Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.114.2018.1.IF
z 26 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2018 r. (data wpływu 7 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawczyni w dniu 22 listopada 2004 roku, nabyła wraz z małżonkiem do majątku wspólnego lokal mieszkalny, za środki pochodzące z majątku wspólnego małżonków i kredytu, który do dnia składania niniejszego wniosku jest spłacany przez Wnioskodawczynię (dalej jako: „Lokal”). Na podstawie umowy majątkowej małżeńskiej z dnia 18 marca 2011 r. małżonkowie ustanowili ustrój rozdzielności majątkowej. Po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej nie dokonywali podziału majątku wspólnego i ich udziały w majątku wspólnym były równe. W październiku 2011 r. Wnioskodawczyni rozwiodła się z małżonkiem (na mocy wyroku z dnia 6 października 2011 r., który stał się prawomocny z dniem 28 października 2011 r.). Następnie, 11 lutego 2014 r. Wnioskodawczyni zawarła z byłym małżonkiem umowę o podział majątku wspólnego, na podstawie której m in. Wnioskodawczyni w wyniku zniesienia współwłasności stała się wyłącznym właścicielem Lokalu. W wyniku umowy o podział majątku Wnioskodawczyni zobowiązała się do spłaty pozostałego kredytu dotyczącego Lokalu (kredytobiorcami pozostają Wnioskodawczyni wraz z byłym mężem), udzielonego byłym małżonkom. Byli małżonkowie z tytułu podziału majątku wspólnego nie czynili sobie żadnych spłat ani dopłat. Lokal nie miał i nie ma związku z jakąkolwiek działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni zamierza sprzedać Lokal.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy prawidłowym jest stanowisko Wnioskodawczyni, że zbycie Lokalu nie będzie skutkować dla Wnioskodawczyni powstaniem przychodu na podstawie art. 10 ust 1 pkt 8 lit. a ustawy PIT (nie będzie stanowić źródła przychodu zgodnie z ustawą PIT) i nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym zbycie Lokalu nie skutkuje powstaniem przychodu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy PIT i nie rodzi po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w tym podatku.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „ustawa PIT’) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy PIT, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Wskazany przepis ustawy PIT wprowadza generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości lub ww. praw przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

W konsekwencji, gdy odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i w rezultacie przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości lub praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym opisie stanu faktycznego dla określenia skutków podatkowych planowanego zbycia Lokalu kluczowym jest prawidłowe ustalenie daty jego nabycia.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682). Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe - zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Z ww. przepisu wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwentnie, w przypadku sprzedaży tego prawa, każdy z małżonków zbywałby je w całości, a nie w określonym udziale.

Stanowisko zgodne z prezentowanym przez Wnioskodawcę znalazło odzwierciedlenie w uchwale siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2017 r., o sygn. akt II FPS 2/17, w której NSA stwierdził, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nabytych przez współmałżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków. W uzasadnieniu uchwały NSA stwierdził, że w przypadku nabycia nieruchomości przez małżonków pozostających w majątkowej wspólności małżeńskiej przewidzianej w art. 31 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie ma możliwości określenia tego, w jakich częściach nastąpiło nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej. Wspólność małżeńska (łączna) to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Nie mogą także rozporządzać udziałem w jakimkolwiek przedmiocie należącym do tego majątku. Zdaniem NSA skoro, z uwagi na wspólność majątkową, nie można wyodrębnić udziałów, które małżonkowie posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie, to nie można też przyjąć, że pięcioletni termin biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze spadku. Dla oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości kluczowy jest moment poniesienia wydatku na nabycie tego składnika do majątku wspólnego i to, że tego wydatku - w momencie jego poniesienia - nie można przypisać jednemu bądź drugiemu małżonkowi w udziałach o określonej wielkości.

Wnioskodawca ma świadomość, że wskazana uchwała NSA dotyczyła sytuacji zbycia nieruchomości, której wyłącznym właścicielem stał się jeden z małżonków w wyniku dziedziczenia, niemniej w ocenie Wnioskodawcy wnioski płynące z tej uchwały znajdą zastosowanie również w stanie faktycznym Wnioskodawcy.

Poparcie takiego stanowiska znajduje się m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 8 lutego 2018 r. o sygn. 0114-KDIP3-2.4011.404.2017.1.AK1, gdzie uznano, że „argumenty zawarte w uchwale II FPS 2/17 są aktualne także w sytuacji, gdy do nabycia udziału w lokalu dojdzie po ustaniu małżeńskiej wspólności ustawowej w wyniku ustania małżeństwa przez rozwód i wydania przez sąd powszechny postanowienia o podziale majątku wspólnego. Zarówno w wyniku podziału majątku dorobkowego jak i w wyniku ustania wspólności ustawowej wobec śmierci jednego z małżonków następuje nabycie nieruchomości lub prawa majątkowego do ustawowej wspólności małżeńskiej i za datę nabycia w świetle uchwały należy uznać tą datę. Późniejsze/następcze zdarzenia prawne (sposób ustania ustawowej wspólności małżeńskiej) nie mają zatem, w tym aspekcie, prawnopodatkowego znaczenia dla ustalenia daty nabycia nieruchomości lub prawa majątkowego."

Taka konstatacja przesądza o zasadności tezy, że w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz uchwały siedmiu sędziów NSA z dnia 15 maja 2017 r. sygn. akt II FPS 2/17, za datę nabycia Lokalu przy sprzedaży tego Lokalu przez jednego z małżonków po ustaniu związku małżeńskiego poprzez rozwód i przyznaniu mu tego prawa na mocy zawartej umowy o podziale majątku wspólnego, należy uznać datę nabycia Lokalu do ustawowej wspólności majątkowej. W niniejszej sprawie miało to miejsce w 2004 r.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje poparcie m.in. w wyrokach WSA w Gliwicach z dnia: 15 listopada 2017 r. I SA/Gl 869/17, 26 lipca 2017 r. I SA/Gl 266/17, 24 lipca 2017 r. I SA/Gl 1157/16, I SA/Gl 995/16, I SA/Gl 1527/16, 14 czerwca 2017 r., I SA/Gl 227/17; wyroku WSA w Gdańsku z dnia 22 sierpnia 2017 r. I SA/Gd 628/17. Stanowisko takie zajmuje także NSA (np. wyroki z dnia 28 września 2017 r. II FSK 3244/16; 24 sierpnia 2017 r. II FSK 2012/15; 9 sierpnia 2017 r. II FSK 1937/15).

Stanowisko zgodne ze stanowiskiem Wnioskodawcy prezentuje również Dyrektor Krajowej informacji Skarbowej w najnowszych interpretacjach indywidualnych, przykładowo z dnia 9 lutego 2018 r. o nr 0115-KDIT2-3.4011.71.2017.1, jak również z dnia 13 lutego 2018 r. o nr 0113-KDIPT2- 2.4011.12.2018.1.SR.

W ocenie Wnioskodawcy, uwzględniając aktualną linię interpretacyjną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, jak również linię orzeczniczą sądów administracyjnych, za datę nabycia przez Wnioskodawcę Lokalu, nabytego w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej, uwzględniając nawet fakt podziału majątku wspólnego, należy uznać rok 2004, tj. rok, w którym prawo do Lokalu zostało nabyte do majątku wspólnego małżonków.

Konsekwentnie Wnioskodawca stoi na stanowisku, że sprzedaż Lokalu nie będzie stanowiła dla Wnioskodawcy źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT, ponieważ zbycie to nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca 2004 roku, w którym nastąpiło nabycie i nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w tym podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów oraz interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach są one wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.