Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.386.2018.1.KB
z 7 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2018 r. (data wpływu 12 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do rozliczenia dokonywanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej – procedura uproszczona – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do rozliczenia dokonywanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej – procedura uproszczona.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podatnikiem VAT czynnym zarejestrowanym dla potrzeb obrotu wewnątrzwspólnotowego. Spółka będzie dokonywała dostaw i nabyć towarów w ten sposób, że:

• nabędzie towar w innym niż Polska państwie UE (Francja) od dostawcy zarejestrowanego dla potrzeb podatku od wartości dodanej i transakcji wewnątrzwspólnotowych (Dostawca FR), podając krajowy (polski) nr VAT UE,
• dostarczy towary nabyte zgodnie z pkt 1 nabywcy (Nabywca DE) w innym państwie członkowskim niż kraj rozpoczęcia transportu (Niemcy), posługując się wobec Nabywcy polskim numerem VAT UE; Nabywca ten posłuży się dla potrzeb transakcji ze Spółką numerem VAT UE nadanym w państwie członkowskim, w którym zakończy się transport tego towaru (DE),
• towary nabyte zgodnie z pkt 1 i dostarczone zgodnie z pkt 2 nie zostaną przetransportowane na terytorium Polski, ale zostaną przetransportowane z państwa członkowskiego wysyłki do państwa członkowskiego przeznaczenia (transport z Francji do Niemiec).
  
  

Spółka będzie podmiotem odpowiedzialnym za transport towaru od Dostawcy do Nabywcy. Wybierze przewoźnika oraz opłaci koszt transportu. Towar zostanie załadowany na środek transportu w państwie rozpoczęcia transportu i tym samym środkiem transportu zostanie przewieziony do państwa członkowskiego przeznaczenia. Przewoźnik wyda towar Nabywcy w państwie przeznaczenia. Transport towaru nie będzie przerywany, chyba że przerwa będzie wymuszona zdarzeniami losowymi (np. strajki, awaria środka transportu itp.).

Z uwagi na ochronę tajemnicy przedsiębiorstwa, Spółka nie chce ujawnić Dostawcy konkretnego miejsca przeznaczenia towaru, tj. danych Nabywcy w państwie przeznaczenia. Miałoby to miejsce, gdyby w liście przewozowym jako odbiorca wskazana była nazwa i adres Nabywcy w państwie przeznaczenia. Jednocześnie Spółka chce uniknąć ujawnienia Nabywcy bezpośredniego miejsca pochodzenia towarów. Ujawnienie tych danych mogłoby spowodować utratę przez Spółkę możliwości dokonywania podobnych transakcji w przyszłości (Dostawca i Nabywca mogliby dokonywać transakcji z pominięciem Spółki).

W celu realizacji powyższego założenia Spółka planuje skorzystać z możliwości neutralizacji dokumentów przewozowych przez przewoźnika. W praktyce transportowej rozwiązanie polegające na neutralizacji dokumentów (zgodnie z poniższym opisem) pozwala na ochronę tajemnicy przedsiębiorstwa handlowego.

Ponieważ stroną umowy przewozu będzie Spółka, działający na jej życzenie przewoźnik wystawi dwa listy przewozowe odnoszące się do tego samego transportu. List nr 1 będzie zawierał dane nadawcy (załadowcy) w państwie rozpoczęcia wysyłki, zgodne z danymi Dostawcy towaru. Na liście tym jako odbiorca będzie wskazana Spółka, zaś miejsce przeznaczenia będzie określone wyłącznie jako kraj (kraj zakończenia transportu, bez wskazania konkretnego adresu w państwie przeznaczenia); adres ten będzie wskazany w zleceniu spedycyjnym dla przewoźnika. Spółka lub działający z jej upoważnienia przewoźnik potwierdzi w jej imieniu, po przewiezieniu towaru do kraju przeznaczenia, że takie przemieszczenie miało miejsce, umieszczając adnotację na liście przewozowym nr 1 (w poz. 24). Kopia tego dokumentu zostanie przedstawiona Dostawcy celem potwierdzenia, że towar został przemieszczony do innego państwa członkowskiego. Przed wydaniem towaru Nabywcy przewoźnik wystawi list przewozowy nr 2. W liście tym jako kraj rozpoczęcia transportu (załadunku) będzie wskazany kraj Dostawcy, zaś jako nadawca (załadowca) Spółka. List nie będzie wskazywał konkretnego adresu miejsca załadunku. Na podstawie tego listu przewoźnik wyda transportowany towar Nabywcy w państwie przeznaczenia, zaś Nabywca potwierdzi jego odbiór.

