Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1268/15-4/MS2
z 21 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2015 r. (data wpływu 6 listopada 2015 r.), uzupełniony pismem z dnia 12 stycznia 2016 r. (data nadania 14 stycznia 2016 r, data wpływu 15 stycznia 2016 r.) na wezwanie z dnia 7 stycznia 2016 r. Nr IPPB4/4511-1268/15-2/MS2 (data nadania 7 stycznia 2015 r., data doręczenia 11 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty:

• odprawy dodatkowej – jest nieprawidłowe,
• rekompensaty finansowej mającej charakter odszkodowania lub zadośćuczynienia – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty rekompensaty (odszkodowania lub zadośćuczynienia) i odprawy dodatkowej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 7 stycznia 2016 r. Nr IPPB4/4511-1268/15-2/MS2 (data nadania 7 stycznia 2016 r., data doręczenia 11 stycznia 2016 r.) tutejszy Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 12 stycznia 2016 r. (data nadania 14 stycznia 2015 r., data wpływu 15 stycznia 2016 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni była zatrudniona w Przedsiębiorstwie Sp. z o.o. z siedzibą w W., przejętym w dniu 30 sierpnia 2013 r. przez Miejskie Przedsiębiorstwo Sp. z o.o. (dalej „Spółka”), w okresie od dnia 2 stycznia 1987 r. do dnia 31 grudnia 2014 r. Umowa o pracę została rozwiązana na mocy porozumienia stron – w ramach programu dobrowolnych odejść (dalej: „PDO”) (podstawa prawna rozwiązania umowy o pracę - art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy). Przyczyną rozwiązania umowy o pracę było zmniejszenie zatrudnienia - art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844, z pózn. zm.). Zgodnie z regulaminem PDO Wnioskodawczyni zostały wypłacone następujące świadczenia:

1. Odprawa ustawowa - należna na podstawie ustawy o zwolnieniach grupowych, której kwota uzależniona była od stażu pracy w Spółce - w wysokości 11.760 zł;
2. Rekompensata (dalej „Rekompensata”) - należna na podstawie Regulaminu PDO, w wysokości uzależnionej od stażu pracy pracownika w Spółce - w wysokości 15.400 zł;
3. Odprawa dodatkowa (dalej „odprawa dodatkowa”) - należna na podstawie Regulaminu PDO, w wysokości uzależnionej od stażu pracy pracownika w Spółce, w wysokości wynagrodzenia, jakie pracownik otrzymałby za okres wypowiedzenia - w wysokości 11.760 zł.
   
   

Od wszystkich wypłaconych świadczeń zostały pobrane i odprowadzone do Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stosunek pracy Wnioskodawczyni w dniu wejścia w życie PDO był objęty szczególną ochroną na podstawie art. 39 Kodeksu pracy w związku z art. 18 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r., poz. 637)

Zgodnie z Regulaminem PDO Miejskiego Przedsiębiorstwa Sp. z o.o. istotą PDO było dopuszczenie przez Pracodawcę prawnej możliwości rozwiązania stosunku pracy w trybie, terminach i na zasadach przewidzianych w Regulaminie PDO, a ogłoszenie PDO wynika z konieczności przeprowadzenia restrukturyzacji i przekształceń ekonomicznych, co jest związane z potrzebą optymalizacji zatrudnienia w Spółce. PDO adresowany jest do wszystkich obecnych pracowników Spółki, będących w dniu wejścia w życie PDO zatrudnionymi na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, a więc zarówno do pracowników Spółki, których stosunki pracy w dniu wejścia w życie Programu są objęte szczególną ochroną na podstawie art. 39 Kodeksu pracy, w związku z art. 18 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r., poz. 637), a także do pozostałych pracowników Spółki, którzy nie spełniają ww. kryteriów i zgłoszą udział w Programie na warunkach określonych w PDO. Regulamin PDO stanowi porozumienie zbiorowe, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy i jest źródłem prawa pracy zgodnie z ww. przepisem.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że Regulamin PDO Miejskiego Przedsiębiorstwa Sp. z o.o. posługując się określeniem „rekompensata” nie definiuje, co należy rozumieć pod tym pojęciem, nie mniej jednak Wnioskodawczyni opierając się na definicji zaczerpniętej ze słownika polskiego SJP, w którym pojęcie „rekompensata” jest definiowane jako: wyrównanie strat, szkód, wszelkich braków zarówno w sferze materialnej, jak i moralnej; kompensata, kompensacja, rekompensacja, zadośćuczynienie, a pojęcie „zadośćuczynienie” jest definiowane jako: moralne lub materialne odszkodowanie za wyrządzoną krzywdę, stoi na stanowisku, że wypłacona rekompensata jest swoistego rodzaju odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem za dobrowolne odejście z pracy do dnia 31 grudnia 2014 r. na warunkach określonych w regulaminie PDO Miejskiego Przedsiębiorstwa Sp. z o.o., podczas gdy stosunek pracy Wnioskodawczyni w dniu wejścia w życie PDO był objęty szczególną ochroną na podstawie art. 39 Kodeksu pracy, w związku z art. 18 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r., poz. 637).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od wypłaconych Wnioskodawczyni świadczeń opisanych jako rekompensata i odprawa dodatkowa należało odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych ?

