2018.12.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.468.2018.2.IM
z 14 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, późn.zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2018 r. (data wpływu 1 października 2018 r.), uzupełnione pismem z dnia 25 października 2018 r. (data nadania 30 października 2018 r., data wpływu 2 listopada 2018 r.) na wezwanie z dnia 18 października 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.468.2018.1.IM (data nadania 19 października 2018 r., data doręczenia 23 października 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przez płatnika - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przez płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 18 października 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.468.2018.1.IM (data nadania 19 października 2018 r., data doręczenia 23 października 2018 r.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 25 października 2018 r. (data nadania 30 października 2018 r., data wpływu 2 listopada 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest producentów gier komputerowych oraz ich wydawcą. Oprócz dystrybucji własnych gier komputerowych Spółka jest także wydawcą gier komputerowych tworzonych przez inne studia. Poza produkcją własnych gier oraz wydawaniem gier innych producentów Spółka nie prowadzi żadnej innej działalności.

Gry wyprodukowane przez Spółkę lub gry, nad którymi Spółka obecnie pracuje, należą do kategorii gier strategicznych umiejscowionych w wirtualnych rzeczywistościach, po których porusza się gracz. Rzeczywistość, do której przenosi się gracz, jest niezwykle rozbudowana pod względem graficznym i koncepcyjnym. Stworzenie gry tego pokroju jest procesem złożonym oraz czasochłonnym.

Wyprodukowanie ww. gry zajęło 3 (trzy) lata, a innej 3,5 (trzy i pół) roku. Ich produkcja jest dziełem pracy i inwencji kilkudziesięciu lub nawet kilkuset osób. Są to twórcy koncepcji, deweloperzy, designerzy, scenarzyści, graficy, programiści, lektorzy, muzycy i inżynierowie dźwięku. Praca nad tak dużym przedsięwzięciem jest z natury rzeczy pracą zespołową, koordynowaną przez managerów projektu. Każda z osób w niej uczestniczących wnosi określony element twórczy lub wiele elementów twórczych stanowiących utwór lub utwory w rozumieniu prawa autorskiego. Utwory te przybierają różnorodną postać zarówno jeżeli chodzi o treść jak i znaczenie. Są to zarówno rzeczy fundamentalne dla gry jak np. koncepcja i scenariusz gry jak i rzeczy mniejszej wagi jak np. grafika drobnego elementu. Trudno obliczyć ile utworów składa się na grę, ale prawdopodobnie będzie ich kilkadziesiąt lub nawet kilkaset tysięcy. Suma tych utworów tworzy utwór końcowy w postaci gry komputerowej. Zdecydowana większość utworów ma postać elektroniczną i jest przekazywane Spółce przez ich twórców w postaci plików komputerowych. Jednakże część utworów może być przekazywana innych sposób np. ustnie lub w postaci papierowej.

W początkowej fazie rozwoju Spółka znacząca część prac powierzana była twórcom zewnętrznym tj. niezależnym twórcom lub osobom i firmom prowadzącym działalność gospodarczą. Jednakże wraz ze wzrostem Spółka coraz więcej pracy twórczej powierzana jest pracownikom spółki. W spółce zatem wykształciła się grupa pracowników, którzy zajmują się tylko i wyłącznie pracą twórczą („Pracownicy A”). Są to przede wszystkim wspomniani wyżej designerzy, graficy i programiści. Zgodnie z umowami o pracę Pracowników A, ich jedynym obowiązkiem jest wykonywanie pracy o charakterze twórczym. Poza pracą o takim właśnie charakterze pracownicy nie mają żadnych innych obowiązków poza ustawowymi obowiązkami wynikającymi z art. 100 § 2 Kodeksu Pracy.

Umowy o pracę z Pracownikami A nie przewidują odstępstwa od art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a zatem Spółka nabywa utwory wykonane przez Pracowników A z chwilą ich przyjęcia. Zwykle jest to chwila wprowadzania utworu do wewnętrznego systemu elektronicznego Spółka. Spółka jest w stanie wykazać kiedy i jakie utwory zostały jej przekazane przez Pracowników A.

Ze względu na różnorodność utworów nie ma jednej reguły w ich przenoszeniu na Spółkę. Zdarzają się miesiące, w których Pracownik A przeniesie na Spółkę kilkadziesiąt grafik, ale też może mieć miejsce sytuacja, w której praca nad danym utworem zajmie pracownikowi dłużej niż miesiąc i w takim przypadku w danym miesiącu nie dojdzie do przeniesienia utworu, gdyż nastąpi to w miesiącu następnym lub w jednym z następnych.

W przypadku Pracowników A całość ich wynagrodzenia stanowi honorarium z tytułu przekazanych utworów lub utworów, które mają być przekazane po ich wykonaniu („Honorarium”). Co do zasady, Honorarium jest takie same w każdym miesiącu bez względu na to ile i jakie utwory zostały przekazane Spółce w danym miesiącu. Honorarium oprócz wynagrodzenia zasadniczego obejmuje także premie, są to np. premie uznaniowe jak i premie wypłacane niektórym Pracownikom A w związku z osiągnięciem przez Spółkę określonych wyników finansowych.

Spółka zatrudnia również pracowników, którzy oprócz pracy twórczej, wykonują również inne obowiązki („Pracownicy B”). Chodzi tu o pracowników, którzy oprócz pracy twórczej, dodatkowo zajmują się marketingiem, zarządzeniem, koordynowaniem projektów lub innymi pracami. W przypadku Pracowników B, odpowiednia część ich wynagrodzenia, odzwierciedlająca wartość innej pracy niż twórcza nie stanowi Honorarium. Poza tym do pracowników tych mają w pełni zastosowanie przedstawione wyżej elementy stanu faktycznego dotyczące Pracowników A.

Oprócz tego Spółka zatrudnia pracowników, którzy w ogóle nie wykonują pracy twórczej.

Z uzupełniania z dnia 25 października 2018 r. wynika, że:

Pracownicy A i Pracownicy B. są twórcami w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
Czynności wykonywane przez ww. Pracowników w ramach umów o pracę mają charakter twórczy, których efektem jest powstanie utworu (dzieła) w rozumieniu ustawy o autorskim i prawach pokrewnych oraz uzyskują przychód, tj. honorarium z tytułu korzystania z praw autorskich lub rozporządzania tymi prawami.
Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, pracownicy tworzą utwory które w efekcie składają się na całość gry komputerowej produkowanej przez Spółkę, zatem zdaniem Spółki pracownicy osiągają ww. przychody z tytułu „działalności twórczej w zakresie gier komputerowych” o której mowa w art. 22 ust. 9b pkt 1) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółka nie rozumie jakie „elementy” ma wskazać i na jaki „charakter tych utworów” elementy te mają wskazywać. Wnioskodawca zakłada jednak, że skoro utwory tworzone przez pracowników są wykorzystywane przy produkcji gier komputerowych to fakt, że tym samym wykonują oni „działalność twórczą w zakresie gier komputerowych” nie budzi wątpliwości i nie wymaga dalszych wyjaśnień.

Całość wynagrodzenia należnego Pracownikom A, tj. wynagrodzenie zasadnicze, premie i inne składniki stanowi Honorarium. Tak też będą stanowić umowy z Pracownikami A.
W umowach z Pracownikami B wskazane będzie kwotowo Honorarium oraz wynagrodzenie za wykonywanie innych czynności.
Kwestia premii pracowników B nie jest uregulowana w umowie o pracę. Spółka zamierza jednak rozliczać premię w takiej samej proporcji jak Honorarium do pozostałej części wynagrodzenia.
Zdaniem Spółki honorarium jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworów przekazywanych przez pracowników Spółce.

W przypadku Pracowników A, z ekonomicznego punktu widzenia, honorarium jest wynagrodzeniem tylko i wyłączenie za stworzenie i przekazanie Spółce utworów. Pracownicy ci nie wykonują na rzecz Spółki żadnych innych świadczeń, które miałyby dla Spółki wartość ekonomiczną. Jest zatem oczywiste, że całość wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Pracowników A jest wynagrodzeniem za utwory, a przez to wyznacznikiem ich rzeczywistej wartości. Istotne jest jednak to, że proces twórczy nie jest procesem powtarzalnym. Dotyczy to w szczególności utworów, które składają się na gry komputerowe. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, utwory tworzone przez pracowników są bardzo zróżnicowane - od drobnych grafik do rozbudowanych kodów graficznych. Zatem czas ich tworzenia również jest różny. Niektóre utwory powstają w godzinę, inne kilka miesięcy. Honorarium natomiast jest stałe w każdym miesiącu. Mogą zatem wystąpić sytuacje w których pracownik pracuje nad utworem np. trzy miesiące i w okresie tym otrzymywać będzie Honorarium, mimo, że przekazanie utworu nastąpi dopiero w trzecim miesiącu. W takiej sytuacji Honorarium za trzy miesiące odzwierciedlać będzie wartość rzeczywistą tego utworu. W innej sytuacji pracownik może stworzyć i przekazać kilkadziesiąt mniejszych grafik w danym miesiącu, a w innym mniejszą ilość większych bardziej rozbudowanych grafik. Jednak w jednym i drugim miesiącu pracownik otrzyma takie samo honorarium, i honorarium to odzwierciedlać będzie sumę wartości wykonanych utworów.

Podobnie przedstawia się sytuacja w odniesieniu do Pracowników B, z tym, że w ich przypadku, Honorarium nie obejmuje całości wynagrodzenia, gdyż część wynagrodzenia odnosi się od innych świadczeń jakie wykonują na rzecz Spółki niż tworzenie i przekazywanie utworów. Wielkość tego wynagrodzenia ustalana jest w każdym przypadku indywidualnie na podstawie szacunku wielkości pracy innej niż twórcza. Innymi słowy, podstawową i najistotniejszą wartością jaką Pracownik B przekazuje na rzecz Spółki są utwory powstałe w wyniku jego pracy twórczej. Jednakże ponieważ wykonuje także inną pracę, odpowiednia część jego wynagrodzenia nie stanowi Honorarium. „Odpowiednia” część ustalana jest szacunkowo, indywidualnie w stosunku do każdego Pracownika B. Nie ma bowiem innej możliwości ustalenia wartości jego „nietwórczej” pracy.

Powyższe uwagi mają odpowiednie zastosowanie do Pracowników B i otrzymywanego przez nich Honorarium, z tą jednak różnica, że Honorarium nie stanowi całości, lecz tylko część wynagrodzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Spółka, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych („PIT”), ma prawo do zastosowania, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od Honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, jeżeli w miesiącu, za które należne jest Honorarium, Pracownik A przekaże na rzecz Spółka utwór lub utwory zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych?
Czy Spółka, jako płatnik PIT, ma prawo do zastosowania, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT, 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od Honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, jeżeli w miesiącu, za które należne jest Honorarium, Pracownik A nie przekaże na rzecz Spółka żadnego utworu, ponieważ praca nad tym utworem nie została zakończona i przekazanie utworu nastąpi po jej zakończeniu, czyli w innym miesiącu?
Czy Spółka, jako płatnik PIT, ma prawo do zastosowania, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT, 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od Honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, jeżeli przez cały miesiąc, za który jest wypłacane Honorarium, lub przez jego część, pracownik nie wykonywał pracy twórczej, ponieważ przebywał na urlopie wypoczynkowym lub zdrowotnym lub brał udział w szkoleniu?
Czy prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w każdej z sytuacji opisanej w pytaniach 1-3 przysługiwać również będzie Spółka w odniesieniu do Honorarium wypłacanego Pracownikowi B?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1

Spółka przysługiwać będzie prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od Honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, jeżeli w miesiącu, za które należne jest Honorarium, Pracownik A przekaże na rzecz Spółka utwór lub utwory zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z powszechnie przyjętym poglądem, uprawnienie do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami przysługuje również pracownikom, jeżeli w ramach stosunku pracy osiągają tego typu przychody. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntował się pogląd, że o przychodach z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich można mówić wówczas, gdy spełnione są następujące przesłanki:

po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania,
po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego.

