Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.315.2018.1.JG
z 20 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2018 r. (data wpływu 12 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku wliczenia przychodów z tytułu wykupu certyfikatów inwestycyjnych przez fundusz inwestycyjny zamknięty w celu umorzenia do wartości przychodu ze sprzedaży, która decyduje o statusie małego podatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku wliczenia przychodów z tytułu wykupu certyfikatów inwestycyjnych przez fundusz inwestycyjny zamknięty w celu umorzenia do wartości przychodu ze sprzedaży, która decyduje o statusie małego podatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenia przyszłego.

Sp. z o.o. (dalej: „Podatnik” lub „Spółka”) została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego w 2012 r. i od tego czasu prowadzi działalność gospodarczą.

Zgodnie z umową Spółki może prowadzić działalność gospodarczą m.in. w następujących obszarach:

• 64.2 (PKD 2007) Działalność holdingów finansowych;
  

• 64.91 (PKD 2007) Leasing finansowy;
  

• 64.92 (PKD 2007) Pozostałe formy udzielania kredytów;
  

• 64.99 (PKD 2007) Pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych;
  

• 66.19 (PKD 2007) Pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych;
  

• 70.22 (PKD 2007) Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.
  
  
  

W trakcie 2017 r. Spółka osiągnęła przychody między innymi z tytułu wykupu certyfikatów inwestycyjnych w celu umorzenia.

W 2018 r. oraz w przyszłości planowane jest także generowanie przychodów z ww. tytułu.

Spółka jest podatnikiem podatku CIT i powzięła wątpliwość czy osiągane przez nią przychody powyżej mieszczą się w definicji przychodu ze sprzedaży przewidzianej dla tzw. małych podatników.

Spółka nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy osiągnięte przez Spółkę przychody wskazane powyżej należy rozumieć jako przychody ze sprzedaży, o których mowa art. 4a pkt 10 Ustawy CIT?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Osiągnięte przez Spółkę przychody z tytułu wykupu certyfikatów inwestycyjnych w celu umorzenia nie stanowią przychodów ze sprzedaży, o których mowa art. 4a pkt 10 Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 4a pkt 10 Ustawy CIT pojęcie małego podatnika oznacza podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro. Przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Ponadto na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Ustawa CIT nie zawiera ani definicji przychodu ani definicji sprzedaży.

Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do przykładowego wyliczenia w art. 12 ust. 1 przysporzeń majątkowych zaliczanych do kategorii przychodów.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego „sprzedaż” oznacza «odstępowanie czegoś przez sprzedawcę na własność kupującemu za określoną sumę (https://sjp.pwn.pl/szukaj/sprzedaz%C5%BC.html).

Natomiast na mocy art. 535 § 1 Kodeksu cywilnego „Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii, praw oraz wody (art. 555 Kodeksu cywilnego). Kodeks cywilny definiując sprzedaż wskazuje na aspekt przeniesienia prawa własności rzeczy lub praw.

W sensie cywilistycznym sprzedaż nie dotyczy świadczenia usług.

Sprzedaż usług pojawia się w definicji sprzedaży zawartej w art. 2 pkt 22 Ustawy VAT, rozumianej jako odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. W niektórych interpretacjach organy podatkowe uznają, że przyjęte na gruncie Ustawy CIT definicja „małego podatnika” jest zbieżna z definicją „małego podatnika” na gruncie Ustawy VAT (art. 2 pkt 25 ustawy o VAT) - np. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 6 grudnia 2009 r. sygn. ITPB3/421-54 5/09/AM Pojęcie „sprzedaży” w Ustawie CIT pojawia się wielokrotnie. Ustawa CIT nie odwołuje się jednak ani do przepisów ustawy VAT ani do Kodeksu cywilnego.

W ocenie Wnioskodawcy należy w związku z tym posłużyć się literalnym brzmieniem przepisu i uznać, iż „przychody ze sprzedaży” w myśl art. 4a pkt 10 Ustawy CIT oznaczają wszelkie przychody ze sprzedaży danego podatnika, w tym także zwolnione od podatku dochodowego. Nie obejmują natomiast przychodów osiąganych z innego tytułu niż sprzedaż, np. uzyskane odszkodowania, odsetki od środków finansowych na rachunku bankowym, dotacje, dopłaty lub refundacje kosztów.

