INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, po rozpatrzeniu postanowieniem znak: IBPP1/443Z-6/09/ES z dnia 20 stycznia 2010r. zażalenia z dnia 23 listopada 2009r. na postanowienie tut. organu z dnia 17 listopada 2009r. stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2009r. (data wpływu 1 września 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 listopada 2009r. (data wpływu 19 listopada 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu rejestracji przy pomocy kasy rejestrującej sprzedaży numizmatów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2009r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu rejestracji przy pomocy kasy rejestrującej sprzedaży numizmatów.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 listopada 2009r. (data wpływu 19 listopada 2009r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 30 października 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od maja 2009r. Wnioskodawca rozszerzył działalność gospodarczą o sprzedaż numizmatów - w tym również monet z metali szlachetnych. Przed dokonaniem pierwszej transakcji zakupił kasę fiskalną. Przed zakupem kasy fiskalnej Wnioskodawca udał się z właścicielem firmy, od której zamierzał zakupić kasę fiskalną do Urzędu Skarbowego.

W Urzędzie Skarbowym poinstruowano Wnioskodawcę, iż w przypadku działalności komisowej, czyli gdy kasowany jest podatek VAT-marża, aby nie ujawniać klientom wysokości marży na kasie fiskalnej należy nabijać dwa paragony. Pierwszy paragon dla klienta, na którym znajduje się pełna wartość sprzedawanego przedmiotu, i który objęty jest zerową stawką podatku VAT. Natomiast na drugim paragonie nabijana jest tylko marża, czyli różnica pomiędzy ceną zakupu towaru i ceną sprzedaży i ta kwota opodatkowana jest podatkiem VAT w wysokości 22%.

Tak więc obecnie w przypadku sprzedaży numizmatów Wnioskodawca generuje dwa paragony fiskalne: na jednym nabija pełną kwotę sprzedaży monety z zerową stawką VAT, ten paragon wręcza klientowi, na drugim paragonie nabija natomiast kwotę marży z 22% stawką podatku VAT. Tego paragonu klient nie otrzymuje, tak aby nie znał wysokości marży.

Ponadto Wnioskodawca dodaje, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i prowadzi następujące formy działalności:

1. Prowadzenie szkoleń,
2. Serwis i sprzedaż oprogramowania oraz sprzętu komputerowego,
3. Sprzedaż numizmatów oraz monet kolekcjonerskich
   
   

Wnioskodawca nie prowadzi działalności komisowej, tj. nie przyjmuje towaru w komis, towar który sprzedaje kupuje od osób fizycznych oraz firm. W przypadku monet kolekcjonerskich czy numizmatów Wnioskodawca otrzymuje od sprzedawców prowadzących działalność gospodarczą niejednokrotnie fakturę VAT-marża; w przypadku zakupu od osób fizycznych zakup udokumentowany jest umową kupna.

Wnioskodawca prowadzi sprzedaż numizmatów oraz monet kolekcjonerskich, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku opodatkowania towarów podatkiem VAT marża w działalności komisowej można na kasie fiskalnej nabijać dwa paragony: pierwszy paragon dla klienta, na pełną kwotę sprzedaży z zerową stawką podatku VAT, drugi paragon dla celów kasowych zawierający tylko kwotę marży objętą 22% podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 111 ust. 1. ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (publikacja: Dz. U. z 2004r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, zaś ust. 6a tego artykułu mówi: kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych, a ust. 6b nakazuje producentom krajowym i importerom kas rejestrujących, aby obowiązkowo uzyskiwali dla kas służących do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, potwierdzenia ministra właściwego do spraw finansów publicznych, że kasy te spełniają funkcje wymienione w ust. 6a.

W kontekście art. 120 ust. 4 ww. ustawy definiującego dla podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie przedmiotów kolekcjonerskich uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawę opodatkowania podatkiem jako marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku oraz § 7 ust. 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (publikacja: Dz. U. z 2008r. nr 212, poz. 1338), podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas, u których podstawą opodatkowania jest kwota prowizji lub inna postać wynagrodzenia za wykonywane usługi w ramach umowy agencyjnej, zlecenia, pośrednictwa lub innych umów o podobnym charakterze albo też marża, ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiąganego przez nich obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników i art. 120 ust. 16 ww. ustawy nakazującego, że w przypadku opodatkowania marżą, nie może oddzielnie wykazywać na wystawianych przez siebie fakturach podatku od dostawy towarów, należy stwierdzić w przypadku sprzedaży opodatkowanej zgodnie ze szczególną procedura jaką jest marża, aby nie ujawniać klientom wysokości marży na kasie fiskalnej należy nabijać dwa paragony. Pierwszy paragon dla klienta, na którym znajduje się pełna wartość sprzedawanego przedmiotu, i który objęty jest zerową stawką podatku VAT. Natomiast na drugim paragonie nabijana jest tylko marża, czyli różnica pomiędzy ceną zakupu towaru i ceną sprzedaży i ta kwota opodatkowana jest podatkiem VAT w wysokości 22%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, zwalnia się od podatku dostawę, łącznie z pośrednictwem, dotyczącą walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem przedmiotów kolekcjonerskich, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną.

W myśl art. 120 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się kolekcje oraz przedmioty kolekcjonerskie, o wartości zoologicznej, botanicznej, mineralogicznej, anatomicznej, historycznej, archeologicznej, paleontologicznej, etnograficznej lub numizmatycznej (CN 9705 00 00), a także przedmioty kolekcjonerskie, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7.

Przepisy prawa podatkowego jak i przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „zwykle” i „numizmat”. Zgodnie z definicją Słownika języka polskiego PWN (htp://sjp.pwn.pl) słowo „zwykle” oznacza „najczęściej, przeważnie” a więc mający charakter powszechny, zaś słowo „numizmat” oznacza „dawną monetę mającą wartość zabytkową”. Zatem zaistnienie jednej z dwóch przesłanek powoduje, że dana moneta staje się przedmiotem kolekcjonerskim w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 7.

Przedmiotami kolekcjonerskimi będą więc nie tylko monety i banknoty niebędące aktualnymi środkami płatniczymi. Za przedmioty kolekcjonerskie mogą być uznane także takie monety, które w danym momencie są środkami płatniczymi, lecz nie są zwykle używane w tym celu. Będzie to przede wszystkim dotyczyło różnego rodzaju monet okazowych, odmiennych od zazwyczaj będących w obiegu. Ich wartość kolekcjonerska - jako przedmiotu, a nie środka płatniczego - jest z reguły wyższa od ich wartości nominalnej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że od maja 2009r. Wnioskodawca, będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, rozszerzył działalność gospodarczą o sprzedaż numizmatów - w tym również monet z metali szlachetnych. Przed dokonaniem pierwszej transakcji zakupił kasę fiskalną.

W przypadku sprzedaży numizmatów Wnioskodawca generuje dwa paragony fiskalne: na jednym nabija pełną kwotę sprzedaży monety z zerową stawką VAT, ten paragon wręcza klientowi, na drugim paragonie nabija natomiast kwotę marży z 22% stawką podatku VAT. Tego paragonu klient nie otrzymuje, tak aby nie znał wysokości marży.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności komisowej, tj. nie przyjmuje towaru w komis, towar który sprzedaje, kupuje od osób fizycznych oraz firm. W przypadku monet kolekcjonerskich czy numizmatów Wnioskodawca otrzymuje od sprzedawców prowadzących działalność gospodarczą niejednokrotnie fakturę VAT-marża; w przypadku zakupu od osób fizycznych zakup udokumentowany jest umową kupna.

Wnioskodawca prowadzi sprzedaż numizmatów oraz monet kolekcjonerskich, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy.

Z regulacji zawartej w art. 120 ust. 4 ustawy o VAT wynika, iż w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Jeżeli jednak rodzaj poszczególnych przedmiotów kolekcjonerskich lub specyfika ich dostaw czyni skomplikowanym lub niemożliwym określenie marży zgodnie z ust. 4, podatnik może, za zgodą naczelnika urzędu skarbowego, obliczać marżę jako różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich w okresie rozliczeniowym (art. 120 ust. 5 ustawy o VAT).

Sposób obliczenia marży w danym okresie rozliczeniowym oraz zasięg czasowy stosowania tej metody precyzują postanowienia kolejnych ustępów art. 120 ww. ustawy, tj. ust. 6-9.

Zgodnie z art. 120 ust. 10 ustawy o VAT, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika zatem, że podstawowym warunkiem opodatkowania dostawy przedmiotów kolekcjonerskich według systemu „VAT-marża” jest uprzednie ich nabycie od podmiotu spełniającego odpowiednio wyżej wymienione kryteria.

Zgodnie z § 7 ust. 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338), podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas, u których podstawą opodatkowania jest kwota prowizji lub inna postać wynagrodzenia za wykonywane usługi w ramach umowy agencyjnej, zlecenia, pośrednictwa lub innych umów o podobnym charakterze albo też marża, ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiąganego przez nich obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników.

Z powołanego przepisu wynika, że w przypadku stosowania procedury opodatkowania marży, dostawca zobowiązany jest za pomocą kas rejestrujących ewidencjonować całą kwotę, którą nabywca jest zobowiązany zapłacić, tj. kwotę nabycia towaru powiększoną o kwotę marży.

Natomiast w świetle art. 120 ust. 16 ustawy o VAT - podatnik, o którym mowa w art. 120 ust. 4 i 5, nie może oddzielnie wykazywać na wystawianych przez siebie fakturach podatku od dostawy towarów, w przypadku gdy opodatkowaniu podlega marża.

Te same zasady winny być stosowane przy ewidencjonowaniu obrotu za pomocą kasy rejestrującej.

W związku z tym, że kasy rejestrujące nie mają możliwości odrębnego zidentyfikowania sprzedaży towarów opodatkowanych tylko od marży (dla których nie wyodrębnia się kwoty VAT), należy wykorzystać aktualne możliwości kas. Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. rozporządzenia w stawkach towarów oznaczonych literowo występują stałe pozycje:

• literze "A" jest przyporządkowana stawka podatku 22%,
• literze "B" jest przyporządkowana stawka podatku 7%,
• literze "C" jest przyporządkowana stawka podatku 0%,
• literom od "D" do "G" odpowiadają kolejne stawki podatkowe wprowadzone na poszczególne towary i usługi oraz zwolnienie od podatku.
  
  

Dla sprzedaży opodatkowanej na zasadzie marży można przyporządkować kolejną wolną literę np. „D” (przyjmując w tym przypadku stawkę 0% lub zwolnienie od podatku - nie jest to stawka podatku VAT, lecz tzw. zero techniczne). Serwisant programując kasę powinien odnotować w książce serwisowej, że litera ta jest przyporządkowana do sprzedaży opodatkowanej zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT. Za pomocą kasy ewidencjonowana jest więc wartość brutto sprzedaży.

W kasie zostanie więc zaewidencjonowana wartość sprzedaży brutto (tj. łącznie z opodatkowaną marżą) i nie zostanie wykazany należny podatek VAT.

Dla prawidłowego określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania należy prowadzić dodatkową ewidencję.

Ustawa o podatku od towarów i usług definiuje wprost jakie wymogi ma spełniać ewidencja prowadzona przez Wnioskodawcę dla potrzeb podatku od towarów i usług.

Obowiązek prowadzenia ewidencji to jeden z podstawowych wymogów, jakie ustawodawca nałożył na podatników VAT, a dane, jakie powinny zawierać ewidencje prowadzone przez podatników, mają przede wszystkim umożliwić prawidłowe sporządzenie przez nich deklaracji dla podatku od towarów i usług. Podatnik winien prowadzić przede wszystkim ewidencję sprzedaży i ewidencję zakupów, a ponieważ ustawodawca nie określił wymogów, co do formy prowadzenia ewidencji, podatnik sam powinien zaplanować taki sposób jej prowadzenia, który ułatwi terminowe sporządzenie deklaracji podatkowej na podstawie zgromadzonych w ewidencjach danych. Dane, które podatnik wpisuje do deklaracji składanej w urzędzie skarbowym, stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonych przez niego ewidencji. Całość ewidencji powinna być dostosowana do potrzeb podatnika.

Zgodnie z treścią art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

W myśl art. 120 ust. 15 ustawy, jeżeli podatnik oprócz zasad, o których mowa w ust. 4 i 5, stosuje również ogólne zasady opodatkowania, to jest on obowiązany prowadzić ewidencję zgodnie z art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem podziału w zależności od sposobu opodatkowania; w odniesieniu do dostawy, o której mowa w ust. 4 i 5, ewidencja musi zawierać w szczególności kwoty nabycia towarów niezbędne do określenia kwoty marży, o której mowa w tych przepisach.

Powyższa analiza wskazuje, że dane z paragonów fiskalnych oraz z faktur VAT marża, które dokumentują sprzedaż towarów, korzystającą ze szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, nie pozwalają na ustalenie faktycznych wartości marż (kwoty te z tych dokumentów nie wynikają).

Dlatego też w celu prawidłowego rozliczenia podatku należnego pośrednicy zobowiązani są do prowadzenia ewidencji, która musi zawierać w szczególności kwoty nabycia towarów niezbędne do określenia kwoty marży, która jest podstawą opodatkowania, zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT.

Zatem taki podatnik powinien w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy, ujmować kwotę nabycia towaru, kwotę zapłaconą przez nabywcę towaru, marżę bez kwoty podatku oraz podatek należny. Z powyższego wynika, że podstawą do poprawnego rozliczenia podatku należnego jest prawidłowo prowadzona ewidencja zakupu i sprzedaży, i to z niej wynikać ma podstawa opodatkowania i wysokość podatku.

Reasumując, w związku ze sprzedażą opodatkowaną na zasadzie marży Wnioskodawca winien wystawić jeden paragon fiskalny, a w kasie zostanie zaewidencjonowana wartość sprzedaży brutto (tj. łącznie z opodatkowaną marżą) i nie zostanie wykazany należny podatek VAT - zgodnie z § 7 ust. 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania.

Natomiast dla prawidłowego określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania Wnioskodawca winien prowadzić odpowiednią ewidencję, z której będzie wynikała m.in. podstawa opodatkowania i kwota podatku.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.