INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 2010r. (data wpływu 18 listopada 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 stycznia 2011r. (data wpływu 1 lutego 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości dokonania pełnego odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodu Opel Vivaro – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości dokonania pełnego odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodu Opel Vivaro.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 stycznia 2011r. (data wpływu 1 lutego 2011r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 24 stycznia 2011r. znak: IBPP2/443-964/10/ASz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym i prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawca ma status małego podatnika. W bieżącym roku zakupił samochód ciężarowy Opel Vivaro 2,5 SDTI(BUS) o dopuszczalnej ładowności 1161 kg, który wykorzystuje wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej Klasyfikacja zakupionego samochodu: kategoria pojazdu - N1, rodzaj pojazdu Ciężarówka (CT) w myśl rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (Dz. U. z 2007r. nr 137 poz. 968 ze zm.). Pojazd nie spełnia wymagań zawartych w art. 86 ust. 4 pkt 2. Część służąca do przewozu ładunków jest krótsza o 20 cm od części przeznaczonej do przewozu osób i jest przedzielona stałą przegrodą. Z uwagi na niespełnienie wymagań zawartych w art. 86 ust. 4 pkt 2 Stacja Diagnostyczna po dokonaniu obmiarów pojazdu odmówiła wystawienia zaświadczenia o spełnieniu przez pojazd warunków ww. przepisu ustawy o VAT. W dowodzie rejestracyjnym jako rodzaj pojazdu wpisano: samochód ciężarowy. W dowodzie rejestracyjnym nie dokonano żadnej adnotacji o spełnieniu przez pojazd wymagań, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1-4. Według dokumentów identyfikacyjnych pojazdu bezspornie wynika, że ładowność tego pojazdu wynosi powyżej 504 kg, i że nie jest to samochód osobowy. Według polskiego dowodu rejestracyjnego, dokumentu identyfikacyjnego pojazdu oraz tłumaczenia belgijskiego dowodu rejestracyjnego pojazdu wynika, że samochód opisany we wniosku jest samochodem ciężarowym i dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi 1161 kg. Transakcja zakupu została udokumentowana fakturą VAT wystawioną przez polskiego importera, nie stanowi u obecnego nabywcy wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru. Pojazd został ujawniony w Ewidencji Środków Trwałych podatnika.

Podatnik jest w posiadaniu tłumaczenia zagranicznej homologacji zakupionego samochodu, z której bezspornie wynika, iż jest to samochód ciężarowy. Dopuszczalna masa całkowita pojazdu to 3030 kg. Ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 6 (sześć).

W piśmie z dnia 26 stycznia 2011r. Wnioskodawca wskazał, że zakupiony samochód ciężarowy Opel Vivaro 2,5 CDTI jest wykorzystywany wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych i remontowych budynków i obiektów budowlanych opodatkowanych stawkami 22% i 7% (rok 2010). Samochód służy wyłącznie do przewozu i transportu towarów i pracowników na budowy prowadzone w różnych miejscach Polski. Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, iż jest w posiadaniu świadectwa homologacji wydanego w Polsce na dany typ pojazdu, z którego jednoznacznie wynika, że przedmiotowy samochód (typ pojazdu) jest samochodem ciężarowym. Świadectwo homologacji wydane w Polsce przez G Sp. z o.o.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym ma możliwość odliczenia całej kwoty VAT naliczonego z zakupionego pojazdu ciężarowego, posiadającego zagraniczną-przetłumaczoną homologację określającą pojazd jako samochód ciężarowy, dokument identyfikacyjny pojazdu i przetłumaczony zagraniczny dowód rejestracyjny pojazdu oraz wydany w kraju dowód rejestracyjny - określający pojazd jako samochód ciężarowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości od nabycia opisanego samochodu ciężarowego, powołując się na Art. 17 ust. 6 akapit drugi dyrektywy Rady 77/385/EWG z dnia 17 maja 1977r. oraz Sentencję Wyroku Sądu Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie CV-414/07, zgodnie z wyjaśnieniem Ministerstwa Finansów z dnia 13 lutego 2009r. nr PT3/812/4/15/CZE/09/185.

