Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-210/16/MM
z 24 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2016 r. (data wpływu 23 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 maja 2016 r. (data wpływu 5 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na wynajem urządzenia do tlenoterapii oraz jego dostawę - jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2016 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na wynajem urządzenia do tlenoterapii oraz jego dostawę. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 maja 2016 r. (data wpływu 5 maja 2016 r.).

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od kilku lat choruje na wiele schorzeń. Jednym z nich jest przewlekła obturacyjna choroba płuc. Schorzenie to wymaga stałej tlenoterapii domowej. NFZ nie refunduje tego leczenia. Wnioskodawca posiada orzeczenie o niepełnosprawności, decyzją z dnia 20 kwietnia 1988 r. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych został zaliczony do „trzeciej grupy inwalidów, z powodu inwalidztwa będącego następstwem choroby zawodowej”. Wydatki związane z tlenoterapią są związane z niepełnosprawnością Wnioskodawcy.

Wnioskodawca, w związku z tlenoterapią, w 2015 r. poniósł stałe, miesięczne wydatki związane z wynajmem urządzenia do tlenoterapii oraz z jego dostawą do miejsca zamieszkania. Powyższe wydatki będą również przez niego ponoszone w kolejnych latach. Wydatki te zostały udokumentowane fakturami wystawionymi na imię i nazwisko Wnioskodawcy wraz z dowodami zapłaty.

Powyższe wydatki zostały sfinansowane ze środków Wnioskodawcy, nie zostały one sfinansowane przez nikogo innego ani zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na tlenoterapię domową podlegają odliczeniu od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej?

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki związane z wynajmem urządzenia i jego dowozem do miejsca zamieszkania mogą być odliczone od dochodu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. w ramach ulgi rehabilitacyjnej).

Wynajem urządzenia do tlenoterapii związany jest z adaptacją i wyposażeniem mieszkania stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Urządzenie do tlenoterapii znajduje się u Wnioskodawcy w mieszkaniu i stanowi jego niezbędny element (wyposażenie) ułatwiający wykonywanie czynności życiowych. W związku z faktem, iż ustawodawca nie wskazał precyzyjnie definicji wydatku związanego z adaptacją i wyposażeniem mieszkania należy uznać, że mogą to być również wydatki związane z wynajmem sprzętu, który przystosuje mieszkanie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Niewątpliwie dzięki wydatkom związanym z wynajmem sprzętu do tlenoterapii mieszkanie jest wyposażone w sposób, który znacznie ułatwia funkcjonowanie osobie niepełnosprawnej.

Wnioskodawca uważa, że wydatek związany z wynajmem i dowozem urządzenia do tlenoterapii może być również potraktowany jako wydatek, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. tj. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Niewątpliwie urządzenie do tlenoterapii jest indywidualnym sprzętem niezbędnym w rehabilitacji oraz ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych. W ocenie Wnioskodawcy, sformułowanie zakup indywidualnego sprzętu należy rozumieć jako zakup usługi wynajmu i dowozu urządzenia do tlenoterapii.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki związane z wynajmem i dowozem (oddzielne pozycje na fakturach) urządzenia do tlenoterapii mogą zostać odliczone w ramach ulgi, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ulgi rehabilitacyjnej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    
    
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
       
       
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    
    
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
       
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
       
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
       

Przepis art. 26 ust. 7b ww. ustawy stanowi, że wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 przywołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Powołany wyżej art. 26 ust. 7c stanowi natomiast, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od kilku lat choruje na wiele schorzeń. Jednym z nich jest przewlekła obturacyjna choroba płuc. Schorzenie to wymaga stałej tlenoterapii domowej. NFZ nie refunduje tego leczenia. Wnioskodawca posiada orzeczenie o niepełnosprawności, decyzją z dnia 20 kwietnia 1988 r. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych został zaliczony do „trzeciej grupy inwalidów, z powodu inwalidztwa będącego następstwem choroby zawodowej”. Wydatki związane z tlenoterapią są związane z niepełnosprawnością Wnioskodawcy.

Wnioskodawca, w związku z tlenoterapią, w 2015 r. poniósł stałe, miesięczne wydatki związane z wynajmem urządzenia do tlenoterapii oraz z jego dostawą do miejsca zamieszkania. Powyższe wydatki będą również przez niego ponoszone w kolejnych latach. Wydatki te zostały udokumentowane fakturami wystawionymi na imię i nazwisko Wnioskodawcy wraz z dowodami zapłaty.

Powyższe wydatki zostały sfinansowane ze środków Wnioskodawcy, nie zostały one sfinansowane przez nikogo innego ani zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Rozpatrując czy poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na wynajem urządzenia do tlenoterapii oraz z jego dostawę do miejsca zamieszkania mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań lub budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy ustalić znaczenie użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i „wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku" (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś”. Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania - to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wydatku na wynajem urządzenia do tlenoterapii oraz jego dostawę do miejsca zamieszkania nie można zakwalifikować jako wydatku na wyposażenie mieszkania określonego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż urządzenie do tlenoterapii nie przydaje lokalowi mieszkalnemu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Urządzenie to niewątpliwie ułatwia wykonywanie czynności życiowych, jednakże nie przyczynia się w żaden sposób do ulepszenia, poprawienia funkcjonalności mieszkania. Adaptacja i wyposażenie mieszkania czy budynku mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w tym mieszkaniu czy budynku, biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. W ww. przepisie ustawodawca wyraźnie wskazał, że odliczeniu od dochodu podlegają wyłącznie wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

W żadnym zatem przypadku nie można stwierdzić, iż wynajem urządzenia do tlenoterapii oraz jego dostawa do miejsca zamieszkania stanowi adaptację lub wyposażenie mieszkania lub budynku mieszkalnego dla potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Wydatku na wynajem urządzenia do tlenoterapii oraz jego dostawę do miejsca zamieszkania nie można również zaliczyć do kategorii wskazanej w ww. art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Używanie urządzenia do tlenoterapii przez osobę niepełnosprawną w związku z chorobą obturacyjną płuc niewątpliwie ułatwia oraz umożliwia jej wykonywanie czynności życiowych, jednakże wydatek poniesiony na wynajem urządzenia do tlenoterapii oraz jego dostawę do miejsca zamieszkania nie mieści się w dyspozycji przepisu art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy, bowiem w tym przepisie zostały ujęte jedynie wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych. Przy czym – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - użyty w tym przepisie zwrot zakup należy z jego literalnym znaczeniem rozumieć jako zakup indywidualnego sprzętu, nie zaś jak tego chce Wnioskodawca jako zakup usług wynajmu.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków podlegających odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż wydatków poniesionych na wynajem urządzenia do tlenoterapii oraz jego dostawę do miejsca zamieszkania nie można uznać za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 i pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym Wnioskodawca nie możne ich odliczyć od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.