Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.196.2017.2.ŁS
z 4 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2017 r. (data wpływu 23 maja 2017 r.), uzupełniony pismem z dnia 24 lipca 2017 r. (data wpływu 31 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 31 lipca 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X.S.A. (dalej Wnioskodawca) jest spółką holdingową oraz dystrybucyjną należącą do grupy kapitałowej X. (dalej: Grupa). Grupa prowadzi działalność w zakresie produkcji oraz dystrybucji żywności mrożonej w Y. Wnioskodawca wobec innych spółek z Grupy jest bezpośrednim lub pośrednim udziałowcem. W toku prowadzonej działalności Wnioskodawca organizuje różnego rodzaju imprezy i spotkania o charakterze integracyjnym (dalej: imprezy integracyjne). Udział w imprezach integracyjnych biorą zarówno pracownicy poszczególnych spółek z Grupy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę lub umowy zlecenia (dalej: pracownicy), jak i osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą pozostające z tymi spółkami w stosunku cywilno-prawnym (dalej: podwykonawcy). Wnioskodawca organizuje imprezy integracyjne w celu integracji zespołów z Grupy. Imprezy integracyjne mają wpływać na wzmocnienie pozytywnych relacji w ramach Grupy, jak również zwiększenie identyfikacji poszczególnych zespołów w ramach Grupy. Ponadto w ramach imprez integracyjnych poszczególni pracownicy oraz podwykonawcy mają możliwość wymiany informacji oraz doświadczeń. Wszystkie powyższe elementy zdaniem Wnioskodawcy przekładają się na podniesienie efektywności pracy i lepszą skuteczność w świadczeniu pracy, a to z kolei wpływa na polepszenie się wyników finansowych Grupy, a w konsekwencji Spółki, którą dany pracownik lub podwykonawca reprezentuje. Koszty imprez integracyjnych ponosi w całości Wnioskodawca. Do kosztów tych należą między innymi takie wydatki, jak: wynajem miejsca wraz z usługami gastronomicznymi, hotelowymi, transportowymi, szkolenia motywujące oraz team-building. Wnioskodawca ponosi również koszty dodatkowych atrakcji w zależności od charakteru i miejsca imprezy integracyjnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z uczestnictwem podwykonawców w imprezach integracyjnych na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika?

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu uczestnictwa podwykonawców w imprezach integracyjnych nie ciążą na Nim obowiązki płatnika. Po stronie podwykonawców nie powstaje bowiem jakikolwiek przychód w związku z ich uczestnictwem w imprezie integracyjnej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c u.p.d.o.f. oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy ­ Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim są inne źródła, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.).

W przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą, stosownie do art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychód z działalności, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychody z innych źródeł, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Przepisy u.p.d.o.f. nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Rozumienie tego pojęcie zostało jednak wypracowane w judykaturze.

Kwestia ta była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnął ostatecznie jak należy rozumieć pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” i uznał, że za przychód mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione dobrowolnie (za zgodą pracownika);
• zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownika (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W tym miejscu należy zauważyć, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego odnosi się do pracowników. Jednakże zawarte w nim wskazania Trybunału Konstytucyjnego ­ odnoszące się do pracowników ­ mogą stanowić wskazówkę przy ustalaniu ewentualnego przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń dla osób niebędących pracownikami.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż przede wszystkim imprezy integracyjne nie są realizowane w interesie jej uczestników. Nie można uznać, że ewentualne świadczenia realizowane przez Wnioskodawcę w ramach organizacji imprez integracyjnych przynoszą podwykonawcom korzyść w postaci powiększenia ich aktywów lub uniknięcia przez nich wydatku, który musieliby ponieść. Nie można bowiem zakładać, że gdyby Wnioskodawca nie zorganizował takiej imprezy integracyjnej, podwykonawcy przeznaczyliby własne środki finansowe na uczestnictwo w takim samym lub podobnym przedsięwzięciu. Wszystkie cele biznesowe związane z organizacją imprezy integracyjnej służą bowiem nadrzędnemu celowi Wnioskodawcy w postaci budowania pozytywnego wizerunku w oczach pracowników i podwykonawców. Takie działanie w powiązaniu z efektem indywidualnej integracji pozytywnie wpływa na jakość wykonywanej pracy oraz zmniejsza chęć do zmiany pracodawcy (np. na inną firmę). Nie jest to zatem działanie w interesie podwykonawców, a w interesie Grupy oraz Wnioskodawcy.

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że świadczenia realizowane przez Wnioskodawcę w ramach imprez integracyjnych:

• nie są spełniane w interesie uczestnika takiego spotkania i
• nie przynoszą uczestnikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z udziałem podwykonawców w imprezach integracyjnych nie powstanie u podwykonawców przychód podatkowy z tytułu otrzymanego nieodpłatnego świadczenia, w związku z czym na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

W kontekście powyższych uregulowań prawnych wyjaśnić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu „nieodpłatne świadczenie” na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, iż „ma ono szerszy zakres, niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że X. S. A. (dalej Wnioskodawca) jest spółką holdingową oraz dystrybucyjną należącą do grupy kapitałowej X. (dalej: Grupa). Grupa prowadzi działalność w zakresie produkcji oraz dystrybucji żywności mrożonej w Y. Wnioskodawca wobec innych spółek z Grupy jest bezpośrednim lub pośrednim udziałowcem. W toku prowadzonej działalności Wnioskodawca organizuje różnego rodzaju imprezy i spotkania o charakterze integracyjnym (dalej: imprezy integracyjne). Udział w imprezach integracyjnych biorą zarówno pracownicy poszczególnych spółek z Grupy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę lub umowy zlecenia (dalej: pracownicy), jak i osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą pozostające z tymi spółkami w stosunku cywilno-prawnym (dalej: podwykonawcy). Wnioskodawca organizuje imprezy integracyjne w celu integracji zespołów z Grupy. Imprezy integracyjne mają wpływać na wzmocnienie pozytywnych relacji w ramach Grupy, jak również zwiększenie identyfikacji poszczególnych zespołów w ramach Grupy. Ponadto w ramach imprez integracyjnych poszczególni pracownicy oraz podwykonawcy mają możliwość wymiany informacji oraz doświadczeń. Wszystkie powyższe elementy zdaniem Wnioskodawcy przekładają się na podniesienie efektywności pracy i lepszą skuteczność w świadczeniu pracy, a to z kolei wpływa na polepszenie się wyników finansowych Grupy, a w konsekwencji Spółki, którą dany pracownik lub podwykonawca reprezentuje. Koszty imprez integracyjnych ponosi w całości Wnioskodawca. Do kosztów tych należą między innymi takie wydatki, jak: wynajem miejsca wraz z usługami gastronomicznymi, hotelowymi, transportowymi, szkolenia motywujące oraz team-building. Wnioskodawca ponosi również koszty dodatkowych atrakcji w zależności od charakteru i miejsca imprezy integracyjnej.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w imprezach integracyjnych prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (…) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W tym miejscu należy zauważyć, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 odnosi się do pracowników. Jednakże zawarte w nim wskazania – odnoszące się do pracowników – mogą stanowić wskazówkę przy ustalaniu ewentualnego przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń dla osób niebędących pracownikami.

W świetle powyższego, nie każde świadczenie spełnione na rzecz osoby fizycznej, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny uznać należy, że udział w organizowanych przez Wnioskodawcę imprezach integracyjnych, uczestnikami których są pracownicy oraz podwykonawcy ­ mających na celu wzmocnienie pozytywnych relacji, zwiększenie identyfikacji poszczególnych zespołów oraz możliwość wymiany informacji i doświadczeń, a tym samym podniesienie efektywności pracy i lepszą skuteczność w świadczeniu pracy, które z kolei wpływają na polepszenie się wyników finansowych Grupy, a w konsekwencji Spółki ­ nie będzie generować po stronie podwykonawców przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W przypadku uczestnictwa w tego rodzaju spotkaniu nie są bowiem spełnione wszystkie przesłanki, o których mowa w ww. wyroku Trybunału.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle powołanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 stwierdzić należy, że na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika w stosunku do podwykonawców biorących udział w imprezach integracyjnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.