Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-134/16/MD
z 22 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 lutego 2016 r. (data wpływu do Biura – 8 lutego 2016 r.), uzupełnionym 31 marca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania członkom Izby udziału w kursach szkoleniowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania członkom Izby udziału w kursach szkoleniowych.

Wniosek uzupełniono 31 marca 2016 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zgodnie z treścią art. 17 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ustawy mogą przewidywać tworzenie samorządów zawodowych, które powoływane są do reprezentowania osób wykonujących dany zawód zaufania publicznego i sprawowania pieczy nad należytym wykonywaniem tego zawodu. W wykonaniu tego przepisu ustawa o zawodzie pielęgniarki i położnej statuuje samorząd zawodowy tych osób. Wnioskodawca skupia pielęgniarki i położne wykonujące zawód na terenie działania Izby.

Ustawa korporacyjna pielęgniarek i położnych (podobnie jak ustawy korporacyjne innych zawodów, m.in. radców prawnych, adwokatów, lekarzy) nakłada na swoich członków liczne obowiązki, a jednym z nich jest obowiązek opłacania składek członkowskich (art. 11 ust. 2 pkt 4 ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych), z których finansowana jest działalność organów samorządu zawodowego oraz obowiązek stałego aktualizowania swojej wiedzy i podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 61 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych oraz art. 11 ust. 1 pkt 2 tejże ustawy). Składka członkowska opłacana jest comiesięcznie, a jej wysokość określona jest w uchwale Krajowego Zjazdu Pielęgniarek i Położnych. Aktualnie obowiązują składki członkowskie w wysokości określonej w Uchwale Krajowego Zjazdu Pielęgniarek i Położnych z 2011 r. w sprawie wysokości składki członkowskiej oraz zasad jej podziału.

Korelatem dla opisanych obowiązków pielęgniarek i położnych po stronie organu samorządu zawodowego jest obowiązek prowadzenia szkoleń zawodowych osób wykonujących dany zawód (art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych). Obowiązek ten jest realizowany przez organ samorządu zawodowego pielęgniarek i położnych poprzez organizowanie kształcenia podyplomowego. Część z tych szkoleń finansowana jest przez organy samorządu zawodowego pielęgniarek i położnych pochodzące ze składek członkowskich. W ten sposób samorząd zawodowy pielęgniarek i położnych realizuje ustawowy obowiązek w zakresie prowadzenia kształcenia podyplomowego swoich członków. W przypadku szkoleń organizowanych przez Wnioskodawcę, wewnętrznymi aktami samorządu zawodowego Wnioskodawca nałożył dodatkowe obostrzenia w możliwości skorzystania z nieodpłatnych kursów. Takim aktem jest Regulamin kwalifikacji na kształcenie podyplomowe prowadzone przez Okręgową Izbę Pielęgniarek i Położnych zatwierdzony uchwałą z 2012 r. Zgodnie z tym aktem warunkiem skorzystania przez pielęgniarkę lub położną z nieodpłatnego kursu podyplomowego określonego w tym regulaminie jest regularne opłacanie przez pielęgniarkę lub położną składek członkowskich i niezaleganie z ich zapłatą (§ 4 pkt 1.3 Regulaminu kwalifikacji), a także okres przynależności do Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych (potwierdzony wpisaniem do rejestru pielęgniarek i położnych prowadzonego przez Wnioskodawcę) trwający od 6 do 36 miesięcy (§ 4 pkt 1.2 Regulaminu kwalifikacji) w zależności od rodzaju kursu. Regulamin kwalifikacji określa też limity w możliwości korzystania przez pielęgniarki i położne z nieopłatnych kursów (§ 4 pkt 1.1 i § 7 pkt 1 Regulaminu kwalifikacji).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wobec nałożonych ustawowo obowiązków przynależności do samorządu zawodowego i podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez członków tego samorządu, realizowanie tego obowiązku poprzez uczestniczenie w kursach organizowanych przez organ samorządu zawodowego w ramach kształcenia podyplomowego ze środków pochodzących od członków samorządu, skutkuje po stronie uczestnika powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli prawo uczestniczenia w tym kursie przysługuje tylko w razie regularnego opłacania składek członkowskich i niezalegania z ich zapłatą?
2. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany wystawić informację PIT-8C dla pielęgniarek lub położnych, które po spełnieniu przesłanek w postaci regularnego opłacania składek członkowskich i niezalegania z ich zapłatą uczestniczyły w bezpłatnych kursach kształcenia podyplomowego organizowanego przez Wnioskodawcę w ramach wykonywania zadań ustawowych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, uczestnictwo w kursie szkoleniowym w ramach kształcenia podyplomowego organizowanym przez organ samorządu zawodowego i finansowanym z jego środków pochodzących ze składek członkowskich, pod warunkiem regularnego opłacania przez uczestnika składek członkowskich i niezalegania z ich zapłatą, nie stanowi dla uczestnika kursu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego, iż takie uczestnictwo w szkoleniu nie stanowi przychodu dla jego uczestnika, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawiania tym uczestnikom kursów informacji PIT-8C.

Istota problemu prawnego objętego wnioskiem o udzielenie interpretacji indywidualnej sprowadza się do ustalenia, czy uczestnictwo pielęgniarki i położnej w bezpłatnym kursie szkoleniowym organizowanym przez organ samorządu zawodowego stanowi nieodpłatne świadczenie podlegające zakwalifikowaniu jako przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności do ustalenia, co w świetle wskazanych wyżej przepisów należy rozumieć pod pojęciem „nieodpłatnego świadczenia”. Z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika ogólna zasada powszechności opodatkowania, zawarta w przepisie art. 9 ust. 1 ustawy, z wyjątkiem dochodów określonych w art. 21, 52, 52a i 52 c cyt. ustawy. Zgodnie z przyjętą przez ustawodawcę zasadą, wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe są wyjątkiem. W art. 11 ust. 1 ww. ustawy określona została generalna definicja przychodu, która mówi, że przychodami, z zastrzeżeniem wskazanych tam wyjątków, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przepis ten należy interpretować w związku z art. 10 oraz art. 12-20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w celu ustalenia, czy dana kwota lub świadczenie mieści się w katalogu źródeł przychodów podatkowych. Taki katalog został określony w art. 10 ust. 1 ustawy, a w punkcie 9 wskazano przychody z innych źródeł. Z kolei za przychody z innych źródeł określone w tymże przepisie uważa się w myśl art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty (...) i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. W brzmieniu tego przepisu istotne znaczenie ma użycie sformułowania „w szczególności”, które ma taki skutek, iż wskazany w przepisie katalog przychodów zaliczanych do przychodów jest katalogiem otwartym i kwalifikuje się do niego także przychody, które nie zostały tam wprost wskazane, a które nie kwalifikują się także do któregokolwiek z innych źródeł wskazanych w ustawie.

Zatem udzielenie odpowiedzi na pytanie dotyczące powstania po stronie pielęgniarek lub położnych obowiązku podatkowego z tytułu uczestnictwa w nieodpłatnym kursie organizowanym przez organ samorządu zawodowego sprowadza się do ustalenia znaczenia pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. Pojęcie to nie zostało w prawie podatkowym zdefiniowane, zatem jego znaczenie należy określić w oparciu o dorobek orzecznictwa i doktryny. W przedmiotowej kwestii wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie podejmując – w składzie 7 sędziów – 18 listopada 2002 roku uchwałę (FPS 9/02), w której podjął się definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Sąd ten w powołanej uchwale stwierdził, że „pojęcie „nieodpłatnego świadczenia”, użyte w art. 12 ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy, ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony – art. 353 Kodeksu cywilnego), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2006 roku (II FPS 1/06) Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w całości podtrzymał wskazaną wyżej definicję nieodpłatnego świadczenia. Oba orzeczenia definiowały pojęcie nieodpłatnego świadczenia na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednakże pozostaje ona aktualna także na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która ma zastosowanie w opiniowanym stanie faktycznym. Taki pogląd bezpośrednio wynika z treści uchwały składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 maja 2010 r. (II FPS 1/10), w której powiększony skład sądu przywołał definicję zawartą w uchwale z 18 listopada 2002 r. i 16 października 2006 r., a ponadto stwierdził, że „przytoczone stanowisko pozostaje aktualne również na gruncie art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., ponieważ spójność i jednolitość stosowania prawa podatkowego przemawia za tym, aby takim samym zwrotom nie nadawać różnych znaczeń, jeśli brak jest na to dostatecznie mocnych argumentów”. Przyjęta definicja omawianego pojęcia potwierdzona została w uchwale pełnego składu Izby Finansowej Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 października 2011 r. (II FPS 7/10), a także w wielu wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego wydawanych w konkretnych sprawach.

