dostrzegalny i bezsporny, a tylko taki pozwalałby na zrealizowanie przez Wnioskodawcę prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z organizacją ww. imprezy w pełnej wysokości.

Reasumując, Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją imprezy plenerowej jedynie w zakresie w jakim wydatki te wiążą się z czynnościami opodatkowanymi. Skoro – jak wskazano we wniosku – Gmina nie jest w stanie jednoznacznie przyporządkować poszczególnych wydatków związanych z tą imprezą wyłącznie do sprzedaży opodatkowanej, czynności zwolnionych, bądź niepodlegających opodatkowaniu, przy stosownym odliczeniu podatku uwzględnić należało normę art. 86 ust. 2a-2h ustawy i przepisy wydane na podstawie art. 86 ust. 22 ustawy.

W konsekwencji, stanowisko Gminy na tle przedstawionego stanu faktycznego należało uznać całościowo za nieprawidłowe.

W świetle powyższego zaznacza się, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny. Oznacza to, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin