Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.199.2018.2.AN
z 6 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 kwietnia 2018 r. (data wpływu 20 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 138c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 21 maja 2018 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.199.2018.1.AN, na podstawie art. 155 § 1 ww. ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 21 maja 2018 r., skutecznie doręczono w dniu 23 maja 2018 r., natomiast w dniu 30 maja 2018 r. do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 24 maja 2018 r.).

W uzupełnieniu wskazano, że pełnomocnik Wnioskodawczyni nie korzysta ze skrzynki podawczej na platformie e-PUAP i wnosi o doręczanie wszelkiej korespondencji w niniejszej sprawie za pośrednictwem operatora pocztowego.

Zatem, zgodnie z treścią pouczenia – wskazanego w wezwaniu – niniejsze rozstrzygnięcie doręcza się za pokwitowaniem, za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni:

1. Pozostaje w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustrój ustawowej wspólności małżeńskiej,
2. Wnioskodawczyni jest w trakcie postępowania o rozwód,
3. W ramach postępowania o rozwód postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 13 września 2017 r. w sprawie o wydanym na podstawie art. 27 KRiO, Wnioskodawczyni ma otrzymywać od swojego męża przez czas trwania postępowania rozwodowego po 8.000 zł miesięcznie na poczet zaspokajania potrzeb rodziny.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy środki pieniężne otrzymane w ramach postępowania o rozwód na podstawie postanowienia Sądu (podstawa prawna art. 27 KRiO) przez jednego małżonka od drugiego (w małżeństwie obowiązuje ustrój ustawowej wspólności majątkowej), stanowią przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych małżonka otrzymującego ww. kwotę?

Zdaniem Wnioskodawczyni, środki pieniężne otrzymywane od jej męża na podstawie art. 27 KRiO - zgodnie z postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 13 września 2017 r. nie stanowią w świetle art. 20 ust. 1 PDOFizU przychodu Wnioskodawczyni podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem stanowią one wobec trwania małżeństwa i braku rozdzielności majątkowej, wspólny dorobek małżonków, a na mocy orzeczenia Sądu dochodzi jedynie do przekazania jednej ze stron związku małżeńskiego prawa do rozporządzania częścią przychodu, powstałego wcześniej w ramach jednej małżeńskiej wspólności majątkowej. Skoro zaś są to środki wspólne całej rodziny, a Wnioskodawczyni na mocy orzeczenia Sądu ich częścią dysponuje, to nie można w żadnym wypadku twierdzić, że po jej stronie doszło do przysporzenia majątkowego, które rodzi obowiązek podatkowy wynikający z art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 PDOFizU

Zaznaczyć należy, iż środki otrzymywane przez Wnioskodawczynię nie są alimentami zakwalifikowanymi jako źródła uzyskania przychodu.

Skoro pieniądze wypłacane przez jednego małżonka drugiemu już raz weszły one do wspólnego majątku małżonków, to Wnioskodawczyni mogła z nich korzystać bez możliwości żądania ich ponownego opodatkowania na etapie przekazywania do realizacji potrzeb rodziny, którą to potrzebą są też osobiste potrzeby współmałżonka (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 lutego 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 3481/06, wyrok WSA w Krakowie z dnia 28 marca 2008 r. sygn. akt I SA/Kr 1381/07, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 14 lipca 2009 r. sygn. akt I SA/Sz 321/09).

Skoro nie można mówić o alimentach w trakcie trwania związku małżeńskiego i skoro świadczenia na rzecz rodziny nie zostały zaliczone wprost do żadnego ze źródeł przychodów to nie podlegają opodatkowaniu, są one bowiem dokonywane wewnątrz jednostki jaką jest rodzina, a co w analizowanym przypadku dodatkowo wspiera bezsporna okoliczność istnienia w czasie trwania małżeństwa Wnioskodawczyni wspólności majątkowej. Wprowadzone rozróżnienie ma istotne znaczenie dla właściwej kwalifikacji podatkowej świadczeń przekazywanych w ramach rodziny. Tylko bowiem świadczenia alimentacyjne zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 1 PDOFizU zaliczane są do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 cytowanej ustawy, ale co jak już wykazano nie miało zastosowania w stanie faktycznym sprawy zaprezentowanym we wniosku o interpretację.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest zgodnie z poglądami Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 18 stycznia 2007 r. sygn. akt II FSK 159/06.

Nie sposób również nie zauważyć, iż objęcie PIT opisanych we wniosku przesunięć majątkowych między małżonkami prowadziłoby do ponownego opodatkowania dochodów, które już raz (w momencie ich uzyskania przez małżonka Wnioskodawczyni) podlegały opodatkowaniu PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł, do których kwalifikuje się przychód danego rodzaju został wymieniony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W pkt 9 tego przepisu wymieniono jako źródło przychodu – „inne źródła”.

Stosownie do art. 20 ust. 1 tej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zauważyć należy, że powołany wyżej przepis wymienia określone rodzaje przychodów stanowiące pewien katalog o charakterze otwartym, a tym samym nie rozstrzyga w sposób ostateczny co jest przychodem z „innych źródeł”. Użycie przez ustawodawcę zwrotu „w szczególności” przesądza, że przedmiotowy katalog nie ma charakteru zamkniętego, wyczerpującego. Innymi słowy, przychody niemieszczące się w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy i niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych przewidzianych w tej ustawie stanowią przychody z innych źródeł.

Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ustawy nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

Z literalnego brzmienia powołanego przepisu wynika zatem, że wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają wyłącznie świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objęte wspólnością majątkową małżeńską.

Stosunki majątkowe między małżonkami uregulowane zostały w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny) (…).

Natomiast stosownie do art. 31 § 2 ww. ustawy, do majątku wspólnego należą w szczególności:

1. pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków;
2. dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków;
3. środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków;
4. kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 963, z późn. zm.).
   
   

Obowiązek zaspokajania potrzeb rodziny został uregulowany w art. 27 i 28 cyt. ustawy. Jego celem jest zapewnienie środków materialnych umożliwiających prawidłowe funkcjonowanie rodziny jako całości oraz zaspokojenie uzasadnionych potrzeb poszczególnych członków przy zachowaniu zasady równej stopy życiowej.

Stosownie natomiast do art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Obowiązek ten – jako wynikający z przepisu powszechnie obowiązującego – powstaje z chwilą zawarcia małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania, orzeczenia separacji lub unieważnienia. Rodzaj i zakres potrzeb, które powinny zostać zaspokojone, zależą od uzasadnionych indywidualnych okoliczności dotyczących każdego z członków rodziny. Określenie, każdy z małżonków ma się przyczynić do zaspokojenia potrzeb rodziny oznacza, ze realizacji tego obowiązku można dochodzić drogą prawną.

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustrój ustawowej wspólności małżeńskiej, Wnioskodawczyni jest w trakcie postępowania o rozwód, w ramach postępowania o rozwód postanowieniem Sądu Okręgowego wydanym na podstawie art. 27 KRiO, Wnioskodawczyni ma otrzymywać od swojego męża przez czas trwania postępowania rozwodowego po 8.000 zł miesięcznie na poczet zaspokajania potrzeb rodziny.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że skoro zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni kwota, stanowi świadczenie na zaspokojenie potrzeb rodziny, o której mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego objęte wspólnością majątkową małżeńską, to stosownie do dyspozycji art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ww. świadczenie nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.