Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.297.2019.2.DR
z 2 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2019 r. (data wpływu 1 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 lipca 2019 r. (data wpływu 23 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 lipca 2019 r. (data wpływu 23 września 2019 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od dnia 1 października 2018 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie PKD 47.11.Z sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych. Rozlicza się prowadząc Podatkową Księgę Przychodów i Rozchodów opodatkowując dochody według skali podatkowej oraz jest czynnym podatnikiem VAT.

W celu sfinansowania przedsięwzięcia Wnioskodawczyni, jej maż dokonał konsolidacji posiadanych kredytów i w dniu 13 września 2018 r. podpisał umowę o kredyt konsolidacyjny na wartość 164 275,25 zł.

Przedmiotem kredytu była wartość na potrzeby konsumpcyjne w wysokości 96 000 zł, pozostała część, tj. 68 275,25 zł na spłatę zobowiązań kredytowych.

Pomiędzy Wnioskodawczynią a jej mężem istnieje małżeńska wspólność majątkowa od dnia zawarcia związku małżeńskiego, tj. od dnia 30 września 2005 r.

Kwota kredytu na potrzeby konsumpcyjne 96 000 zł została wykorzystana przez Wnioskodawczynię na poczet założenia działalności gospodarczej, tj.:

1. obiekt złożony z elementów drewnianych - faktura z dnia 1 października 2018 r. - wartość brutto: 61 500 zł,
2. towary handlowe - faktura z dnia 1 października 2018 r. - wartość brutto: 8029,17 zł,
3. towary handlowe - faktura z dnia 1 października 2018 r. - wartość brutto: 3135,42 zł,
4. kasy fiskalne (2 szt.) z szufladami i czytnikami laserowymi - faktura z dnia 5 października 2018 r. - wartość brutto: 5396,01 zł,
5. komputer z oprzyrządowaniem i programem sprzedażowym - faktura z dnia 5 października 2018 r. - wartość brutto: 2992,34 zł,
6. zakup regałów, lad, wyposażenia - faktura z dnia 19 listopada 2018 r. - wartość brutto: 8026,78 zł,
7. opłata wstępna leasingu samochodu - faktura z dnia 14 listopada 2018 r. - wartość brutto: 12 092,32 zł.

Wartość kredytu wykorzystanego do założenia przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej wynosi 96 000 zł, co stanowi proporcjonalnie 58,43% wartości kredytu konsolidacyjnego, który zaciągnął mąż Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo zaliczyć proporcjonalną (58,43%) wartość odsetek od kredytu konsolidacyjnego zaciągniętego przez jej męża, w koszty uzyskania przychodu w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma Ona prawo zaliczyć do koszów uzyskania przychodów proporcjonalną procentową wartość odsetek od kredytu, który był wzięty przez męża Wnioskodawczyni, ponieważ nie miała Ona zdolności kredytowej. Wnioskodawczyni uważa, że bezsprzecznie należy stwierdzić, że ta proporcjonalna 58,43% część kredytu została wykorzystana dla celu założenia prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust 1 ustawy o podatku od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 ze zm.) kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Biorąc pod uwagę poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki należy zaznaczyć, iż przedstawione wydatki pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, zostały poniesione w celu zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie są kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy. Zgodne z rozporządzeniem Ministra Finansów o prowadzeniu podatkowej księgi przychodów i rozchodów wydatki zostały właściwie udokumentowane fakturami VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości - o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym, np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, wskazuje się, że: „(...) zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku (...)”.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim, ale także pośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Podkreślić przy tym należy, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów (w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów) spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jest definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• został właściwie udokumentowany,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Warunkiem uznania odsetek od kredytu i prowizji za koszt uzyskania przychodów, jest fakt ich zapłacenia oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że przepisy powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu lub pożyczki.

Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Istotnym dla oceny jest, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej, jest np. to, czy spłata kredytu dotyczy składnika majątku nabytego do majątku przedsiębiorstwa lub chociażby majątku osobistego przedsiębiorcy, ale wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Jednakże to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki (pożyczka) zostały przeznaczone na cel związany z tą działalnością.

W sytuacji, gdy między małżonkami istnieje wspólność majątkowa, na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie ma wpływu również to, z czyjego rachunku bankowego (męża czy żony) spłacane są odsetki, czy prowizja. Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów odsetek oraz prowizji od kredytu jest przede wszystkim istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 powoływanej ustawy. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu.

W związku z powyższym należy uznać, że aby odsetki od kredytu i prowizja mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, zaciągnięty kredyt musi pozostawać w związku z uzyskiwanymi przez podatnika z tego źródła przychodami, a odsetki od kredytu z prowizją muszą zostać faktycznie zapłacone.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni od dnia 1 października 2018 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej prowadzonej w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych. Rozlicza się prowadząc Podatkową Księgę Przychodów i Rozchodów opodatkowując dochody według skali podatkowej oraz jest czynnym podatnikiem VAT.

W celu sfinansowania przedsięwzięcia Wnioskodawczyni, jej mąż dokonał konsolidacji posiadanych kredytów i w dniu 13 września 2018 r. podpisał umowę o kredyt konsolidacyjny na wartość 164 275,25 zł. Kwota 96 000 zł stanowiła część przeznaczoną na potrzeby konsumpcyjne, a pozostała kwota, tj. 68 275,25 zł na spłatę zobowiązań kredytowych.

Kwota kredytu w wysokości 96 000 zł, stanowiąca część przeznaczoną na potrzeby konsumpcyjne, została wykorzystana przez Wnioskodawczynię na założenie działalności gospodarczej tj. na zakup obiektu złożonego z elementów drewnianych, towarów handlowych, kas fiskalnych (2 szt.) z szufladami i czytnikami laserowymi, komputera z oprzyrządowaniem i programem sprzedażowym, regałów, lad, wyposażenia oraz opłatę wstępną leasingu samochodu.

Ww. kwota stanowi proporcjonalnie 58,43% wartości kredytu konsolidacyjnego, który zaciągnął mąż Wnioskodawczyni. Pomiędzy Wnioskodawczynią a jej mężem istnieje małżeńska wspólność majątkowa od dnia zawarcia związku małżeńskiego, tj. od dnia 30 września 2005 r.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące uregulowania prawne, stwierdzić należy, że skoro – jak wynika z treści wniosku – środki pochodzące z zaciągniętego przez męża Wnioskodawczyni kredytu, w kwocie odpowiadającej 58,43% jego wartości, zostały wydatkowane na ww. cele związane z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą, a między małżonkami istnieje małżeńska wspólność majątkowa, to w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, proporcjonalna wartość zapłaconych odsetek od kredytu (tj. odsetki od 58,43% wartości kredytu) może stanowić koszt uzyskania przychodów w tej działalności. Przy czym, aby odsetki od kredytu i prowizja mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej muszą zostać faktycznie zapłacone i należycie udokumentowane.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Należy zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawczyni nie będzie mogła powołać się na niniejszą interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.