W związku z powyższym, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe tylko wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło (zleceniodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

W tym miejscu należy przedstawić charakterystykę prawną wykonywania pracy twórczej w ramach umowy o pracę. Umowa o pracę nie jest umową rezultatu, zatem, co do zasady, zadaniem pracownika jest świadczenie pracy, jej wykonywanie, a nie osiągniecie konkretnego rezultatu. Zgodnie z art. 80 Kodeksu Pracy, pracodawca jest obowiązany do wypłaty wynagrodzenia za pracę wykonaną. Wynagrodzenie to należy się nawet, jeżeli jej rezultat nie został osiągnięty. Ryzyko nieosiągnięcia rezultatu ponosi pracodawca. Inaczej jest np. w umowie o dzieło, gdzie zlecający wykonanie dzieła, nie jest zobowiązany do wypłaty wynagrodzenia, jeżeli dzieło nie zostało wykonane tj. jeżeli rezultat nie zostanie osiągnięty. Mimo to jednak z perspektywy pracodawcy rezultat jest wartością, dla której zatrudnia pracowników.

Często wpływ pracownika na rezultat jego pracy jest ograniczony, tj. osiągnięcie końcowego rezultatu zależy od czynników, na które pracownik nie ma wpływu. Dla przykładu: pracownik zajmujący się sprzedażą produktu może nie osiągnąć rezultatu w postaci sprzedaży ze względu na brak zainteresowania produktem na rynku lub wysoką cenę ustaloną przez pracodawcę. Jednakże, w przypadku pracy twórczej, związek pomiędzy pracą a jej rezultatem jest bardzo ścisły. Twórca, z definicji, ma decydującą, często pełną kontrolę nad procesem tworzenia dzieła i efektem końcowym. Zatem co do zasady sumienne wykonywanie obowiązków pracowniczych obejmujących pracę twórczą prowadzi do powstania utworu. W tym sensie można uznać, że wykonywanie pracy twórczej przez pracownika oraz jej wykonanie w postaci utworu są pojęciami tożsamymi.

Oczywiście w praktyce mogą wystąpić sytuacje, w których ostatecznie nie dojdzie do stworzenia utworu. Przyczyna może leżeć po stronie pracownika (np. nie będzie należycie wykonywał swojej pracy lub zabraknie mu umiejętności, aby ją dokończyć) lub gdzieś indziej (np. system komputerowy ulegnie awarii i przez to wykonanie dzieła stanie się niemożliwe). Te przypadki jednak nie są objęte przedmiotem opisanego stanu faktycznego, gdyż stan faktyczny, do którego odnoszą się zadane pytania, zakłada, że utwór zostanie ostatecznie stworzony.

Jeżeli zatem twórca faktycznie stworzy utwór, to wynagrodzenie za jego pracę w znacznie większym stopniu niż zwykle odnosi się do rezultatu pracy niż jej samego wykonywania. Dotyczy to w szczególności sytuacji, w której zgodnie z umową o pracę pracownik jest zobowiązany tylko i wyłącznie do wykonywania pracy twórczej i w wyniku świadczenia pracy powstaje utwór, który przechodzi na pracodawcę. W takiej sytuacji wynagrodzenie pracownika za wykonywanie pracy jest z ekonomicznego i prawnego punktu widzenia wynagrodzeniem z tytułu rozporządzenia prawami autorskimi.

Sytuacja taka ma miejsce w opisanym stanie faktycznym. Przedmiotem umów z Pracownikami A jest wyłącznie praca twórcza, a pracownicy ci nie będą mieć żadnych innych obowiązków. Stan faktyczny zakłada także, że Pracownik A faktycznie stworzy utwór bądź utwory, które nabędzie Spółka. Oznacza to, że całość wynagrodzenia należnego Pracownikom A, czyli Honorarium, jest wynagrodzeniem twórczym tj. wynagrodzeniem za stworzenie utworów i przeniesienie praw na Spółkę.

Zatem obydwa warunki zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów zostaną spełnione w opisanym stanie faktycznym. Po pierwsze dojdzie tutaj do rozporządzenia prawami autorskimi przez Pracowników A na rzecz Spółki. Po drugie, Honorarium stanowiące 100% wynagrodzenia podstawowego Pracowników A jest wynagrodzeniem autorskim. Jest tak, ponieważ jedynym obowiązkiem Pracowników A jest wykonywanie pracy o charakterze twórczym, czyli tworzenie utworów, które z chwilą przyjęcia nabywa Spółka. Z ekonomicznego punktu widzenia wartością, dla której Spółka zatrudnia Pracowników A nie jest sama praca, ale jej efekty w postaci utworów.

Ponieważ Pracownicy A nie wykonują żadnej innej pracy, ich wynagrodzenie jest de facto wynagrodzeniem za utwory, jakie tworzą i przenoszą na Spółkę.

Należy zauważyć, że w opisanym przypadku pozostałe obowiązki pracownicze, które dotyczą Pracowników A, wymienione w art. 100 § 2 Kodeksu Pracy (np. przestrzeganie czasu pracy, regulaminu, zasad bezpieczeństwa, dbanie o porządek, zachowanie tajemnicy) mają charakter akcesoryjny w stosunku do podstawowego obowiązku, jakim jest praca twórcza Pracowników A. Innymi słowy, na pracownikach ciążą opisane wyżej obowiązki po to, aby jak najbardziej efektywnie realizować pracę twórczą. Przestrzeganie tych obowiązków bez wykonywania pracy twórczej ma dla Spółka wartość zerową. Z tego względu 100% wynagrodzenia Pracowników A przypada na pracę twórczą oraz na jej efekty, czyli utwory.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółce przysługiwać będzie prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od Honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, nawet, jeżeli w miesiącu, za które należne jest Honorarium, Pracownik A nie przekaże na rzecz Spółki żadnego utworu, ponieważ praca nad tym utworem nie zostanie zakończona i przekazanie utworu nastąpi po jej zakończeniu, czyli w innym miesiącu.

Pracownicy A w ramach wykonywanej pracy tworzą różnorodne utwory: od drobnych elementów graficznych po złożone animacje czy kody źródłowe. W zależności od stopnia skomplikowania pojedynczego utworu, czas jego stworzenia może wynosić od kilku minut do kilku miesięcy. Oznacza to, że w pewnych miesiącach dany Pracownik A może nie stworzyć żadnego utworu, ponieważ praca nad nim zajmie mu dłużej niż miesiąc. Mimo to jednak, Pracownik A za ten miesiąc otrzyma Honorarium.

Honorarium w takiej sytuacji wciąż będzie wynagrodzeniem autorskim z tytułu rozporządzania prawami autorskimi, z tym jednak, że do rozporządzenia nimi dojdzie po wypłacie Honorarium. Okoliczność, że do rozporządzenia prawami dojdzie po wypłacie Honorarium, nie może rzutować na prawo do zastosowania do takiego Honorarium 50% kosztów uzyskania przychodu.

Gdyby było inaczej, tzn. zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu wymagałoby przeniesienia utworu w miesiącu wypłaty wynagrodzenia, a nie w innym miesiącu, to doszłoby do nierównego potraktowania pracowników pod względem podatkowym. Ci z nich, którzy wykonują utwory mniej czasochłonne i „na bieżąco” przekazują je Spółka, mieliby prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów. Natomiast tym, którzy tworzyliby bardziej skomplikowane utwory, takie prawo już by nie przysługiwało.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do zastosowania, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT, 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczek na PIT od Honorarium wypłaconego na rzecz Pracownika A, nawet, jeżeli przez cały miesiąc, za który jest wypłacane Honorarium lub przez jego część, pracownik nie wykonywał pracy twórczej, ponieważ przebywał na urlopie wypoczynkowym lub zdrowotnym lub brał udział w szkoleniu.

Jak wskazano w stanie faktycznym do obowiązków Pracownika A należy wyłącznie wykonywanie pracy twórczej. W efekcie wykonywania pracy twórczej Pracownicy A tworzą utwory, które nabywane są przez Spółke. Ponieważ z perspektywy Spółka nie praca pracowników, ale jej efekty w postaci utworów mają wartość ekonomiczną, strony uzgodniły, że 100% wynagrodzenia Pracowników A stanowi Honorarium z tytułu rozporządzania prawami autorskimi do tychże utworów.

Z kolei, zgodnie z przepisami Kodeksu Pracy, pracownikowi przysługuje również wynagrodzenie za okres, w którym przebywa na urlopie wypoczynkowym lub zdrowotnym. Oznacza to, że Pracownikom A przysługuje również wynagrodzenie za czas urlopu, w którym nie wykonują pracy twórczej. Należy jednak zauważyć, że wynagrodzenie to nie jest wypłacane w zamian za to, że pracownik choruje lub wypoczywa. Innymi słowy nie jest to wynagrodzenie wypłacane „za nic”.

Prawo do wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego wynika z zasady ochrony pracownika - ustawodawca uznał, że pracownikowi przysługuje wypoczynek. Z tego powodu czas pracy jest ograniczony do 8 godzin dziennie, pracownikowi przysługują, co do zasady, wolne soboty i niedziele, a ponadto pracownikowi przysługuje dodatkowo, co do zasady, do 26 dni, w których nie musi świadczyć pracy. Pod tym względem dzień urlopu wypoczynkowego nie różni się od wolnej soboty czy niedzieli.

Jak wskazano wyżej, Honorarium nie jest wypłacane za czas pracy twórczej, ale za jej efekty. Zatem jego wysokość nie zależy od tego ile w danym miesiącu jest dni ustawowo wolnych od pracy. Nie powinno mieć także znaczenia to, czy oprócz dni ustawowo wolnych od pracy, pracownik wykorzysta dzień lub kilka dni urlopu. Honorarium nie straci swojego charakteru wynagrodzenia twórczego również w sytuacji, w której pracownik przez cały miesiąc będzie na urlopie wypoczynkowym. Honorarium wypłacone w takiej sytuacji jest wynagrodzeniem za utwory wykonane i przekazane Spółce w czasie, kiedy Pracownik A wykonywał swoją pracę. Powyższe uzasadnienie odnosi się także do wynagrodzenia należnego za okres choroby czy za czas, który pracownik poświęca na udział w szkoleniu.

Jest to wciąż wynagrodzenie za pracę pracownika, którą wykonuje w czasie, gdy nie jest na urlopie. Innymi słowy, nie jest to wynagrodzenie „za nic”, ale za pracę, którą wykonał albo wykona. Zatem wynagrodzenie to niczym się nie różni od zwykłego wynagrodzenia za pracę, czyli Honorarium w przypadku Pracowników A. W efekcie również w odniesieniu do tego wynagrodzenia przysługują prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu. Teoretycznie mogą się wydarzyć sytuacje, w których pracownik tuż po zawarciu umowy o pracę i jej rozpoczęciu zachoruje i wykorzysta urlop zdrowotny bez wytworzenia i przekazania utworu Spółka. Takie sytuacje nie są jednak objęte stanem faktycznym, do którego odnosi się zapytanie.

