2018.01.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.660.2017.2.JK
z 26 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2017 r. (data wpływu 4 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 stycznia 2018 r. (data wpływu 23 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkownika wieczystego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkownika wieczystego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 23 stycznia 2018 r. o wskazanie Wnioskodawcy oraz przedmiotu wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Starosta, jako organ reprezentujący Skarb Państwa, prowadzi na wniosek użytkownika wieczystego postępowanie w sprawie sprzedaży w trybie bezprzetargowym (art. 32 Ustawy o gospodarce nieruchomościami, Dz. U. z 2016 r., poz. 2147) użytkownikowi wieczystemu nieruchomości gruntowej. Nieruchomość jest zabudowana budynkiem przychodni lekarskiej, jednakże prawo własności budynku stanowi odrębny przedmiot własności A S.C.. Zbycie dotyczy tylko nieruchomości gruntowej. W miejscowym planie

zagospodarowania przestrzennego przedmiotowa nieruchomość położona jest w strefie 153U, MW – tereny usług, tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Działkę oznaczono geodezyjnie jako nr 729/113 o powierzchni 241 m², dla której prowadzona jest w Sądzie Rejonowym księga wieczysta. Teren ten położony jest w strefie pośredniej ochrony konserwatorskiej B1 oraz w strefie obserwacji archeologicznej OW. Na sprzedaż nieruchomości gruntowej w trybie bezprzetargowym zgodę wyraził Wojewoda w zarządzeniu z dnia 9 maja 2017 r. Wojewoda oddał w użytkowanie wieczyste nieruchomość gruntową, decyzją wydaną 15 maja 1991 r., ustanawiając okres użytkowania wieczystego na 99 lat, na rzecz C. Zgodnie z art. 236 Kodeksu cywilnego, w dniu 23 czerwca 1994 r. nastąpiło przeniesienie, w formie aktu notarialnego, własności i praw użytkowania wieczystego ze Spółki C na rzecz firmy B Sp. z o.o. Dnia 23 kwietnia 2003 r., w formie aktu notarialnego, nastąpiła sprzedaż udziałów w prawie użytkowania wieczystego działki nr 729/113 na rzecz użytkowników wieczystych, co skutkowało zmianą w przypisie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego na 4 wspólników spółki cywilnej do współwłasności łącznej. W dniu 3 stycznia 2012 r. nastąpiło, w formie aktu notarialnego, przeniesienie prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz własności stanowiącego odrębną nieruchomość budynku, w związku ze zmianą podmiotową w spółce cywilnej. W związku z wykreśleniem wspólników spółki cywilnej, nastąpiła zmiana nazwy firmy (…). W akcie notarialnym zapisano, że „stawiający oświadczyli, iż w związku z wystąpieniem ze spółki cywilnej wspólników (...) zmianie uległa nazwa spółki (…) zaś pozostałe dane, to jest miejsce wykonywania działalności, numery Regon i NIP nie uległy zmianie”.

W związku z aktem notarialnym dokonano zmiany w przypisie opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste zgodnie z zapisami wynikającymi z aktu notarialnego. W dniu 19 września 2016 r. (data wpływu 26 września 2016 r.) A s.c. złożyło wniosek o wykup nieruchomości gruntowej z użytkowania wieczystego na własność. W związku z rozpoczęciem procedury sprzedaży, zlecono operat określający wartość prawa własności i wartości prawa użytkowania wieczystego. Wojewoda wydał Zarządzenie z dnia 9 maja 2017 r. w sprawie udzielenia zgody Staroście na sprzedaż na rzecz użytkowników wieczystych prawa własności nieruchomości gruntowej Skarbu Państwa.

Ponadto w piśmie z dnia 23 stycznia 2018 r., będącym uzupełnieniem do wniosku, Wnioskodawca poinformował, że:

Zainteresowanym/Wnioskodawcą w przedmiotowej sprawie jest Starosta, który na podstawie art. 11 i 11a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121, z późn. zm.) jest organom reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami i wykonującym zadania z zakresu administracji rządowej, tj. wykonującym w jego imieniu uprawnienia właścicielskie. Zgodnie z zapisami art. 11a przepisu wskazanego powyżej stosuje się do czynności prawnych lub czynności procesowych podejmowanych na rzecz lub w interesie Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Zasada reprezentacji Skarbu Państwa przez Starostę dotyczy nie tylko czynności wymienionych w art. 21 ustawy, ale równie innych, również spraw dotyczących nieruchomości, które zostały oddane w użytkowanie wieczyste. Starosta jest także reprezentantem Skarbu Państwa w sprawach podatków jak również w sprawach podatkowych (I SA/Bk 415/07). Art. 23 wskazanej ustawy określa jakie działania może podejmować Starostwa w stosunku do nieruchomości znajdujących się w zasobie Skarbu Państwa. W art. 23 ust. 1 pkt 7) wskazano, że w Starostowie, wykonując zadania z zakresu administracji rządowej zbywają oraz nabywają, za zgodą wojewody nieruchomości wchodzące w skład zasobu (…).
Złożony wniosek z dnia 28 listopada 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczy tylko zdarzenia przyszłego, dotyczącego czynności zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkownika wieczystego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegać będzie dokonanie zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowych użytkowników wieczystych?
Czy uiszczenie przez dotychczasowych użytkowników wieczystych, kwoty należnej Powiatowi lub Skarbowi Państwa, stanowiącej cenę sprzedaży, na poczet której zostanie zaliczona wartość prawa użytkowania wieczystego – zgodnie z art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami i wynikającej z aktu notarialnego dokumentującego transakcję, w sytuacji, gdy oddanie w użytkowanie wieczyste nastąpiło w roku 1991, będzie skutkowało po stronie Powiatu lub Skarbu Państwa obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług, i czy cena transakcji zawiera podatek od towarów i usług i należy ją traktować jako cenę brutto?

Zdaniem Wnioskodawcy, Powiat jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wykonuje zadania wskazane w ustawie o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1868, z późn. zm.). Organem wykonawczym jest Zarząd Powiatu. Przewodniczący Zarządu – Starosta – pełni jednocześnie funkcje w zakresie reprezentowania Skarbu Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami w ramach zadań z zakresu administracji rządowej, zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r., poz. 2147, z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw. Stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3. W myśl art. 32 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości gruntowej, wygasa z mocy prawa, uprzednio ustanowione praw użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się. W myśl art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego. Sprzedaż nieruchomości na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego nie może być traktowana jako ponowna dostawa towaru i nie stanowi ona dostawy towaru w myśl ustawy o podatku od towarów i usług. Sprzedaż należy traktować jako zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływającą na „władztwo rzeczy”, które użytkownik wieczysty uzyskał w dacie ustanowienia tego prawa. Jeżeli sprzedaż prawa użytkowania wieczystego nie będzie traktowana jako świadczenie usług lub dostawa towarów, to tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z dostawą towaru, ponieważ nie następuje jego wydanie. Definicja dostawy towaru, zawarta w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, została oderwana do pojęcia przeniesienia własności, wynikającego z przepisów prawa cywilnego. Powyższe znalazło potwierdzenie w licznych orzeczeniach sądów oraz organów podatkowych (WSA w Lublinie z 11 lipca 2007 r., sygn. akt I SA/Lu 134/07, NSA z 4 września 2012 r., sygn. akt I FSK 701/12, WSA w Warszawie z 27 stycznia 2011 r., sygn. akt III SA/WA 1430/10, NSA z 8 stycznia 2007 r. w sprawie sygn. akt I FPS 1/06). W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 stycznia 2007 r. w składzie siedmiu sędziów (sygn. akt I FPS 1/06), stwierdzono, że „użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo na rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w zbliżony do praw czym w istotny sposób różni się od ograniczonych praw rzeczowych stanowiąc tym samym pośrednie ogniwo pomiędzy tymi prawami a własnością”. Wobec powyższego sprzedaż prawa własności gruntu będącego wcześniej przedmiotem użytkowania wieczystego na rzecz użytkownika wieczystego, dla którego prawo to ustanowiono do 30 kwietnia 2004 r. nie podlega opodatkowaniu jako ponowna dostawa towarów, ani jako żadna inna czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż mamy do czynienia z kontynuacją dokonanej już dostawy towarów. Uiszczenie przez dotychczasowego użytkownika wieczystego kwoty należnej Skarbowi Państwa lub Gminie z tytułu nabycia gruntu nie rodzi po stronie Gminny lub Skarbu Państwa obowiązku podatkowego z tytułu VAT w stosunku do prawa użytkowania wieczystego ustanowionego do 30 kwietnia 2004 r., gdyż nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Konkludując, stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie opiera się na założeniu, że:

dokonanie zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowych użytkowników wieczystych podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług;
uiszczenie przez dotychczasowych użytkowników wieczystych kwoty należnej Powiatowi lub Skarbowi Państwa, stanowiącej cenę sprzedaży, na poczet której zostanie zaliczona wartość prawa użytkowania wieczystego – zgodnie z art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami i wynikającej z aktu notarialnego dokumentującego ww. transakcje, w sytuacji gdy oddanie w użytkowanie wieczyste nastąpiło w roku 1991, będzie skutkowało po stronie Powiatu lub Skarbu Państwa zwolnieniem od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W świetle powołanych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie w użytkowanie wieczyste, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel”, ustawodawca uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Zaznaczyć należy, że ustanowienie prawa użytkowania wieczystego przed dniem 1 maja 2004 r. nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż na podstawie obowiązującej przed tym dniem ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.) grunt nie był towarem i jego sprzedaż lub ustanowienie użytkowania wieczystego nie stanowiło dostawy towarów. Natomiast ustanowienie prawa użytkowania wieczystego po dniu 30 kwietnia 2004 r. podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), zwanej dalej K.c.

W świetle art. 233 K.c., użytkownik wieczysty może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Ten przepis, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 K.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Zatem z regulacji zawartych w tej ustawie wynika, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121, z późn. zm.), nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

W myśl ust. 1a powyższego artykułu, nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

Jak stanowi art. 32 ust. 3 ww. ustawy, w odniesieniu do nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste przeniesienie własności tej nieruchomości, w drodze umowy, między Skarbem Państwa a jednostką samorządu terytorialnego oraz między jednostkami samorządu terytorialnego może nastąpić za powiadomieniem jej użytkownika wieczystego.

W świetle art. 37 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.

Jak stanowi ust. 2 pkt 5 powyższego artykułu, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Na podstawie regulacji art. 69 tej ustawy, na poczet ceny nieruchomości gruntowej sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, określoną według stanu na dzień sprzedaży.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Starosta, jako organ reprezentujący Skarb Państwa, prowadzi na wniosek użytkownika wieczystego postępowanie w sprawie sprzedaży w trybie bezprzetargowym (art. 32 ustawy o gospodarce nieruchomościami) użytkownikowi wieczystemu nieruchomości gruntowej. Nieruchomość jest zabudowana budynkiem przychodni lekarskiej, jednakże prawo własności budynku stanowi odrębny przedmiot własności A S.C. Zbycie dotyczy tylko nieruchomości gruntowej. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przedmiotowa nieruchomość położona jest w strefie 153U, MW – tereny usług, tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Działkę oznaczono geodezyjnie jako nr 729/113 o powierzchni 241 m², dla której prowadzona jest w Sądzie Rejonowym księga wieczysta. Teren ten położony jest w strefie pośredniej ochrony konserwatorskiej B1 oraz w strefie obserwacji archeologicznej OW. Na sprzedaż nieruchomości gruntowej w trybie bezprzetargowym zgodę wyraził Wojewoda w zarządzeniu z dnia 9 maja 2017 r. Wojewoda oddał w użytkowanie wieczyste nieruchomość gruntową, decyzją wydaną 15 maja 1991 r., ustanawiając okres użytkowania wieczystego na 99 lat, na rzecz C. Zgodnie z art. 236 K.c., w dniu 23 czerwca 1994 r. nastąpiło przeniesienie, w formie aktu notarialnego, własności i praw użytkowania wieczystego ze Spółki C na rzecz firmy B Sp. z o.o. Dnia 23 kwietnia 2003 r., w formie aktu notarialnego, nastąpiła sprzedaż udziałów w prawie użytkowania wieczystego działki nr 729/113 na rzecz użytkowników wieczystych, co skutkowało zmianą w przypisie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego na 4 wspólników spółki cywilnej do współwłasności łącznej. W dniu 3 stycznia 2012 r. nastąpiło, w formie aktu notarialnego, przeniesienie prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz własności stanowiącego odrębną nieruchomość budynku, w związku ze zmianą podmiotową w spółce cywilnej. W związku z wykreśleniem wspólników Spółki cywilnej, nastąpiła zmiana nazwy firmy (…). W akcie notarialnym zapisano, że „stawiający oświadczyli, iż w związku z wystąpieniem ze spółki cywilnej wspólników (...) zmianie uległa nazwa spółki (…) zaś pozostałe dane, to jest miejsce wykonywania działalności, numery Regon i NIP nie uległy zmianie”.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowych użytkowników wieczystych podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czy uiszczenie przez dotychczasowych użytkowników wieczystych, kwoty należnej Powiatowi lub Skarbowi Państwa, stanowiącej cenę sprzedaży, na poczet której zostanie zaliczona wartość prawa użytkowania wieczystego – zgodnie z art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami i wynikającej z aktu notarialnego dokumentującego transakcję, w sytuacji, gdy oddanie w użytkowanie wieczyste nastąpiło w roku 1991, będzie skutkowało po stronie Powiatu lub Skarbu Państwa obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług, i czy cena transakcji zawiera podatek od towarów i usług i należy ją traktować jako cenę brutto.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sytuacji to ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu na rzecz pierwszego użytkownika stanowiło dostawę towaru w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Z tą chwilą bowiem użytkownik wieczysty otrzymał prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był właścicielem. Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości gruntowej nie może być traktowana jako ponowna dostawa tego samego towaru, bowiem nie będzie spełniać dyspozycji art. 7 ust. 1 ustawy. Stanowi bowiem jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na „władztwo do rzeczy”.

W tym miejscu należy ponownie zaznaczyć, że do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że w sytuacji, gdy prawo użytkowania wieczystego na rzecz pierwotnego użytkownika wieczystego nieruchomości ustanowiono w dniu 15 maja 1991 r., a następnie było ono zbyte na rzecz kolejnych użytkowników, czynność sprzedaży prawa własności nieruchomości aktualnemu użytkownikowi wieczystemu przedmiotowego gruntu (bez względu na okres, w którym wszedł w posiadanie prawa użytkowania wieczystego), nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i pozostaje poza zakresem tej ustawy.

Oznacza to, że czynność sprzedaży prawa własności nieruchomości na rzecz obecnych użytkowników wieczystych, dla której prawo użytkowania wieczystego ustanowiono przed rokiem 2004 nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT i pozostaje poza zakresem tej ustawy. Dostawą towaru w rozumieniu przepisów ustawy było objęcie prawa użytkownika wieczystego przedmiotowej nieruchomości przez użytkownika wieczystego. Z tą bowiem chwilą użytkownik otrzymał już prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem.

Należy podkreślić, że czynność przekształcenia prawa użytkowania wieczystego gruntu będącego wcześniej przedmiotem użytkowania wieczystego, dla którego prawo to ustanowiono do 30 kwietnia 2004 r. nie podlega opodatkowaniu jako ponowna dostawa towarów, ani żadna inna czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ad. 1

Podsumowują, należy stwierdzić, że w świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dokonanie zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowych użytkowników wieczystych nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ad. 2

W konsekwencji uiszczenie przez dotychczasowych użytkowników wieczystych kwoty należnej, stanowiącej cenę sprzedaży, na poczet której zostanie zaliczona wartość prawa użytkowania wieczystego – zgodnie z art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami i wynikającej z aktu notarialnego dokumentującego transakcję, w sytuacji, gdy oddanie w użytkowanie wieczyste nastąpiło w roku 1991, nie będzie skutkowało powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym „sprzedaż prawa własności gruntu będącego wcześniej przedmiotem użytkowania wieczystego na rzecz użytkownika wieczystego, dla którego prawo to ustanowiono do 30 kwietnia 2004 r. nie podlega opodatkowaniu jako ponowna dostawa towarów, ani jako żadna inna czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT (…)” oraz „uiszczenie przez dotychczasowego użytkownika wieczystego kwoty należnej Skarbowi Państwa lub Gminie z tytułu nabycia gruntu nie rodzi po stronie Gminny lub Skarbu Państwa obowiązku podatkowego z tytułu VAT w stosunku do prawa użytkowania wieczystego ustanowionego do 30 kwietnia 2004 r., gdyż nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy o VAT”, w odniesieniu do pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2 uznano za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin