Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.625.2017.2.MC
z 15 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2017 r. (data wpływu 21 września 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 października 2017 r. (data wpływu 31 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z opodatkowania dla czynności najmu lokali mieszkalnych i odsprzedaży energii cieplnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie zastosowania zwolnienia z opodatkowania dla czynności najmu lokali mieszkalnych i odsprzedaży energii cieplnej.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 31 października 2017 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz rezygnację z doręczania korespondencji drogą elektroniczną.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (z uwzględnieniem pisma stanowiącego uzupełnienie wniosku).

Gmina jest właścicielem budynku, w którym mieści się szkoła podstawowa i dom nauczyciela. W 2009 roku budynek został przekazany w trwały zarząd na czas nieokreślony dyrektorowi Szkoły Podstawowej ….. Szkoła jako jednostka budżetowa Gminy wynajmuje lokale w domu nauczyciela na cele mieszkaniowe oraz wystawia faktury VAT mieszkańcom, z którymi ma umowę najmu.

W aneksie z dn. 30.04.2017 r. do umowy najmu jest następujący zapis:

„2. Najemca ponosić będzie niżej wymienione opłaty:

opłata czynszu wynosić będzie 56,40 zł tj. 47 m^² x 1.20...

3. Ustala się opłatę za dostarczanie energii cieplnej w kwocie 116,56 zł miesięcznie”.

Na fakturze VAT której wystawcą jest Szkoła Podstawowa …. a sprzedawcą Gmina czynsz i opłata za dostarczanie energii cieplnej widnieją w jednej pozycji pod PKWiU 68.20.11.0 ze stawką VAT zwolnioną.

Cena za energię cieplną ma charakter ryczałtowy, nie jest obliczana na podstawie odczytów, ponieważ w placówce znajduje się jeden licznik dla wszystkich odbiorców tzn. dla szkoły i domu nauczyciela razem (brak podliczników).

Stroną umowy o dostarczenie energii cieplnej jest Gmina. Faktura wystawiana przez dostawcę energii cieplnej zawiera podatek VAT w wysokość 23 %. Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował: Gmina zawierając umowy najmu reprezentowana jest przez Dyrektora Jednostki oświatowej jaką jest szkoła i to szkoła wystawia faktury VAT.

Obowiązki najemcy to: ponosić opłaty czynszu i energii cieplnej oraz wszelkie koszty i świadczenia związane z eksploatacją lokalu mieszkalnego przez czas trwania umowy. Nakłady wynikające ze zwykłego użytkowania w szczególności: niewielkie naprawy podłóg, drzwi i okien, instalacji i urządzeń technicznych; malowanie ścian, konserwacja podłóg oraz wewnętrznej strony drzwi wejściowych - obciążają najemcę. Najemcy nie wolno oddawać przedmiotu najmu w podnajem ani bezpłatnie osobom trzecim. Najemca może dokonywać zmian budowlanych w mieszkaniu wyłącznie za uprzednią pisemną zgodą wynajmującego i w zakresie przez niego zaakceptowanym. Po zakończeniu najmu najemca zobowiązany jest zwrócić lokal w stanie niepogorszonym, wynikającym z normalnej eksploatacji. Najemca ma prawo wypowiedzieć umowę najmu ze skutkiem natychmiastowym, jeśli mieszkanie ma wady zagrażające zdrowiu najemcy lub jego domowników.

Wynajmujący ma prawo wypowiedzieć umowę najmu na piśmie w terminie jednego miesiąca kalendarzowego, jeżeli najemca zwleka z zapłatą czynszu lub uiszczeniem innych opłat za używanie lokalu, co najmniej za 2 pełne okresy płatności, mimo pisemnego wezwania i uprzedzenia go o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego. Najemca obowiązany jest rozliczyć się z wynajmującym i opuścić przedmiot najmu w terminie 30 dni. Wynajmujący może wypowiedzieć najemcy bez zachowania terminów wypowiedzenia umowę również wtedy, gdy najemca przez swoje niewłaściwe zachowanie czyni uciążliwym korzystanie z innych lokali znajdujących się w jego sąsiedztwie.

Na pytanie tut. Organu „Czy najemcy mają możliwość wyboru świadczeniodawców dostarczających energię cieplną?” Wnioskodawca odpowiedział, że nie.

Z kolei na pytanie „Czy najemcy mają możliwość swobodnego wyboru sposobu korzystania z energii cieplnej poprzez decydowanie o wielkości jej zużycia w ilości, jakiej sobie życzą?” Zainteresowany wskazał: „nie, brak podliczników”.

W odpowiedzi na pytanie „Według jakich kryteriów – uwzględniających rzetelne zużycie energii cieplnej innych niż opomiarowanie według licznika (tj. np. według powierzchni, ilości pracujących osób, ilości i mocy urządzeń, czy godzin pracy) – naliczana jest opłata za dostarczenie ww. energii cieplnej mająca charakter ryczałtowy?” Wnioskodawca odpowiedział: „według wskazań gazomierza proporcjonalnie do ilości powierzchni użytkowej mieszkania”.

Ponadto na pytanie „Jakie konsekwencje przewiduje umowa zawarta z najemcą z tytułu nieterminowego regulowania przez najemcę należności za przedmiotową energię cieplną?” Zainteresowany wskazał:

1. Po terminie zapłaty naliczone będą odsetki ustawowe zgodnie z obowiązującymi przepisami (płatne z góry do 10-tego każdego miesiąca),
2. Wynajmujący ma prawo wypowiedzieć umowę najmu na piśmie w terminie jednego miesiąca kalendarzowego, jeżeli najemca zwleka z zapłatą czynszu lub uiszczeniem innych opłat za używanie lokalu, co najmniej za 2 pełne okresy płatności, mimo pisemnego wezwania i uprzedzenia go o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego. Najemca obowiązany jest rozliczyć się z wynajmującym i opuścić przedmiot najmu w terminie 30 dni.
   
   

Nadto na pytanie „Czy Wnioskodawca obciążając najemcę kosztami za ww. energię cieplną dolicza marżę?” Wnioskodawca odpowiedział, że nie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest zastosowanie na fakturach, wystawianych przez Szkołę Podstawową ….. mieszkańcom domu nauczyciela, stawki podatku VAT zwolnionej do czynszu i energii cieplnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie stawki podatku VAT zwolnionej na fakturach wystawionych przez Szkołę Podstawową ….. mieszkańcom domu nauczyciela jest prawidłowe. W opisanym przypadku zużycie energii cieplnej stanowi jedno nierozłączne świadczenie z najmem mieszkalnym. Zgodnie z art. 43 ust 1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. nr 54 poz. 535 z późn. zm.) wynajem na cele mieszkaniowe jest zwolniony z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy – w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Należy wskazać, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi zawarte w ustawie jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Wyjaśnić ponadto należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu odpowiednio art. 7 ust. 1 ustawy oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba, że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np.: czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy – podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże na podstawie art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższego wynika, że najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W tym miejscu należy odnieść się do problematyki świadczenia złożonego. I tak, z art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady wynika, że dla celów podatku VAT każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne. Z utrwalonego orzecznictwa TSUE wynika niemniej, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jedną transakcję, jeżeli nie są one od siebie niezależne. Jedna transakcja występuje w szczególności wtedy, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Jest tak również w sytuacji, gdy jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, natomiast inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samego w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego usługodawcy.

W celu ustalenia, czy świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń, czy jedno świadczenie, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla danej transakcji. Odwołując się dalej do dotychczasowego orzecznictwa, należy wziąć wówczas pod uwagę okoliczności, które umożliwiają rozróżnienie dwóch głównych sytuacji.

Wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-42/14 (Wojskowa Agencja Mieszkaniowa), kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować jako odrębne, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba, że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Co do zasady, towarzyszące czynności udostępniania nieruchomości dostawy towarów i usług, np. wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków, powinny być uważane za odrębne świadczenia, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich (tj. danych towarów i usług) poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników lub podliczników. Taką samą zasadę należy również przyjąć w przypadku, gdy umowa przewiduje odrębne rozliczanie mediów, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów innych niż opomiarowanie wg liczników, uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę. Takimi innymi kryteriami mogą być przykładowo liczba osób korzystających z nieruchomości czy też powierzchnia nieruchomości. Ponadto, jeżeli przesłanki ekonomiczne zawarcia umowy będą wskazywały, że faktyczne wydzielenie i oddzielne rozliczenie mediów obiektywnie odzwierciedla zużycie mediów, to świadczenia te powinny być traktowane odrębnie (przykładowo rozdzielenie kosztów mediów na poszczególnych najemców na podstawie wskazań jednego licznika według przyjętych w umowie obiektywnych kryteriów podziału).

Natomiast w przypadku, gdy wyodrębnienie wskazanych powyżej mediów miałoby charakter sztuczny, świadczenia takie należy traktować jako jedną usługę, usługę najmu. Sytuacja taka będzie miała miejsce przykładowo w przypadku wynajmu lokali biurowych gotowych do użytku wraz z dostawą mediów lub w przypadku krótkotrwałego najmu nieruchomości w celach wakacyjnych lub zawodowych, jeżeli świadczenia takie są wykonywane na rzecz najemcy bez możliwości oddzielenia mediów. W takiej bowiem sytuacji na płaszczyźnie ekonomicznej świadczenia te stanowią jedną całość. Wówczas też pobierana jest stała kwota wynagrodzenia za najem, bez względu na ilość zużycia mediów (innymi słowy, bez uwzględnienia kryterium zużycia mediów). Okoliczności te wskazują, że celem zawarcia takiej umowy było wynajęcie lokalu gotowego do użytku wraz z odpowiednimi mediami.

Zatem, przy podatkowej kwalifikacji świadczeń polegających na dostawie towarów i świadczeniu usług związanych z usługą najmu nieruchomości w każdym przypadku należy uwzględniać rzeczywisty przebieg transakcji.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca wynajmuje lokale w domu nauczyciela na cele mieszkaniowe. Z mieszkańcami domu nauczyciela zawarto umowy najmu, na podstawie których Wnioskodawca wystawia faktury VAT. Cena za energię cieplną ma charakter ryczałtowy, nie jest obliczana na podstawie odczytów, ponieważ w placówce znajduje się jeden licznik dla wszystkich odbiorców tzn. dla szkoły i domu nauczyciela razem (brak podliczników).

Jednocześnie w uzupełnieniu wniosku wskazano, że opłata ryczałtowa naliczana jest „według wskazań gazomierza proporcjonalnie do ilości powierzchni użytkowej mieszkania”. Zatem Wnioskodawca nie pobiera stałej kwoty czynszu za najem lokali mieszkalnych bez względu na ilość zużycia energii cieplnej, lecz kalkuluje tę opłatę w oparciu o wielkość zużycia ww. energii cieplnej.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa, przy uwzględnieniu wniosków z ww. orzecznictwa TSUE, należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi najmu lokali w domu nauczyciela na cele mieszkaniowe oraz towarzysząca im dostawa energii cieplnej – wbrew stanowisku Wnioskodawcy – nie stanowią jednego złożonego/nierozłącznego świadczenia, lecz odrębne świadczenia, tj. usługi najmu lokali na cele mieszkaniowe oraz czynność dostarczania ww. energii cieplnej do tych lokali.

A zatem skoro Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, odpłatnie świadczy usługę najmu lokali na cele mieszkaniowe, to przedmiotowa usługa najmu korzysta ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Natomiast w przypadku obciążenia najemców lokali mieszkalnych opłatami za energię cieplną brak jest podstaw do traktowania ww. opłat za przedmiotową energię cieplną jako elementu kalkulacyjnego opłaty czynszowej usługi najmu. W konsekwencji, czynność dostawy energii cieplnej najemcom lokali mieszkalnych należy opodatkować według stawki właściwej dla ww. dostawy energii cieplnej.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.