2017.06.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-3.4012.100.2017.2.IŻ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.100.2017.2.IŻ
z 21 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2017 r. (data wpływu 30 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 czerwca 2017 r. (data wpływu 19 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z zakupem oraz eksploatacją pojazdu samochodowego przeznaczonego do działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z zakupem oraz eksploatacją pojazdu samochodowego przeznaczonego do działalności gospodarczej .

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 13 czerwca 2017 r. (data wpływu 19 czerwca 2017 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy, stanowiska Wnioskodawcy oraz wskazania numeru rachunku Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca kupił samochód ciężarowy marki „Opel Movano 2,8 DTI” na fakturę VAT, o dopuszczalnej masie całkowitej 3500 kg i ładowności 1540 kg. Samochód posiada trwałą przegrodę, która oddziela kabinę kierowcy od części ładunkowej. Samochód został wyprodukowany w 2000 r. i został określony jako samochód ciężarowy, furgon.

Wnioskodawca przeprowadził badanie techniczne pojazdu w specjalistycznej Stacji Kontroli Pojazdów, która wydała zaświadczenie, że „pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla art. 86a ust. 9 pkt 1a ustawy o VAT. Dodatkowe uwagi: VAT- 1”. Wnioskodawca nie ma jednak wstemplowanej do dowodu rejestracyjnego adnotacji „VAT-1”. Wnioskodawca zakupił samochód do prowadzonej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Zakupił przedmiotowy pojazd na fakturę wystawioną na firmę Wnioskodawcy. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych dla określonych firm, którym wystawia faktury. Wnioskodawca ponosi wydatki takie jak zakup paliwa, części samochodowe. Faktury dotyczące wydatków związanych z używaniem samochodu wystawiane są na firmę Wnioskodawcy. Samochód wykorzystywany jest do czynności opodatkowanych (wyłącznie) podatkiem od towarów i usług. Pojazd jest dużym samochodem dostawczym, przeznaczonym do przewozu ładunku w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wnioskodawca korzysta z samochodu sam. Po godzinach pracy Wnioskodawca pojazd pozostawia na parkingu, obok bloku w którym mieszka. Z uwagi na to, że tylko Wnioskodawca korzysta z samochodu, nie ma on potrzeby monitorować ilości zużytego paliwa.

Wnioskodawca nie złożył Naczelnikowi Urzędu Skarbowego, informacji o wykorzystywaniu pojazdu wyłącznie do działalności gospodarczej, gdyż jest to samochód dostawczy, o dopuszczalnej masie całkowitej 3500 kg i trudno używać go do celów prywatnych, nie jest to samochód osobowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo odliczyć w 100% podatek naliczony z każdej faktury dot. zakupu pojazdu oraz poniesionych kosztów związanych z używaniem samochodu takich jak paliwo, części samochodowe i inne?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), ma on możliwość odliczenia w 100% podatku naliczonego z faktur VAT dotyczących nabycia pojazdu jak i innych wydatków związanych z tym pojazdem. Samochód przeznaczony jest wyłącznie do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i jest pojazdem specjalistycznym, którego konstrukcja wyklucza wykorzystanie go do celów prywatnych. Do tej grupy należy zaliczyć, zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, samochody dostawcze, furgony z oddzielną kabiną kierowcy. Zakupiony przez Wnioskodawcę samochód odpowiada wszystkim tym warunkom. W 2000 r., producent nie znał określenia „pojazd wielozadaniowy”, w związku z tym określił go jako furgon.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podtrzymuje stanowisko, że może odliczyć 100% podatku naliczonego z każdej faktury dotyczącej zakupu paliwa i części samochodowych do tego pojazdu oraz odliczyć w pełnej wysokości podatek VAT z faktury dotyczącej zakupu samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Należy wskazać, że kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Według art. 2 pkt 34 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pojazdach samochodowych – rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów prawo o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do treści art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z ww. regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Jednakże od tej zasady występują także wyjątki.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Według art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Na mocy art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
-jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy.

W myśl ust. 7 ww. artykułu, ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:
1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel wyjazdu,
3. opis trasy (skąd - dokąd),
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
-potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Na podstawie art. 86a ust. 9 ustawy – do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy
-jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Jak stanowi ust. 10 ww. artykułu, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Przez „poniesienie wydatku” należy rozumieć dokonanie wpłaty zaliczki na poczet zakupu towaru czy usługi lub też nabycie towaru czy usługi, w zależności od tego która z tych sytuacji wystąpiła jako pierwsza.

