Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.112.2019.3.KR
z 19 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 12 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 kwietnia 2019 r. (data wpływu 15 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w zwróconej nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w zwróconej nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 25 marca 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.112.2019.2.KR, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 25 marca 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 2 kwietnia 2019 r.). W dniu 15 kwietnia 2019 r. (nadano w dniu 9 kwietnia 2019 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca (A.S.) jest następcą prawnym J. i J. G. Nabyli oni w dniu 31 lipca 1944 r. działkę o powierzchni 785,8 m² przy ulicy …, dawnej ulicy … w ….. Działka kupiona przez dziadków Wnioskodawcy została upaństwowiona dekretem ….6 października 1945 r. Po wojnie owdowiały J.G. oraz jego córki K.K. i A.S. (matka Wnioskodawcy), złożyli w dniu 16 lutego 1949 r. wniosek o przyznanie prawa własności czasowej, czyli prawa dzierżawy wieczystej. Ostatecznie wniosek został rozpatrzony pozytywnie przez Biuro Gospodarki Nieruchomościami. Decyzją nr …. wydaną przez Prezydenta miasta dnia 20 listopada 2009 r. zwrócono spadkobiercom: M.S., A.S., K.K., E.K.-Ł. i E.A. działkę nr 61/1, o powierzchni 68 m², oddając ją w użytkowanie wieczyste na mocy aktu notarialnego – repertorium … z dnia 8 lipca 2010 r. Działka nr 51/1 stanowi część pierwotnie zakupionej w 1944 r. działki … dz. 52. Pozostała część działki nr 52 weszła w skład nowej działki nr 47, na której …. od 1963 r. prowadził w budynku wyprawę skór. W 2009 r. zwrócono działkę nr 47/4 o powierzchni 584 m². Niestety nie było możliwe przyznanie spadkobiercom prawa dzierżawy wieczystej na mocy aktu notarialnego, ponieważ trwał jeszcze proces sądowy między … a rodziną …, która ostatecznie opuściła teren działek nr 47/4 i nr 47/5 w listopadzie 2003 r. W lipcu 2015 r. pozostawiony budynek produkcyjny został zburzony. W roku następnym dokonano ponownie pomiarów geodezyjnych działki nr 47 z podziałem i uaktualnioną mapą, która została zatwierdzona decyzją Prezydenta miasta. Następcy prawni J. i J. G. wystąpili w dniu 11 maja 2016 r. o uchylenie decyzji nr … i o równoczesne wydanie decyzji prawa użytkowania wieczystego gruntu na ich rzecz na podstawie obowiązującej decyzji podziałowej, którą wydano w dniu 7 czerwca 2016 r. W ramach decyzji nr … wydanej w dniu 7 czerwca 2016 r. ustanowiono na 99 lat prawo użytkowania niezabudowanego gruntu oznaczonego w ewidencji jako działka nr 47/9, o powierzchni 588 m², z obrębu …. na rzecz: M.S., A.S., K.K., E.K.-Ł. i E.A. Następnie decyzją nr … z dnia 17 maja 2017 r. Prezydent miasta przyznał spadkobiercom prawo użytkowania wieczystego na działkę nr 51/5 oraz na działkę nr 48/16. W efekcie oddano spadkobiercom działki nr 51/1 (68 m²), nr 47/9 (588 m²), nr 48/16 (1 m²), nr 51/5 (4 m²) o łącznej powierzchni 661 m², pomniejszonej o 124,8 m² od działki zakupionej przez małżeństwo J. i J. G. w lipcu 1944 r. Zgodnie z ustną informacją uzyskaną w …., w sierpniu 2016 r. planowane było podpisanie aktów notarialnych dla nowo wydzielonych działek nr 47/9 (588 m²), nr 48/16 (1 m²), nr 51/5 (4 m²) będących pierwotnie częścią działki nr 52, nabytej przez małżeństwo J. i J. G. w 1944 r., a odebranej na podstawie dekretu … Ustalono, że akt notarialny będzie poprzedzony decyzją administracyjną dla działek nr 48/16 (1 m²) i nr 51/5 (4 m²). Po załatwieniu wszystkich formalności prawnych następcy prawni J. i J. G. planują sprzedanie odzyskanej działki. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 8 czerwca 1999 r. Wnioskodawca stał się następcą prawnym swojej matki A.S., zmarłej w dniu 31 października 1997 r. i nabył po niej 1/2 spadku. Spadkobiercami po A.S. są: A.S. i M.S., którzy nabyli prawo po 1/2 spadku po zmarłej. Zdaniem Wnioskodawcy, nabył On równocześnie prawa własności do działki zakupionej przez Jego dziadków J. i J. G. W lipcu 1944 r. matka Wnioskodawcy A.S. jako następca prawny postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 11 kwietnia 1949 r. nabyła 1/2 spadku po J. G. zmarłej w dniu 14 września 1944 r. Spadek po zmarłej odziedziczyli: A.S. i K.K. po 1/2. Kolejnym postanowieniem Sądu Powiatowego z dnia 27 kwietnia 1967 r. matka Wnioskodawcy nabyła prawa do spadku po J.G. zmarłym w dniu 21 marca 1965 r. Spadek po zmarłym odziedziczyli: A.S. w części 5/24, E.A. w części 4/24 oraz K.K. w części 5/24. W konsekwencji Wnioskodawca stał się nabywcą prawnym po Jego dziadkach J. i J. G. W rezultacie uzyskał prawa wieczystego użytkowania gruntu działki nr 51/1 – 68 m², jak również decyzją administracyjną nr … przyznano Mu prawo użytkowania wieczystego niezabudowanej działki nr 47/9, o powierzchni 588 m², w wielkości co do udziału wynoszącego 5/24 części.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w momencie sprzedaży działek oznaczonych nr 47/9, nr 48/16 i nr 51/5, będących częścią pierwotnie opisanej działki … dz. 52 przed upływem 5 lat od momentu uzyskania prawa do dzierżawy wieczystej Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłacenia podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 8 czerwca 1999 r. stał się On następcą prawnym Jego matki A.S., zmarłej w dniu 31 października 1997 r. i nabył po niej 1/2 spadku. Zdaniem Wnioskodawcy nabył On równocześnie prawa własności do działki zakupionej przez dziadków J. i J. G. W lipcu 1944 r. matka Wnioskodawcy A.S. jako następca prawny postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 11 kwietnia 1949 r. nabyła 1/2 spadku po J.G. zmarłej w dniu 14 września 1944 r. Kolejnym postanowieniem Sądu Powiatowego z dnia 27 kwietnia 1967 r. matka Wnioskodawcy nabyła prawa do 1/3 spadku po J.G. zmarłym w dniu 21 marca 1965 r., jako jedna z trzech córek. W konsekwencji Wnioskodawca stał się nabywcą prawnym po Jego dziadkach J. i J. G. W rezultacie uzyskał On prawa wieczystego użytkowania gruntu działki nr 51/1 – 68 m², jak również decyzją administracyjną nr … przyznano Mu prawo użytkowania wieczystego niezabudowanej działki nr 47/9, o powierzchni 588 m², w wielkości co do udziału wynoszącego 5/24 części. W Jego przypadku zwrot działki po 69 latach od złożenia wniosku przez właściciela i następców prawnych pomniejszonej o 124 m² (zgodnie z decyzją …) może być traktowany jako rekompensata. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sprzedaż nieruchomości przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie, jest traktowana jako źródło przychodu. Wnioskodawca uważa, że zwrot nieruchomości, która została upaństwowiona dekretem z dnia 26 października 1945 r. ma charakter rekompensacyjny i restytucyjny. W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym przez Niego przypadku zwrot nieruchomości przez …. nie ma charakteru nabycia 5/24 części przedmiotowej nieruchomości w rozumieniu powyżej przytoczonego przepisu. W konkluzji, sprzedaż zwróconej Mu części nieruchomości nie podlega więc, Jego zdaniem, opodatkowaniu podatkiem od osób fizycznych, gdyż nieruchomość ta nie będzie źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał, że stanowisko o podobnym brzmieniu zajął Sąd Najwyższy w swoim orzeczeniu z dnia 7 maja 2002 r., sygn. akt III RN 18/2002, w którym wyraził pogląd, że „(...) celem ustawodawcy nie było objęcie opodatkowaniem sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta została dokonana przez byłego właściciela tej nieruchomości lub jego następców prawnych, którzy użytkowanie wieczyste uzyskali w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu”.

W ocenie Wnioskodawcy, ewentualne odpłatne zbycie zwróconej Mu nieruchomości nastąpi nie wcześniej niż po 19 latach od nabycia praw spadkowych, a wiec nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości bądź udziału w niej.

Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Zgodnie z art. 922 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) – spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego – spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. z 1945 r., Nr 50, poz. 279) w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

• dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;
  

• gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne – ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;
  

• w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
  

• w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów – na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
  

• w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.
  
  

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność miasta gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Z odniesienia powyższych przepisów do przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że nie powinno się oceniać ustanowienia na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować, jako swoistą restytucje stosunków własnościowych z przed komunalizacji.

W kluczowym dla spraw dekretowych wyroku z dnia 7 maja 2002 r. (III RN 18/02) Sąd Najwyższy uznał, że „Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela (jego następców prawnych) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta Stołecznego…. z byłym właścicielem (jego następcami prawnymi) umowy użytkowania wieczystego gruntu warszawskiego nie może być taktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem sprzedaż/odpłatne zbycie prawa wieczystego użytkowania ustanowionego w trybie art. 7 tego dekretu nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy także wówczas, gdy sprzedaż ta została dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego, a także przed upływem pięciu lat od wydania decyzji administracyjnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego i zawarcia umowy o ustanowieniu tego prawa.”

Zatem Sąd Najwyższy uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo mocą dekretu odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego uszczerbku majątkowego.

Pogląd ten podzielają również sądy administracyjne (np. wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2015 r., sygn. II FSK 425/13, wyrok NSA z dnia 28 września 2006 r., sygn. II FSK 1232/05, wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. III SA/Wa 1541/06, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2013 r., sygn. III SA/Wa 2606/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r., sygn. III SA/Wa 2498/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., sygn. III SA/Wa 3072/12).

Sądy administracyjne podzieliły pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r., sygn. akt III RN 18/02, że „(…) celem ustawodawcy nie było objęcie opodatkowaniem sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta została dokonana przez byłego właściciela tej nieruchomości lub jego następców prawnych, którzy użytkowanie wieczyste uzyskali w wyniku realizacji uprawnień wynikając z art. 7 ust. 1-4 dekretu. Sąd uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo mocą dekretu odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego przez nich uszczerbku majątkowego. W ocenie sądu, tak należało potraktować spadkobierców byłych właścicieli nieruchomości, jeżeli to oni uzyskali użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu, które przeszły na nich ze spadkodawców”.

W świetle przywołanych uregulowań prawnych, należy stwierdzić, że ustanowienie na rzecz Wnioskodawcy w trybie art. 7 dekretu prawa użytkowania wieczystego gruntu w udziale, w którym prawa i roszczenia Wnioskodawca nabył w spadku po następcy prawnym dawnych właścicieli, nie stanowi nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym, którego przedmiotem może być grunt stanowiący własność Skarbu Państwa, gminy lub związku międzygminnego. Jest to prawo na rzeczy cudzej, jednak zakres i sposób określenia treści tego prawa zbliża je bardziej do prawa własności, niż praw rzeczowych ograniczonych. Ponadto, na podstawie wyraźnych odesłań w art. 234 i 237 ustawy Kodeks cywilny, do ww. prawa stosuje się odpowiednio przepisy o własności nieruchomości. Z powyższych względów prawo użytkowania wieczystego nie zostało wymienione w art. 244 ww. ustawy, wśród innych praw rzeczowych ograniczonych, lecz zostało uregulowane odrębnie, jako tytuł II księgi drugiej Kodeksu cywilnego.

Granice prawa użytkowania wieczystego są wyznaczane przez ustawy, zasady współżycia społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Uprawnienie do wyłącznego korzystania z gruntu przez użytkownika wieczystego gruntu jest skuteczne wobec osób trzecich, a także właściciela gruntu, chyba że umowa, o której mowa wyżej, zawiera odrębne uregulowania dotyczące uprawnień właściciela.

Użytkowanie wieczyste jest prawem zbywalnym, podlega dziedziczeniu oraz egzekucji. Użytkownik wieczysty może więc rozporządzać swoim prawem zarówno w drodze czynności prawnej inter vivos, jak i mortis causa – za życia i na wypadek śmierci. Nie można być natomiast jednocześnie właścicielem i użytkownikiem wieczystym gruntu, ponieważ nabycie prawa własności przez użytkownika wieczystego gruntu prowadzi do wygaśnięcia użytkowania wieczystego.

Możliwe jest jednak przekształcenie prawa użytkowania wieczystego, przysługującej osobie fizycznej będącej dotychczasowym użytkownikiem wieczystym, w prawo własności. Przekształcenie prawa wieczystego użytkowania w prawo własności jest tylko zmianą formy prawnej faktycznego prawa do nieruchomości.

Wobec powyższego, ww. przekształcenie również nie jest zdarzeniem prawnopodatkowym, które należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, sprzedaż działek gruntu oznaczonych nr: 47/9, 48/16 i 51/5, odzyskanych w trybie art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowania gruntów na obszarze m.. …, przed upływem 5 lat od momentu uzyskania prawa użytkowania wieczystego nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.