Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.288.2018.4.PM
z 11 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 sierpnia 2018 r. (data wpływu – 20 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym 4 października 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 24 września 2018 r. znak: 0114-KDIP4.4012.516.2018.1.EK oraz 0111-KDIB4.4014.288.2018.3.PM wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie.

Wniosek uzupełniono 4 października 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 17 lipca 2018 r. Wnioskodawca złożył właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług (VAT-R), zgodnie z którym z dniem 18 lipca 2018 r. zrezygnował ze zwolnienia od tego podatku. Do dnia złożenia wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej naczelnik nie zarejestrował Wnioskodawcy jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług.

W dniu 6 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca jako pożyczkobiorca zawarł z A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. jako pożyczkodawcą umowę pożyczki pieniężnej w kwocie czterystu tysięcy złotych. Pożyczka miała być wypłacona w dwóch częściach – do 8 sierpnia 2018 r. kwota dwieście pięćdziesiąt tysięcy złotych oraz do 31 sierpnia 2018 r. kwota sto pięćdziesiąt tysięcy złotych. Strony ustaliły ostateczny termin zwrotu pożyczki na dzień 31 grudnia 2020 r.

Zawarta umowa pożyczki ma charakter odpłatny – pożyczkobiorca obowiązany jest do zapłaty pożyczkodawcy odsetek ustawowych wskazanych w art. 359 § 2 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z informacją uzyskaną na Portalu Podatkowym Ministra Finansów oraz wedle oświadczenia pożyczkodawcy jest on czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło do Organu 4 października 2018 r., wynika m.in., że w umowie pożyczki wskazanej we wniosku pożyczkodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, przy czym na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, ta usługa – udzielenia pożyczki – została przedmiotowo zwolniona od podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zawarta przez Wnioskodawcę umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarta umowa pożyczki nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz. 1025, ze zm.), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki może mieć charakter nieodpłatny, jednak w omawianym przypadku strony uzgodniły odpłatny charakter zawartej umowy (art. 359 § 1 Kodeksu cywilnego).

Według postanowień art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie zaś z ust. 2 tego artykułu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Biorąc powyższe pod uwagę pożyczkodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, a zawarta umowa pożyczki jest umową zawartą w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Jednak na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych zostały objęte zwolnieniem przedmiotowym z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z powyższego świadczona przez pożyczkodawcę usługa udzielenia pożyczki stanowi odpłatne świadczenie usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i jest zwolniona przedmiotowo z podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z niego zwolniona, z wyjątkiem umów sprzedaży i zamiany zwolnionych z podatku od towarów i usług, których przedmiotem są nieruchomości lub ich części albo prawo użytkowania wieczystego.

Mając na uwadze powyższe zawarta przez Wnioskodawcę umowa pożyczki nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji – zgodnie z wolą Wnioskodawcy wyrażoną w uzupełnieniu wniosku – jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. Tym samym część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do uregulowań zawartych w ustawie o podatku od towarów i usług, uznano za element własnego stanowiska niepodlegający ocenie w ramach wydawanej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Stosownie do zapisu art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Stosownie do art. 4 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

Jak wynika z powołanych przepisów – umowa pożyczki podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na pożyczkobiorcy.

Przy czym wskazać trzeba, że w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
   
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
   
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
   • umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
   
   
   

Z treści art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają generalnie status podatnika podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że dana czynność (ta konkretna) jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub przynajmniej jedna ze stron tej czynności jest z tego podatku zwolniona (z zastrzeżeniami określonymi w lit. b) tego przepisu).

Zgodnie z art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, użyte w ustawie określenie podatek od towarów i usług oznacza podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 6 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca jako pożyczkobiorca zawarł z A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. jako pożyczkodawcą umowę pożyczki pieniężnej w kwocie czterystu tysięcy złotych. Zawarta umowa pożyczki ma charakter odpłatny – pożyczkobiorca obowiązany jest do zapłaty pożyczkodawcy odsetek ustawowych. W umowie pożyczki wskazanej we wniosku pożyczkodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, przy czym na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, ta usługa – udzielenia pożyczki – została przedmiotowo zwolniona od podatku.

W związku z tym należy podkreślić, że jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy w podatku od czynności cywilnoprawnych dotyczy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych zawarcia umowy pożyczki, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy powyższa umowa – dokonana pomiędzy wskazanymi we wniosku Stronami – podlega regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia ww. umowy podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Skoro zatem – jak wskazał Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku − opisana we wniosku pożyczka podlega uregulowaniom ustawy o podatku od towarów i usług (i jako taka zwolniona jest przedmiotowo z opodatkowania na podstawie przepisów tejże ustawy), to w analizowanej sprawie znajdzie zastosowanie art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W rezultacie na Wnioskodawcy, jako pożyczkobiorcy, z tytułu zawarcia opisanej we wniosku umowy pożyczki, nie ciąży obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie pokrywał się z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.