Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.476.2018.1.AR
z 15 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 listopada 2018 r. (data wpływu 15 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w sytuacji gdy łączna wartość wydatków gotówkowych w transakcjach handlowych w tym samym dniu we wszystkich sklepach Spółki łącznie i w tej samej hurtowni przekroczy kwotę 15.000,00 zł, to wydatki te w całości są dla Spółki kosztami uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w sytuacji gdy łączna wartość wydatków gotówkowych w transakcjach handlowych w tym samym dniu we wszystkich sklepach Spółki łącznie i w tej samej hurtowni przekroczy kwotę 15.000,00 zł, to wydatki te w całości są dla Spółki kosztami uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. została zarejestrowana 8 maja 2013 r. Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży detalicznej wyrobów alkoholowych i bezalkoholowych, papierosów i innych artykułów. Sprzedaż jest prowadzona w piętnastu placówkach handlowych (sklepach). Zakupy towarów handlowych realizowane są w kilku hurtowniach w regionie. Zamówienia na dostawy towaru do konkretnego sklepu składane są do danej hurtowni telefonicznie lub mailowo przez kierowników każdego ze sklepów. Zamówiony towar jest dostarczany tego samego dnia lub dnia następnego do sklepu, z którego złożone zostało zamówienie. Kierowca dostarczający towar wręcza fakturę sprzedaży kierownikowi sklepu a kierownik płaci mu gotówką z kasy sklepowej należność za pokwitowaniem. Zdarza się także, że fakturę przywozi tego samego dnia lub następnego przedstawiciel handlowy hurtowni i to on odbiera od kierownika sklepu należność w gotówce za pokwitowaniem.

Wartość poszczególnych jednorazowych transakcji realizowanych przez konkretny sklep nie przekracza nigdy kwoty 15.000,00 zł. Zdarza się jednak, że w konkretnym dniu łączna wartość zamówień ze wszystkich piętnastu sklepów należących do Spółki, złożona przez kierowników sklepów do jednej hurtowni i dokonana za te zrealizowane zamówienia zapłata łączna przekracza kwotę 15.000,00 zł. Spółka nie ma podpisanej umowy z żadną z hurtowni o dostawy towarów. Spółka nie jest w stanie przewidzieć ilości i wartości zakupów realizowanych przez poszczególne sklepy w danym dniu. Sklepy te mają różną powierzchnię użytkową, są usytuowane w różnych miejscach w mieście, a to powoduje znaczne różnice w rodzaju, ilości i wartości sprzedaży w danym dniu, a w ślad za tym w wartości składanych zamówień. Również kierownicy sklepów nie są w stanie przewidzieć jaka będzie w danym dniu sprzedaż i wobec tego jakie będą wartości ich zamówień uzupełniających stan towarów w danym sklepie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki gotówkowe nie przekraczające w jednorazowej transakcji w danym dniu kwoty 15.000,00 zł, a ponoszone na zakup towarów do sklepu przez kierownika sklepu z danej hurtowni są w całości kosztami uzyskania przychodu dla Spółki, w sytuacji gdy łączna wartość wydatków gotówkowych w transakcjach handlowych w tym samym dniu we wszystkich sklepach Spółki łącznie i w tej samej hurtowni przekroczy kwotę 15.000,00 zł ?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15d ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2018 r. poz. 646) – została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

-w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Dla prawidłowej interpretacji treści przepisów art. 16d ust.1 (winno być: art. 15d ust. 1) ustawy CIT oraz art. 19 ustawy prawo przedsiębiorców niezbędne jest wyjaśnienie, co powinno rozumieć się pod pojęciem „transakcja”. W przepisach prawa podatkowego nie zostało ono zdefiniowane, dlatego należy sięgnąć do znaczenia słownikowego. W słowniku języka polskiego transakcja została zdefiniowana jako operacja handlowa dotycząca kupna lub sprzedaży towarów lub usług lub umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów lub usług lub też zawarcie takiej umowy.

Pod pojęciem transakcji, w nawiązaniu do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz. 1104 – winno być: t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.), należy więc rozumieć umowę, której przedmiotem jest odpłatne świadczenie usług lub dostawa towarów, a umowa zawierana jest między przedsiębiorcami w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Rozumienie pojęcia transakcja należy dodatkowo przeanalizować w odniesieniu do „jednorazowej wartości transakcji”. Wskazówki można odnaleźć w ustawie z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 650 – winno być: t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 684 ze zm.). Zgodnie z art. 4 pkt 1 ww. ustawy, transakcja handlowa oznacza umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością. W podobny sposób pojęcie to zinterpretowało Ministerstwo Gospodarki w odpowiedzi z dnia 4 października 2004 r. na interpelację poselską, gdzie zauważono, że „pod pojęciem jednorazowa wartość transakcji należy rozumieć ogólną wartość należności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami”. Odnosząc powyższe do charakteru zamówień składanych i realizowanych przez poszczególne sklepy należące do Spółki, należy zauważyć, że pod pojęciem „jednorazowej transakcji” należy rozumieć wartość poszczególnych zamówień i ich realizacji, a nie sumę zamówień i ich realizacji we wszystkich sklepach Spółki. Każdy sklep realizuje własną transakcję, której przedmiotem są konkretne potrzebne w danym sklepie towary. Oznacza to, że wskazane w art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie transakcji, powinno się rozumieć, jako sprzedaż dokonaną w oparciu o konkretną fakturę VAT. Mając na uwadze powyższe, jeśli dochodzi do zapłaty w formie gotówkowej za towar zamówiony i dostarczony do danego sklepu należącego do Spółki, która to należność jest wykazana na fakturze VAT o wartości, która nie przekracza kwoty 15.000,00 zł, to jest ona kosztem uzyskania przychodu także wówczas gdy zsumowana wartość innych pojedynczych transakcji realizowanych w tym samym dniu przez pozostałe sklepy Spółki w jednej hurtowni przekroczy kwotę 15.000,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 updop, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Ustawą z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r. poz. 780) znowelizowano ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych, m.in. poprzez dodanie art. 15d.

W uzasadnieniu projektu ustawy stwierdzono, że wprowadzona zmiana ma na celu ograniczenie zjawiska dokonywania płatności z pominięciem rachunku płatniczego, a tym samym ograniczenie niewykazywania przez przedsiębiorców rzeczywiście osiąganych dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej, dla celów ich opodatkowania.

Zgodnie z art. 15d ust. 1 updop, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W art. 15d ust. 2 updop wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

-w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W myśl art. 19 Ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo Przedsiębiorców (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 646 ze zm.), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Zestawienie ww. przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego.

Zatem przepisy nie wyłączają z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15.000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość/kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł.

Podkreślić należy, że pojęcie jednorazowej transakcji nie jest równoznaczne z terminem pojedynczej płatności. Wskazać bowiem należy, że regulacje ustawy Prawo przedsiębiorców wyraźnie odnoszą się do transakcji – bez względu na liczbę płatności w ramach tej transakcji.

W celu ustalenia znaczenia terminu „jednorazowa wartość transakcji”, z uwagi na fakt, że adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby zdefiniować pojęcie transakcji.

W przepisach prawa podatkowego pojęcie to nie zostało zdefiniowane, dlatego należy sięgnąć do znaczenia słownikowego.

Według słownika języka polskiego transakcja to „operacja handlowa dotycząca kupna lub sprzedaży towarów lub usług” lub „umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów lub usług; jak również zawarcie takiej umowy”.

Definicja terminu transakcja zawarta jest w ustawie z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. 2016 r., poz. 684 ze zm.).

Zgodnie z art. 4 pkt 1 ww. ustawy, transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (czyli m.in. przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Przez transakcję należy zatem rozumieć umowę cywilnoprawną zawieraną w związku z wykonywaną przez strony działalnością gospodarczą. Transakcja posiada następujące cechy:

• występują w niej co najmniej dwie strony,
• jest to czynność prawna (wywołująca jakiś skutek określony w prawie – np. przeniesienie własności rzeczy),
• ma związek z wykonywaną działalnością gospodarczą (zakup jest dokonywany na potrzeby działalności/sprzedaż jest dokonywana w związku z działalnością gospodarczą),
• może polegać na dokonaniu jednej lub więcej płatności,
• umowa może być zawarta w dowolnej formie (zgodnej z przepisami), w tym ustnie.
  
  

Bazując na tych regulacjach, pojęcie „transakcja” należy odkodować jako umowę, której przedmiotem jest odpłatne świadczenie usług/dostaw towarów i umowa ta jest zawierana między przedsiębiorcami w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Przez transakcję należy zatem rozumieć taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której stale dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Przedmiotem transakcji (umowy) może być w szczególności nabycie towaru lub usługi.

Natomiast przez „wartość transakcji” należy rozumieć wartość transakcji określoną w umowie.

Dlatego też pod pojęciem „jednorazowa wartość transakcji” należy rozumieć ogólną wartość należności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami.

Oznacza to, że obowiązek dokonywania lub przyjmowania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego dotyczy również przypadku, gdy strony umowy o wartości przekraczającej 15.000 zł dokonują w ramach tej umowy częściowych płatności lub też przyjmują częściowe płatności o wartości nieprzekraczającej 15.000 zł.

O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. Trzeba przy tym podkreślić, że art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców, nie wprowadza czasowego ograniczenia okresu sumowania wielu płatności, składających się na pojedynczą transakcję. Może się zatem okazać, że jedna transakcja obejmuje transfery pieniężne dokonane w ciągu kilku lat (np. w przypadku zawarcia umowy realizowanej etapami, takiej jak umowa wdrożeniowa czy umowa o roboty budowlane).

W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego. Można zatem przyjąć, że jeżeli całkowita wartość transakcji nie wynika wprost z treści umowy, lecz zależy od czasu jej trwania – co dotyczyć może między innymi umów o stałe świadczenie usług zawartych na czas nieokreślony – wówczas należałoby przyjąć, że pojęcie jednorazowej wartości transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, za które przysługuje wynagrodzenie.

Wskazać jednak należy, że w obrocie gospodarczym występują różnego rodzaju umowy, określane częstokroć mianem umów ramowych, które określają warunki udzielania i realizacji zamówień, w tym również ich termin, lecz nie kreują zobowiązania do spełnienia świadczeń o określonej wartości (nie określają minimalnych obrotów). W przypadku takich umów jednorazowa wartość transakcji odnosi się do wartości poszczególnych zamówień.

Natomiast kwalifikacja płatności w ramach jednorazowej transakcji, które mogą zostać objęte dyspozycją art. 15d updop, zależy od wysokości wynagrodzenia, okresu rozliczeniowego oraz okresu wypowiedzenia zawartej umowy. Jeżeli bowiem z dniem dokonania pierwszej płatności strony wiedzą, że łączna wartość jednorazowej transakcji przekroczy limit 15.000 zł to już od pierwszej płatności, aby wydatki mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, obowiązuje ich rozliczenie bezgotówkowe. Również w przypadku gdy strony zawarły umowę o stałej współpracy na czas nieokreślony i ustaliły minimalne wynagrodzenie w danym okresie rozliczeniowym powyżej 15.000 zł to od pierwszej transakcji (bez względu na ich ilość) w danym okresie, winny stosować formę bezgotówkową rozliczenia aby wydatki te mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast gdy umowa o stałej współpracy zobowiązuje do zakupów w danym okresie rozliczeniowym w kwocie poniżej 15.000,00 zł i limit ten nie zostanie przekroczony strony mogą rozliczać się w formie gotówkowej zaliczając wydatki z tego tytułu do kosztów podatkowych.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że o ile w istocie jak wynika z wniosku Wnioskodawca nie zawarł z kontrahentem (hurtownią) umowy (wskazanie w tym zakresie przyjęto jako element opisu stanu faktycznego niepodlegający ocenie przez tut. Organ), to każdą fakturę wystawioną przez dostawcę towarów należy uznać za fakturę dokumentującą odrębne zamówienie czyli odrębną transakcję. Tym samym każdy zakup dokonywany przez Wnioskodawcę za pośrednictwem kierownika sklepu należy traktować jako odrębną umowę.

W związku z powyższym, wartość poszczególnych zakupów dokonywanych w danym dniu przez Wnioskodawcę, nie podlega sumowaniu w ramach działalności Spółki, a w konsekwencji jednorazową wartość transakcji stanowi wartość wynikająca odrębnie z każdego składanego przez dany sklep zamówienia czy też dokonywanego odrębnie zakupu. Należy bowiem odróżnić sytuację, gdy przedsiębiorcy zawierają określoną umowę np. umowę o współpracy, w ramach której dokonują określonych zakupów i w której zostaje określona minimalna wartość obrotu do zrealizowania w okresie rozliczeniowym, od sytuacji w której znajduje się Wnioskodawca – gdy jak wskazano we wniosku żadna umowa nie została zawarta i nie jest on zobowiązany do dokonania zakupu o określonej wartości.

Zatem ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki gotówkowe, nie przekraczające w jednorazowej transakcji w danym dniu kwoty 15.000,00 zł – na zakup towarów z danej hurtowni do konkretnego sklepu Wnioskodawcy można uznać w całości za koszty uzyskania przychodu Spółki pomimo, że łączna wartość wydatków gotówkowych w transakcjach handlowych w tym samym dniu we wszystkich sklepach Wnioskodawcy łącznie i w tej samej hurtowni, przekroczy kwotę 15.000,00 zł

Stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.