Na mocy art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca kupił samochód ciężarowy marki „Opel Movano 2,8 DTI” na fakturę VAT, o dopuszczalnej masie całkowitej 3500 kg i ładowności 1540 kg. Samochód posiada trwałą przegrodę, która oddziela kabinę kierowcy od części ładunkowej. Samochód został wyprodukowany w 2000 r. i został określony jako samochód ciężarowy, furgon. Wnioskodawca przeprowadził badanie techniczne pojazdu w specjalistycznej Stacji Kontroli Pojazdów, która wydała zaświadczenie, że „pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla art. 86a ust. 9 pkt 1a ustawy o VAT. Dodatkowe uwagi: VAT- 1”. Wnioskodawca nie ma jednak wstemplowanej do dowodu rejestracyjnego adnotacji „VAT-1”. Wnioskodawca zakupił samochód do prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Zakupił przedmiotowy pojazd na fakturę wystawioną na firmę Wnioskodawcy. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych dla określonych firm, którym wystawia faktury. Wnioskodawca ponosi wydatki takie jak zakup paliwa, części samochodowe. Faktury dotyczące wydatków związanych z używaniem samochodu wystawiane są na firmę Wnioskodawcy. Samochód wykorzystywany jest do czynności opodatkowanych (wyłącznie) podatkiem od towarów i usług. Pojazd jest dużym samochodem dostawczym, przeznaczonym do przewozu ładunku w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wnioskodawca korzysta z samochodu sam. Po godzinach pracy Wnioskodawca pojazd pozostawia na parkingu, obok bloku w którym mieszka. Wnioskodawca wskazał, że z uwagi na to, że tylko Wnioskodawca korzysta z samochodu, nie ma on potrzeby monitorować ilości zużytego paliwa.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że powołane przepisy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do „użytku mieszanego”.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących używania pojazdów na podstawie leasingu oraz wydatków związanych z eksploatacją pojazdów, w tym napraw, paliwa itp. w sytuacji, gdy pojazd ten jest wykorzystywany wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z utrzymaniem pojazdu samochodowego nie jest wystarczający jakikolwiek związek z działalnością opodatkowaną podatnika, pojazd ten bowiem musi być wykorzystywany wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Co należy rozumieć przez wykorzystanie pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej ustawodawca wskazał w art. 86a ust. 4 ustawy.

Dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania pojazdu wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie warunki, tj. sposób wykorzystania tego pojazdu przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach jego używania, wyklucza jego użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Należy zauważyć, że przepisy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego tego pojazdu. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tego pojazdu. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania pojazdów dla tych celów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tego pojazdu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca przeprowadził dodatkowe badanie techniczne pojazdu w specjalistycznej Stacji Kontroli Pojazdów, z którego wynika, że „pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla art. 86a ust. 9 pkt 1a ustawy o podatku od towarów i usług. Jak wskazał Wnioskodawca w dowodzie rejestracyjnym przedmiotowego pojazdu nie widnieje stosowna adnotacja „VAT-1”. Zatem nie można uznać, że pojazd będący przedmiotem wniosku spełnia warunki określone w art. 86a ust. 9 pkt 1 i 2 ww. ustawy, a tym samym nie można uznać, że jest pojazdem samochodowym wykorzystywanym wyłącznie do działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy.

Należy zatem przeanalizować, czy pojazd będący przedmiotem wniosku może być uznany za pojazd wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

Działania mające na celu wyeliminowanie użytku prywatnego muszą być dostosowane do specyfiki działalności podatnika. W przedmiotowej sprawie samochód jest parkowany na parkingu przed blokiem, w którym znajduje się mieszkanie Wnioskodawcy. W tak przedstawionych okolicznościach nie można obiektywnie stwierdzić, że samochód jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, gdyż opisany sposób użytkowania tego samochodu (m.in. poprzez parkowanie w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy, a więc jego bezpośrednią dostępność) umożliwia jego użycie np. w czasie wolnym od prowadzonej działalności, do celów prywatnych. Zapewnienie Wnioskodawcy, że pojazd będący przedmiotem wniosku jest wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej, nie jest równoznaczne ze stworzeniem przez Wnioskodawcę stosownych procedur użytkowania tego pojazdu, które wykluczają jego potencjalne użycie do celów prywatnych. Powyższe okoliczności faktyczne w jakich użytkowany jest pojazd samochodowy przemawiają za stwierdzeniem, że istnieje potencjalna możliwość użycia go do celów prywatnych. Należy również wskazać, że Wnioskodawca nie spełnia wymogów przedstawionych w art. 86a ust. 12 ustawy VAT gdyż nie zostało dokonane zgłoszenie pojazdu będącego przedmiotem wniosku na druku VAT-26, informujące właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, że pojazd ten jest wykorzystywany wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem w analizowanym przypadku, z uwagi na fakt, że samochód jest parkowany w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy, nie zostanie wypełniony aspekt obiektywny dotyczący niezaistnienia potencjalnych możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Należy zatem stwierdzić, że w opisanych warunkach nie jest możliwe stworzenie procedur/zasad wykorzystania pojazdu wykluczających jego użytek prywatny. Nie można bowiem wykluczyć potencjalnej możliwości prywatnego użytku samochodu przez Wnioskodawcę, co powoduje, że przedmiotowy samochód nie będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego należy uznać, że pojazd ten będzie wykorzystywany do celów działalności „mieszanej”, a zastosowanie znajdzie w tym przypadku art. 86a ust. 1 i ust. 2 ustawy, na podstawie którego Wnioskodawcy będzie przysługiwało ograniczone do wysokości 50% prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup oraz wydatki na eksploatację pojazdu samochodowego będącego przedmiotem wniosku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin