2019.08.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.334.2019.2.IK
z 8 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 maja 2019 r. (data wpływu 28 maja 2019 r.), uzupełnionym pismem z 25 lipca 2019 r. (data wpływu 31 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

prawidłowe – zakresie prawa do zastosowania na wystawianej fakturze dokumentującej refakturowane usługi stawki VAT w wysokości 8%,
prawidłowe – zakresie prawa do zastosowania na wystawianej fakturze stawki VAT w wysokości 8% w sytuacji, gdy Wnioskodawca dolicza marżę/prowizję do refakturowanych usług.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2019 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania na wystawianej fakturze dokumentującej refakturowane usługi stawki VAT w wysokości 8% oraz prawa do zastosowania na wystawianej fakturze stawki VAT w wysokości 8% w sytuacji, gdy Wnioskodawca dolicza marżę/prowizję do refakturowanych usług.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 25 lipca 2019 r. (data wpływu 31 lipca 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 19 lipca 2019 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.334.2019.1.IK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

E. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest osobą prawną z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wchodzi w skład EP, grupy firm zajmujących się m.in. transportem, przetwarzaniem, zbieraniem, odzyskiem oraz transgranicznym przemieszczaniem surowców wtórnych i innych odpadów komunalnych, przemysłowych i niebezpiecznych. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest odzysk surowców z materiałów segregowanych, sprzedaż hurtowa odpadów złomu i zbieranie odpadów innych niż niebezpieczne i niebezpiecznych. Spółka koncentruje swoje zasadnicze działania w Polsce głównie w sektorze obrotu odpadami. Spółka z założenia nie realizuje swoich projektów w oparciu o bezpośrednią działalność produkcyjną, lecz w sferze operacji przygotowawczych i organizacyjnych. Spółka nie uzyskała pozwoleń i decyzji, ani też nie prowadzi instalacji do przetwarzania odpadów. Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Rok podatkowy Spółki jest tożsamy z rokiem kalendarzowym.

Regulacje europejskie nakładają na kraje członkowskie ograniczenia ilości odpadów składowanych na składowiskach odpadów komunalnych, zwłaszcza biodegradowalnych oraz obowiązek recyklingu i ponownego użycia zawartych w odpadach komunalnych frakcji papieru, szkła, metali i tworzyw sztucznych, a także recyklingu, przygotowania do ponownego użycia i odzysku odpadów budowlanych i rozbiórkowych. W związku z tym firmy wytwarzające odpady komunalne zobowiązane są do dokonywania ich utylizacji oraz w miarę możliwości także ich recyklingu. Ponadto krajowe przepisy zobowiązują podmioty wytwarzające odpady komunalne do przestrzegania zasad gospodarki odpadami, w tym do prowadzenia procesów przetwarzania odpadów w taki sposób, aby procesy te oraz powstające w ich wyniku odpady nie stwarzały zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi, a także dla środowiska.

Prowadzenie zbierania odpadów wymaga uzyskania zezwolenia, które wydawane jest w drodze decyzji organu właściwego odpowiednio ze względu na miejsce zbierania lub przetwarzania odpadów.

Posiadacz odpadów zobowiązany jest także do prowadzenia szczegółowej ewidencji odpadów za pomocą m.in. karty przekazania odpadów, a także innych, jak: karty ewidencji odpadów, karty ewidencji komunalnych osadów ściekowych, karty ewidencji zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, karty ewidencji pojazdów wycofanych z eksploatacji.

Karta przekazania odpadu (dalej jako „KPO”) jest podstawowym dokumentem dotyczącym ewidencji odpadów. Stanowi ona dowód prawidłowego przekazania odpadów do uprawnionych odbiorców. Obowiązek wystawienia karty przekazania odpadu ciąży na wytwórcy odpadu - jest on zobowiązany wypełnić i wystawić kartę przekazania odpadu w momencie przekazywania go odbiorcy. Istnieje też możliwość przekazywania odpadów za pomocą firmy transportowej, pod warunkiem, że na karcie zostaną uwzględnione dane odbiorcy odpadów i miejsce ich dostarczania. Firma transportowa powinna na karcie poświadczyć wykonanie usługi transportu odpadów.

W zakresie swojej działalności Spółka zajmuje się obrotem odpadami od 2013 r. Organizuje i uczestniczy w wielu transakcjach związanych z odbiorem, transportem i zagospodarowaniem frakcji pochodzących z odpadów komunalnych i przemysłowych. W związku z tym Spółka zawiera wiele umów z innymi podmiotami na świadczenie takich usług.

Spółka realizuje wskazane usługi na rzecz posiadacza odpadów (dalej jako „Klient”), w zakresie przetwarzania odpadu, odbioru i zagospodarowania odpadów, transportu odpadów, a także przyjęcia odpadów.

Jako że Wnioskodawca nie posiada wymaganych uprawnień i pozwoleń wymaganych przez przepisy szczegółowe oraz nie taki jest w istocie jego profil działalności, w ramach świadczonej usługi występuje jako podmiot pośredniczący w organizacji wskazanych usług od innych podmiotów. Wnioskodawca dokonuje w efekcie odsprzedaży wskazanych usług do Klienta, przez co pełni rolę podwykonawcy opisywanych usług. Oznacza to, że w ramach zawieranej transakcji dochodzi do refakturowania usług od podmiotów zewnętrznych na rzecz ostatecznego ich odbiorcy. Refakturowanie ma związek z faktem, że to Klient jest podmiotem, który faktycznie i bezpośrednio jest korzystającym oraz beneficjentem nabywanych usług.

W ramach zawieranej transakcji, Wnioskodawca jako pośrednik zobowiązuje się do świadczenia na rzecz Klienta usług w zakresie organizacji dostaw odpadu do wskazanego Zakładu Zagospodarowania Odpadów Komunalnych (dalej jako „Odbiorca”).

Pośredniczenie Wnioskodawcy polega przede wszystkim na organizacji procesu dostawy - skojarzeniu podmiotów, weryfikacji decyzji, ustaleniu cen, kontroli dokumentów, kontakcie ze stronami transakcji. Wnioskodawca w ramach analizowanej transakcji nie obejmuje odpadów w fizyczne posiadanie.

Podmiotem odpowiedzialnym za operacyjne zadania związane z dostawą odpadów do Odbiorcy, w szczególności wystawienie KPO, jest inny podmiot, który posiada takie uprawnienia oraz świadczy usługi tego rodzaju (dalej jako „Podmiot trzeci”).

A zatem, ze względu na specyfikę gospodarowania odpadami, w ramach jednej transakcji konieczne jest zaangażowanie aż czterech podmiotów:

Klient - podmiot, który jest pierwotnym posiadaczem odpadów, zobowiązanym do postępowania z nimi według zasad gospodarki odpadami;
Wnioskodawca - który jest pośrednikiem w obrocie odpadami, pełniąc rolę podwykonawcy;
Podmiot trzeci - który ze względu na posiadane uprawnienia odpowiedzialny jest za formalne dokumentowanie zagospodarowania odpadów od Klienta;
Odbiorca - finalny odbiorca odpadów, który posiada uprawnienia regionalnej instalacji do przetwarzania odpadów komunalnych.

Wnioskodawca zawiera umowy na przetwarzanie odpadów, w której do przebiegu transakcji angażowane są wszystkie cztery podmioty. Działanie tych podmiotów opiera się na „łańcuchu” wzajemnych powiązań. W ramach świadczenia opisywanych powyżej usług, każdemu z podmiotów zaangażowanych w planowaną transakcję przysługuje wynagrodzenie w postaci ustalonej marży, która dodawana jest do ceny, jaką wskazał Odbiorca za przyjęcie odpadów. Zgodnie z ustaleniami zawartymi pomiędzy stronami transakcji, wynagrodzenie za realizację opisanych usług ustalane jest na podstawie faktury VAT wystawionej każdorazowo przez Odbiorcę na rzecz Wnioskodawcy.

Usługa ta podlega następnie na przekazaniu otrzymanej faktury do Podmiotu trzeciego wraz z dodaniem ustalonej marży za pośredniczenie. Z kolei Podmiot trzeci dokonuje przekazania tak otrzymanej faktury dla Klienta wraz z doliczeniem do kwoty wskazanej na tej fakturze opłaty wynikającej z użyczenia KPO. Faktura otrzymana przez Klienta jest więc już fakturą z ostateczną, końcową kwotą do zapłaty za wykonaną usługę (100j + podatek VAT).