Przewoźnik przekaże Spółce kopie obu listów przewozowych (nr 1 i nr 2). Poza kopiami listów Spółka – jako zlecający transport – będzie także w posiadaniu zlecenia spedycyjnego (w formie mailowej) oraz faktury usługodawcy, wskazujących na jakiej trasie i kiedy odbył się transport. Spółka będzie też w posiadaniu mailowej korespondencji handlowej z Dostawcą i Nabywcą, w której potwierdzone zostanie konkretne miejsce załadunku i rozładunku.

W żadnym momencie transportu Spółka nie będzie obejmować w faktyczne władanie towarów wymienionych w listach nr 1 i nr 2.

Spółka wystawi Nabywcy towarów fakturę zawierającą adnotację „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 141 dyrektywy 2006/112/WE, podatek rozlicza nabywca”.

Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona do rozliczenia transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (WTT) – procedura uproszczona?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym stoi on na stanowisku, iż są spełnione wszystkie przesłanki zastosowania wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej – procedura uproszczona (dalej „WTT”) i Spółka będzie mogła tę procedurę stosować.

Warunki stosowania WTT określa art. 135 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Zgodnie z tym przepisem, przez WTT rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

1. trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
2. przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.
   
   

Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, przez procedurę uproszczoną rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1. dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
2. drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
3. drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
4. ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
5. ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.
   
   

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, w transakcji weźmie udział trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich (Francja, Polska, Niemcy). Przedmiot dostawy będzie wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego – transport będzie organizować Spółka (drugi w kolejności podatnik).

Warunki określone w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. będą również spełnione. Ponieważ Spółka posłuży się polskim numerem VAT UE wobec Dostawcy, wystąpi u niej wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru (art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.). Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka. Spółka stosuje wobec pierwszego (Dostawcy) i ostatniego w kolejności podatnika VAT (Nabywca) ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został jej przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka. Ostatni w kolejności podatnik VAT (Nabywca) stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka. Umieszczając stosowną adnotację na fakturze Spółka wskaże ostatniego w kolejności podatnika VAT jako obowiązanego do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

Wątpliwości Spółki dotyczą możliwości zastosowania WTT w przypadku, gdy dążąc do ochrony tajemnicy handlowej Spółka skorzysta z możliwości oferowanej przez przewoźnika neutralizacji dokumentów. Zdaniem Spółki, pozostanie to bez wpływu na możliwość zastosowania WTT. W przypadku WTT trzech podatników ma uczestniczyć w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności. Dostawa ma mieć zatem charakter dostawy łańcuchowej. Jednocześnie jednak art. 135 i następne ustawy z dnia 11 marca 2004 r. nie określa szczegółowych wymogów dokumentacyjnych związanych z WTT; jedynym warunkiem formalnym jest umieszczenie na fakturze drugiego w kolejności podatnika adnotacji „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykuły 141 dyrektywy 2006/112/WE”. Materialnoprawnym warunkiem zastosowania WTT jest jednak to, aby towar został bezpośrednio przekazany od Dostawcy do Nabywcy z pominięciem podatnika pośrednika (Spółki). Jak wskazano w wyroku NSA z dnia 26 sierpnia 2010 r. sygn. I FSK 1257/09 „Z przywołanych regulacji, w szczególności ostatniej z nich, dobitnie zatem wynika, że warunkiem koniecznym dokonania obrotu, który wywoływałby skutki podatkowe w podatku od towarów i usług jest wydanie towaru lub wykonanie usługi chyba, że prawodawca przewidział od tej zasady wyjątek.

Taki wyjątek w ocenie tut. Sądu przewidziany został w wywołujących spór przepisach art. 7 ust. 8 oraz art. 22 ust. 2 u.p.t.u. Zgodnie z treścią pierwszego z tych unormowań »w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach«. Po myśli zaś drugiego z nich »w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie«.

Treść normatywna przywołanych regulacji wskazuje, że są one dostosowane do wymogów współczesnego obrotu gospodarczego, w którym zaangażowane są podmioty zamawiające towar dla osób trzecich względnie pośredniczące w transakcjach pomiędzy producentem a finalnym odbiorcą. Gdyby zatem takie podmioty chciały osiągnąć skutki podatkowe w podatku od towarów i usług musiałyby w przypadku bezwzględnego obowiązywania reguły wynikającej z art. 19 ust. 1 u.p.t.u. każdorazowo uzyskać fizyczne władztwo nad towarem. Ażeby więc uniknąć tego typu komplikacji prawodawca tworzy w spornych przepisach swoistą fikcję prawną w stosunku do reguły podstawowej, będącą odstępstwem od niej, w myśl której podmioty transakcji wielostronnych (określanych mianem transakcji łańcuchowych) korzystać będą z wszelkich beneficjów w podatku od towarów i usług pod tym wszakże warunkiem, że pierwszy dostawca dokona dostawy towaru bezpośrednio na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy. Ergo z unormowań tych wynika, że podmioty zaangażowane w transakcje łańcuchowe korzystać będą z korzyści wynikających z analizowanych tu regulacji pod warunkiem, że zamawiający towar bądź pośrednicy uczestniczący w transakcji nie wejdą w fizyczne posiadanie towaru, którego transakcja dotyczy.

Powyższa konkluzja jawi się jako oczywistość. Wszak fizyczne wejście w posiadanie towaru w warunkach, o których mowa w art. 5 ust. 1 u.p.t.u. przez któregokolwiek ze wskazanych wyżej uczestników transakcji łańcuchowej (zamawiającego, pośredników) sprawia, że zdziałany został obrót, wywołując w ten sposób konsekwencje podatkowe determinowane przepisem art. 19 ust. 1 u.p.t.u. Innymi słowy, nie można powoływać się na skutki prawne wynikające z przepisów art. 7 ust. 8 bądź 22 ust. 2 u.p.t.u. w sytuacji, gdy dany podmiot (zamawiający bądź pośrednik) przed rozpoczęciem transportu transgranicznego wszedł w prawo dysponowania towarem jak właściciel.

Stąd też, aby dany podmiot mógł skorzystać z unormowań zawartych w przepisach w art. 7 ust. 8 bądź 22 ust. 2 u.p.t.u. musi dostosować swe działania do treści postanowień zawartych w tych przepisach co oznacza, że w łańcuchu dostawców transfer towaru nastąpić musi bezpośrednio pomiędzy pierwszym dostawcą a końcowym nabywcą. Nadmienić przy tym trzeba, że pojęcie »bezpośrednio« rozumieć należy w sposób dosłowny. Brak bowiem jakichkolwiek przesłanek, ażeby pojęciu temu nadawać jakieś odmienne znaczenie.

Przedstawiony wyżej tok rozumowania potwierdza zresztą judykatura europejska (por.: wyrok ETS z dnia 6 kwietnia 2006 r., nr C-245/04, System Informacji Prawniczej LEX – Lex nr 174888, ECR 2006/4/I – 03227) jak też formułowane na jej tle poglądy piśmiennictwa (M. Wojda Dyrektywa VAT 2006/112/WE pod red. J. Martiniego, Unimex Wrocław 2010 r. str. 243- 247 ze szczególnym uwzględnieniem uwag na str. 247)”.

Jak wskazano w interpretacji indywidualnej z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. ITPP3/443-156 /14/AT (Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy): „W przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie ma okoliczność, że dla zastosowania procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej koniecznym jest, aby przedmiot dostawy był wysłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz (art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy)”. W opinii Spółki, ten warunek WTT jest zatem spełniony. Mimo, że Spółka organizuje transport, to w żadnym momencie nie wejdzie w posiadanie towaru (fizycznie nie zostanie on jej wydany). Faktycznie towar zostanie wydany bezpośrednio przez pierwszego ostatniemu w kolejności nabywcy. Towar zostanie załadowany na środek transportu przewoźnika działającego na zlecenie Spółki i rozładowany u Nabywcy. Transfer towaru nastąpi zatem bezpośrednio pomiędzy pierwszym dostawcą a końcowym nabywcą.

Sam fakt, że treść listów przewozowych będzie wskazywać na odebranie towaru przez Spółkę nie oznacza, że towar nie zostanie dostarczony w warunkach WTT. Jak wyżej wskazano, ustawa z dnia 11 marca 2004 r. nie określa szczególnych zasad dokumentowania WTT. Skoro tak, to zgodnie z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, dowodem na przekazanie towaru bezpośrednio od dostawcy do nabywcy może być wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. List przewozowy nie ma w tym kontekście szczególnej mocy dowodowej, tym bardziej, że w przypadku WTT ustawa nie przyznaje mu szczególnej rangi (jak to ma miejsce w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej). W orzecznictwie podnosi się, że Ordynacja podatkowa nie wprowadza hierarchii mocy dowodowej poszczególnych środków dowodowych, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 193 i 194. Niedopuszczalne zatem jest stosowanie formalnej teorii dowodów przez twierdzenie, że daną okoliczność można udowodnić wyłącznie określonymi środkami dowodowymi.

Zgodnie z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. „Decydujące bowiem jest wykrycie prawdy materialnej, aby czynności podatnika zostały opodatkowane z uwzględnieniem ich obiektywnych cech” (uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. I FPS 1/10).