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Zdaniem Wnioskodawczyni świadczenia rekompensata i odprawa dodatkowa, które zostały wypłacone przez Spółkę Wnioskodawczyni objętej szczególną ochroną na podstawie art. 39 Kodeksu pracy, w ramach PDO, są zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zastosowanie zwolnienia określonego w ww. przepisie uzależnione jest od jednoczesnego (łącznego) spełnienia trzech przesłanek:

• otrzymane świadczenie (przychód) powinno stanowić odszkodowanie lub zadośćuczynienie,
  
• jego wysokość lub zasady ustalania wynikać powinny wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw albo układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy,
  
• otrzymane świadczenie nie może zostać wymienione w katalogu wyłączeń przedmiotowych określonych w analizowanym przepisie.
  
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni, wypłacone w ramach PDO świadczenia: rekompensata i odprawa dodatkowa spełniają powyższe przesłanki, a zatem mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Świadczenia rekompensata i odprawa dodatkowa wypłacone w ramach PDO stanowią „odszkodowania lub zadośćuczynienia” określone w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wprawdzie przepisy ww. ustawy nie zawierają definicji „odszkodowania” ani „zadośćuczynienia”, niemniej jednak w ramach obowiązującego systemu prawa przyjmuje się, że odszkodowanie jest świadczeniem służącym naprawieniu określonej szkody majątkowej (obejmującej zarówno rzeczywistą stratę, jak i utracone korzyści art. 361 i art. 363 Kodeksu cywilnego), natomiast zadośćuczynienie służy zrekompensowaniu uszczerbku w dobrach osobistych (szkody niemajątkowej art. 24, art. 445 i Kodeksu cywilnego). Konsekwentnie należy zatem przyjąć, że również na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcie „odszkodowań i zadośćuczynień” obejmuje wszelkie świadczenia służące zrekompensowaniu poniesionej szkody, zarówno majątkowej, jak i niemajątkowej. Przy czym, uwzględniając wewnętrzną konstrukcję normy (wyrażonej w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy uznać należy, że na gruncie tego przepisu pojęcie „odszkodowań lub zadośćuczynień” obejmuje również świadczenia takie jak odprawy, a więc świadczenia służące zrekompensowaniu uszczerbku związanego z ustaniem stosunku pracy. Świadczy o tym fakt, że w katalogu wyłączeń od zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprost wymieniono odprawy pieniężne wypłacane na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Gdyby bowiem było inaczej, tzn. gdyby odprawy te nie mieściły się w pojęciu „odszkodowań lub zadośćuczynień” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wówczas wyraźne wymienianie ich w lit. b) tego przepisu jako świadczeń, których nie dotyczy przewidziane w nim zwolnienie, byłoby całkowicie zbędne. Jednakże przyjęcie, że art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b) ww. ustawy jest przepisem zbędnym (zawierającym pustą treść normatywną) jest niemożliwe do pogodzenia z założeniem racjonalności ustawodawcy, stanowiącym podstawową dyrektywę interpretacyjną przy dokonywaniu wykładni przepisów prawa.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Wnioskodawczyni nie powinno ulegać wątpliwości, że rekompensata i odprawa dodatkowa, które zostały wypłacone Wnioskodawczyni w ramach PDO stanowić będą „odszkodowania” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ich funkcją jest bowiem zrekompensowanie szkody związanej z wyrażeniem przez pracowników zgody na ustanie stosunku zatrudnienia, skutkującej utratą możliwości dalszego zarobkowania w Spółce.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Jak wynika z treści wniosku Wnioskodawczyni była zatrudniona w Przedsiębiorstwie w okresie od dnia 2 stycznia 1987 r. do dnia 31 grudnia 2014 r. Umowa o pracę została rozwiązana na mocy porozumienia stron – w ramach programu dobrowolnych odejść (podstawa prawna rozwiązania umowy o pracę - art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy). Przyczyną rozwiązania umowy o pracę było zmniejszenie zatrudnienia - art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844 z pózn. zm.). Zgodnie z regulaminem PDO Wnioskodawczyni zostały wypłacone następujące świadczenia:

