INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 08.06.2011 r. (data wpływu 17.06.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz zaliczenia odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu tej stawki do kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.06.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz zaliczenia odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu tej stawki do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem (drugim współwłaścicielem jest żona) budynku mieszkalnego zakupionego od dewelopera wstanie surowym tj. deweloperskim w roku 2003. Wnioskodawca wraz z żoną wykonali prace wykończeniowe, stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 (ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych z 2010 nr 51 poz. 307 z późn. zm., zwanej dalej updof). W chwili obecnej budynek spełnia definicję środka trwałego, czyli jest kompletny i zdatny do użytku, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok od chwili dokonania prac wykończeniowych (2004).

Do chwili złożenia niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej budynek mieszkalny jest zamieszkały przez wnioskodawcę wraz z rodziną i nie był dotychczas wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a co za tym idzie nie był amortyzowany. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej budynek mieszkalny ma być wynajęty na cele niemieszkaniowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca ma prawo do naliczania przyśpieszonej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% wartości budynku mieszkalnego, które ma zamiar wynajmować..
2. Czy odpis amortyzacyjny przy zastosowaniu przyśpieszonej stawki amortyzacyjnej będzie stanowił koszt uzyskania przychodu z tytułu najmu...
3. Czy wycofanie z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych budynku mieszkalnego i sprzedaży w/w budynku będzie stanowiło przychód z działalności gospodarczej...
4. Czy ustalenie wartości początkowej używanego środka trwałego wnioskodawca może określić na podstawie wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę...
   
   

Odpowiedź na pytanie pierwsze i drugie stanowi przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej.

Odpowiedź na pytanie trzecie i czwarte zostanie udzielona w odrębnej interpretacji indywidualnej.

Zdaniem Wnioskodawcy ad. 1 od sierpnia br. Wnioskodawca chce ww. budynek mieszkalny wynająć, jednocześnie po raz pierwszy wprowadzić go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako używany środek trwały i amortyzować zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1. Budynek mieszkalny został przez Wnioskodawcę i Jego małżonkę wykończony (kupiony w stanie deweloperskim) doprowadzony do stanu pozwalającego go ocenić obecnie jako kompletny i zdatny do użytku.

Z uwagi na fakt, że budynek był używany przez Wnioskodawcę przez okres dłuższy niż 60 m-cy (art. 22j ust. 3 pkt 1). Wnioskodawca chce zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjna w wysokości 10%, zgodnie z art. 22j ust. 1.

Wnioskodawca uważa, iż może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, gdyż zostały spełnione warunki określone w art. 22j ust. 1 i 3, ponieważ budynek został zakupiony w 2003 r., a użytkowany przez Wnioskodawcę i Jego rodzinę od 2004 r.

Zdaniem Wnioskodawcy ad. 2 stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca uważa, iż zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może uznać za koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 22a-22o, a zatem również tych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, tj. 10% dla budynków mieszkalnych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z brzmieniem art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Natomiast w myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane, co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył w 2003 r. wraz z małżonką od developera budynek mieszkalny, który od chwili dokonania prac wykończeniowych (2004 r.) do dnia złożenia wniosku jest zamieszkały przez Wnioskodawcę i Jego rodzinę. Od sierpnia br. Wnioskodawca chce przedmiotowy budynek mieszkalny wynająć i wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, amortyzować przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

Wskazać w tym miejscu należy, iż w rozpatrywanej sprawie nie zostanie spełniona przesłanka wynikająca z treści art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. budynek mieszkalny zakupiony na rynku pierwotnym w 2003 r. nie może być uznany za wykorzystywany wcześniej, co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Reasumując mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie może zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% przez 10 lat przy wynajmie przedmiotowego budynku mieszkalnego. A zatem za koszty uzyskania przychodów z tytułu najmu nie można uznać odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, tj. 10% dla budynków mieszkalnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.