Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.206.2018.3.IL
z 9 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 maja 2018 r. (data wpływu 8 maja 2018 r.), uzupełnionym w dniu 24 maja 2018 r. w dniu 7 czerwca 2018 r oraz w dniu 27 czerwca 2018 r.. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczeń z tytułu ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 maja 2018 r., w dniu 7 czerwca 2018 r. oraz w dniu 27 czerwca 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczeń z tytułu ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni ma córkę chorą na cukrzycę typu 1, z powodu której potrzebne są paski, igły, lancety, pompa insulinowa wraz z osprzętem, zbiorniczki, urządzenia do ciągłego monitoringu glikemii wraz z sensorami. Igły i paski stosuje się 7-8 razy na dobę, w razie zepsucia pompy insulinowej osprzęt wymienia się co 3 dni. Wnioskodawczyni chciałaby skorzystać z odliczenia w zeznaniu podatkowym. Córka posiada orzeczenie o niepełnosprawności wystawione przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności dnia 16 maja 2017 r. z powodu cukrzycy typu 1. Natomiast niepełnosprawność córki datuje od 12-go roku życia (data urodzenia 7 lipca 2004 r.) Wydatki Wnioskodawczyni poniosła od 30 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. i posiada faktury wystawione na jej nazwisko. Córka nie osiągnęła dochodu w 2017 r. Wydatki nie zostały sfinansowane w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki opisane w stanie faktycznym Wnioskodawczyni może odliczyć w zeznaniu podatkowym?

Zdaniem Wnioskodawczyni wydatki poniesione w leczeniu cukrzycy są niezbędne i ułatwiają czynności życiowe. Wnioskodawczyni uważa, iż może je odliczyć w zeznaniu podatkowym. Wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione przez podatnika w roku podatkowym, który ma na utrzymaniu osobę niepełnosprawną można rozliczyć jako zakup i naprawę indywidualnego sprzętu i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późn.zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy wydatki o których mowa w ust. 7a podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. (art. 26 ust. 7g ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7e ww. ustawy – zmienionym przez art. 3 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1076), mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r. – przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 982 i 1650, z 2014 r. poz. 1175 i 1682 , z 2017 r. poz. 1543 oraz z 2018 r. poz. 933), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni ma córkę chorą na cukrzycę typu 1, z powodu której potrzebne są paski, igły, lancety, pompa insulinowa wraz z osprzętem, zbiorniczki, urządzenia do ciągłego monitoringu glikemii wraz z sensorami. Igły i paski stosuje się 7-8 razy na dobę, w razie zepsucia pompy insulinowej osprzęt wymienia się co 3 dni. Wnioskodawczyni chciałaby skorzystać z odliczenia w zeznaniu podatkowym. Córka posiada orzeczenie o niepełnosprawności wystawione przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności dnia 16 maja 2017 r. z powodu cukrzycy typu 1. Natomiast niepełnosprawność córki datuje od 12-go roku życia (data urodzenia 7 lipca 2004 r.) Wydatki Wnioskodawczyni poniosła od 30 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. i posiada faktury wystawione na jej nazwisko. Córka nie osiągnęła dochodu w 2017 r. Wydatki nie zostały sfinansowane w jakiejkolwiek formie.

Rozpatrując czy wydatki poniesione na zakup pasków, igieł, lancet, pompy insulinowej wraz z osprzętem, zbiorniczków, urządzeń do ciągłego monitoringu glikemii wraz z sensorami podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej należy wskazać, iż w myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Przy czym określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub mające na celu ułatwienie tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Zakupione urządzenie musi więc posiadać właściwości leczniczo – rehabilitacyjne.

Z powyższych uregulowań wynika zatem, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Właściwym do stwierdzenia czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz czy ułatwia wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, może być w szczególności lekarz specjalista, który biorąc pod uwagę stan zdrowia konkretnej osoby może ten fakt potwierdzić np. w wydanym zaświadczeniu.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym uznać należy, iż paski, igły, lancety, pompa insulinowa wraz z osprzętem, zbiorniczki, urządzenia do ciągłego monitoringu glikemii wraz z sensorami, które są konieczne córce Wnioskodawczyni, jako osobie niepełnosprawnej, chorej na cukrzycę typu I oraz posiadającej orzeczenie o niepełnosprawności, spełniają wymogi indywidualnego sprzętu niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, zatem wydatki na ich zakup mogą zostać zaliczone do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując w sytuacji, gdy orzeczenie o niepełnosprawności córki zostało wydane 16 maja 2017 r., a niepełnosprawność datuje się od 12 roku życia, natomiast wydatki na zakup pasków, igieł, lancet, pompy insulinowej wraz z osprzętem, zbiorniczków, urządzenia do ciągłego monitoringu glikemii wraz z sensorami Wnioskodawczyni poniosła w 2017 r., a ich zakup potwierdzony został stosownymi dokumentami, oraz wydatki te nie zostały sfinansowane (dofinansowane) w żadnej formie to Wnioskodawczyni, jako osoba na której utrzymaniu znajduje się niepełnosprawna córka może odliczyć je od dochodu w zeznaniu rocznym za 2017 r. w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.