Odnosząc się szczegółowo do wskazanych przez Spółkę przychodów Wnioskodawca wskazuje poniżej szczegółowe stanowisko własne i jego uzasadnienie.

Przychody z tytułu wykupu certyfikatów inwestycyjnych w celu umorzenia nie mieszczą się w pojęciu przychodów ze sprzedaży, o których mowa art. 4a pkt 10 Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych, fundusz inwestycyjny zamknięty jest osobą prawną, której wyłącznym przedmiotem działalności jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego, a w przypadkach określonych w ustawie również niepublicznego, proponowanie nabycia jednostek uczestnictwa albo certyfikatów inwestycyjnych w określone w ustawie papiery wartościowe instrumenty rynku pieniężnego inne prawa majątkowe.

Zgodnie z art. 138 ustawy o funduszach inwestycyjnych, fundusz inwestycyjny zamknięty nie może nabywać certyfikatów inwestycyjnych, które wyemitował, z wyjątkiem wykupu certyfikatów inwestycyjnych w przypadku określonym w art. 139 ustawy o funduszach inwestycyjnych. Natomiast zgodnie z art. 139 ustawy o funduszach inwestycyjnych, fundusz inwestycyjny zamknięty może wykupywać certyfikaty inwestycyjne, które wyemitował tylko, jeżeli statut funduszu tak stanowi.

W statucie funduszu inwestycyjnego zamkniętego należy określić przesłanki, tryb i warunki wykupywania certyfikatów inwestycyjnych oraz terminy i sposób dokonywania ogłoszeń o wykupie certyfikatów. W szczególności należy określić, czy wykup certyfikatów inwestycyjnych następuje na żądanie uczestnika, czy niezależnie od zgłoszenia takiego żądania, oraz przypadki, w których wykup certyfikatów może nastąpić niezależne od zgłoszenia żądania przez uczestnika funduszu. Ponadto, zgodnie z art. 139 ust. 6 ustawy o funduszach inwestycyjnych, z chwilą wykupienia przez fundusz inwestycyjny zamknięty certyfikaty inwestycyjne są umarzane z mocy prawa.

Wykup certyfikatów inwestycyjnych w celu umorzenia przez fundusz inwestycyjny zamknięty to specyficzna instytucja prawna. Może mieć miejsce wyłącznie między uczestnikiem funduszu z funduszem. Skutkiem wykupu jest umorzenie certyfikatów inwestycyjnych z mocy prawa. Fundusz nie może zatem swobodnie dysponować nabytymi certyfikatami, w szczególności nie może dokonać ich wydania innym uczestnikom.

Używanie pojęcia wykupu a nie sprzedaży jest w takiej sytuacji celowym działaniem racjonalnego ustawodawcy, który odróżnia dwie te czynności prawne.

Także organy podatkowe w wydawanych interpretacjach podkreślają wyraźnie, iż wykup certyfikatów inwestycyjnych w celu umorzenia nie jest sprzedażą.

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 27 kwietnia 2012 r.:
  
  „W przypadku określonego w art. 139 ustawy o funduszach inwestycyjnych wykupu certyfikatów inwestycyjnych w celu ich umorzenia występuje wprawdzie cena, ale cena wykupu. Użycie w art. 139 ust. 4 ww. ustawy terminu „cena wykupu” świadczy, iż na gruncie tego przepisu nie chodzi o sprzedaż w rozumieniu art. 535 Kodeksu cywilnego.
  Pojęcie „ceny” zawarte w art. 535 Kodeksu cywilnego i pojęcie „ceny wykupu” określone w art. 139 ust. 4 ustawy o funduszach inwestycyjnych nie są pojęciami tożsamymi, dlatego czynność wykupu certyfikatów inwestycyjnych przez wnioskodawcę celem ich umorzenia, regulowana przepisami art. 139 ustawy o funduszach inwestycyjnych nie jest umową sprzedaży, o której mowa w art. 535 Kodeksu cywilnego”.

• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 9 czerwca 2009 r., sygn. IBPBII/1/436-75/09/MZ:
  
  „(...) o ile wykup certyfikatów inwestycyjnych jest dopuszczalny, to z mocy prawa zawsze wiąże się z ich unicestwieniem poprzez umorzenie z chwilą wykupu. Operacji wykupu certyfikatów inwestycyjnych towarzyszy zapłata ich posiadaczowi ceny wykupu. Czynności tej nie można jednak zakwalifikować jako umowy sprzedaży. Czynność określona w art. 139 ustawy o funduszach inwestycyjnych nie może być utożsamiana ze zbyciem w drodze sprzedaży. Czynności tej ustawodawca nadał bowiem odrębny charakter kwalifikując ją w tejże ustawie jako wykup certyfikatów i nadając jej szczególne walory związane ze skutkiem do jakiego prowadzi.
  Nadmienić należy, iż elementem przedmiotowo istotnym umowy sprzedaży jest również cena. Zapłata ceny jest podstawowym obowiązkiem kupującego. Cena jest ekwiwalentem rzeczy lub praw, nabytych w drodze umowy sprzedaży. Zawiera ona w sobie trzy elementy: wartość rzeczy, zysk sprzedawcy oraz koszty po jego stronie. W przypadku określonego w art. 139 ustawy o funduszach inwestycyjnych wykupu certyfikatów inwestycyjnych w celu ich umorzenia występuje wprawdzie cena, ale cena wykupu. Użycie w art. 139 ust. 4 ww. ustawy terminu „cena wykupu” świadczy, iż na gruncie tego przepisu nie chodzi o sprzedaż w rozumieniu art. 535 Kodeksu cywilnego.
  Pojęcie „ceny” zawarte w art. 535 Kodeksu cywilnego i pojęcie „ceny wykupu” określone w art. 139 ust. 4 ustawy o funduszach inwestycyjnych nie są pojęciami tożsamymi, dlatego czynność wykupu certyfikatów inwestycyjnych przez wnioskodawcę celem ich umorzenia, regulowana przepisami art. 139 ustawy o funduszach inwestycyjnych nie jest umową sprzedaży, o której mowa w art. 535 Kodeksu cywilnego.
  Instytucja umorzenia certyfikatów w drodze wykupu przez fundusz jest związana ze stosunkiem uczestnictwa w funduszu i musi wynikać ze statutu funduszu. Jest to zatem norma o charakterze lex specialis w stosunku do przepisów Kodeksu cywilnego”.

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 5 kwietnia 2013 r., sygn. IPPB2/436-34/13-2/AF:
  
  „Fakt odrębnego uregulowania przedmiotowej transakcji w ustawie o funduszach inwestycyjnych podkreśla jej specyficzny charakter prawny i funkcję ekonomiczną. (...) W szczególności, przedmiotowa czynność nie może być zaklasyfikowana, jako umowa sprzedaży, czy też umowa zamiany, które to umowy uregulowane są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16 poz. 93 ze zm.)”.
  
  

Należy podkreślić, iż również na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych czynność wykupu przez FIZ certyfikatów celem ich umorzenia nie może być utożsamiane z żadną z czynności określonych w art. 1 ust. 1 ustawy o PCC, w szczególności z umową sprzedaży.

Przychody z certyfikatów znajdują się w źródle przychody kapitałowe (art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. c) i e) Ustawy CIT), co podkreśla dodatkowo, że źródłem przychodu jest ulokowany w funduszu kapitał a nie zrealizowana sprzedaż.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Ustawą z dnia 5 września 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1550) – na mocy art. 2 pkt 7 tej ustawy – nadano nowe brzmienie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a i art. 24b, wynosi:

1. 19% podstawy opodatkowania;
2. 15% podstawy opodatkowania - w przypadku:
   1. małych podatników,
      
   2. podatników rozpoczynających działalność – w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność.
   
   

Tym samym – co do zasady – podatek dochodowy od osób prawnych wynosi 19% podstawy opodatkowania. Jednocześnie w 2017 r. stawkę tę obniżono do 15% podstawy opodatkowania dla niektórych podatników. Z obniżonej stawki korzystać mogą:

• mali podatnicy,
  

• podatnicy rozpoczynający działalność – w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność.
  
  
  

W myśl art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Wskazane w art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sformułowanie „wartość przychodu ze sprzedaży” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać także należy, że nie należy tego pojęcia utożsamiać z pojęciem przychodu podatkowego. W związku z tym należy dokonać literalnej wykładni tego pojęcia. Zatem, przy obliczaniu powyższego limitu należy uwzględnić wszelkie przychody ze sprzedaży danego podatnika, w tym także zwolnione od podatku dochodowego, z wyłączeniem przychodów osiąganych z innego tytułu niż sprzedaż, np. uzyskane odszkodowania, odsetki od środków finansowych na rachunku bankowym, dotacje, dopłaty lub refundacje kosztów.