Ponadto obowiązek homologacji pojazdów oraz możliwość zwolnienia z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji wprowadzono od dnia 1 stycznia 1984r. zgodnie z art. 65 ustawy z dnia 1 lutego 1983r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 6 poz. 35). Pierwsze świadectwa homologacji typu zostały wydane przez Ministra Komunikacji z datą 31 stycznia 1984r. Zarówno w okresie wcześniejszym jak i obecnie świadectwa te wydaje Minister właściwy ds. transportu na podstawie wyników badań homologacyjnych. Świadectwa te są przechowywane w Ministerstwie Infrastruktury oraz przez producenta lub importera, dla których zostały wydane.

Od 1984r. producent lub importer nowych pojazdów zobowiązany był dołączyć do sprzedawanych pojazdów wyciągi ze świadectw homologacji, stanowiące dla organu rejestrującego źródło informacji o danych technicznych pojazdów. W sytuacji, kiedy podatnik posiada używany samochód ciężarowy z państw członkowskich Unii Europejskiej należy wyjaśnić, że np. europejskie świadectwa homologacji przechowują, odpowiednie władze homologacyjne państw członkowskich, które te świadectwa wydały oraz producent danego typu pojazdu. Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie wynika, aby sam brak u podatnika odpisu świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, skutkował uznaniem tego pojazdu za samochód osobowy. Istotne jest bowiem, aby z homologacji wydanej dla danego typu samochodu wynikało, że ładowność przedmiotowego samochodu jest wyższa niż 504 kg.

Pojazdy tego samego typu (Opel Vivaro – ciężarowy, 6 osobowy, o ładowności powyżej 504 kg) posiadające krajową, homologację, która określa jednoznacznie, iż jest to samochód ciężarowy o dopuszczalnej ładowności powyżej 504 kg. Nabyty przez podatnika samochód ciężarowy Opel Vivaro, 6 osobowy o dopuszczalnej ładowności powyżej 504 kg posiada w zagranicznym świadectwie homologacji wpisy określające:

Rodzaj: SAMOCHÓD CIĘŻAROWY, Marka: OPEL VIVARO, Typ: ... i Numer nadwozia: ..., nie posiada jednak adnotacji o dopuszczalnej ładowności tego pojazdu. Na zagranicznej homologacji opisanego samochodu widnieje również wpis, że pojazd jest całkowicie zgodny z typem opisanym w charakterystyce technicznej w podaniu o odbiór, określonym przez Ministerstwo Komunikacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2010r., gdyż we wniosku z dnia 25 października 2010r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej tj. z dniem 1 maja 2004r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w myśl którego (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r. do 31 grudnia 2010r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku dotyczące samochodów zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: „Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika”.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęć: samochodu osobowego czy samochodu. Jednakże w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT (obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r.), ustawodawca, określając pojazdy specjalne, odsyła do przepisów prawa o ruchu drogowym. Oznacza to, iż dla potrzeb prawa podatkowego nie mogą być formułowane odrębne definicje, jeśli uprzednio zostały zdefiniowane w innych ustawach właściwych dla tego rodzaju zagadnień.

Zgodnie z art. 2 pkt 40 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Innym samochodem, wymienionym z definicji w art. 2 pkt 42 ww. ustawy, jest samochód ciężarowy, którym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułował zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. W art. 86 ust. 3 oraz w art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT pojawiło się bowiem pojęcie pojazd samochodowy, którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy jak i motocykl.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym i prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawca ma status małego podatnika. W bieżącym roku zakupił samochód ciężarowy Opel Vivaro 2,5 SDTI(BUS) o dopuszczalnej ładowności 1161 kg, który wykorzystuje wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej. Klasyfikacja zakupionego samochodu: kategoria pojazdu - N1, rodzaj pojazdu - Ciężarówka (CT) w myśl rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (Dz. U. z 2007r. nr 137 poz. 968 ze zm.). Pojazd nie spełnia wymagań zawartych w art. 86 ust. 4 pkt 2. Część służąca do przewozu ładunków jest krótsza o 20 cm od części przeznaczonej do przewozu osób i jest przedzielona stałą przegrodą. Z uwagi na nie spełnienie wymagań zawartych w art. 86 ust. 4 pkt 2 Stacja Diagnostyczna po dokonaniu obmiarów pojazdu odmówiła wystawienia zaświadczenia o spełnieniu przez pojazd warunków ww. przepisu ustawy o VAT. W dowodzie rejestracyjnym jako rodzaj pojazdu wpisano: samochód ciężarowy. W dowodzie rejestracyjnym nie dokonano żadnej adnotacji o spełnieniu przez pojazd wymagań, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1-4. Według dokumentów identyfikacyjnych pojazdu bezspornie wynika, że ładowność tego pojazdu wynosi powyżej 504 kg, i że nie jest to samochód osobowy. Według polskiego dowodu rejestracyjnego, dokumentu identyfikacyjnego pojazdu oraz tłumaczenia belgijskiego dowodu rejestracyjnego pojazdu wynika, że samochód opisany we wniosku jest samochodem ciężarowym i dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi 1161 kg. Transakcja zakupu została udokumentowana fakturą VAT wystawioną przez polskiego importera, nie stanowi u obecnego nabywcy wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru. Pojazd został ujawniony w Ewidencji Środków Trwałych podatnika.

Podatnik jest w posiadaniu tłumaczenia zagranicznej homologacji zakupionego samochodu, z której bezspornie wynika, iż jest to samochód ciężarowy. Dopuszczalna masa całkowita pojazdu to 3030 kg. Ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 6 (sześć). Zakupiony samochód ciężarowy Opel Vivaro 2,5 CDTI jest wykorzystywany wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych i remontowych budynków i obiektów budowlanych opodatkowanych stawkami 22% i 7% (rok 2010). Samochód służy wyłącznie do przewozu i transportu towarów i pracowników na budowy prowadzone w różnych miejscach Polski. Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, iż jest w posiadaniu świadectwa homologacji wydanego w Polsce na dany typ pojazdu, z którego jednoznacznie wynika, że przedmiotowy samochód (typ pojazdu) jest samochodem ciężarowym. Świadectwo homologacji wydane w Polsce przez G Sp. z o.o.

W ocenie tut. organu przedstawione we wniosku okoliczności tj.:

• fakt, iż zakupiony przez Wnioskodawcę samochód ciężarowy ma kategorię pojazdu – N1, rodzaj – ciężarówka (CT),
• samochód ten zarejestrowany jest jako ciężarowy,
• wynikająca z dokumentów identyfikacyjnych dopuszczalna ładowność wynosi powyżej 504 kg oraz to, że nie jest to samochód osobowy,
• Wnioskodawca jest w posiadaniu świadectwa homologacji wydanego w Polsce na dany typ pojazdu, z którego jednoznacznie wynika, że przedmiotowy samochód (typ pojazdu) jest samochodem ciężarowym

pozwalają przyjąć, iż w tym przypadku nie mamy do czynienia z samochodem osobowym.

Trzeba wskazać, iż w świetle obowiązujących w 2010r., przepisów o podatku od towarów i usług w kwestii podatku naliczonego (art. 86 ust. 3) Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego przy zakupie ww. samochodu osobowego, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Tymczasem w świetle przepisów o podatku od towarów i usług, obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004r., w odniesieniu do przedstawionej w przedmiotowym wniosku sytuacji, Wnioskodawcy przysługiwałoby prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego przy nabyciu tego samochodu, gdyż ograniczenia wynikające z art. 25 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, nie mają tu zastosowania. A jedynym ograniczeniem byłby warunek, aby to nabycie związane było z opodatkowaną działalnością Wnioskodawcy.

A zatem przepisy obecnie obowiązującej ustawy o VAT, w odniesieniu do sytuacji opisanej we wniosku, rozszerzyły, w ocenie tut. organu, ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, w porównaniu do przepisów ustawy obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004r.

Tak więc mając na uwadze przepisy prawa wspólnotowego i krajowego oraz powołany wyżej wyrok ETS z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07, przy ocenie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie przedmiotowego samochodu, Wnioskodawca winien kierować się przepisami podatku od towarów i usług obowiązującymi przed dniem 1 maja 2004r.

Wobec powyższego, tut organ stwierdza, że w sytuacji gdy przedmiotowy samochód ciężarowy, jest wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, wówczas, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego z faktury VAT dokumentującej zakup tego samochodu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.