Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.495.2018.1.AR
z 5 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2018 r. (data wpływu 5 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia od podatku sprzedaży posiłków uczniom Szkoły Podstawowej i Gimnazjum, których wyżywienie finansowane jest przez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej, będący jednostką budżetową Gminy,
• zwolnienia od podatku sprzedaży posiłków uczniom Szkoły Podstawowej i Gimnazjum, których wyżywienie finansowane jest przez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej, niebędący jednostką budżetową Gminy,

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie: zwolnienia od podatku sprzedaży posiłków uczniom Szkoły Podstawowej i Gimnazjum, których wyżywienie finansowane jest przez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej, będący jednostką budżetową Gminy oraz zwolnienia od podatku sprzedaży posiłków uczniom Szkoły Podstawowej i Gimnazjum, których wyżywienie finansowane jest przez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej, niebędący jednostką budżetową Gminy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Szkoła Podstawowa jest jednostką budżetową powołaną przez organ założycielski, czyli Gminę w celu prowadzenia działalności oświatowo-wychowawczej. Na podstawie zarządzenia Burmistrza Miasta i Gminy w sprawie centralizacji rozliczeń podatku od towarów i usług Miasta i Gminy (dalej: „Wnioskodawca” lub „Zainteresowany”) oraz jednostek budżetowych i zakładów budżetowych utworzonych przez Gminę w związku z wyrokiem TSUE z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14, jednostki budżetowe nie powinny być traktowane jako odrębni od Gminy podatnicy VAT. W związku z tym od dnia 1 stycznia 2017 r. Gmina stała się podatnikiem podatku VAT dla wszystkich podległych jej jednostek budżetowych.

W stołówce szkolnej, która nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym, prowadzone jest dożywianie bezpośrednio przez personel Szkoły Podstawowej. Sprzedaż posiłków w stołówce szkolnej jest ściśle związana z działalnością placówki, zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy Prawo oświatowe i dokonywana jest na rzecz uczniów Szkoły Podstawowej i wygaszanego Gimnazjum oraz nauczycieli wymienionych szkół. Za część uczniów pochodzących z rodzin w trudnej sytuacji materialnej, obiady opłacane/refundowane są przez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej (dalej: „GOPS”), podlegający pod tą samą JST co Szkoła Podstawowa i Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej nie podlegający pod tą samą JST co Szkoła Podstawowa, zgodnie z zawartą umową.

Szkoła wydaje obiady uczniom i pracownikom pedagogicznym:

1. za obiady wydawane uczniom Szkoły Podstawowej, Gimnazjum i nauczycielom obu szkół Wnioskodawca wystawia dokument – kwitariusze (brak wniosków o wystawienie faktury VAT) ujmowane w Raporcie kasowym (utarg bezrachunkowy) – jest to „sprzedaż zwolniona z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT” ujmowana w ewidencji sprzedaży VAT,
2. za obiady wydawane uczniom Szkoły, a sfinansowane przez GOPS podlegający pod tą samą JST, Szkoła wystawia noty księgowe na rzecz ww. jednostki budżetowej i dokument wewnętrzny naliczenia opłat – jest to „sprzedaż zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy” ujmowana w ewidencji sprzedaży VAT,
3. obiady wydawane uczniom Szkoły, a sfinansowane przez GOPS nie podlegający pod tą samą JST, Szkoła wystawia noty księgowe na rzecz ww. jednostki budżetowej i dokument wewnętrzny naliczenia opłat – jest to sprzedaż „sprzedaż zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy” ujmowana w ewidencji sprzedaży VAT.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż posiłków uczniom Szkoły Podstawowej i Gimnazjum, których wyżywienie jest finansowane przez GOPS, stanowiący jednostkę budżetową Gminy, korzysta ze zwolnienia od podatku czy nie podlega w ogóle opodatkowaniu podatkiem VAT?
2. Czy sprzedaż posiłków uczniom Szkoły Podstawowej, których wyżywienie jest finansowane przez GOPS, nie stanowiący jednostki budżetowej Gminy, korzysta ze zwolnienia od podatku czy nie podlega w ogóle opodatkowaniu podatkiem VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Wyżywienie uczniów, które finansowane jest przez GOPS, stanowiący jednostkę budżetową Gminy, korzysta ze zwolnienia od podatku, ponieważ stanowi w istocie wynagrodzenie za usługę, a beneficjentem tej usługi (a więc de facto usługobiorcą) są dzieci, które te obiady spożywają w związku z czym jest to sprzedaż zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT.
2. Wyżywienie uczniów, które finansowane jest przez GOPS, nie stanowiący jednostki budżetowej Gminy, korzysta ze zwolnienia od podatku, ponieważ stanowi w istocie wynagrodzenie za usługę, a beneficjentem tej usługi (a więc de facto usługobiorcą) są dzieci, które te obiady spożywają, w związku z czym jest to sprzedaż zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Aby uznać dane świadczenie usług za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda jednak czynność stanowiąca usługę, w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Skoro jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, należy uznać, że spełniają zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy definicję podatnika podatku od towarów i usług. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet, gdy dotyczą one ich zadań własnych, podmioty te powinny być uznawane za podatników tego podatku.

Zatem w przypadku, gdy jednostka samorządu terytorialnego (np. gmina) wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – powinna być traktowana jako podatnik podatku od towarów i usług, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do tej ustawy, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane:

1. w formach i na zasadach określonych w przepisach o pomocy społecznej oraz w przepisach o systemie oświaty,
2. przez podmioty sprawujące opiekę nad dziećmi w wieku do 3 lat.
   
   

Jednocześnie art. 43 ust. 17 ustawy stanowi, że zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

W tym miejscu należy zaznaczyć, że gmina – zgodnie z art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, z późn. zm.) – posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest jednostką zasadniczego podziału terytorialnego stopnia podstawowego, posiada osobowość prawną, a zatem zdolność do działania we własnym imieniu.

Do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów, o czym stanowi art. 6 ust. 1 cyt. ustawy.

Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy edukacji publicznej.

W myśl art. 9 ust. 1 wskazanej ustawy, w celu wykonywania zadań, gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. Podmioty takie są wyodrębnionymi jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej, które prowadzą swoją działalność w formie zakładu lub jednostki budżetowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 powołanej ustawy, gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie.

Formy prowadzenia gospodarki gminnej, w tym wykonywania przez gminę zadań o charakterze użyteczności publicznej, określa odrębna ustawa (art. 9 ust. 3 cyt. ustawy).

Skoro – jak wskazują przywołane przepisy – jednostki samorządu terytorialnego (np. gmina) są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, to należy uznać, że spełniają zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy definicję podatnika podatku od towarów i usług. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet gdy dotyczą one ich zadań własnych, podmioty te powinny być uznawane za podatników tego podatku.

Zatem w przypadku, gdy jednostka samorządu terytorialnego (np. gmina) wykonuje we własnym imieniu i na własny rachunek czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – jest traktowana jako podatnik podatku od towarów i usług, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

W kontekście powyższego należy wskazać, że w myśl art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (Dz. U. z 2018 r., poz. 996, z późn. zm.), system oświaty zapewnia w szczególności realizację prawa każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej do kształcenia się oraz prawa dzieci i młodzieży do wychowania i opieki, odpowiednich do wieku i osiągniętego rozwoju.

Jak stanowi art. 2 pkt 2 przywołanej ustawy, system oświaty obejmuje szkoły:

1. podstawowe, w tym: specjalne, integracyjne, z oddziałami przedszkolnymi, integracyjnymi, specjalnymi, przysposabiającymi do pracy, dwujęzycznymi, sportowymi i mistrzostwa sportowego, sportowe i mistrzostwa sportowego,
2. ponadpodstawowe, w tym: specjalne, integracyjne, dwujęzyczne, z oddziałami integracyjnymi, specjalnymi, dwujęzycznymi, sportowymi i mistrzostwa sportowego, sportowe, mistrzostwa sportowego, rolnicze, leśne, morskie, żeglugi śródlądowej oraz rybołówstwa,
3. artystyczne;

(…).

Zakładanie i prowadzenie publicznych przedszkoli, w tym z oddziałami integracyjnymi lub specjalnymi, przedszkoli integracyjnych i specjalnych oraz innych form wychowania przedszkolnego, o których mowa w art. 32 ust. 2, szkół podstawowych, w tym integracyjnych oraz z oddziałami integracyjnymi lub specjalnymi, z wyjątkiem szkół podstawowych specjalnych, szkół artystycznych oraz szkół przy zakładach karnych, szkół w zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich, należy do zadań własnych gmin (art. 8 ust. 15 ustawy Prawo oświatowe).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy Prawo oświatowe, szkoła i placówka może być szkołą i placówką publiczną albo niepubliczną.

W myśl art. 106 ust. 1 ww. ustawy, w celu zapewnienia prawidłowej realizacji zadań opiekuńczych, w szczególności wspierania prawidłowego rozwoju uczniów, szkoła może zorganizować stołówkę.

Na podstawie art. 106 ust. 2 cyt. ustawy, korzystanie z posiłków w stołówce szkolnej jest odpłatne.

Zgodnie z art. 106 ust. 3 ww. ustawy, warunki korzystania ze stołówki szkolnej, w tym wysokość opłat za posiłki, ustala dyrektor szkoły w porozumieniu z organem prowadzącym szkołę.

Na podstawie art. 106 ust. 4 ustawy Prawo oświatowe, do opłat wnoszonych za korzystanie przez uczniów z posiłku w stołówce szkolnej, o których mowa w ust. 3, nie wlicza się wynagrodzeń pracowników i składek naliczanych od tych wynagrodzeń oraz kosztów utrzymania stołówki.

Z opisu sprawy wynika, że Szkoła Podstawowa jest jednostką budżetową powołaną przez organ założycielski, czyli Gminę w celu prowadzenia działalności oświatowo-wychowawczej. Od dnia 1 stycznia 2017 r. Gmina stała się podatnikiem podatku VAT dla wszystkich podległych jej jednostek budżetowych.

W stołówce szkolnej, która nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym, prowadzone jest dożywianie bezpośrednio przez personel Szkoły Podstawowej. Sprzedaż posiłków w stołówce szkolnej jest ściśle związana z działalnością placówki zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy Prawo oświatowe i dokonywana jest na rzecz uczniów Szkoły Podstawowej i wygaszanego Gimnazjum oraz nauczycieli wymienionych szkół. Za część uczniów pochodzących z rodzin w trudnej sytuacji materialnej, obiady opłacane/refundowane są przez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej, podlegający pod tą samą JST co Szkoła Podstawowa i Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej nie podlegający pod tą samą JST co Szkoła Podstawowa, zgodnie z zawartą umową.

Szkoła wydaje obiady uczniom i pracownikom pedagogicznym:

1. za obiady wydawane uczniom Szkoły Podstawowej, Gimnazjum i nauczycielom obu szkół Wnioskodawca wystawia dokument – kwitariusze (brak wniosków o wystawienie faktury VAT) ujmowane w Raporcie kasowym (utarg bezrachunkowy) – jest to „sprzedaż zwolniona z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT” ujmowana w ewidencji sprzedaży VAT,
2. za obiady wydawane uczniom Szkoły, a sfinansowane przez GOPS podlegający pod tą samą JST, Szkoła wystawia noty księgowe na rzecz ww. jednostki budżetowej i dokument wewnętrzny naliczenia opłat – jest to „sprzedaż zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy” ujmowana w ewidencji sprzedaży VAT,
3. obiady wydawane uczniom Szkoły, a sfinansowane przez GOPS nie podlegający pod tą samą JST, Szkoła wystawia noty księgowe na rzecz ww. jednostki budżetowej i dokument wewnętrzny naliczenia opłat – jest to sprzedaż „sprzedaż zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy” ujmowana w ewidencji sprzedaży VAT.
   
   

W związku z powyższym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy dla sprzedaży posiłków uczniom Szkoły Podstawowej i Gimnazjum, których wyżywienie finansowane jest przez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej, będący jednostką budżetową Gminy oraz finansowane przez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej, niebędący jednostką budżetową Gminy.

Podkreślić należy, że przywołane przepisy ustawy Prawo oświatowe wyraźnie wskazują na możliwość prowadzenia stołówek przez oświatowe placówki publiczne. Celem ich prowadzenia nie jest jednak świadczenie usług gastronomicznych jako takich, ale wyłącznie pełnienie funkcji socjalno-bytowych, polegających na zapewnieniu żywienia w ramach realizacji przez szkoły funkcji opiekuńczej. Ponieważ placówki te nie prowadzą działalności dla zysku, opłaty za korzystanie ze stołówki mogą być kalkulowane wyłącznie na poziomie zapewniającym jedynie pokrycie faktycznych kosztów wytworzenia posiłków. Niedopuszczalne jest ustalanie jakichkolwiek narzutów zapewniających placówkom zysk lub refundację kosztów, których zgodnie z ustawą nie mogą one przerzucać na korzystających z usług stołówki.

Jak wynika z powyższego, funkcjonowanie stołówek szkolnych służy zapewnieniu prawidłowej realizacji zadań opiekuńczych przez jednostki systemu oświaty, a w szczególności wspieraniu prawidłowego rozwoju uczniów, do których jednostki te są między innymi powołane. Mają one bowiem charakter pomocniczy i są niezbędne w stosunku do prowadzonej działalności opiekuńczej placówek oświatowych w tym zakresie, która stanowi świadczenie główne, przy czym, ich głównym celem nie jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez te placówki.

Analiza treści wniosku, przy uwzględnieniu treści przywołanych przepisów prawa, prowadzi do stwierdzenia, że odpłatne wyżywienie uczniów wypełnia definicję działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, zatem jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca świadcząc odpłatnie te usługi działa w reżimie cywilnoprawnym (a nie publicznoprawnym), a tym samym wykonuje czynności wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy. Należy bowiem zauważyć, że istnieje bezpośredni związek pomiędzy dokonywanymi płatnościami a usługami świadczonymi przez szkoły podlegające Gminie. Beneficjentem świadczonych przez Wnioskodawcę usług za odpłatnością są, co do zasady – uczniowie. Tym samym, wyłączenie z zakresu opodatkowania ww. usług świadczonych przez Gminę stanowiłoby zakłócenie konkurencji i nierówne traktowanie podmiotów wykonujących te same usługi.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że czynności te stanowią świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, które – zgodnie z art. 5 ustawy – podlegają opodatkowaniu tym podatkiem, a Miasto wykonując je występuje w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

W niniejszej sprawie zaznacza się, że bez znaczenia jest okoliczność, iż odpłatność za obiady uczniów uiszcza płatnik (podmiot zewnętrzny), tj. Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej (niebędący jednostką budżetową Gminy), czy też GOPS (będący jednostką budżetową Gminy), na podstawie umów zawieranych na dożywianie dzieci z placówkami oświatowymi, bowiem ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy, od źródła finansowania odpłatności uiszczanej za korzystanie z usług stołówkowych świadczonych na rzecz uczniów przez placówki oświatowe.

Usługi stołówkowe wykonywane są przez Gminę (za pośrednictwem jej jednostek organizacyjnych, tj. Szkoły Podstawowej i Gimnazjum) na rzecz konkretnego beneficjenta – ucznia za odpłatnością. W każdym z tych przypadków świadczenie usług stołówkowych na rzecz uczniów odbywa się pomiędzy placówką oświatową a uczniami, a nie pomiędzy płatnikiem (podmiotem zewnętrznym, tj. GOPS niebędącym jednostką budżetową Wnioskodawcy oraz GOPS będącym jednostką budżetową Gminy) a uczniami, czy też płatnikami a placówką oświatową. Ww. płatnicy przekazują tylko placówce oświatowej środki na pokrycie odpłatności za posiłki wydawane na rzecz uczniów.

W tym miejscu należy wskazać, że zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług nie podlegają wnoszone opłaty, lecz wykonywane czynności stanowiące świadczenie usług w zamian za wynagrodzenie. Zatem przedmiotowe usługi wyżywienia, świadczone na zasadach określonych w ustawie Prawo oświatowe przez placówki oświatowe na rzecz uczniów tych placówek, za świadczenie których wnoszone są opłaty, będą spełniały przesłanki do uznania tych czynności za zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy, bez względu na to, jaki podmiot finansuje te posiłki.

Podsumowując, sprzedaż posiłków uczniom Szkoły Podstawowej i Gimnazjum, których wyżywienie jest finansowane przez GOPS stanowiący jednostkę budżetową Gminy oraz finansowane przez GOPS niebędący jednostką budżetową Gminy, korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i nr 2, uznano za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.