List przewozowy nie ma również szczególnej mocy dowodowej na gruncie regulacji prawnych dotyczących umowy przewozu. Zgodnie z art. 47 ust. 3 Prawa przewozowego, dowodem zawarcia umowy przewozu jest potwierdzony przez przewoźnika list przewozowy, którym może być także przekaz elektroniczny, wydruk komputerowy lub inny dokument zawierający dane określone w art. 38. Treść listu przewozowego nie przesądza jednak o treści umowy stron, która ma w tym przypadku zasadnicze znaczenie. W ramach swobody kontraktowania zlecający może ukształtować treść obowiązków przewoźnika w sposób najlepiej chroniący jego interesy, w tym poprzez zlecenie przewoźnikowi neutralizacji dokumentów. Jak wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2007 r., sygn. V CSK 420/06 „Nie jest generalnie wykluczone stosowanie zasady swobody kontraktowej przez strony zmierzające do zawarcia umowy przewozu, to jednak wynikiem takiej modyfikacji, dokonanej w granicach określonych art. 3531 k.c., nie może być uznanie za umowę przewozu takiego kontraktu, w którym kontrahentem przewoźnika nie jest nadawca (wysyłający przesyłkę). Modyfikacja stosunku prawnego przewozu jest co do zasady możliwa, jednak po uprzednim pozytywnym przesądzeniu, że przedmiotem takiej modyfikacji jest umowa, która może zostać zakwalifikowana jako umowa przewozu”.

W wyroku z dnia 26 stycznia 2006 r. sygn. V CSK 59/05 SN wskazał, że „Przepis art. 47 ust. 3 Prawa przewozowego nie jest podstawą do ustalania treści konkretnej umowy przewozu, a w szczególności oceny poczynionych w niej określonej treści uzgodnień. Do tego celu, w razie istnienia rozbieżności stanowisk między stronami umowy, służy art. 65 § 2 k.c. Natomiast art. 47 ust. 3 Prawa przewozowego rozstrzyga jedynie generalnie o tym, że list przewozowy jest dowodem zawarcia umowy przewozu, a nadto wskazuje na różne możliwe formy (postacie) tego dokumentu”. W podobnym tonie wypowiedział się również SN w wyroku z dnia 9 stycznia 2004 r. sygn. IV CK 332/02. Sąd stwierdził, że „Treść listu przewozowego wprawdzie stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, ale nie przesądza o treści umowy łączącej spedytora z właścicielem nadanego do przewozu towaru”.

Jak wynika z powyższego nie ma przeszkód prawnych, aby przewoźnik wypełnił list przewozowy zgodnie z dyspozycją Spółki, mając na względzie ochronę tajemnicy handlowej jej przedsiębiorstwa.

Znaczenie listu przewozowego jest podobne na płaszczyźnie prawa międzynarodowego. Art. 9 ust. 1 Konwencji CMR stanowi, że w braku przeciwnego dowodu list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy, warunków umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika. List przewozowy jest dowodem warunków umowy przewozu „w braku przeciwnego dowodu”. Jak wskazuje się w orzecznictwie, „Dokonując analizy przepisów Konwencji stwierdzić należy, że stosownie do treści artykułu 4 Konwencji CMR, list przewozowy jest dowodem zawarcia umowy przewozu. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom tej Konwencji. Nieprawidłowości w sporządzeniu listu przewozowego nie powodują nieważności umowy przewozu ani nie uniemożliwiają traktowania jej jako podlegającej postanowieniom Konwencji. Artykuł 6 Konwencji wymienia dane, które powinny lub mogą być zawarte w liście przewozowym, a art. 9 określa bliżej jego funkcję dowodową. Wynika z niego, że w braku przeciwnego dowodu, list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy, warunków umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika. Jedną z podstawowych funkcji, jakie spełnia list przewozowy CMR, jest funkcja dowodowa, jednak osiąga ona swój pełny walor tylko »w braku przeciwnego dowodu«. Takiego dowodu organ nie przeprowadził” (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 263/08, prawomocny). Przenosząc powyższe na grunt analizowanego zdarzenia przyszłego dowodem potwierdzającym, że towar został wydany bezpośrednio przez pierwszego ostatniemu w kolejności nabywcy będą nie same listy przewozowe (CMR nr 1 i 2), ale przede wszystkim zlecenie spedycyjne, zawierające miejsce załadunku i miejsce rozładunku oraz faktura przewoźnika za wykonanie usługi. Jednocześnie jednak Dostawca potwierdzi na liście nr 1 faktyczne załadowanie towaru na dany środek transportu, zaś Nabywca potwierdzi na liście nr 2 odebranie towaru. Wszystkie te dokumenty oceniane łącznie pozwalają przyjąć, że dochodzi do bezpośredniego wydania towaru między pierwszym i ostatnim w kolejności nabywcą, a skutkiem tego Spółka może zastosować WTT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej tutejszy organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Należy również wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.