INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2012r. (data wpływu 20 stycznia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zastosowania zwolnienia z akcyzy koksu zakupionego dla potrzeb ogrzewania Sądu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zastosowania zwolnienia z akcyzy koksu zakupionego dla potrzeb ogrzewania Sądu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Sąd Rejonowy dokonuje zakupu koksu celem wytwarzania ciepła na własne potrzeby. Z tytułu przedmiotowego zakupu tut Sąd stał się z dniem 1 stycznia 2012 r. podatnikiem podatku akcyzowego gdyż nie jest organem administracji publicznej a zatem nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 31a ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym.

Sąd Rejonowy został powołany na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości (...), działa na podstawie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz w oparciu o Ustawę z dnia 27 lipca 2001 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca prawidłowo interpretuje brak podmiotowego zwolnienia od akcyzy...

Czy Wnioskodawca prawidłowo interpretuje brak przedmiotowego zwolnienia pomimo zużywania zakupionego koksu celem wytwarzania ciepła na potrzeby tut Sądu...

Zdaniem Wnioskodawcy, Sąd Rejonowy nie podlega zwolnieniu od akcyzy na mocy ustawy o podatku akcyzowym gdyż nie jest wymieniony w katalogu podmiotów zwolnionych w art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym oraz pomimo zużywania zakupionego koksu celem wytwarzania ciepła nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 31a ust. 2 punkt 5.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 i pkt 1a ustawy z dnia 6 grudnia 2008r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2011r. nr 108, poz. 626 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od 2 stycznia 2012r., zwanej dalej ustawą, za wyroby akcyzowe uważa się wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe oraz wyroby tytoniowe, określone w załączniku nr 1 do ustawy, przy czym wyroby energetyczne, określone w poz. 19-21 tego załącznika są wyrobami węglowymi.

W poz. 21 ww. załącznika pod kodem ex 2704 00 wymieniono koks i półkoks, z węgla, węgla brunatnego (lignitu) lub torfu, nawet aglomerowany; węgiel retortowy - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych.

W treści złożonego wniosku wskazano, że Sąd Rejonowy dokonuje zakupu koksu celem wytwarzania ciepła na własne potrzeby. Z tytułu przedmiotowego zakupu tut Sąd stał się z dniem 1 stycznia 2012 r. (w istocie 2 stycznia – przyp. tut. organu) podatnikiem podatku akcyzowego gdyż nie jest organem administracji publicznej a zatem nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 31a ust.2 ustawy o podatku akcyzowym.

W myśl art. 9a ust. 1 ustawy, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju;
2. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów węglowych;
3. dostawa wewnątrzwspólnotowa wyrobów węglowych;
4. import wyrobów węglowych;
5. eksport wyrobów węglowych;
6. użycie wyrobów węglowych do celów innych niż wskazane w art. 31a ust. 2, przy czym za takie użycie uważa się naruszenie warunków zwolnienia, jak i sprzedaż, dostawę wewnątrzwspólnotową albo eksport wyrobów węglowych przez podmiot korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 2, niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym, zamiast użycia go do celów zwolnionych;
7. użycie lub sprzedaż wyrobów węglowych uzyskanych w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary;
8. powstanie ubytków wyrobów węglowych.
   
   

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na pojęcie „sprzedaży wyrobów węglowych”, o którym mowa w art. 9a ust. 1 pkt 1 ustawy.

I tak, w myśl art. 9a ust. 2 ustawy, za sprzedaż wyrobów węglowych uznaje się ich:

1. sprzedaż, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
2. zamianę, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
3. wydanie w zamian za wierzytelności;
4. wydanie w miejsce świadczenia pieniężnego;
5. darowiznę, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
6. wydanie w zamian za dokonanie określonej czynności;
7. przekazanie lub wykorzystanie na potrzeby reprezentacji albo reklamy;
8. przekazanie przez podatnika na potrzeby osobiste podatnika, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, a także zatrudnionych przez niego pracowników oraz byłych pracowników;
9. użycie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.
   
   

Podatnikiem akcyzy jest zaś, zgodnie z art. 13 ust.1 ustawy, osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą (...).

Stosownie do art. 31a ust. 1 pkt 1 ustawy, zwalnia się od akcyzy sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju przez pośredniczący podmiot węglowy pośredniczącemu podmiotowi węglowemu lub podmiotowi korzystającemu ze zwolnienia, o którym mowa w ust. 2.

Zgodnie zaś z ust. 2 pkt 3 art. 31a, zwalnia się od akcyzy wyroby węglowe zużywane przez gospodarstwa domowe, organy administracji publicznej, jednostki Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, podmioty systemu oświaty o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), żłobki i kluby dziecięce, o których mowa w ustawie z dnia 4 lutego 2011r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 (Dz. U. Nr 45, poz. 235, Nr 131, poz. 764 i Nr 171, poz. 1016), podmioty lecznicze, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654, Nr 149, poz. 887, Nr 174, poz. 1039 i Nr 185, poz. 1092), jednostki organizacyjne pomocy społecznej, o których mowa w art. 6 pkt 5 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.), organizacje, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2010r. Nr 234, poz. 1536, z późn. zm.).

Powyższe przepisy umożliwiają zatem zwolnienie od podatku wyrobów węglowych zużywanych m.in. przez organy administracji publicznej. Jednocześnie ustawa nie zawiera definicji legalnej tego pojęcia. W świetle powyższego zasadnym jest posłużenie się definicją zawartą w art. 5 § 2 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.). W myśl tego przepisu, przez organy administracji publicznej rozumie się ministrów, centralne organy administracji rządowej, wojewodów, działające w ich lub we własnym imieniu inne terenowe organy administracji rządowej (zespolonej i niezespolonej), organy jednostek samorządu terytorialnego oraz organy i podmioty wymienione w art. 1 pkt 2.

Słusznie zatem wskazał Wnioskodawca, iż Sąd Rejonowy nie jest organem administracji publicznej.

Tym samym Wnioskodawca nie może skorzystać ze zwolnienia zawartego w art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy w odniesieniu do zużywanych przez siebie w celach grzewczych wyrobów węglowych.

Ponadto w stanowisku własnym Wnioskodawca wskazał, iż jego zdaniem, nie może zostać zastosowane, pomimo zużywania przez Wnioskodawcę zakupionego koksu celem wytwarzania ciepła, zwolnienie na podstawie art. 31a ust. 2 punkt 5 ustawy.

Stosownie do powołanego przepisu, zwalnia się od akcyzy wyroby węglowe zużywane do łącznego wytwarzania ciepła i energii elektrycznej.

Mając zatem na uwadze, co wynika z przedstawionego opisu sprawy, że Wnioskodawca używa nabywane wyroby węglowe jedynie do celów wytwarzania ciepła na własne potrzeby, brak jest podstaw do zastosowania zwolnienia wskazanego w art. 31a ust. 2 punkt 5 ustawy.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie może skorzystać ze zwolnienia od akcyzy dla wyrobów węglowych zużywanych do ogrzania Sądu Rejonowego, zarówno na podstawie art. 31a ust. 2 pkt 3 jak i pkt 5 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.