Ad. 4

Zdaniem Wnioskodawcy, prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w każdej z sytuacji opisanej w pytaniach 1-3 przysługiwać również będzie Spółka w odniesieniu do Honorarium wypłacanego Pracownikowi B.

Podatkowe traktowanie Honorarium wypłacanego Pracownikowi B niczym nie powinno się różnić od Honorarium wypłacanego Pracownikowi A, gdyż są to świadczenia tożsame. Jedyna różnica polega na tym, że oprócz Honorarium, Pracownik B otrzymuje wynagrodzenie za pracę nie-twórczą, co nie występuje w przypadku pracownika A.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W treści art. 10 ust. 1 omawianej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

W świetle art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 1 cyt. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą: do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności:

za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, są one uregulowane w przepisach rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika, uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje, co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 1 pkt 8 lit. f) ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. poz. 2175), dodano ust. 9b w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów, który:

podwyższa limit stosowania 50% kosztów uzyskania przychodu o 100%, tj. do kwoty 85.528 zł rocznie,

wskazuje enumeratywnie dziedziny o charakterze twórczym objęte 50% kosztami uzyskania przychodu.

Jednocześnie należy zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2018 r. na mocy art. 1 pkt 8 lit. f ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175) dodano do art. 22 ustęp 9b, zgodnie z którym: przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności:

twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej, sztuk plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, programów komputerowych, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
badawczo-rozwojowej oraz naukowo-dydaktycznej;
artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej i estradowej, reżyserii teatralnej i estradowej, sztuki tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki, instrumentalistyki, kostiumografii, scenografii;
w dziedzinie produkcji audiowizualnej reżyserów, scenarzystów, operatorów obrazu i dźwięku, montażystów, kaskaderów;
publicystycznej.

Natomiast ustawą z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r., poz. 1291) wprowadzono zmiany w brzmieniu art. 22 ust. 9b, które wchodzą w życie z dniem 19 lipca 2018 r. i mają zastosowanie od dnia 1 stycznia 2018 r.

Zgodnie z art. 22 ust. 9b, który został zmieniony ww. ustawą, przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu:

działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, inżynierii budowlanej, urbanistyki, literatury, sztuk plastycznych, wzornictwa przemysłowego, muzyki, fotografiki, twórczości audialnej i audiowizualnej, programów komputerowych, gier komputerowych, teatru, kostiumografii, scenografii, reżyserii, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
działalności artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej, estradowej, tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki i instrumentalistyki;
produkcji audialnej i audiowizualnej;
działalności publicystycznej;
działalności muzealniczej w dziedzinie wystawienniczej, naukowej, popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej;
działalności konserwatorskiej;
prawa zależnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1191), do opracowania cudzego utworu w postaci tłumaczenia;
działalności badawczo-rozwojowej, naukowo-dydaktycznej, naukowej oraz prowadzonej w uczelni działalności dydaktycznej.

Natomiast ustawą z dnia 3 lipca 2018 r. przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r., poz. 1669) wprowadzono zmiany w brzmieniu art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które weszły w życie z dniem 1 października 2018 r.

Zgodnie z art. 22 ust. 9b, który został zmieniony wyżej wymienioną ustawą, przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu:

działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, inżynierii budowlanej, urbanistyki, literatury, sztuk plastycznych, wzornictwa przemysłowego, muzyki, fotografiki, twórczości audialnej i audiowizualnej, programów komputerowych, gier komputerowych, teatru, kostiumografii, scenografii, reżyserii, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
działalności artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej, estradowej, tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki i instrumentalistyki;
produkcji audialnej i audiowizualnej;
działalności publicystycznej;
działalności muzealniczej w dziedzinie wystawienniczej, naukowej, popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej;
działalności konserwatorskiej;
prawa zależnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1191 i 1293), do opracowania cudzego utworu w postaci tłumaczenia;
działalności badawczo-rozwojowej, naukowej, naukowo-dydaktycznej, badawczej, badawczo-dydaktycznej oraz prowadzonej w uczelni działalności dydaktycznej.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że tylko ww. rodzaje działalności pozwalają na zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy: jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio. Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ustawy).

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu korzystania z praw autorskich lub pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami), i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje zatem fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich i pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) do utworu, będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych we wskazanej regulacji, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 tej ustawy: w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
plastyczne;
fotograficzne;
lutnicze;
wzornictwa przemysłowego;
architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
muzyczne i słowno-muzyczne;
sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
audiowizualne (w tym filmowe).

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy: prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, że: domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zatem, aby możliwe było zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu, warunkiem koniecznym jest, aby pracownik w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy stworzył utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jego działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz pracownik dokonał rozporządzania prawami albo skorzystał ze swoich praw. Pojęcia „korzystanie” i „rozporządzanie” nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielanie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na zakład pracy mieści się w ich zakresie.

Nabycie przez pracodawcę majątkowych praw autorskich do utworów pracowniczych nie ma charakteru pierwotnego. Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu: jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Powyższe oznacza, że od chwili powstania utworu do jego przyjęcia przez pracodawcę autorskie prawa pozostają przy twórcy. Jeżeli pracodawca nie zawiadomi twórcy w terminie sześciu miesięcy od dostarczenia utworu o jego nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od dokonania określonych zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie, uważa się, że utwór został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić inny termin (art. 13 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

W myśl natomiast art. 74 ust. 3 ww. ustawy, prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują pracodawcy, o ile umowa nie stanowi inaczej.