Taka interpretacja „przychodu ze sprzedaży” koreluje z tożsamą regulacją zawartą w art. 2 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), w myśl której, przez małego podatnika rozumie się podatnika od towarów i usług, u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro. Z kolei sprzedażą jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług).

Zauważyć jednakże należy, że odwołanie się do definicji „sprzedaży” zawartej w ustawie o podatku od towarów i usług, dla potrzeb ustalenia „wartości przychodów ze sprzedaży” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawsze jest uzasadnione. Wskazać bowiem należy na możliwe istotne rozbieżności, które mogą powstać pomiędzy wartością sprzedaży ustaloną na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług, a przychodem ze sprzedaży według ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Istnieją bowiem sytuacje, w których określona sprzedaż nie podlega podatkowi VAT (np. sprzedaż usług poza terytorium kraju), a podlega podatkowi dochodowemu od osób prawnych i odwrotnie sprzedaż, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca osiągał i planuje osiągać w przyszłości przychody m.in. przez fundusz inwestycyjny zamknięty.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy do wartości przychodu ze sprzedaży potrzebnego do określenia, czy Wnioskodawca jest małym podatnikiem, należy wliczać przychody z ww. tytułu.

Zgodnie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1355 z późn. zm., dalej: ustawa o funduszach), fundusz inwestycyjny jest osobą prawną, której wyłącznym przedmiotem działalności jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego, a w przypadkach określonych w ustawie również niepublicznego, proponowania nabycia jednostek uczestnictwa albo certyfikatów inwestycyjnych w określone w ustawie papiery wartościowe instrumenty rynku pieniężnego inne prawa majątkowe.

Jak stanowi natomiast art. 138 ww. ustawy o funduszach, fundusz inwestycyjny zamknięty nie może nabywać certyfikatów inwestycyjnych, które wyemitował, z wyjątkiem wykupu certyfikatów inwestycyjnych w przypadku określonym w art. 139 ustawy o funduszach. Natomiast zgodnie z art. 139 ww. ustawy, fundusz inwestycyjny zamknięty może wykupywać certyfikaty inwestycyjne, które wyemitował tylko, jeżeli statut funduszu tak stanowi.

Zgodnie z art. 139 ust. 4 cena wykupu certyfikatu inwestycyjnego jest równa wartości aktywów netto funduszu, przypadającego na certyfikat inwestycyjny, według wyceny aktywów z dnia wykupu.

Wskazać jednocześnie należy, że zgodnie z art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

W przypadku określonego w art. 139 ustawy o funduszach wykupu certyfikatów inwestycyjnych w celu ich umorzenia występuje wprawdzie cena, ale cena wykupu. Użycie w art. 139 ust. 4 ww. ustawy terminu „cena wykupu” świadczy, iż na gruncie tego przepisu nie chodzi o sprzedaż w rozumieniu art. 535 Kodeksu cywilnego.

Pojęcie „ceny” zawarte w art. 535 Kodeksu cywilnego i pojęcie „ceny wykupu” określone w art. 139 ust. 4 ustawy o funduszach inwestycyjnych nie są pojęciami tożsamymi, dlatego czynność wykupu certyfikatów inwestycyjnych przez Wnioskodawcę celem ich umorzenia, regulowana przepisami art. 139 ustawy o funduszach nie jest umową sprzedaży, o której mowa w art. 535 Kodeksu cywilnego.

Na podstawie powyższego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wykup certyfikatów inwestycyjnych w celu umorzenia, nie może zostać wliczony do wartości przychodu ze sprzedaży, o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustalając więc status małego podatnika, uprawniający do zastosowania 15% stawki podatku dochodowego od osób prawnych, przy obliczaniu limitu na podstawie art. 4a pkt 10 ww. ustawy, należy uwzględnić wszelkie przychody ze sprzedaży, w tym także zwolnione od podatku dochodowego, z wyłączeniem przychodów osiąganych z innego tytułu niż sprzedaż, w tym wskazanych w niniejszym wniosku przychodów z tytułu wykupu certyfikatów inwestycyjnych w celu umorzenia.

W związku z powyższym, należy przyznać rację Wnioskodawcy, że osiągnięte przychody z tytułu wykupu certyfikatów w celu umorzenia nie stanowią przychodów, o których mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.