W tym miejscu należy wyjaśnić znaczenie i moc prawną uchwał składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego i pełnego składu Izby Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zgodnie z treścią art. 269 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi „Jeżeli jakikolwiek skład sądu administracyjnego rozpoznający sprawę nie podziela stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, całej Izby albo w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi. Przepis art. 187 § 1 i 2 stosuje się odpowiednio”. Oznacza to tyle, że uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów lub całej Izby wiążą nie tylko w danej sprawie, ale wyrażone tam stanowisko winno być stosowane przez wszystkie sądy administracyjne. „Określone w art. 269 zasady zachowania się sądów (zarówno wojewódzkiego sądu administracyjnego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego) w przypadku, gdy nie podzielają one stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, całej Izby albo w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego, uzasadniają pogląd, że uchwały konkretne wiążą nie tylko w danej sprawie, jak to stanowi art. 187. Żaden inny sąd administracyjny (zarówno wojewódzki sąd administracyjny, jak i Naczelny Sąd Administracyjny, i to niezależnie od tego, w jakim składzie orzekają) nie może w innej rozpatrywanej sprawie odstąpić od oceny prawnej wyrażonej w trybie przepisów art. 264-268”, chyba, że wystąpi o podjęcie ponownej uchwały. Wprawdzie na podstawie wskazanych przepisów powołane uchwały nie wiążą bezpośrednio organów administracji, w tym wydających interpretacje indywidualne, jednakże przepis art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku ordynacja podatkowa wyraźnie mówi o tym, że wydając interpretację ogólne Minister Finansów winien uwzględniać m.in. orzecznictwo sądów (doktryna rozciąga tą powinność także na interpretacje indywidualne).

Tak przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych definicję „nieodpłatnego świadczenia” uzupełnić trzeba także poglądem zawartym w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 kwietnia 2013 r. (II FSK 1741/11), zgodnie z którym „Ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych”. To oznacza, że określenie znaczenia pojęcia nieodpłatnego świadczenia na potrzeby (...).

W analizowanym przypadku wzajemność wynika z uwarunkowania możliwości uczestniczenia w kursie od realizacji przez pielęgniarkę czy położną ustawowego obowiązku o wymiarze finansowym, a realizacja tego obowiązku ma znaczenie dla stanu majątku Samorządu”. Organy samorządu zawodowego pielęgniarek i położnych mają możliwość realizowania nałożonego na nie obowiązku dbałości o prawidłowe wykonywanie zawodu przez jego członków m.in. przez organizowanie i prowadzenie szkoleń zawodowych dzięki składkom opłacanym przez członków tego samorządu. Zatem po stronie uczestników kursów nie dochodzi do uzyskania nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość odbytych kursów nie stanowi przychodu w rozumieniu tej ustawy. W tej sytuacji, w ocenie Wnioskodawcy nie jest on zobowiązany do wystawiania informacji PIT-8C dla pielęgniarek i położnych, które skorzystały z nieodpłatnych kursów, w razie regularnego opłacania składek członkowskich i niezalegania z ich zapłatą.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ustawy).