Powyższa analiza w sposób jednoznaczny przesądza, że zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe jedynie wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub praw pokrewnych oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli (w przypadku Wnioskodawcy) gdy przejdą one na zamawiającego, tj. pracodawcę Wnioskodawcy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, w wyroku z dnia 2 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 670/16, doprecyzował, że: „w przypadku wykonywania prac twórczych i tworzenia utworów w ramach stosunku pracy, konieczne jest wyodrębnienie części wynagrodzenia należnej między innymi za rozporządzenie autorskimi prawami majątkowymi do tego utworu, bo to z tytułu przyjęcia tego utworu i związanych z nim praw majątkowych pracodawca wypłaca należne wynagrodzenie. Określenie tej wielkości powinno być zawarte bądź w umowie o pracę bądź w innych postanowieniach obowiązujących danego pracodawcę i jego pracowników, jak np. w regulaminie wynagradzania”.

W razie zatem wykonywania na podstawie stosunku pracy czynności zarówno chronionych prawem autorskim, jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, udokumentowania wymaga wartość wynagrodzenia z tytułu korzystania z prawa autorskiego. Tylko bowiem wyraźne rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac – utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy.

Jednakże, przez wyodrębnienie honorarium nie można uznać sytuacji, w której wynagrodzenie (honorarium) będzie ustalane w oparciu o czas pracy poświęcony na wykonywanie czynności o charakterze twórczym. To wyraźnie wskazane honorarium nie może stanowić części wynagrodzenia odpowiadającego czasowi poświęconemu na tworzenie (współtworzenie) wspomnianych dóbr.

Z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 24 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 831/17 wynika, że: „W świetle powyższego wskazać należy, że czas pracy nie jest wyznacznikiem wartości przychodu, w stosunku do którego przysługują 50% koszty uzyskania przychodu. Istotne jest, że utwór faktycznie powstał, co powinno być udowodnione oraz że za przejęcie utworu pracodawca zapłacił konkretna wartość. Przy czym honorarium nie ma dotyczyć tylko i wyłącznie czasu pracy poświęconego na prace twórczą, a ma stanowić zapłatę za korzystanie przez pracodawcę z praw autorskich przysługujących pracownikowi.”

Podkreślić należy, że kwota honorarium ma być wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworu, stanowić odzwierciedlenie wartości rynkowej przekazanych praw autorskich. Tylko bowiem wyliczenie faktycznej wartości honorarium z tytułu przeniesienia praw autorskich lub rozporządzani tymi prawami pozwala na zastosowanie do tej wartości kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia przy tym wymaga, że zakwalifikowanie, czy wykonywana praca jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu.

Fakt korzystania przez podatnika z prawa autorskiego powinien być udokumentowany, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu, względnie by doszło do rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do tworzonego dzieła. Wykonywanie pracy twórczej nie oznacza bowiem automatycznie powstania utworu i przejścia praw z tego tytułu na pracodawcę.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej niż wynika to z treści art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej, a wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych.

Z treści umowy o pracę (lub innego dokumentu) powinno więc wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona wartość wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu.

Z postanowień art. 29 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z poźn. zm.) wynika, że umowa o prace określa strony umowy, rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz warunki pracy i płacy, w szczególności: rodzaj pracy (1); miejsce wykonywania pracy (2); wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia (3); wymiar czasu pracy (4); termin rozpoczęcia pracy (5).

Umowa o pracę powinna zatem określać wysokość wynagrodzenia za pracę odpowiadającego rodzajowi pracy z podziałem na składniki wynagrodzenia. W konsekwencji to z tej umowy powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania pracownika z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nieobjętych prawem autorskim.

Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że zapłata wynagrodzenia za dany utwór może nastąpić przed jego powstaniem (np. w momencie podpisania umowy), mimo, że rozporządzenie prawem autorskim będzie miało miejsce dopiero w momencie realizacji przedmiotu umowy. Jeżeli utwór nie powstanie, nie dojdzie do realizacji umowy i stronie na rzecz której dany utwór miał być stworzony, będzie przysługiwało roszczenie związane z jej niezrealizowaniem.

Podsumowując wcześniejsze rozważania, tutejszy organ zaznacza, że wyłącznie wówczas gdy:

praca wykonywana przez pracownika jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,

umowa o pracę przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na kwotę związaną z korzystaniem z praw autorskich (honorarium autorskie) i kwotę związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz prowadzona jest stosowna dokumentacja w tym zakresie, np. szczegółowa ewidencja przeniesionych praw autorskich,

od dnia 1 stycznia 2018 r. przychody uzyskane przez pracownika muszą być uzyskane w wyniku działalności określonej w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

do przychodu z tego źródła mogą być zastosowane podwyższone koszty uzyskania przychodu, zgodnie z treścią powołanego art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy prawa, należy wskazać, że nowelizacja przepisów w zakresie stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów m.in. wskazała dziedziny o charakterze twórczym objęte 50% stawką kosztów uzyskania przychodów. Dziedziny te pokrywają się z podstawowym wyszczególnieniem utworów objętych prawem autorskim (art. 1 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Nie uległa jednakże zmianie generalna zasada, że koszty te mogą być stosowane wyłącznie do przychodów uzyskanych z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami (cytowany na wstępie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem, zarówno w obecnym stanie prawnym, jak i w poprzednim to nie wykonywany zawód, czy formalny status pracownika determinują uprawnienie do skorzystania z 50% kosztów uzyskania dla twórców.

Należy także podkreślić, że norma art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter wyjątku od zasady. Przewidziana w nim preferencja zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodu nie może być zatem interpretowana w sposób rozszerzający.

Uzasadnieniem zastosowania tej preferencji jest szczególny rodzaj dochodu uzyskanego za stworzenie i przeniesienie praw do utworu. Istotą unormowania art. 22 ust. 9 pkt 3 omawianej ustawy nie jest preferowanie wynagrodzenia za rodzaj podejmowanych w danym czasie czynności, lecz preferowanie wynagrodzenia za efekt działań twórczych, a więc stworzenie utworu. Tylko w przypadku jego określenia przez strony umowy możliwe jest zastosowanie do tego wynagrodzenia 50% stawki kosztów uzyskania przychodów.

Wskazać również należy, że na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, samo posiadanie statusu twórcy utworów jest niewystarczające do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. Niezbędne jest by twórca osiągał przychód bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych lub rozporządzaniem tymi prawami.

Dla zastosowania preferencyjnych kosztów uzyskania przychodów konieczne jest zatem określenie honorarium za rozporządzenie prawami autorskim, a więc wynagrodzenia za przeniesienie praw do konkretnego stworzonego utworu.

Jak wskazano powyżej, podwyższone koszty uzyskania przychodów można stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej niż wynika to z treści art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, natomiast obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, a wynagrodzenie za pracę (czy też jego część) stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych.

Jak wynika natomiast ze stanu faktycznego, co do zasady, Honorarium jest takie same w każdym miesiącu bez względu na to ile i jakie utwory zostały przekazane Spółce w danym miesiącu. Honorarium oprócz wynagrodzenia zasadniczego obejmuje także premie, są to np. premie uznaniowe jak i premie wypłacane niektórym Pracownikom A w związku z osiągnięciem przez Spółkę określonych wyników finansowych. W przypadku Pracowników B, odpowiednia część ich wynagrodzenia, odzwierciedlająca wartość innej pracy niż twórcza nie stanowi Honorarium. W umowach z Pracownikami B wskazane będzie kwotowo Honorarium oraz wynagrodzenie za wykonywanie innych czynności. Kwestia premii pracowników B nie jest uregulowana w umowie o pracę. Spółka zamierza jednak rozliczać premię w takiej samej proporcji jak Honorarium do pozostałej części wynagrodzenia. Zdaniem Spółki honorarium jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworów przekazywanych przez pracowników Spółce. W przypadku Pracowników A, z ekonomicznego punktu widzenia, honorarium jest wynagrodzeniem tylko i wyłączenie za stworzenie i przekazanie Spółce utworów. Pracownicy ci nie wykonują na rzecz Spółki żadnych innych świadczeń, które miałyby dla Spółki wartość ekonomiczną. Całość wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Pracowników A jest wynagrodzeniem za utwory, a przez to wyznacznikiem ich rzeczywistej wartości. Utwory tworzone przez pracowników są bardzo zróżnicowane - od drobnych grafik do rozbudowanych kodów graficznych. Zatem czas ich tworzenia również jest różny. Niektóre utwory powstają w godzinę, inne kilka miesięcy. Honorarium natomiast jest stałe w każdym miesiącu. Mogą zatem wystąpić sytuacje w których pracownik pracuje nad utworem np. trzy miesiące i w okresie tym otrzymywać będzie Honorarium, mimo, że przekazanie utworu nastąpi dopiero w trzecim miesiącu. W takiej sytuacji Honorarium za trzy miesiące odzwierciedlać będzie wartość rzeczywistą tego utworu. W innej sytuacji pracownik może stworzyć i przekazać kilkadziesiąt mniejszych grafik w danym miesiącu, a w innym mniejszą ilość większych bardziej rozbudowanych grafik. Jednak w jednym i drugim miesiącu pracownik otrzyma takie samo honorarium, i honorarium to odzwierciedlać będzie sumę wartości wykonanych utworów. Podobnie przedstawia się sytuacja w odniesieniu do Pracowników B, z tym, że w ich przypadku, Honorarium nie obejmuje całości wynagrodzenia, gdyż część wynagrodzenia odnosi się od innych świadczeń jakie wykonują na rzecz Spółki niż tworzenie i przekazywanie utworów. Wielkość tego wynagrodzenia ustalana jest w każdym przypadku indywidualnie na podstawie szacunku wielkości pracy innej niż twórcza. Podstawową i najistotniejszą wartością jaką Pracownik B przekazuje na rzecz Spółki są utwory powstałe w wyniku jego pracy twórczej. Jednakże ponieważ wykonuje także inną pracę, odpowiednia część jego wynagrodzenia nie stanowi Honorarium. „Odpowiednia” część ustalana jest szacunkowo, indywidualnie w stosunku do każdego Pracownika B.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, wskazać należy, że przedstawiony we wniosku i uzupełnieniu sposób ustalenia i podział wynagrodzenia nie spełnia przesłanek warunkujących prawo do zastosowania w przedstawionym do oceny tutejszemu Organowi zdarzeniu, podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Przez ustalenie/wyodrębnienie honorarium nie można uznać sytuacji, w której kwota wynagrodzenia należna pracownikowi z tytułu przeniesienia praw autorskich jest taka sama w każdym miesiącu bez względu na to ile i jakie utwory zostały przekazane Wnioskodawcy w danym miesiącu. Kwota honorarium, wypłacana niezależnie od tego, czy pracownik w danym okresie rozliczeniowym (w danym miesiącu) stworzy jeden, czy więcej utworów w rozumieniu prawa autorskiego, nie stanowi wynagrodzeniem za przeniesienie praw autorskich do konkretnego utworu. Istotą tego unormowania nie jest preferowanie wynagrodzenia za rodzaj podejmowanych w danym czasie czynności, lecz preferowanie wynagrodzenia za efekt działań twórczych, a więc stworzenie utworu. Kwota honorarium ma być wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworu, stanowić odzwierciedlenie wartości rynkowej przekazanych praw autorskich. Tylko bowiem jednoznaczne wyliczenie faktycznej wartości honorarium z tytułu rzeczywiście wykonanej pracy twórczej przez pracownika (twórcę) pozwala na zastosowanie do tej wartości kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie znajdzie zastosowania do wynagrodzenia określonego w sposób stały, nawet jeśli będzie ono zbliżone do wartości rzeczywistej. Ponadto należy, podkreślić, że kwota honorarium autorskiego, nie może być określana/obliczana w oparciu o nakład czasu pracy pracownika na wykonywanie czynności zmierzających do powstania utworów. Czas pracy nie jest wyznacznikiem wartości przychodu, w stosunku do którego przysługują 50% koszty uzyskania przychodu. Istotne jest, że utwór faktycznie powstał, co powinno być udowodnione oraz że za przejęcie utworu pracodawca zapłacił konkretną wartość. Przy czym nie ma dotyczyć tylko i wyłącznie czasu poświęconego na pracę twórczą, a ma stanowić zapłatę za korzystanie przez pracodawcę z praw autorskich przysługujących pracownikowi. Czas poświęcony na wykonanie zadania nie jest odpowiednikiem udziału w prawie autorskim do utworu i na jego podstawie nie można określić wysokości wynagrodzenia należnego pracownikowi za korzystanie przez pracodawcę z praw autorskich.