Wnioskodawca planuje w przyszłości rozszerzenie swojej działalności, w szczególności planuje wystąpienie z wnioskiem, który będzie miał na celu uzyskanie niezbędnych uprawnień i pozwoleń (w tym m. in. KPO) oraz zbudowanie całej infrastruktury niezbędnej dla pełnego świadczenia usług zagospodarowania odpadów.

W momencie posiadania wszelkich uprawnień oraz infrastruktury Wnioskodawca mógłby świadczyć formalnie usługi zagospodarowania odpadów, nie przyjmując na siebie roli pośrednika. Wówczas to inny podmiot mógłby stać się podmiotem odpowiedzialnym za proces organizacji i odbioru odpadów.

W sytuacji, gdy Wnioskodawca otrzyma wszelkie niezbędne uprawnienia, wówczas to on będzie mógł świadczyć usługi użyczenia KPO. To w efekcie oznacza, że Wnioskodawca będzie wówczas zobowiązany do przyjęcia refaktury od podmiotu odpowiedzialnego za pośredniczenie, a następnie sam przekaże tę fakturę wraz z doliczoną marżą oraz wynagrodzeniem za wykonane usługi oraz użyczenie KPO do Klienta.

W tym miejscu we wniosku został zamieszczony schemat.

Istotnym elementem dla tak przedstawionego zdarzenia przyszłego jest fakt, że Odbiorca na podstawie Załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2018 poz. 2174), (dalej jako „ustawa o VAT”), zawierającego wykaz usług podlegających opodatkowaniu stawką 8% - pozycje nr 143-151 wystawia pierwotne faktury z obniżoną stawką podatku od towarów i usług (dalej jako „podatek VAT”).

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

Wnioskodawca planuje odsprzedawać nabytą usługę w stanie niezmienionym, usługi nabyte nie będą bowiem podlegały żadnemu przetworzeniu lub modyfikacji przez Wnioskodawcę. Zostaną one przekazane do Klienta w takim samym zakresie w jakim zostały nabyte przez Wnioskodawcę.
Symbol PKWiU dla świadczonych przez Wnioskodawcę opisanych we wniosku usług zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) z roku 2008, wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, którą na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług stosuje się dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2019 r. to 38.21.10.0 - Usługi związane z obróbką odpadów innych niż niebezpieczne w celu ich ostatecznego usunięcia..
Symbol PKWiU dla nabywanych przez Wnioskodawcę usług od Podmiotu trzeciego zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) z roku 2008, wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, którą na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług stosuje się dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2019 r. to 38.21.10.0 - Usługi związane z obróbką odpadów innych niż niebezpieczne w celu ich ostatecznego usunięcia.
Wnioskodawca usługę wskazaną w opisie zdarzenia przyszłego planuje wykonywać we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, którą zgodnie z opisanym zdarzeniem przyszłym będzie Klient, czyli finalny odbiorca świadczonych usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w związku z czynnościami podejmowanymi przez Wnioskodawcę przedstawionymi w zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania na wystawianej fakturze dokumentującej refakturowane usługi, stawki VAT w wysokości 8%?
Czy w związku z czynnościami podejmowanymi przez Wnioskodawcę przedstawionymi w zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca doliczając marżę/prowizję do refakturowanych usług będzie miał prawo do zastosowania na wystawianej fakturze stawki VAT w wysokości 8%?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W związku z podejmowanymi przez Wnioskodawcę czynnościami przedstawionymi w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania na wystawianej fakturze dokumentującej refakturowane usługi stawki VAT w wysokości 8%. W opisie zdarzenia przyszłego spełnione są bowiem przesłanki wynikające z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, tzn. Wnioskodawca bierze udział w świadczeniu usługi działając we własnym imieniu, na rzecz osoby trzeciej (Podmiot trzeci/Klient), przez co należy przyjąć, że Wnioskodawca sam otrzymał i wyświadczył usługi związane ze zbieraniem odpadów wskazanych w Załączniku nr 3 do ustawy o VAT, (pozycje nr 143- 151).

Ad. 2.

W związku z podejmowanymi przez Wnioskodawcę czynnościami przedstawionymi w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca doliczając marżę/prowizję do refakturowanych usług będzie miał prawo do zastosowania na wystawianej fakturze dokumentującej usługę stawki VAT w wysokości 8%.

Uzasadnienie

Wnioskodawca, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, w ramach zawieranej transakcji występuje jako podmiot pośredniczący pomiędzy Klientem a Odbiorcą odpadów, w związku z czym refakturuje otrzymane od Odbiorcy i Podmiotu trzeciego faktury na Klienta. Jednakże wystąpił on z wnioskiem o uzyskanie niezbędnych pozwoleń i uprawnień oraz planuje wybudowanie odpowiedniej infrastruktury, w związku z czym w sposób formalny będzie uprawniony do występowania wobec Klientów jako podmiot mogący przetwarzać odpady, a nie tylko uczestniczyć jako pośrednik w ich zagospodarowaniu.

Przez refakturowanie Wnioskodawca rozumie czynność odsprzedaży usług zakupionych od pierwotnego wykonawcy (tut. Odbiorcy), łączącą się z wystawieniem faktury na podmiot, który stanie się finalnym odbiorcą danej usługi (tut. Klient). Takie działanie w praktyce podatkowej nazywane jest „refakturowaniem”, choć tak na prawdę przepisy ustawy o VAT nie znają takiego pojęcia. Przez refakturowanie można również rozumieć przeniesienie kosztów poniesionych na rzecz klienta, którymi jest on następnie obciążany.

Konsekwencje prawne odnośnie przypadków refakturowania zostały uregulowane na poziomie przepisów europejskich - w VI Dyrektywie Rady Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC) (dalej jako „VI Dyrektywa”) oraz w Dyrektywie 2006/112/WE Rady UE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L 347/1; dalej jako „Dyrektywa VAT”). Jak wynika bezpośrednio z brzmienia art. 6 (4) VI Dyrektywy VAT oraz odpowiednio art. 28 Dyrektywy VAT w przypadku, gdy podatnik sprzedaje i odkupuje swojemu klientowi określoną usługę, wówczas uznawany jest także za podatnika świadczącego odprzedawaną usługę. Wskazane regulacje zostały natomiast przeniesione do polskiej rzeczywistości prawnej poprzez art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, który stanowi o odprzedaży usług. Jest on kalką regulacji wspólnotowej. Reguluje on bowiem, że w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W przypadku, zatem, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot refakturujący daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów (wraz z ewentualnym doliczeniem marży/prowizji) na inną osobę, nie może być, zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Takie stanowisko w pełni potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 31 marca 2014 r. III SA/GI 1911/13, w którym stwierdzono: „(…) Przez refakturowanie usług - obok czynności odsprzedaży usług - rozumie się również poniesienie określonych kosztów na rzecz klienta, którymi jest on następnie obciążany. Nie następuje wówczas „kupno” ani „odsprzedaż” usługi przez pośrednika, lecz poniesienie (czy też nawet wyłożenie) przez pośrednika kosztów zakupu usługi świadczonej na rzecz odbiorcy. (...) W przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot refakturujący daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw, jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną osobę, nie może być, zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi. W przepisie art. 8 ust. 2a u.p.t.u. na potrzeby podatku od towarów i usług, ustanowiono fikcję prawną. Czynność refakturowania, której zasadniczym celem jest przeniesienie przez refakturującego kosztów danej usługi na rzecz faktycznego jej beneficjenta, polegać będzie zatem na wystawieniu przez podatnika na rzecz tego beneficjenta refaktury dokumentującej wyświadczenie przez podatnika tej samej usługi, którą otrzymał”.

Wnioskodawca w opisywanym zdarzeniu przyszłym po uzyskaniu niezbędnych pozwoleń będzie użyczał KPO na rzecz podmiotu pośredniczącego występując formalnie wobec Klienta jako podmiot zajmujący się przetworzeniem odpadu na jego rzecz (faktycznym zagospodarowaniem odpadów będzie zajmował się Odbiorca).

Mając na uwadze zarówno regulacje na szczeblu unijnym, jak i krajowym, wskazać należy, że w tak przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca będzie uprawniony do odsprzedaży usług zakupionych od podwykonawców, a zatem będzie mógł dokonać czynności refakturowania usług przy zastosowaniu stawki podatku właściwej dla refakturowanej usługi.

Należy podkreślić, że w momencie refakturowania przez Wnioskodawcę dokonywana będzie odsprzedaż usług, których cel i charakter pozostanie niezmieniony (zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT).

Ma to istotne znaczenie również w kwestii ustalenia właściwej stawki, którą powinno się opodatkować refakturowaną usługę. Możliwość uznania danej usługi za usługę, która jest opodatkowana preferencyjną stawką, jest uzależniona od klasyfikacji statystycznej tej usługi.

Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do towarów i usług, dla których przepisy ustawy powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

Od dnia 1 stycznia 2011 r., na potrzeby podatku VAT wykorzystywana jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz.U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.; dalej jako „PKWiU 2008”).

Wnioskodawca będzie refakturował usługi z zakresu zagospodarowania odpadów komunalnych wskazanych jako usługi, dla których stosuje się preferencyjną stawkę podatku VAT, wymienionych w Załączniku nr 3 do ustawy o VAT w pozycjach:

143 38.11.1 Usługi związane ze zbieraniem odpadów innych niż niebezpieczne nadających się do recyklingu

144 38.11.2 Usługi związane ze zbieraniem odpadów innych niż niebezpieczne nienadających się do recyklingu

145 38.11.6 Usługi związane z infrastrukturą przeznaczoną do przemieszczania odpadów innych niż niebezpieczne

146 38.12.1 Usługi związane ze zbieraniem odpadów niebezpiecznych

147 38.12.30.0 Usługi związane z infrastruktura przeznaczoną do przemieszczania odpadów niebezpiecznych nadających się do recyklingu

148 38.21.10.0 Usługi związane z obróbką odpadów innych niż niebezpieczne w celu ich ostatecznego usunięcia

149 38.21.2 Usługi związane z usuwaniem odpadów innych niż niebezpieczne

150 38.22.19.0 Usługi związane z przetwarzaniem pozostałych odpadów niebezpiecznych

151 ex 38.22.2 Usługi związane z unieszkodliwianiem odpadów promieniotwórczych i pozostałych odpadów niebezpiecznych, z wyłączeniem usług zagospodarowania odpadów promieniotwórczych (ponownego przetwarzania paliw i odpadów) (PKWiU ex 38.22.21.0)

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT - stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. W myśl art. 41 ust. 2 ustawy o VAT - dla towarów i usług, wymienionych w Załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Natomiast od dnia 1 stycznia 2019 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule Załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Należy zaznaczyć, że jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie, oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Usługi odbioru i utylizacji odpadów, które będzie świadczył Odbiorca, kwalifikowane będą w ramach kodów PKWiU 2008, które pozwolą na zastosowanie stawki preferencyjnej (w zależności od rodzaju odpadu, będą do niego przypisane odpowiednie kody zgodne z Załącznikiem nr 3 do ustawy o VAT- pozycje od 143 do 151). W związku z tym Odbiorca będzie uprawniony do wystawienia na rzecz Wnioskodawcy faktury z zastosowaniem stawki 8% dla zagospodarowania odpadów.

Jako że Wnioskodawca zamierza refakturować w stanie niezmienionym otrzymaną od innego podmiotu fakturę (będącą już refakturą) będzie ona ponownie refakturowana. W takie sytuacji Wnioskodawca, jako że będzie to nadal ta sama niezmieniona usługa, wystawi tę refakturę z właściwą stawką VAT, czyli stawką 8%.

Takie stanowisko znajduje swojej potwierdzenie w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych, jak np. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 5 lipca 2013 r., sygn. III SA/GI 414/13 oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 listopada 2014 r., sygn. III SA/GI 879/14: „(...) Podmiot refakturujący usługę świadczy tę usługę nawet wówczas, gdy nie jest podmiotem uprawnionym do świadczenia danych usług. Refakturowanie dla podatku od towarów i usług nie jest zwrotem kosztów a właśnie świadczeniem usług. (...) Warunkiem stosowania refaktury jest między innymi to, że usługa powinna mieć niezmieniony charakter i powinna być zastosowana ta sama stawka lub zwolnienie od podatku, które były określone na fakturze wystawionej przez sprzedawcę. Refaktura jest bowiem zwykłą fakturą VAT, tyle że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. W rezultacie ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku. W judykaturze zgodnie podkreśla się, że refakturowanie jest pewnego rodzaju odsprzedażą usług w sytuacji, gdy jeden z podmiotów nabywa daną usługę i następnie ją sprzedaje, przy czym sprzedawca nie jest bezpośrednim usługodawcą.”

Zatem, mając na uwadze powyższe. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zgodnie z przedstawionym zdarzeniem przyszłym w sytuacji otrzymania faktury za wykonanie usług, na której zostanie wskazana stawka właściwa (8%), w momencie ich sprzedaży w stanie niezmienionym (czyli dokonania ich dalszego refakturowania) będzie on również uprawniony do zastosowania stawki preferencyjnej, gdyż dokonuje on tylko przerzucenia kosztów z faktury pierwotnej na podmiot finalny.

Podkreślić również należy, że stosowanie preferencyjnej stawki VAT 8% dla usług wskazanych w Załączniku nr 3 do ustawy o VAT - pozycje od 143 do 151, nie jest uzależnione od statusu czy też uprawnień posiadanych przez usługodawcę. Decydujący dla tego typu kwalifikacji jest sam

charakter określonych czynności, które muszą wykazywać związek ze zbieraniem odpadów.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi. Ponieważ zaś Wnioskodawca przy odsprzedaży usług opisanych w zdarzeniu przyszłym nie wykonuje żadnych usług dodatkowych (usługa pierwotna pozostaje niezmieniona), stąd dopuszczalne jest stosowanie tej samej stawki podatku również w sytuacji, gdy cena odsprzedaży usługi jest wyższa od ceny jej nabycia i zawiera zysk (marżę) Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy ważne jest, że do celów podatku VAT uznaje się, iż Wnioskodawca sam nabywa usługę od faktycznego wykonawcy, a następnie wyświadcza usługę swojemu odbiorcy. Na ten stan rzeczy nie ma więc wpływu, czy Wnioskodawca sprzeda usługę z marżą, czy też jej nie doliczy. Cały czas będzie on występował jako podmiot świadczący usługę, co w konsekwencji oznacza, że może on dokonać refakturowania z marżą.

Potwierdza to w swoim stanowisku Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 1 czerwca 2010 r., IPPP2-443-116/10-4/KG, który wskazuje: „(...) W tak przedstawionym stanie faktycznym należy stwierdzić, że refaktura stanowi odsprzedaż zakupionych wcześniej usług, a czynność taka podlega opodatkowaniu według stawek właściwych dla odsprzedawanych usług, zgodnie z art. 41 ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług w powiązaniu z poz. 144 załącznika Nr 3 do ustawy. Z uwagi na fakt, iż przy odsprzedaży usług nie świadczy żadnych dodatkowych usług na rzecz Korzystającego, stąd możliwe jest stosowanie tej samej stawki podatku VAT również w sytuacji, gdy cena odsprzedaży usługi jest wyższa od ceny jej nabycia i zawiera zysk (marżę) Wnioskującego.”

Podobne stanowisko zostało zaprezentowanie również w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. III SA/Wa 1055/12: „(...) Jeżeli podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi (art. 6 ust. 4 VI Dyrektywy i art. 28 Dyrektywy 112). Przepisy te są źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe”.

Zatem, mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że przy odsprzedaży usług opisanych w zdarzeniu przyszłym będzie mógł wystawić faktury z zachowaniem dotychczasowej stawki 8% bez względu na to czy zostanie przez Wnioskodawcę doliczona marża do tychże usług czy też odsprzedaż dokonana będzie bez doliczania dodatkowej marży. Wnioskodawca pragnie podkreślić, że sam charakter usług pierwotnych nie zostanie zmieniony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie trzeba zauważyć, że podczas określania właściwej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce dostawy lub świadczenia znajduje się na terytorium kraju, istotne jest jej właściwe sklasyfikowanie zgodnie z symbolem PKWiU. Wobec tego, wydając przedmiotową interpretację, tut. organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tzn. na podanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

Zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – dalej „PKWiU”, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU 2008, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja, nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W przypadku trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU, można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tut. organ nie jest uprawniony do przyporządkowania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Należy zaznaczyć, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z tym, niniejszą interpretację wydano, opierając się na grupowaniu PKWiU wskazanym przez Wnioskodawcę.

Mając na uwadze powyższe, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wskazanych we wniosku czynności), wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik działając we własnym imieniu zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją kontrahentowi w tzw. „stanie nieprzetworzonym”, uznawany za podatnika, który usługę taką świadczy. Świadczenie takich usług powinno zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług wg stawki właściwej dla danego rodzaju usług.

Na podstawie art. 5a ustawy o VAT – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia w wielu wypadkach odwołują się do grupowań PKWiU przy ustalaniu preferencyjnych stawek podatkowych. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do towarów i usług, dla których przepisy powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

Od dnia 1 stycznia 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r., poz. 1676). Jednakże zgodnie z § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia oraz § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2017 r. poz. 2453 z późn. zm.), do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2019 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w zakresie swojej działalności Spółka zajmuje się obrotem odpadami. Organizuje i uczestniczy w wielu transakcjach związanych z odbiorem, transportem i zagospodarowaniem frakcji pochodzących z odpadów komunalnych i przemysłowych. W związku z tym Spółka zawiera wiele umów z innymi podmiotami na świadczenie takich usług.

Spółka realizuje wskazane usługi na rzecz posiadacza odpadów („Klient”), w zakresie przetwarzania odpadu, odbioru i zagospodarowania odpadów, transportu odpadów, a także przyjęcia odpadów.

Jako że Wnioskodawca nie posiada wymaganych uprawnień i pozwoleń wymaganych przez przepisy szczegółowe oraz nie taki jest w istocie jego profil działalności, w ramach świadczonej usługi występuje jako podmiot pośredniczący w organizacji wskazanych usług przez zewnętrzne podmioty. Wnioskodawca dokonuje w efekcie odsprzedaży wskazanych usług do Klienta, przez co pełni rolę podwykonawcy opisywanych usług. Oznacza to, że w ramach zawieranej transakcji dochodzi do refakturowania usług od podmiotów zewnętrznych na rzecz ostatecznego ich odbiorcy. Refakturowanie ma związek z faktem, że to Klient jest podmiotem, który faktycznie i bezpośrednio jest korzystającym oraz beneficjentem nabywanych usług.

Wnioskodawca planuje odsprzedawać nabytą usługę w stanie niezmienionym, usługi nabyte nie będą bowiem podlegały żadnemu przetworzeniu lub modyfikacji przez Wnioskodawcę. Zostaną one przekazywane do Klienta w takim samym zakresie w jakim zostały nabyte przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca wskazał symbol PKWiU 38.21.10.0 – „Usługi związane z obróbką odpadów innych niż niebezpieczne w celu ich ostatecznego usunięcia” dla świadczonych przez niego opisanych we wniosku usług oraz dla nabywanych przez Wnioskodawcę usług od Podmiotu trzeciego.

Wnioskodawca usługę wskazaną w opisie zdarzenia przyszłego planuje wykonywać we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, którą będzie Klient czyli finalny odbiorca świadczonych usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do zastosowania na wystawianej fakturze dokumentującej refakturowane usługi stawki VAT w wysokości 8% oraz prawa do zastosowania na wystawianej fakturze stawki VAT w wysokości 8% w sytuacji, gdy Wnioskodawca dolicza marżę/prowizję do refakturowanych usług.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1 (art. 41 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23% (pkt 1),
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8% (pkt 2).

W poz. 148 załącznika nr 3 do ustawy o VAT wskazano symbol PKWiU 38.21.10.0 - Usługi związane z obróbką odpadów innych niż niebezpieczne w celu ich ostatecznego usunięcia.

Na tle przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie regulacja wynikająca z art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług. Jak bowiem wskazał Wnioskodawca będzie brał udział w świadczeniu usługi działając we własnym imieniu, na rzecz osoby trzeciej. Wnioskodawca będzie odsprzedawał nabytą usługę sklasyfikowaną w PKWiU pod symbolem 38.21.10.0 w stanie niezmienionym, gdyż usługi nabyte nie podlegają żadnemu przetworzeniu lub modyfikacji przez Wnioskodawcę. Będą one przekazywane do Klienta w takim samym zakresie w jakim zostały nabyte przez Wnioskodawcę. Zatem Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania na wystawianej fakturze dokumentującej odsprzedaż tzw. „refakturowanie” ww. usługi stawki VAT w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 1 związku z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy oraz poz. 148 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Wnioskodawca doliczając marżę/prowizję do tzw. refakturowanych usług sklasyfikowanych w PKWiU pod symbolem 38.21.10.0 będzie miał również prawo do zastosowania na wystawianej fakturze dokumentującej ww. usługę stawkę VAT w wysokości 8% zgodnie art. 41 ust. 1 związku z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy oraz poz. 148 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Organ jest związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy, a Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz ryzyko związane z jego ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku stwierdzenia w toku postępowania podatkowego stanu faktycznego odmiennego od przedstawionego we wniosku, to interpretacja nie wywołuje skutków podatkowoprawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin