Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.121.2018.1.PB
z 24 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 lipca 2018 r. (data wpływu 26 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, mająca miejsce zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej oraz osiągająca i rozliczająca swe dochody jako krajowy rezydent podatkowy) zawarł z obywatelem Szwecji (osoba fizyczna; dalej: Pożyczkodawca) dnia 23 lutego 2018 r. umowę pożyczki pieniężnej na piśmie, na podstawie której:

1. Pożyczkodawca udzielił Wnioskodawcy (dalej także jako: Pożyczkobiorca) pożyczki pieniężnej do łącznej wysokości 1.750.000 zł (jeden milion siedemset pięćdziesiąt tysięcy złotych);
2. Strony umowy pożyczki wskazały, że pożyczka udzielana jest w celu zakupu przez Pożyczkobiorcę oznaczonej nieruchomości gruntowej, wybudowania na tej nieruchomości domu jednorodzinnego oraz jego wykończenia;
3. Pożyczka w całości lub w części będzie przekazywana na rachunek bankowy Pożyczkobiorcy w terminie do 10 dni od dnia złożenia przez Pożyczkobiorcę stosownej dyspozycji wypłaty;
4. Zwrot pożyczki nastąpi w ciągu 1 roku od dnia złożenia przez Pożyczkodawcę wezwania do zwrotu pożyczki, przy czym wezwanie to nie może zostać złożone wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia zawarcia umowy pożyczki;
5. Na zabezpieczenie roszczenia o zwrot pożyczki Pożyczkobiorca ustanowi na rzecz Pożyczkodawcy hipotekę umowną na nieruchomości zakupionej z kwoty pożyczki – w szczegółowych terminach określonych w umowie pożyczki;

Dodatkowo:

1. Strony postanowiły, że wszelkie ewentualne koszty związane z zawarciem umowy pożyczki ponosi Pożyczkobiorca (Wnioskodawca);
2. Strony postanowiły, że umowa pożyczki podlega prawu szwedzkiemu (prawo szwedzkie jako prawo właściwe dla umowy oraz jurysdykcja sądów szwedzkich do rozpatrywania wszelkich spraw i sporów związanych z umową);
3. Umowa została fizycznie zawarta (podpisana przez obie Strony) na terytorium Szwecji;
4. Środki pieniężne, mające zostać przekazane Wnioskodawcy tytułem kwoty pożyczki, w dniu zawarcia umowy i po tym dniu znajdowały się na rachunku bankowym prowadzonym przez szwedzki bank komercyjny;
5. Kolejne transze pożyczki były wypłacane Pożyczkobiorcy począwszy od miesiąca kwietnia 2018 r. z rachunku bankowego szwedzkiego banku komercyjnego na rachunek Pożyczkobiorcy prowadzony w polskim banku komercyjnym;
6. Do dnia złożenia niniejszego wniosku Wnioskodawcy nie została przekazana cała kwota pożyczki – Pożyczkodawca będzie przekazywał Pożyczkobiorcy kolejne transze pożyczki aż do osiągnięcia maksymalnej kwoty pożyczki w przyszłości.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle stanu faktycznego, Wnioskodawca jako Pożyczkobiorca zobowiązany był do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia umowy pożyczki?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1150) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy. Pożyczka podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zwarcia znajdują się za granicą oraz nabywca – pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przypadku umowy pożyczki, obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży na biorącym pożyczkę (art. 4 pkt 7 ww. ustawy).

Z uwagi na okoliczności przedstawione w opisie stanu faktycznego, a w szczególności:

1. fakt zawarcia umowy pożyczki poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (umowa pożyczki pomiędzy Wnioskodawcą a Pożyczkodawcą została zawarta – fizycznie podpisana – na terytorium Szwecji),
2. przedmiot umowy pożyczki (środki pieniężne w chwili zawarcia umowy pożyczki znajdowały się na rachunku bankowym Pożyczkodawcy prowadzonym przez szwedzki bank komercyjny),
   
   

w ocenie Wnioskodawcy zawarta przez niego i Pożyczkodawcę umowa pożyczki nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ – jak wskazał Wnioskodawca – środki pieniężne będące przedmiotem umowy pożyczki w chwili jej zawarcia znajdowały się poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej oraz umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wnioskodawca podkreśla, że organy podatkowe w podobnych stanach faktycznych uznają, że środki pieniężne znajdują się poza terytorium Polski, gdy np. znajdują się one na rachunku bankowym pożyczkodawcy, prowadzonym przez bank z siedzibą poza granicami Rzeczpospolitej Polskiej (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 17 listopada 2016 r., Znak: 2461-IBPB-2-1.4514.574.2016.1.JKu). Tym samym do uznania, że środki pieniężne położone są poza Polską, nie jest wymagane, aby znajdowały się one za granicą fizycznie (tj. w gotówce).

Dla ustalenia miejsca, w jakim znajdują się pożyczone pieniądze w momencie podpisania umowy pożyczki, nie ma ponadto znaczenia, na jakie konto pożyczkobiorcy są one przelewane przez pożyczkodawcę. Zarówno w przypadku przelania pieniędzy na rachunek bankowy pożyczkobiorcy prowadzony przez bank zagraniczny, jak i na rachunek prowadzony przez bank z siedzibą w Polsce, organy podatkowe uznają, że umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu PCC – o ile w dniu jej zawarcia środki pieniężne znajdują się na zagranicznym rachunku bankowym pożyczkodawcy (por. interpretacje indywidualne: Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 stycznia 2017 r., Znak: 2461-IBPB-2-1.4514.663.2016.1.BJ i Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 czerwca 2016 r., Znak: IPPB2/4514-311/16-2/LS).

W oparciu o powyższe, na Wnioskodawcy jako pożyczkobiorcy nie ciążył i nie ciąży obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia opisanej w stanie faktycznym umowy pożyczki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej – interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając zatem powyższe na względzie, stosownie do powołanego art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.