W związku z powyższym, skoro wykonywanie pracy twórczej nie oznacza automatycznie powstania utworu, stałe ustalenie wysokości wynagrodzenia przedstawione przez Wnioskodawcę we wniosku nie będzie stanowić wynagrodzenia za przeniesienie na pracodawcę praw autorskich do utworu. Istotne jest, aby za przejęcie utworu pracodawca zapłacił konkretną, określoną kwotowo wartość. Honorarium ma stanowić zapłatę za przeniesienie na pracodawcę praw autorskich do utworu przysługujących pracownikowi. Natomiast, Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że:,, (…) Utwory tworzone przez pracowników są bardzo zróżnicowane - od drobnych grafik do rozbudowanych kodów graficznych. Zatem czas ich tworzenia również jest różny. Niektóre utwory powstają w godzinę, inne kilka miesięcy. (…) Honorarium (…) jest stałe w każdym miesiącu. Mogą zatem wystąpić sytuacje w których pracownik pracuje nad utworem np. trzy miesiące i w okresie tym otrzymywać będzie Honorarium, mimo, że przekazanie utworu nastąpi dopiero w trzecim miesiącu. (…) W innej sytuacji pracownik może stworzyć i przekazać kilkadziesiąt mniejszych grafik w danym miesiącu, a w innym mniejszą ilość większych bardziej rozbudowanych grafik. Jednak w jednym i drugim miesiącu pracownik otrzyma takie samo honorarium (…) Podobnie przedstawia się sytuacja w odniesieniu do Pracowników B, z tym, że w ich przypadku, (…) ponieważ wykonuje także inną pracę, odpowiednia część jego wynagrodzenia nie stanowi Honorarium. „Odpowiednia” część ustalana jest szacunkowo (…)”

Zatem, wskazać należy, że przedmiotowe wynagrodzenie wypłacane będzie ogólnie za pracę twórczą, a nie za przeniesienie prawa własności do konkretnych utworów na rzecz Wnioskodawcy.

Powyższe elementy wykluczają możliwość ustalenia kosztów uzyskania przychodów twórcy będącego pracownikiem na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę 50% kosztów uzyskania przychodu, jeżeli Pracownik A i Pracownik B, który oprócz czynności o charakterze twórczym wykonuje również inne prace, przez cały miesiąc lub przez jego część nie wykonywał pracy twórczej, ponieważ przebywał na urlopie wypoczynkowym lub zdrowotnym lub brał udział w szkoleniu, wskazać należy, że stosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia pracowników tytułem korzystania przez nich z praw autorskich lub rozporządzania tymi prawami dotyczy wyłącznie tych okresów zatrudnienia, w którym praca o charakterze twórczym jest rzeczywiście wykonywana. Wynagrodzenie za wykonywanie pozostałych obowiązków pracowniczych czyli prac, które nie mają charakteru pracy twórczej, nie pozostaje w uchwytnym związku przyczynowo-skutkowym z działaniami twórczymi, kreującymi utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Również w czasie urlopu, zwolnienia lekarskiego, odbywanego szkolenia, nie wykonywania pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, kiedy pracownik nie wykonuje pracy, nie wypełnia tym samym obowiązku twórczego działania o indywidualnym charakterze, którego efektem jest powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Tym samym metoda ustalania kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, nie będzie miała zastosowania do tej części wynagrodzenia, która związana jest z pracami nie będącymi przedmiotem praw autorskich lub praw pokrewnych oraz do wynagrodzenia wypłacanego za okres, gdy pracownik nie wykonywał pracy twórczej z powodu przebywania na urlopie wypoczynkowym lub zdrowotnym lub brał udział w szkoleniu.

Zauważyć należy, że art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczy przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub rozporządzania przez nich tymi prawami. Natomiast wynagrodzenie z tytułu premii (premii uznaniowych jak i premii wypłacanych niektórym Pracownikom w związku z osiągnięciem przez Spółkę określonych wyników finansowych), choć ma swoje źródło w stworzeniu utworu, jest jednak wynagrodzeniem dodatkowym, w związku z czym, nie jest bezpośrednio związane z korzystaniem przez twórcę z praw autorskich lub rozporządzaniem tymi prawami. Powyższe składniki wynagrodzenia nie stanowią bowiem przychodu z tytułu pracy będącej przedmiotem prawa autorskiego, gdyż nie występuje w tym przypadku związek przyczynowo-skutkowy między wynagrodzeniem a pracą twórczą. Nie można również przyjąć, że powyższy składnik wynagrodzenia stanowi zapłatę za efekt pracy twórczej, skoro jego otrzymanie jest uzależnione od innych czynników, niż tylko wykonywanie czynności o charakterze twórczym. Tym samym do premii nie mogą mieć zastosowania 50% koszty uzyskania przychodów.

Należy podkreślić, że Wnioskodawca jako płatnik, powinien mieć na względzie, że ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym, tym samym nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych pracownikom wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika.

Reasumując, należy wskazać, że do przychodów osiąganych przez pracowników z tytułu wynagrodzenia za pracę twórczą, Wnioskodawca nie będzie mógł zastosować 50% kosztów uzyskania przychodu. W konsekwencji, do całości uzyskiwanych przez pracowników przychodów ze stosunku pracy zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin