Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.3.2018.1.MKA
z 5 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2017 r. (data wpływu 3 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Indonezji zatrudnionym na podstawie umowy o pracę w indonezyjskiej spółce. W ramach współpracy podmiotów międzynarodowych z Grupy Zainteresowany został oddelegowany do pracy na rzecz polskiej spółki. Oddelegowanie do Polski jest podyktowane względami biznesowymi i służy realizacji celów Grupy.

Wnioskodawca na okres oddelegowania zawarł ze swoim indonezyjskim pracodawcą porozumienie w sprawie długoterminowego oddelegowania międzynarodowego (tzw. list oddelegowania - assignment letter), które określa warunki, na których Zainteresowany czasowo zmienia miejsce wykonywania pracy, w tym m.in. okres trwania oddelegowania, stanowisko, miejsce świadczenia pracy oraz listę gwarantowanych świadczeń związanych z oddelegowaniem.

Relokacja Zainteresowanego do pracy w Polsce, w związku ze zmianą określonego w jego indonezyjskiej umowie o pracę miejsca wykonywania pracy, nie stanowi tym samym podróży służbowej w rozumieniu art. 775 Kodeksu pracy (Dz.U. z 2016 r., poz. 1666, dalej: KP).

Wnioskodawca rozpoczął oddelegowanie do Polski 1 sierpnia 2017 r. W okresie oddelegowania ośrodek interesów życiowych Zainteresowanego w rozumieniu art. 3 ust. la pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, ze zm., dalej: updof) będzie znajdował się w Polsce ze względu na zamieszkanie w tym kraju. W konsekwencji, Zainteresowany będzie uznawany za osobę podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (rezydent podatkowy w Polsce rozumieniu art. 3 ust. 1 updof).

W związku ze zmianą miejsca wykonywania pracy i koniecznością czasowej przeprowadzki do innego kraju, pracodawca Wnioskodawcy, tj. spółka indonezyjska, zagwarantował Zainteresowanemu w liście oddelegowania jednorazowy dodatek relokacyjny (ang. Relocation lump sum) w celu pokrycia dodatkowych wydatków związanych z zagospodarowaniem i przeniesieniem się do Polski. Dodatek ten został wypłacony Zainteresowanemu razem z pozostałymi składnikami wynagrodzenia należnymi za pierwszy miesiąc oddelegowania, tj. za sierpień 2017 r.

W związku z wynikającym z art. 44 ust. 1a pkt 1 updof, obowiązkiem samodzielnego obliczenia i wpłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za sierpień 2017 r., kwota dodatku relokacyjnego została przez Zainteresowanego uwzględniona w podstawie obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za ten miesiąc, a następnie kwota zaliczki została wpłacona na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Ze względu na fakt, że Wnioskodawca widzi w odniesieniu do powyższej kwoty możliwość skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof, w przypadku otrzymania pozytywnego rozstrzygnięcia w przedmiocie niniejszego wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, planuje on wyłączyć kwotę otrzymanego dodatku relokacyjnego (do wysokości limitu określonego w tym przepisie) z podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegającej zadeklarowaniu w rocznym zeznaniu podatkowym za 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wypłacony przez pracodawcę Wnioskodawcy, tj. spółkę indonezyjską, jednorazowy dodatek relokacyjny, przyznany na pokrycie wydatków na zagospodarowanie, w związku ze zmianą miejsca wykonywania pracy i przyjazdem do Polski korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 updof do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie?
2. Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo, wyłączając z podstawy opodatkowania, na potrzebę sporządzenia rocznego zeznania podatkowego za 2017 r. kwotę dodatku relokacyjnego, uwzględnioną uprzednio w podstawie opodatkowania, od której została następnie obliczona i wpłacona na konto urzędu skarbowego zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych należna za sierpień 2017 r.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymany dodatek relokacyjny na pokrycie dodatkowych kosztów związanych z przeniesieniem zagospodarowaniem stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy łączącego go ze spółką indonezyjską. Przychód ten, jako osiągnięty w związku z wykonywaniem pracy na terytorium Polski stanowi polskie źródło przychodu i co do zasady podlega opodatkowaniu w Polsce. Jednocześnie jednak Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przychód ten, jako dodatek należny w związku z przeniesieniem do wykonywania pracy na terytorium Polski korzysta ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie. W konsekwencji Wnioskodawca uważa za prawidłowe wyłączenie z podstawy opodatkowania, na etapie sporządzenia rocznego zeznania podatkowego za 2017 r., kwoty dodatku relokacyjnego, która została uprzednio uwzględniona w podstawie opodatkowania, od której została naliczona zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych za sierpień 2017 r.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 updof, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 updof, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 updof, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 44 ust. la pkt 1 updof, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy, są obowiązani bez wezwania wpłacać wciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a. Zgodnie z tym ostatnim, podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. la, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 updof. Za dochód, o którym mowa powyżej uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 14 updof, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Z treści wskazanego przepisu wynika, że powyższe zwolnienie znajdzie zastosowanie, jeśli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

1. wskazane w przepisie kwoty otrzymują osoby będące pracownikami,
2. kwoty te stanowić będą zwrot kosztów przeniesienia służbowego lub zasiłek na zagospodarowanie i osiedlenie się,
3. są one przyznawane w związku z przeniesieniem służbowym.
   
   

W odniesieniu do punktu pierwszego, ustawowa definicja pracownika znajduje się w art. 4 updof, który stanowi, że za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy. W związku z powyższym zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof, ma zastosowanie zarówno do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, jak i pozostających w stosunku służbowym, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy. Mając na uwadze, że Wnioskodawca jest pracownikiem spółki indonezyjskiej, pierwszy ze wskazanych powyżej warunków należy uznać za spełniony.

Odnosząc się do punktu drugiego wskazać należy, że Wnioskodawca otrzymał dodatek relokacyjny, którego celem jest pokrycie dodatkowych wydatków związanych z jego przeniesieniem się w celu wykonywania pracy w Polsce. Cel wypłaty wspomnianego dodatku relokacyjnego jest zatem tożsamy z celem wypłaty zasiłku na zagospodarowanie i osiedlenie się w rozumieniu analizowanego artykułu (charakter tego świadczenia został opisany w liście oddelegowania Wnioskodawcy). W konsekwencji drugi warunek również należy uznać za spełniony.

Co do trzeciego warunku, należy zauważyć, że updof nie zawiera definicji przeniesienia służbowego. Z literalnego brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 14 updof wynika, że odnosi się on do sytuacji zmiany miejsca wykonywania pracy przez pracownika. W szczególności natomiast brak jest podstaw do uznania, że analizowany przepis odwołuje się jedynie do przeniesienia służbowego w ramach stosunku służbowego. Użyte w powyższym przepisie sformułowanie służbowe należy odnieść do definicji tego słowa wynikającej ze słownika języka polskiego, zgodnie, z którym pojęcie „służbowy” należy rozumieć, jako: „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, należny komuś z tytułu pracy”. Wnioskodawca zwraca uwagę, że ustawodawca w kilku miejscach updof posługuje się terminem „służbowy”, za każdym razem, w sposób dorozumiany, odwołując się do sytuacji, kiedy dane świadczenie należne jest w związku z pozostawaniem z danym podmiotem w stosunku pracy (a nie wyłącznie w stosunku służby). Przykładowo - w takim kontekście w art. 12 ust. 2a updof używane jest sformułowanie samochód służbowy czy też w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) pojawia się termin „podróż służbowa”. Gdyby uznać, posługując się wykładnią zawężającą, ze pojęcie przeniesienie służbowe dotyczy wyłącznie stosunku służby, należałoby pet analogiam uznać, że regulacje dotyczące zwolnienia z opodatkowania należności za czas podróży służbowej pracownika dotyczą tylko wyjazdów realizowanych w celu wykonania zadania zleconego przez pracodawcę, z którym pracownik pozostaje w stosunku służby. Podobnie regulacje dotyczące ustalania wysokości przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych znajdowałyby zastosowanie włącznie do osób pozostających z pracodawcą w stosunku służby. Taka interpretacja byłaby niezgodna z istotą tych przepisów oraz sprzeczna z celem updof i aktualną praktyką organów skarbowych (w stosunku do powyższych przepisów nie kwestionuje się, że dotyczą one wszystkich pracowników).

Mając na uwadze powyższe, wobec braku definicji terminu służbowy w przepisach updof uznać należy, że ustawodawca używając tego pojęcia w różnych miejscach updof za każdym razem interpretuje ten termin w taki sam sposób tj. jako dotyczący pracy w jakiejś instytucji, należny w związku ze stosunkiem pracy. Tak też należy interpretować pojęcie przeniesienie służbowe - jako związane ze zmianą miejsca wykonywania pracy przez osobę związaną z danym podmiotem stosunkiem pracy. Zgodnie z zasadami wykładni, należy bowiem przyjąć, ze gdyby ustawodawca chciał ograniczyć zastosowanie danego zwolnienia tylko do przeniesienia służbowego w ramach stosunku służbowego (a nie zezwolić na jego zastosowanie w odniesieniu do wszystkich pracowników), wskazałby to wyraźnie w przepisie. W związku z brakiem takiego uszczegółowienia, analizowane zwolnienie powinno mieć zastosowanie do wszystkich pracowników przenoszonych służbowo, jeśli spełnione zostaną pozostałe warunki określone w przepisie.

Wnioskodawca zwraca ponadto uwagę, że jego stanowisko zbieżne jest z poglądami doktryny. Przykładowo zgodnie z komentarzem do updof (A. Bartosiewicz, J. Kulicki, Zwolnienia świadczeń otrzymywanych przez pracowników w podatku dochodowym od osób fizycznych ABC, www.sip.lex.pl), „ustawodawca nie ogranicza zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 14 updof jedynie do tych pracowników w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla których normy świadczeń przysługujących w związku z przeniesieniem służbowym określają przepisy prawne, jak np. policjantów czy urzędników państwowych, ale obejmuje nim wszystkich pracowników w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którzy otrzymują świadczenia związane z przeniesieniem służbowym. Odnotować wszakże należy, że w wyroku z dnia 26 lutego 2000 r., I SA/Ka 2247/99, NSA stwierdził, że powyższe zwolnienie dotyczy tylko podatników pozostających w stosunku służbowym. Z poglądem tym wszakże nie sposób się zgodzić.

Ponadto S. Dąbrowski i M. Płoszyńska w glosie do wyroku NSA z dnia 26 lutego 2001 r., I SA/Ka 2247/99 (publikowano: Rzeczposp. PCD 2001/10/9, www.sip.lex.pl) wskazują, że użyte w przepisach updof oraz usus pojęcie „przeniesienie służbowe” miało na celu wskazanie na okoliczność zmiany miejsca wykonywania pracy przez pracownika w rozumieniu potocznym, a nie odwołanie się jedynie do przeniesienia służbowego w ramach stosunku służbowego. Zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof należy więc uznać za obowiązujące również dla pracowników zatrudnionych na podstawie k.p.”

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że analizowane zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych należy uznać za obowiązujące dla każdego pracownika, który jest przeniesiony służbowo czyli również dla pracowników, którym pracodawca wypłaca zasiłek na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z wyjazdem za granicę w ramach oddelegowania. Mając na uwadze powyższe uznać należy, że w analizowanym stanie faktycznym także warunek trzeci pozostaje spełniony.

W związku z faktem, że wszystkie warunki określone w analizowanym przepisie updof są zdaniem Wnioskodawcy spełnione, zasiłek wypłacony Wnioskodawcy przez spółkę indonezyjską, korzystać będzie ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof, czyli będzie zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych do wysokości 200% wynagrodzenia należnego pracownikowi za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje także potwierdzenie w wydawanych w zbliżonych stanach faktycznych interpretacjach, m.in. w:

• interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 11 lipca 2017 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.168.2017.1.IS;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 13 kwietnia 2016 r., sygn. IPPB4/4511-299/16-2/PP;
• zmienionej przez Ministra Finansów interpretacji z 13 stycznia 2016 r., sygn. DD3.8222.2.181.2015.OBQ;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 3 listopada 2015 r., sygn. IPPB4/4511-1082/15-2/MSI.
  
