Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.94.2019.2.JG
z 8 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2019 r. (data wpływu 27 lutego 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 18 marca 2019 r. (data wpływu 20 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania obowiązku zapłaty podatku dochodowego z tytułu zbycia nieruchomości, które nabyto w drodze zasiedzenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania obowiązku zapłaty podatku dochodowego z tytułu zbycia nieruchomości, które nabyto w drodze zasiedzenia. Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 12 marca 2019 r. nr 0115 KDIT2 3.4011.94.2019.1.JG wezwano Wnioskodawczynię do ich usunięcia. Wniosek został uzupełniony pismem w dniu 20 marca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni nabyła w drodze zasiedzenia w dniu 1 stycznia 1986 r. prawo własności nieruchomości. Nabycie przedmiotowego prawa zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego w dniu 8 sierpnia 2013 r. Orzeczenie uprawomocniło się 30 sierpnia 2013 r.

Pełnomocnik Wnioskodawczyni zbył nieruchomości w drodze umowy sprzedaży w dniu 25 października 2016 r. nie płacąc podatku dochodowego.

Ponadto w uzupełnieniu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawczyni udzieliła następujących odpowiedzi na pytania zawarte w wezwaniu z dnia 12 marca 2019 r. znak 0115-KDIT2-3.4011.94.2019.1.JG:

Wnioskodawczyni potwierdziła, że data 1 stycznia 1986 r. wskazana we wniosku, jako data nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia, jest datą nabycia własności nieruchomości poprzez zasiedzenie wskazaną w treści postanowienia sądu z dnia 8 sierpnia 2013 r.

Wnioskodawczyni poinformowała również, że odpłatne zbycie nieruchomości nabytych w drodze zasiedzenia nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskazany w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych pięcioletni termin liczony jest od dnia nabycia przez zasiedzenie wskazanego w powyższym postanowieniu, a nie od dnia wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia, czy też od dnia, w którym się ono uprawomocniło?

Zdaniem Wnioskodawczyni wskazany w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, pięcioletni termin liczony jest od dnia nabycia przez zasiedzenie wskazanego w powyższym postanowieniu, a nie od daty wydania tego rozstrzygnięcia, czy też jego uprawomocnienia, dlatego też zbycie nieruchomości w drodze umowy sprzedaży w dniu 25 października 2016 r. nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w ww. ustawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z poźn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy – jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej, to jej zbycie po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Mając na względzie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.), w szczególności zaś Działu III, Tytułu I Księgi drugiej tej ustawy, nabycie własności może nastąpić m.in. poprzez jej przeniesienie w wyniku umowy, zasiedzenia bądź też w wyniku innych zdarzeń.

W opisie wniosku i jego uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że zgodnie z wydanym w dniu 8 sierpnia 2013 r. postanowieniem sądu, w dniu 1 stycznia 1986 r. nabyła przez zasiedzenie prawo własności nieruchomości. Przedmiotowe postanowienie uprawomocniło się 30 sierpnia 2013 r., a Wnioskodawczyni w dniu 25 października 2016 r. sprzedała powyższą nieruchomość.

Zgodnie z art. 172 § 1 i § 2 ww. Kodeksu cywilnego – posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). W takim przypadku nabycie nieruchomości następuje po upływie trzydziestu lat.

Zasiedzenie jest zatem instytucją, która sankcjonuje trwający od dłuższego czasu stan faktyczny posiadania i jest sposobem nabywania własności. Warunkami niezbędnymi do zasiedzenia jest posiadanie samoistne i nieprzerwane oraz odpowiedni upływ czasu. Przy spełnieniu powyższych przesłanek posiadacz nabywa prawo własności.

Warunkiem nabycia własności nie jest natomiast orzeczenie sądu stwierdzające nabycie własności. Orzeczenie takie stanowi potwierdzenie nabycia własności i jest orzeczeniem deklaratywnym, czyli stwierdzającym zaistnienie pewnych faktów, na które można się powołać w celu, np. dokonania wpisu prawa własności do księgi wieczystej. W jego treści jest wskazywana data nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia (tj. moment, na jaki spełnione zostały przesłanki zasiedzenia). Datą nabycia własności nieruchomości nie jest natomiast data postanowienia o zasiedzeniu ani też data uprawomocnienia się postanowienia sądu.

Wobec wyżej przytoczonych przepisów prawa należy stwierdzić, że nabycie przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości nastąpiło w dniu 1 stycznia 1986 roku.

W związku z powyższym bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, tj. od końca 1986 roku, w związku z tym pięcioletni okres licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie upłynął 31 grudnia 1991 r.

Skoro zbycie przedmiotowych nieruchomości, nie zostało dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej i nastąpiło w drodze umowy sprzedaży zawartej w dniu 25 października 2016 r. nie stanowiło źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w ww. przepisie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

• daty nabycia nieruchomości w drodze zasiedzenia, od której należy liczyć pięcioletni termin, w którym odpłatne zbycie jest źródłem opodatkowanego przychodu oraz
• braku opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodu uzyskanego z dokonanej w dniu 25 października 2016 r. sprzedaży tych nieruchomości
  
  
  - jest prawidłowe.
  

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.