1. Odprawa ustawowa - należna na podstawie ustawy o zwolnieniach grupowych, której kwota uzależniona była od stażu pracy w Spółce - w wysokości 11.760 zł;
2. Rekompensata (dalej „rekompensata”) - należna na podstawie Regulaminu PDO, w wysokości uzależnionej od stażu pracy pracownika w Spółce - w wysokości 15.400 zł;
3. Odprawa dodatkowa (dalej „odprawa dodatkowa”) - należna na podstawie Regulaminu PDO, w wysokości uzależnionej od stażu pracy pracownika w Spółce, w wysokości wynagrodzenia, jakie pracownik otrzymałby za okres wypowiedzenia - w wysokości 11.760 zł.
   
   

Rekompensata jest swoistego rodzaju odszkodowaniem lud zadośćuczynieniem.

Od wszystkich wypłaconych świadczeń zostały pobrane i odprowadzone do Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że wypłacona rekompensata jest swoistego rodzaju odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem za dobrowolne odejście z pracy.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy od wypłaconych Wnioskodawczyni świadczeń opisanych jako rekompensata i odprawa dodatkowa należało odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

Natomiast istoty odprawy nie należy doszukiwać się w twierdzeniu, że tego typu świadczenie jest odszkodowaniem, czyli naprawieniem szkody lub straty, jaką pracownik poniósł w związku z pozbawieniem go zatrudnienia. De facto jest ona świadczeniem pracodawcy w razie zaistnienia zdarzeń, które zgodnie z odpowiednimi przepisami powodują niemożliwość, niecelowość lub zbędność kontynuacji stosunku pracy.

Ponadto, nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że ilekroć ustawodawca posługuje się w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określeniem „odprawa”, to za każdym razem dotyczy to wyłączenia od analizowanego zwolnienia przedmiotowego zawartego w lit. a), b) i c) ww. normy prawnej.

Przedmiotowym zwolnieniem nie są zatem objęte odprawy pieniężne, i to zarówno te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jak i odprawy pieniężne, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że kwota opisanej we wniosku odprawy dodatkowej, pomimo że należna jest na podstawie Regulaminu PDO, który stanowi porozumienie zbiorowe, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy - na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie korzysta ze zwolnienia z podatku, a tym samym stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie skutków podatkowych wypłaty odprawy dodatkowej jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wypłaconej na rzecz Wnioskodawczyni rekompensaty pieniężnej mającej charakter odszkodowania lub zadośćuczynienia, zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, który to przepis na mocy art. 14 ustawy zmieniającej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do dochodów uzyskanych z tego tytułu od 1 stycznia 2014 r. Skoro bowiem, jak wskazała Wnioskodawczyni, rekompensata będąca swoistego rodzaju odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, została wypłacona na podstawie Regulaminu PDO, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten w nowym brzmieniu wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeksu pracy.

Powyższe oznacza, że w zakresie opodatkowania wypłaty rekompensaty będącej odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Zatem biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz przepisy prawa należy uznać, że wypłacona odprawa dodatkowa stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, w konsekwencji czego, ww. kwotę Wnioskodawczyni zobowiązana była opodatkować w zeznaniu podatkowym łącznie z pozostałymi dochodami osiągniętymi w danym roku. Natomiast wypłacona rekompensata będącą zadośćuczynieniem lub odszkodowaniem, zwolniona jest od podatku dochodowego na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.