  

Ponadto, w związku z faktem, że kwota wypłaconego dodatku relokacyjnego została już opodatkowana zgodnie z art. 44 ust. la pkt 1 updof, a kwota należnego podatku została uwzględniona we wpłaconej na konto urzędu skarbowego zaliczce na podatek dochodowy od osób fizycznych za sierpień 2017 r., Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podstawy opodatkowania podlegającej wykazaniu w rocznym zeznaniu podatkowym za 2017 r. o kwotę dodatku relokacyjnego w limicie przewidzianym w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Definicja miejsca zamieszkania zawarta w ww. przepisie zawiera trzy przesłanki: centrum interesów osobistych, centrum interesów gospodarczych oraz pobyt przekraczający 183 dni w roku podatkowym. Spełnienie którejkolwiek z nich skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w konsekwencji posiadającą tu nieograniczony obowiązek podatkowy.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że z dniem 1 sierpnia 2017 r. rozpoczął oddelegowanie w Polsce. W okresie oddelegowania ośrodek interesów życiowych Zainteresowanego w rozumieniu ww. art. 3 ust. 1a pkt 1 będzie znajdował się w Polsce, ze względu na miejsce zamieszkania Wnioskodawcy w Polsce. W związku z czym będzie on uznawany za osobę podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Wnioskodawca od dnia 1 sierpnia 2017 r. podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zgodnie z art. 9 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

W myśl zaś ust. 3a art. 44 cyt. ustawy, podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z przedstawionego w treści wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w spółce indonezyjskiej. Na podstawie zawartego z pracodawcą porozumienia w sprawie długoterminowego oddelegowania międzynarodowego Zainteresowany czasowo zmienił miejsce wykonywania pracy. Przeniesienie Wnioskodawcy do pracy w Polsce nie stanowi podróży służbowej w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. W związku ze zmianą miejsca wykonywania pracy i koniecznością czasowej przeprowadzki do innego kraju pracodawca zagwarantował Wnioskodawcy jednorazowy dodatek relokacyjny w celu pokrycia wydatków związanych z zagospodarowaniem i przeniesieniem się do Polski. Dodatek ten został wypłacony Zainteresowanemu łącznie z pozostałymi składnikami wynagrodzenia za pierwszy miesiąc oddelegowania. Zainteresowany uwzględnił kwotę dodatku relokacyjnego w podstawie obliczenia zaliczki na podatek dochodowy za miesiąc sierpień. W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość czy dodatek relokacyjny korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy kwotę wolną od podatku może wyłączyć z podstawy opodatkowania w zeznaniu rocznym za 2017 r.

Zauważyć należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Zatem przedmiotowe zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy PIT, ma zastosowanie zarówno do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, jak i pozostających w stosunku służbowym (pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy). Pojęcie „przeniesienie służbowe” wskazuje wyłącznie na okoliczność zmiany miejsca wykonywania pracy przez pracownika w rozumieniu potocznym, w związku ze stosownym poleceniem pracodawcy. Tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia, iż przepis art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy nie odnosi się do kwot otrzymanych przez pracowników pozostających w stosunku pracy.

Wskazać należy, że za pracownika w rozumieniu cyt. ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Reasumując, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego stwierdzić należy, że otrzymany przez Wnioskodawcę dodatek relokacyjny stanowi dla Zainteresowanego przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy przychód ten jest zwolniony z opodatkowania do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc sierpień 2017 r.

Wobec powyższego Zainteresowany, sporządzając zeznanie roczne za 2017 r., może wyłączyć z podstawy opodatkowania kwotę dodatku relokacyjnego objętego ww. zwolnieniem.

Końcowo, w odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.