Stosownie do treści art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Zatem przy zastosowaniu wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Tym samym należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie (mające konkretny wymiar finansowy), kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca (Okręgowa Izba Pielęgniarek i Położnych) organizuje szkolenia dla członków samorządu zawodowego. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że uczestnictwo w kursie szkoleniowym w ramach kształcenia podyplomowego organizowanym przez organ samorządu zawodowego i finansowanym z jego środków pochodzących ze składek członkowskich, pod warunkiem regularnego opłacania przez uczestnika składek członkowskich i niezalegania z ich zapłatą, nie stanowi dla uczestnika kursu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przenosząc powołane przepisy na grunt przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż finansowanie przez Izbę na rzecz członków (tj. pielęgniarek i położnych), kosztów kursu szkoleniowego to nic innego jak przekazanie konkretnego świadczenia nieodpłatnego. Gdyby bowiem nie finansowanie wskazanych kosztów z majątku Izby (Wnioskodawcy) członek Izby (pielęgniarka, położna) musiałby w całości sfinansować omawiane wydatki (koszty) własnym majątkiem. Tym samym członkowie Izby uzyskują konkretne przysporzenie majątkowe kosztem majątku innego podmiotu (tutaj Izby). Bez znaczenia dla kwalifikacji tegoż świadczenia jako przychodu podatkowego jest to, że pielęgniarki czy też położne uczestnicząc w takich szkoleniach (kursach) wykonują ustawowy obowiązek podnoszenia kwalifikacji. Należy bowiem podkreślić, iż fakt, że ustawodawca zobligował osoby wykonujące niektóre zawody do stałego podnoszenia kwalifikacji nie oznacza, że mają to czynić bezpłatnie (kosztem majątku innego podmiotu). Zatem, w sytuacji kiedy dana osoba bezpłatnie uczestniczy w szkoleniach, kursach czy też innych formach kształcenia w celu zdobywania określonej wiedzy, to tym samym uzyskuje nieodpłatne świadczenie.

Podkreślić także należy, iż bez znaczenia dla powstania przychodu po stronie członków z ww. tytułu – w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest fakt, iż część szkoleń finansowana jest ze składek członkowskich. Wpłaty tych składek pochodzące ze składek członkowskich stanowią przychód Izby. Zatem, środki te są środkami własnymi Izby, która jest uprawniona do zarządzania tymi środkami, np. w celu finansowania świadczeń dla swoich członków. To oznacza, że organizując i finansując kurs szkoleniowy dla pielęgniarek lub położnych Wnioskodawca finansuje je swoim własnym majątkiem. W przedmiotowej sprawie zatem warunek regularnego opłacania składek i niezalegania z ich zapłatą, na który zwraca uwagę Wnioskodawca, w żaden sposób nie wpływa na powstanie przychodu. Przychód dla osób uczestniczących w szkoleniach powstaje bowiem niezależnie od spełnienia tych warunków.

Nie można się zatem zgodzić z Wnioskodawcą, iż uczestnictwo pielęgniarki lub położnej w kursie szkoleniowym organizowanym przez organ samorządu zawodowego nie stanowi nieodpłatnego świadczenia na rzecz uczestników tych kursów.

Wartość ww. świadczeń stanowi przysporzenie majątkowe dla ww. członków, które zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób należy zakwalifikować jako przychód z innych źródeł.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, iż przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów, co oznacza, że przysporzenia majątkowe, nie zaliczane do pozostałych źródeł przychodów stanowią przychody objęte tym przepisem.

W przypadku świadczeń stanowiących przychody z innych źródeł, zastosowanie znajdzie przepis art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Opisane we wniosku nieodpłatne świadczenie nie zostało również wymienione w katalogu zwolnień, a tym samym podlega opodatkowaniu.

Reasumując, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, finansowanie kursów szkoleniowych stanowi dla członka Izby w świetle przepisów podatkowych konkretne przysporzenie majątkowe, które należy zakwalifikować do przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym na Izbie ciąży obowiązek sporządzenia dla tych osób informacji PIT-8C, w myśl art. 42a ww. ustawy.

Końcowo odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego w kwestii zdefiniowania pojęcia „nieodpłatne świadczenia” wskazać należy, iż Organ w pełni zgadza się z przywołaną definicją nieopłatnych świadczeń, zgodnie z którą w zakres tego pojęcia wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. W niniejszej sprawie – jak zostało to wyżej wykazane – zostały jednak spełnione wszystkie przesłanki do uznania opisanych we wniosku świadczeń jako tzw. „nieopłatnych świadczeń” skutkujących powstaniem przychodu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.