Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-1163/15/DM
z 9 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2015 r. (data wpływu 23 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu artykułów spożywczych – jest nieprawidłowe,
• braku opodatkowania zużycia artykułów spożywczych przez pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu artykułów spożywczych oraz opodatkowania ich zużycia przez pracowników.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

B S.A. (dalej Spółka) prowadzą działalność gospodarczą w zakresie produkcji mebli. Spółka w trakcie roku dokonuje zakupu artykułów spożywczych, w szczególności: wody pitnej, kawy, herbaty, mleka itp. Artykuły te są zużywane przez pracowników Spółki w związku z pracą na jej rzecz. Zakup przedmiotowych artykułów związany jest głównie z potrzebami pracowników biurowych Spółki, jednakże, w sytuacji spotkań z kontrahentami są one również wykorzystywane. Oczywiście korzystanie z ww. artykułów odbywa się w dowolnych godzinach, ale zawsze w godzinach pracy pracowników Spółki i jest dla nich nieodpłatne. Należy wyraźnie zaznaczyć, że pracownicy nigdy nie biorą artykułów spożywczych ze sobą do domu po zakończeniu pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy od zakupu artykułów spożywczych, opisanych w stanie faktycznym wykorzystywanych w trakcie pracy przez pracowników oraz rzadko wykorzystywanych przy spotkaniach z kontrahentami, Spółka ma prawo odliczyć podatek naliczony VAT zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT?
2. Czy zużycie przez pracowników artykułów spożywczych, opisanych w stanie faktycznym, wykorzystywanych przez nich w trakcie pracy rodzi obowiązek naliczenia podatku należnego VAT zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, chcąc prawidłowo określić prawo Spółki do odliczenia podatku naliczonego VAT od zakupu artykułów spożywczych, opisanych w stanie faktycznym, należy dokonać analizy art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Po powołaniu brzmienia ww. przepisu, Wnioskodawca wskazał, że warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wobec powyższego, przedstawiona zasada wyklucza dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka sprzedaje meble produkowane w swoim zakładzie w związku z tym zatrudnia pracowników do prac fizycznych, jak i biurowych. Druga z wymienionych grup pracowników korzysta z artykułów spożywczych tylko i wyłącznie w trakcie pracy w Spółce. W związku z tym zakupy artykułów spożywczych dokonywane są wyłącznie na cele związane z działalnością gospodarczą Spółki oraz związane są wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Spółka stwierdziła, że w ustawie o VAT, jak i przepisach wspólnotowych prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Mówiąc o związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Tak więc dana czynność bezpośrednio wiąże się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa - mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, i inne wydatki związane z funkcjonowaniem firmy.

Biorąc pod uwagę opis sprawy stwierdzić należy, że nabywane artykuły spożywcze (kawa, herbata, woda, itp.) zużywane przez pracowników, a także w trakcie spotkań z kontrahentami, będą miały związek (pośredni) z wykonywaniem czynności opodatkowanych, bowiem nabywane towary nie będą służyć dalszej odsprzedaży, ani nie będą wykorzystywane do wytworzenia wyrobów i usług będących przedmiotem obrotu. Natomiast poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie Spółki, jako całości, przyczyniają się do generowania przez nią obrotu. Zatem Spółka będzie mogła dokonać obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem artykułów spożywczych na potrzeby pracowników, które są zużywane, jako drobne poczęstunki przez nich, ze względu na fakt, że poniesione wydatki służyć będą w sposób pośredni do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do kwestii określenia ewentualnego powstania podatku należnego VAT z tytułu zużycia przez pracowników artykułów spożywczych, opisanych w stanie faktycznym, wykorzystywanych przez nich w trakcie pracy, Wnioskodawca przywołał brzmienie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Wnioskodawca wskazał, że przepisu art. 7 ust. 2 ustawy nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek na mocy art. 7 ust. 3 ustawy o VAT. Jako że opisany przypadek nie mieści się w dyspozycji art. 7 ust. 3 ustawy o VAT nie ma zastosowania do przypadku Spółki.

