Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.172.2018.3.APA
z 31 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 czerwca 2018 r. (data wpływu 4 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 27 lipca 2018 r. (data wpływu 8 sierpnia 2018 r.) oraz pismem z 5 października 2018 r. (data wpływu 12 października 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie momentu rozpoznania przychodu w związku z zawarciem umów o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2018 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie momentu rozpoznania przychodu w związku z zawarciem umów o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 26 września 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.172.2018.2.APA wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, co też nastąpiło 12 października 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Podatnik” lub „Spółka”) specjalizuje się w obrocie i zarządzaniu wierzytelnościami nieregularnymi. W ramach swojej działalności Spółka prowadzi działania windykacyjne związane z nabytymi wierzytelnościami. Obecnie Spółka zamierza rozszerzyć zakres prowadzonej działalności gospodarczej o usługi zmierzające do przyznania instytucjom finansowych (m.in. bankom oraz podmiotom udzielającym pożyczek poza sektorem bankowym) zabezpieczenia przed ryzykiem braku spłaty kredytów/pożyczek.

W związku z powyższym, Wnioskodawca planuje zawarcie z podmiotem niepowiązanym prowadzącym działalność w wyżej wskazanym zakresie (dalej: „Kontrahent”) umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek (dalej: „Umowę”). Zgodnie z uzgodnieniami stron, zakresem wynikającej z Umowy ochrony zostanie objęta spłata nominalnej wartości zabezpieczonych, a niespłaconych przez klientów pożyczek, zarówno w części kapitałowej, jak też w części odsetkowej (odsetki, które nie będą podlegały kapitalizacji), bądź też tylko w części kapitałowej.

Należne dla Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu przyznania Kontrahentowi zabezpieczenia przed ryzykiem braku spłaty kredytu/pożyczki (ryzyko kredytowe) będzie uiszczane z góry w miesiącu następującym po miesiącu udzielenia danych kredytów/pożyczek podlegających zabezpieczeniu.

Wysokość przysługującego Wnioskodawcy wynagrodzenia będzie określona w kwocie przewidywanej szkodowości zabezpieczanego w danym okresie portfela kredytów/pożyczek. Tym samym, kwota wynagrodzenia zostanie określona m.in. w oparciu o przewidywany dla kredytów/pożyczek udzielonych w danym miesiącu poziom ryzyka braku spłaty kredytów/pożyczek objętych zabezpieczeniem. Zarówno kalkulacja należnego dla Wnioskodawcy wynagrodzenia z tytułu przyznanego Kontrahentowi zabezpieczenia, jak również obowiązek uiszczenia płatności na rzecz Wnioskodawcy, nastąpi w związku z zawarciem pisemnego kontraktu o charakterze zabezpieczającym (i tym samym przyznania przez Wnioskodawcę ochrony dla Kontrahenta).

Otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie będzie stanowiło wynagrodzenie z tytułu prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej i nie będzie w żadnym wypadku podlegać zwrotowi na rzecz Kontrahenta.

Zgodnie z ustaleniami stron, przyznane przez Wnioskodawcę zabezpieczenie również będzie realizowane cyklicznie, np. w okresach miesięcznych. Realizacja Umowy będzie polegała na tym, że Spółka w zamian za opisane powyżej wynagrodzenie dokona zapłaty na rzecz Kontrahenta kwoty odpowiadającej niespłaconej na dzień realizacji zabezpieczenia wartości nominalnej kredytu/pożyczki udzielonej przez Kontrahenta na rzecz klienta (w części stanowiącej spłatę niespłaconego na dzień realizacji zabezpieczenia kapitału i/lub odsetek). Wypłata środków na rzecz Kontrahenta nastąpi w przypadku zaistnienia uzgodnionego w Umowie zdarzenia. Zdarzeniem tym będzie m.in. niespłacenie raty/rat pożyczki przez indywidualnie określony i wskazany w Umowie okres.

Zapisy Umowy mogą przewidywać odrębne regulacje przejścia bądź braku przejścia na Wnioskodawcę własności wierzytelności z tytułu zabezpieczonych pożyczek, w stosunku do których zrealizowano zabezpieczenie. Warunki oraz kwota wynagrodzenia z tytułu przejścia wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy mogą zostać uregulowane na drodze odrębnego porozumienia.

W sytuacji, gdy nie dojdzie do przeniesienia własności wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, Spółka na mocy przedmiotowej Umowy może otrzymać prawo dochodzenia płatności w wysokości kwot przyznanych Kontrahentowi w związku z realizacją zabezpieczeń, jak również kwot uzyskanych przez Kontrahenta na skutek działań windykacyjnych (podjętych w stosunku do wierzytelności z tytułu pożyczek zabezpieczonych Umową) po dacie realizacji zabezpieczenia. Również Spółka może zostać zobowiązana do przekazywania Kontrahentowi otrzymanych spłat pożyczek w części, w której nie zostały pokryte przez Spółkę poprzez dokonanie ww. płatności, pozyskane przez Spółkę w toku windykacji sądowej i pozasądowej, gdyby takie działania były podejmowane przez Spółkę niezależnie od świadczenia usług w ramach Umowy.

Rozważane przez Wnioskodawcę uruchomienie nowej kategorii usług przedstawionych w treści przedmiotowego wniosku uzasadnione jest obserwowanym wśród instytucji finansowych zainteresowaniem nabycia usług, których celem jest zabezpieczenie środków finansowych przeznaczonych na udzielanie pożyczek jak również pozyskaniem wierzytelności dla podstawowej działalności Wnioskodawcy. Należy jednocześnie zaznaczyć, że Umowa stanowiąca podstawę dla realizacji przez Wnioskodawcę przedmiotowej usługi należy do specyficznej kategorii stosunków kontraktowych stanowiących tzw. umowy nienazwane.

W praktyce obrotu gospodarczego nie ma jednego modelu wykorzystywanego dla celów zawarcia i realizacji umów zmierzających do zabezpieczenia ryzyka kredytowego (m.in. umów typu Credit Default Swap, tzw. CDS). Z tej perspektywy, kwalifikacja Umowy powinna zostać dokonana przy uwzględnieniu zasadniczego celu leżącego u podstaw jej zawarcia, a więc przyznania przez Wnioskodawcę dla instytucji finansowej zabezpieczenia na wypadek niewywiązania się dłużników ze spłaty zadłużenia.

Na podstawie wskazanej kategorii umów, jedna ze stron transakcji w zamian za uzgodnione wynagrodzenie zgadza się na zapłatę kwoty odpowiadającej wartości pożyczki (finansowania) przyznanej przez drugą stronę transakcji dla innego podmiotu w przypadku wystąpienia uzgodnionego w umowie zdarzenia. W praktyce gospodarczej, zdarzeniem tym jest najczęściej niespłacenie kwoty pożyczki przez pierwotnego dłużnika (np. kredytu lub pożyczki). Powyższy mechanizm powoduje, iż wynagrodzenie należne dla Wnioskodawcy jest ściśle uzależnione od kwantyfikacji ryzyka wystąpienia braku spłaty kredytu/pożyczki – im ryzyko w tym zakresie jest wyższe, tym wyższe jest również wynagrodzenie, które nabywca usługi (Kontrahent) zobowiązany jest zapłacić podmiotowi zabezpieczającemu (Wnioskodawcy).

Zabezpieczenie ryzyka działalności pożyczkowej i kredytowej poprzez zawieranie umów o charakterze zabezpieczającym jest bardzo często stosowaną praktyką przez krajowe oraz międzynarodowe instytucje finansowe. Dzięki ww. kategorii umów instytucje finansowe (banki lub podmioty niebędące bankami udzielające pożyczek) mogą w bezpieczny sposób minimalizować ryzyko związane ze swoimi aktywami, a tym samym udzielać więcej pożyczek i kredytów. Dlatego też, przystąpienie przez Wnioskodawcę do Umowy stanowi nową kategorię usług oferowanych przez Wnioskodawcę, a tym samym umożliwia osiąganie przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej oraz zapewnienie dostępu do portfeli nieregularnych wierzytelności dla podstawowej działalności Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że specjalizuje się w obrocie i zarządzaniu wierzytelnościami nieregularnymi. W ramach swojej działalności Spółka prowadzi działania windykacyjne związane z nabytymi wierzytelnościami. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest działalność usługowa tak więc nowy produkt oferowany w ramach jej działalności także zaliczać się będzie do jej podstawowej działalności, czyli działalności usługowej.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (pytanie oznaczone we wniosku nr 1):

Czy wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy należy kwalifikować jako przychód należny osiągany w związku z prowadzoną działalnością podlegający rozpoznaniu dla celów podatkowych w ostatnim dniu przyjętego okresu rozliczeniowego, nie rzadziej niż raz w roku, zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie otrzymane przez Spółkę w ramach umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek stanowić będzie dla Spółki przychód podatkowy osiągany w związku z prowadzoną działalnością, podlegający rozpoznaniu dla celów podatkowych w dniu otrzymania zapłaty zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

O przychodzie z działalności gospodarczej można zatem mówić już w momencie powstania uprawnienia podatnika do uzyskania przysporzenia, niezależnie od jego faktycznego otrzymania. Przychodami należnymi w rozumieniu powołanego przepisu są bowiem te przychody, które wynikają ze źródła przychodów i stanowią kwoty, których wydania może żądać podatnik. Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego.

Moment powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą regulują przepisy art. 12 ust. 3a-3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reguła ogólna zawarta w art. 12 ust. 3a ww. ustawy stanowi, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Cytowany przepis określa moment powstania przychodu podatkowego jako dzień najwcześniejszy z wymienianych zdarzeń.

Istnieją również sytuacje szczególne, w których dopiero otrzymanie środków pieniężnych rodzi obowiązek zadeklarowania przychodu podatkowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Kwestię tę reguluje art. 12 ust. 3e ww. ustawy, zgodnie z którym w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W opinii Wnioskodawcy, w świetle cytowanych powyżej przepisów wynagrodzenie otrzymane przez Spółkę w ramach umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek stanowi dla Spółki przychód podatkowy. Przystąpienie przez Spółkę do Umowy oraz przyznanie zabezpieczenia dla Kontrahenta ma związek z działalnością gospodarczą Spółki, dlatego też przychód z tego tytułu stanowić będzie przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Rozpoznając natomiast moment powstania przychodu należy mieć na względzie, że zawarcie umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek i przyznanie przez Spółkę ochrony, nie skutkuje wydaniem towaru.

Spółka nie będzie świadczyć również dla Kontrahenta żadnej usługi, ponieważ jej rola sprowadza się wyłącznie do przyznania dla Kontrahenta zabezpieczenia w związku z przystąpieniem do Umowy. Zarówno kalkulacja należnego dla Wnioskodawcy wynagrodzenia z tytułu przyznanego Kontrahentowi zabezpieczenia, jak również obowiązek uiszczenia płatności na rzecz Wnioskodawcy, nastąpi w związku z zawarciem kontraktu o charakterze zabezpieczającym (i tym samym przyznania przez Wnioskodawcę ochrony dla Kontrahenta).

Wobec powyższego, w opinii Wnioskodawcy w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie zatem przepis art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka powinna więc rozpoznać przychód podatkowy z tytułu wynagrodzenia w związku z zawarciem umów o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek na zasadzie kasowej, tj. w dniu otrzymania tego wynagrodzenia.

Podsumowując, wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy należy kwalifikować jako przychód należny osiągany w związku z prowadzoną działalnością, podlegający rozpoznaniu dla celów podatkowych w dniu otrzymania zapłaty zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wyjaśnił, że w opisie własnego stanowiska Spółka stwierdziła, że „nie będzie świadczyć również dla Kontrahenta żadnej usługi, ponieważ jej rola sprowadza się wyłącznie do przyznania dla Kontrahenta zabezpieczenia w związku z przystąpieniem do Umowy.” ponieważ w opinii Podatnika kontrahentom oferowany będzie produkt finansowy, podobny do umów typu Credit Default Swap (CDS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest rozstrzygnięcie w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1. W pozostałym zakresie wniosku wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego.

Moment powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą regulują przepisy art. 12 ust. 3a-3e ustawy o CIT.

Ogólną zasadę ustalania momentu uzyskania przychodu związanego z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej określa art. 12 ust. 3a ww. ustawy. Stanowi on, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Cytowany przepis określa moment powstania przychodu podatkowego jako dzień najwcześniejszy z wymienianych zdarzeń.

Natomiast, zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

W związku z powyższym, ustawa o CIT przewiduje rozpoznanie przychodu podatkowego na zasadzie określonej w art. 12 ust. 3c wyłącznie, jeżeli:

• wynika on z wykonanej usługi,
• strony ustalą, że rozliczenie następuje w okresach rozliczeniowych.
  
  

Z kolei art. 12 ust. 3d ustawy o CIT wskazuje, że przepis ust. 3c stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej, cieplnej oraz gazu przewodowego.

Jednocześnie, ustawodawca przewidział wyjątki od powyższej zasady ogólnej ustalania momentu rozpoznania przychodu podatkowego. I tak, na podstawie art. 12 ust. 3e ww. ustawy, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że wynagrodzenie otrzymane przez Spółkę w ramach umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek stanowi dla Spółki przychód podatkowy. Przystąpienie przez Spółkę do Umowy oraz przyznanie zabezpieczenia dla Kontrahenta ma związek z działalnością gospodarczą Spółki, dlatego też przychód z tego tytułu stanowić będzie przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT.

Określając moment powstania przychodu należy uwzględnić, że zawarcie umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek i przyznanie przez Spółkę ochrony, nie skutkuje wydaniem towaru ani też zbyciem prawa majątkowego, gdyż w wyniku zawarcia umowy nie dojdzie do cesji wierzytelności, bowiem umowa nie przenosi własności wierzytelności. Sama Spółka wskazała, że zapisy Umowy mogą przewidywać odrębne regulacje dot. przejścia bądź braku przejścia na Wnioskodawcę własności wierzytelności z tytułu zabezpieczonych pożyczek, w stosunku do których zrealizowano zabezpieczenie oraz, że warunki oraz kwota wynagrodzenia z tytułu przejścia wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy mogą zostać uregulowane na drodze odrębnego porozumienia.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca zamierza rozszerzyć zakres prowadzonej działalności gospodarczej o usługi zmierzające do przyznania instytucjom finansowych (m.in. bankom oraz podmiotom udzielającym pożyczek poza sektorem bankowym) zabezpieczenia przed ryzykiem braku spłaty kredytów/pożyczek.

Świadczenie to ma więc charakter podobny do usług ubezpieczeniowych, ponieważ polega na umożliwieniu zastąpienia niepewnej dużej straty finansowej małym pewnym kosztem. Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie nie stanowi zapłaty za świadczone usługi.

Do ustalenia daty powstania przychodu przez podatnika świadczącego usługi zabezpieczania przed ryzykiem niespłacenia pożyczek powinien mieć zastosowanie art. 12 ust. 3a z uwzględnieniem ust. 3c ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że należne dla Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu przyznania Kontrahentowi zabezpieczenia przed ryzykiem braku spłaty kredytu/pożyczki (ryzyko kredytowe) będzie uiszczane z góry w miesiącu następującym po miesiącu udzielenia danych kredytów/pożyczek podlegających zabezpieczeniu. Wysokość przysługującego Wnioskodawcy wynagrodzenia będzie określona w kwocie przewidywanej szkodowości zabezpieczanego w danym okresie portfela kredytów/pożyczek. Tym samym, kwota wynagrodzenia zostanie określona m.in. w oparciu o przewidywany dla kredytów/pożyczek udzielonych w danym miesiącu poziom ryzyka braku spłaty kredytów/pożyczek objętych zabezpieczeniem.

Tym samym przychód Wnioskodawcy pochodzący z usług świadczonych na podstawie umów o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, które to usługi będą rozliczane okresowo, powinien być wykazywany w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie momentu rozpoznania przychodu w związku z zawarciem umów o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy dodać, że Wnioskodawca zadając pytanie przywołał art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, przy czym w treści pytania nawiązał do treści art. 12 ust. 3c. Niemniej jednak powyższe pozostaje bez wpływu na ocenę stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.