W ocenie Wnioskodawcy, analiza art. 7 ust. 2 ustawy o VAT wskazuje, że ustawodawca rozróżnia czynność przekazania od czynności zużycia towarów. Zatem opodatkowaniu podlega, zgodnie z pkt 1, przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, a na mocy pkt 2 tego przepisu, wszelkie inne darowizny. Skutkiem tak sformułowanych norm prawnych jest przyjęcie, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 ustawy, podlega wszelkie przekazanie towarów i darowizny, natomiast zużycie - tylko na rzecz podmiotów wymienionych w pkt 1 tego przepisu, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów. Tak więc aby opodatkować podatkiem VAT omawianą sytuację muszą wystąpić dwa warunki jednocześnie:

1. pracownicy Spółki winni zużyć artykuły spożywcze na swoje cele osobiste,
2. Spółce przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT od nabycia artykułów spożywczych, o których mowa w stanie faktycznym.

W omawianej sytuacji jest spełniony tylko drugi warunek dotyczący prawa do odliczenia, który stanowi jednocześnie treść pierwszego zapytania Spółki. Ustawodawca stwierdzając opodatkowanie zużycia na cele osobiste podatnika uznał a contrario, że nie podlega opodatkowaniu nieodpłatne zużycie towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy beneficjentami są osoby wskazane w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, czyli także pracownicy, którzy są wymienieni wprost w tym przepisie.

Spółka zaznaczyła, że przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za słownikiem języka polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy też pełnioną funkcją. Odnosząc treść powołanych przepisów do przedstawionego opisu sprawy należy uznać, że nieodpłatne przekazanie artykułów spożywczych, które są zużywane, jako drobne poczęstunki przez pracowników w trakcie pracy nie będzie przekazaniem lub zużyciem towarów na cele osobiste pracowników ponieważ jest to związane z wykonywaniem przez nich pracy na rzecz Spółki, czyli następuje nieodpłatne zużycie towarów na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Innymi słowy zużycie towarów (artykułów spożywczych) na cele związane z prowadzoną działalności gospodarczą Spółki, przez jej pracowników, jako przypadek wyłączony z opodatkowania na mocy art. 7 ust. 2 ustawy o VAT nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu artykułów spożywczych,
  

• prawidłowe – w zakresie braku opodatkowania zużycia artykułów spożywczych przez pracowników.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy stanowi, że kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego, jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT – spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę fakt, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego itp.

Podkreślić należy także, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca dokonuje zakupu artykułów spożywczych takich jak woda pitna, kawa, herbata, mleko, które nieodpłatnie, jako „drobne poczęstunki” są zużywane przez pracowników w „dowolnych godzinach, ale zawsze w godzinach pracy pracowników”. Ponadto artykuły są także „rzadko” wykorzystywane podczas spotkań z kontrahentami.

Powyższe wskazuje, że co do zasady dokonywane zakupy już w momencie nabycia będą przeznaczone do wykorzystania przez pracowników – cel ich zużycia jest więc od razu znany.

Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług oraz dyrektywy VAT możliwe jest odliczenie podatku od nabywanych towarów i usług, które są związane z prowadzoną przez podatnika opodatkowaną działalnością gospodarczą. W odniesieniu do opisanych artykułów spożywczych zużywanych przez pracowników „jako drobny poczęstunek” do spożycia przez nich w czasie bieżącej pracy, tj. w sytuacji, gdy pracownik sam decyduje, czy i kiedy się nimi poczęstuje, brak jest argumentów przemawiających za odliczeniem podatku, gdyż nie wiąże się to z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Takim argumentem nie może być podana przez Wnioskodawcę okoliczność, że przekazanie artykułów spożywczych „poprzez wpływ na ogóle funkcjonowanie Spółki, jako całości, przyczynia się do generowania przez nią obrotu”.

Takie podejście byłoby niezgodne z orzecznictwem TSUE. W wyroku TSUE z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-371/07 Danfoss i AstraZeneca Trybunał zaznaczył, że „poza sporem jest, że zwykle do pracownika należy wybór rodzaju, dokładnego czasu lub miejsca spożywania posiłku. Pracodawca w tym zakresie nie interweniuje, ponieważ obowiązkiem pracownika jest jedynie powrót do miejsca pracy o odpowiedniej porze i wykonywanie swoich zwykłych zajęć. (…) Wydawanie posiłków pracownikom ma co do zasady na celu zaspokojenie potrzeb prywatnych i należy do sfery wyboru pracownika, w której pracodawca nie interweniuje. Wynika z tego, że w zwykłych okolicznościach świadczenie usług polegających na nieodpłatnym wydawaniu posiłków pracownikom zaspokaja prywatne potrzeby tych ostatnich w rozumieniu art. 6 ust. 2 szóstej dyrektywy.” (pkt 57 wyroku).

Z opisu sprawy nie wynika, aby konieczność zapewnienia opisanych drobnych artykułów spożywczych przez Wnioskodawcę swoim pracownikom wynikała z przepisów prawa, np. bhp. Ponadto mając na uwadze, że jak wskazano we wniosku - artykuły te zużywane są „jako drobne poczęstunki” - należy uznać, że powyższa okoliczność przemawia za tym, że Wnioskodawca nie jest zobowiązanym do zapewnienia pracownikom wskazanych w opisie stanu faktycznego towarów. Nabycie wskazanych towarów nie jest również niezbędne (jak wynika z ww. orzeczenia) dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem pracownicy są zobowiązani świadczyć pracę niezależnie od poczęstunku, jaki serwuje im z własnej woli pracodawca. To do pracownika należy wybór posiłku oraz ustalenie miejsca i czasu jego spożycia. Zatem wydawanie pracownikom wymienionych we wniosku artykułów spożywczych nie ma związku ze sprzedażą opodatkowaną Wnioskodawcy.

Tak więc zakupy przedmiotowych towarów (art. spożywczych jak woda pitna, kawa, herbata, mleko), które są nieodpłatnie udostępniane pracownikom nie mają związku z wykonanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi.

Zatem skoro wydatki na nabycie ww. towarów nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, to Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur dokumentujących poniesione wydatki.

Wyjątkiem od powyższej sytuacji jest zużycie artykułów spożywczych podczas spotkań z kontrahentami. Jak wskazano sytuacja ta występuje „rzadko”. Niemniej jednak takie udostępnienie nie nosi znamion zużycia na cele osobiste (prywatne) lecz jest uzasadnione potrzebami pracodawcy, takimi jak zapewnienie sprawnego przebiegu spotkania. Zatem w przypadku artykułów spożywczych nabywanych w celu ich zużycia podczas spotkań z kontrahentami Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia części podatku naliczonego. Zakupy takie są związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, ponieważ mają związek (pośredni) z wykonywaniem działalności gospodarczej (w zakresie produkcji mebli – opodatkowanej VAT).

Tym samym, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy odnośnie uprawnienia do odliczenia podatku naliczonego (pomimo podzielenia go w części dotyczącej uprawnienia do odliczenia w zakresie związanym ze zużyciem artykułów spożywczych podczas spotkań z kontrahentami) uznano je za nieprawidłowe.

Z kolei odnosząc się do zagadnienia opodatkowania wydania i zużycia przez pracowników w trakcie godzin pracy artykułów spożywczych, niewypełniających - jak wskazano we wniosku - dyspozycji art. 7 ust. 3 ustawy, należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 7 ust. 2 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

• przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
• wszelkie inne darowizny
  
  - jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z powyższych uregulowań wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących prezenty o małej wartości lub próbki. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Opodatkowaniu podlega również zużycie towarów należących do przedsiębiorstwa na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za słownikiem języka polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy itp.

Odnośnie kwestii opodatkowania artykułów spożywczych - wody, kawy, herbaty, mleka - udostępnianych i zużytych przez pracowników należy wskazać, że zgodnie z ww. przepisami co do zasady, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących prezenty o małej wartości lub próbki. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Ponieważ – jak wskazano w niniejszej interpretacji – Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów (w tym przypadku artykułów spożywczych udostępnionych i zużytych przez pracowników jako „drobne poczęstunki” na ich potrzeby osobiste), zużycie to nie podlega opodatkowaniu w trybie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że zużycie towarów (artykułów spożywczych) nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, należało uznać za prawidłowe, jednakże w oparciu o inną argumentację niż wskazał Wnioskodawca.

Zaznacza się, że stanowisko organu interpretacyjnego odnosi się wyłącznie do towarów ściśle wskazanych przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego.

Ponadto należy wskazać, że interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Nadmienia się, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.